Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.375.2019.1.IS
z 14 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 czerwca 2019 r. (data wpływu 18 czerwca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z wystawieniem wierzycielom informacji podatkowych PIT-11 – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 czerwca 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z wystawieniem wierzycielom informacji podatkowych PIT-11.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest rezydentem polskim i ciąży na nim nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce. Przychody uzyskuje z prowadzenia kancelarii komorniczej. Jest komornikiem sądowym. Uzyskane przychody opodatkowuje na zasadach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Komornik sądowy w myśl obowiązujących przepisów Kodeksu postępowania cywilnego, jeżeli istnieją przeszkody w przekazaniu wierzycielowi wyegzekwowanych należności, zobowiązany jest w terminie 4 dni (art. 22 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji – Dz. U. z 1997 r., Nr 133., poz. 888, z późn. zm. a od 1 stycznia 2019 r. – art. 31 ustawy z dnia 22 marca 2018 r. o komornikach sądowych Dz. U. z 2018 r., poz. 771, z późn. zm.), złożyć je na rachunku depozytowym sądu rejonowego (art. 808 Kodeksu postępowania cywilnego).

W okolicznościach ustania przeszkody w przekazaniu uprawnionemu wyegzekwowanych kwot, komornik sądowy występuje do właściwego prezesa sądu rejonowego o zwrot zdeponowanych kwot. Sądy na podstawie art. 808 Kodeksu postępowania cywilnego w związku z art. 752 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego zobowiązane są do umieszczenia sum złożonych na rachunek depozytowy na wydzielonym, oprocentowanym rachunku bankowym.

W związku z powyższym, zwroty przekazanych przez komornika sądowego środków zwiększone są o naliczone odsetki. Tym samym, kwota wyegzekwowana od dłużnika zostaje zwiększona o odsetki.

W przedstawianym stanie faktycznym:

1. sąd rejonowy, przy którym komornik sądowy działa dokonuje wypłaty środków z rachunku depozytowego (jest to rachunek Ministra Finansów), który to rachunek generuje odsetki;
2. wydział finansowy tego sądu dokonuje obliczeń należnych odsetek, a co za tym idzie odpowiada za prawidłowość dokonywanych czynności obliczeniowych (prawidłową kwotę odsetek);
3. komornik sądowy otrzymane środki od wypłacającego sądu jedynie przekazuje osobie uprawnionej do otrzymania tych środków (w tym odsetek).
   
   

Dodać należy, że rachunek bankowy komornika sądowego nie jest rachunkiem oprocentowanym, zatem nie generuje odsetek, od których powstaje obowiązek podatkowy na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Koszty wysyłki informacji PIT-8C (od okresu za 2018 r., PIT-11) są niewspółmiernie wysokie do kwot wykazywanych odsetek, bowiem kwoty odsetek w 90% nie przekraczają poziomu 1 zł, a 99% tych odsetek nie przekracza kosztów przesyłki. Koszty listu poleconego z elektronicznym potwierdzeniem wynoszą 5 zł 45 gr. Listów z informacjami PIT-8C lub PIT-11 komornik sądowy za rok zobowiązany jest wysłać przeciętnie około kilkaset. Z uwagi na ekonomikę postępowania zasadność wykonywania tych czynności budzi uzasadnione wątpliwości.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy komornik sądowy jest zobowiązany na podstawie art. 42a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do sporządzenia informacji o uzyskanych przychodach z odsetek przez podatnika na formularzu PIT-8C, a w odniesieniu do przychodów uzyskiwanych od 2018 r. na formularzu PIT-11?

Zdaniem Wnioskodawcy, komornik sądowy nie jest zobowiązany do sporządzenia informacji o uzyskanych przychodach z odsetek przez podatnika na formularzu PIT-8C a w odniesieniu do przychodów uzyskiwanych od 2018 r. na formularzu PIT-11. Komornik sądowy otrzymane bowiem środki od wypłacającego je sądu jedynie przekazuje osobie uprawnionej do ich otrzymania wraz z powstałymi odsetkami. Zdeponowane środki nie są przechowywane na rachunku komornika sądowego. Tym samym, rachunek komornika nie generuje przedmiotowych odsetek. Również komornik sądowy nie ma wpływu na ich wysokość, sposób obliczenia i prawidłowość obliczenia, nie ponosi także odpowiedzialności za ewentualne nieprawidłowości co do ich wysokości. Obowiązki i odpowiedzialność w tym zakresie ciążą na sądzie.

Zgodne z generalną zasadą wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Rodzaje źródeł przychodów zostały wyszczególnione w art. 10 ust. 1 ww. ustawy, gdzie w pkt 9 tego artykułu wymieniono inne źródła.

Stosownie do art. 20 ust. 1 powołanej wyżej ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody inne nieodpłatne świadczenia nie należące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17.

Zwrot „w szczególności” użyty ww. artykule oznacza, że ustawodawca jedynie przykładowo wskazał, jakie przychody należy zaliczyć do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9. Katalog ten nie jest więc zamknięty. Oznacza to, że do innych źródeł należy zakwalifikować wszelkie przychody – w rozumieniu ustawy, których nie można zaliczyć do któregokolwiek z pozostałych źródeł przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 ustawy.

W myśl art. 42a ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1 z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości, przychodów i przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu właściwemu według miejsca zamieszkana podatnika do końca 2017 r. obwiązywał formularz PIT-8C, a w odniesieniu do przychodów uzyskanych od 2018 r. formularz PIT-11.

W opisie stanu faktycznego wskazano, że jeśli istnieją przeszkody w przekazaniu wierzycielowi wyegzekwowanych należności, komornik sądowy w terminie 4 dni winien złożyć je na rachunku depozytowym sądu. Po ustaniu przeszkody w przekazaniu uprawnionemu wyegzekwowanych kwot, komornik występuje do właściwego prezesa sądu o zwrot zdeponowanych kwot. Ponieważ sądy zobowiązane są do umieszczeń sum złożonych na rachunek depozytowy na wydzielonym, oprocentowanym rachunku bankowym, zwroty przekazanych przez komornika środków zwiększone są o należne odsetki.

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłacane odsetki stanowią przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem mieszczą się w otwartym katalogu tych przychodów. Przychody z tego źródła w postaci należności lub świadczeń podlegają wykazaniu w stosownej informacji przez podmioty je wypłacające, co wynika z art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Do kręgu tych podmiotów ustawodawca zaliczył osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 33 ust. 1 i 2 ustawy o komornikach sądowych, komornik nie jest przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów regulujących podejmowanie, wykonywanie i zakończenie działalności gospodarczej. Komornik nie może prowadzić działalności gospodarczej.

W ocenie Wnioskodawcy, wypłata dokonywana przez sąd na rzecz komornika formalnie realizuje prawa przysługujące bezpośrednio dłużnikowi. Przekazywanie środków przez sąd jest bowiem wypłatą, o której mowa w art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, która prowadzi do zaspokajania określonego interesu majątkowego osoby uprawnionej (dłużnika). Komornik nie dokonuje „wypłaty” w rozumieniu powyższej regulacji, a jedynie przekazuje środki uprzednio wypłacone. Nie wydaje się możliwe przypisanie obowiązków płatnika składającego komornikowi sądowemu prowadzącemu postępowanie egzekucyjne czy wykonanie przez niego tychże obowiązków niejako w zastępstwie sądu jako posiadacza rachunku bankowego. Świadczą o tym argumenty natury prawnej, tj. dyspozycja art. 42a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ale również pragmatycznej. Nie jest możliwa realizacja obowiązków płatnika składającego informację o wypłaconych odsetkach przez komornika sądowego choćby z tej przyczyny, że rola komornika sądowego ogranicza się jedynie do składania środków do depozytu sądowego, natomiast posiadaczem rachunku sum depozytowych i stroną umowy z bankiem na prowadzenie tego rachunku jest sąd, który w odróżnieniu od komornika zna i ma wpływ na warunki przechowywana środków na rachunku (choćby takie jak stopa procentowa odsetek od sum depozytowych jako wskaźnik niezbędny do wyliczenia kwoty podatku zryczałtowanego) oraz kontroluje daty wpływu i wypłaty środków na konkretnie wydzielone rachunki bankowe oprocentowane, co także ma istotne znaczenie z punktu widzenia wykonania obowiązków podatkowych.

Zatem, komornik sądowy otrzymane środki od wypłacającego je sądu jedynie przekazuje osobie uprawnionej do ich otrzymania wraz z powstałymi odsetkami. Zdeponowane środki nie są przechowywane na rachunku komornika sądowego. Tym samym, rachunek komornika nie generuje przedmiotowych odsetek. Również komornik sądowy nie ma wpływu na ich wysokość, sposób obliczenia i prawidłowość obliczenia. Nie ponosi także odpowiedzialności za ewentualne nieprawidłowości co do ich wysokości. W ocenie Wnioskodawcy, obowiązki podatkowe i odpowiedzialność w tym zakresie ciążą na sądzie.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa, zdaniem Wnioskodawcy, komornik nie jest zobowiązany do sporządzenia informacji o wysokości przychodów (PIT-8C lub PIT-11) stosownie do postanowień cytowanego wyżej art. 42a ustawy o podatku dochodowym cd osób fizycznych. Również z uwagi na ekonomikę działań związanych ze sporządzeniem przedmiotowych informacji, zasadność wykonywania tych czynności budzi uzasadnione wątpliwości po stronie obciążenia nimi komornika sądowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Stosownie do treści art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 22 marca 2018 r. o komornikach sądowych Dz. U. z 2018 r., poz. 771, z późn. zm.), komornik jest organem władzy publicznej w zakresie wykonywania czynności w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym. Czynności te wykonuje komornik, z uwzględnieniem wyjątków przewidzianych w ustawach.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, należności wyegzekwowane z rachunku bankowego komornik przekazuje wierzycielowi w terminie 14 dni od dnia ich otrzymania. Pozostałe wyegzekwowane należności komornik przekazuje wierzycielowi w terminie 4 dni od dnia ich otrzymania. W przypadku egzekucji świadczeń alimentacyjnych i rentowych komornik przekazuje wierzycielowi wyegzekwowane należności niezwłocznie, niezależnie od sposobu ich wyegzekwowania. Jeżeli komornik dopuści do opóźnienia w przekazaniu wyegzekwowanych należności, jest obowiązany zapłacić uprawnionemu odsetki ustawowe za opóźnienie od kwot otrzymanych i nierozliczonych w terminie, chyba że nieprzekazanie należności było spowodowane zawieszeniem postępowania egzekucyjnego lub wstrzymaniem wykonalności tytułu wykonawczego przez sąd lub wstrzymaniem przez sąd przekazywania wyegzekwowanych kwot wierzycielowi w trybie art. 7672 § 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego. O każdym przypadku opóźnienia przekazania należności przekraczającego 7 dni komornik zawiadamia prezesa właściwego sądu rejonowego (art. 31 ust. 2).

W myśl art. 808 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2019 r., poz. 1460; dalej: kpc), jeżeli złożona w postępowaniu egzekucyjnym kwota pieniężna nie podlega natychmiastowemu wydaniu, powinna być złożona na rachunek depozytowy Ministra Finansów. Natomiast zgodnie z § 2, odsetki od sum złożonych na rachunek depozytowy Ministra Finansów tytułem nabycia przedmiotu egzekucji wchodzą w skład sumy uzyskanej w egzekucji. Odsetki należne za okres od dnia sporządzenia planu podziału sumy uzyskanej w egzekucji do dnia wykonania planu zwraca się osobie uprawnionej.

Przepis art. 752 § 2 kpc stanowi z kolei, że zajęte ruchomości nie mogą być oddane pod dozór uprawnionemu. Zajęte pieniądze składa się na rachunek depozytowy Ministra Finansów, a zajęte papiery wartościowe sąd składa w banku.

Zgodnie z § 21 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 7 grudnia 2010 r. w sprawie sposobu prowadzenia gospodarki finansowej jednostek budżetowych i samorządowych zakładów budżetowych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1542, z późn. zm.), procentowanie sum depozytowych oraz sum na zlecenie, stanowiących własność osób fizycznych, prawnych i innych jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, powiększa ich wartość, chyba że odrębne przepisy stanowią inaczej.

Zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Rodzaje źródeł przychodów zostały wyszczególnione w art. 10 ust. 1 ww. ustawy, gdzie w pkt 7 tego artykułu wymieniono m.in. kapitały pieniężne oraz w pkt 9 – inne źródła.

Stosownie do treści art. 17 ust. 1 pkt 2 powołanej ustawy, za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się odsetki od wkładów oszczędnościowych i środków na rachunkach bankowych lub w innych formach oszczędzania, przechowywania lub inwestowania, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 5.

W myśl art. 30a ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, od uzyskanych dochodów (przychodów) pobiera się 19% zryczałtowany podatek dochodowy, z zastrzeżeniem art. 52a, z odsetek lub innych przychodów od środków pieniężnych zgromadzonych na rachunku podatnika lub w innych formach oszczędzania, przechowywania lub inwestowania, prowadzonych przez podmiot uprawniony na podstawie odrębnych przepisów, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 5.

Zgodnie z art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych płatnicy, o których mowa w ust. 1 (tj. osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej) są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a i 13-16 oraz art. 30a ust. 1 pkt 1-11 oraz 11b-12, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5 ,10 12 i 21.

Natomiast stosownie do art. 20 ust. 1 powołanej wyżej ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Zwrot „w szczególności” użyty w ww. artykule oznacza, że ustawodawca jedynie przykładowo wskazał, jakie przychody należy zaliczyć do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9. Katalog ten nie jest więc zamknięty. Oznacza to, że do „innych źródeł” należy zakwalifikować wszelkie przychody – w rozumieniu ustawy – których nie można zaliczyć do któregokolwiek z pozostałych źródeł przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1 – 8b ustawy.

W myśl art. 42a ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że komornik sądowy w myśl obowiązujących przepisów Kodeksu postępowania cywilnego, jeżeli istnieją przeszkody w przekazaniu wierzycielowi wyegzekwowanych należności, zobowiązany jest w terminie 4 dni złożyć je na rachunku depozytowym sądu rejonowego (art. 808 Kodeksu postępowania cywilnego). W okolicznościach ustania przeszkody w przekazaniu uprawnionemu wyegzekwowanych kwot, komornik sądowy występuje do właściwego prezesa sądu rejonowego o zwrot zdeponowanych kwot. Sądy na podstawie art. 808 Kodeksu postępowania cywilnego w związku z art. 752 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego zobowiązane są do umieszczenia sum złożonych na rachunek depozytowy na wydzielonym, oprocentowanym rachunku bankowym. W związku z powyższym zwroty przekazanych przez komornika sądowego środków zwiększone są o naliczone odsetki. Tym samym, kwota wyegzekwowana od dłużnika zostaje zwiększona o odsetki. W przedstawianym stanie faktycznym sąd rejonowy, przy którym komornik sądowy działa dokonuje wypłaty środków z rachunku depozytowego (jest to rachunek Ministra Finansów), który to rachunek generuje odsetki. Wydział finansowy tego sądu dokonuje obliczeń należnych odsetek a co za tym idzie odpowiada za prawidłowość dokonywanych czynności obliczeniowych (prawidłową kwotę odsetek). Komornik sądowy otrzymane środki od wypłacającego sądu jedynie przekazuje osobie uprawnionej do otrzymania tych środków (w tym odsetek). Dodać należy, że rachunek bankowy komornika sądowego nie jest rachunkiem oprocentowanym, zatem nie generuje odsetek, od których powstaje obowiązek podatkowy na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W niniejszej sprawie fakt przekazania przez komornika na rachunek depozytowy sądu wyegzekwowanych należności, które z kolei sąd umieszcza na wydzielonym, oprocentowanym rachunku bankowym nie można uznać za formę oszczędzania. Sądu nie można uznać za podmiot uprawniony do prowadzenia jakichkolwiek form oszczędzania czy inwestowania środków pieniężnych osób fizycznych. Ponadto środki pieniężne znajdujące się na przedmiotowym rachunku nie są własnością komornika ani sądu, tylko osób fizycznych, na rzecz których zostały wyegzekwowane.

Z uwagi na powyższe, odsetki od kwot przekazanych przez komornika na rachunek depozytowy sądu nie stanowią przychodu z kapitałów pieniężnych, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, ani sąd ani komornik sądowy nie pobierają zryczałtowanego podatku dochodowego określonego w art. 30a ust. 1 pkt 3 ww. ustawy od kwot wypłaconych odsetek od zdeponowanych kwot.

Należy jednak zauważyć, że przedmiotowe odsetki stanowią przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem mieszczą się w otwartym katalogu tych przychodów zawartych w tym przepisie i nie są objęte zwolnieniem przedmiotowym na podstawie art. 21 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa należy zatem stwierdzić, że w niniejszej sprawie komornik, jako płatnik jest zobligowany do sporządzenia informacji o wysokości przychodów PIT-8C (od okresu za 2018 r., PIT-11) stosownie do postanowień art. 42a cyt. wyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jak bowiem wynika z wniosku – po ustaniu przeszkody w przekazaniu uprawnionemu wyegzekwowanych kwot – sąd zwraca komornikowi zdeponowane środki powiększone o należne odsetki. A zatem, to komornik dokonuje osobom uprawnionym wypłaty przedmiotowych odsetek.

Zgodnie z treścią art. 33 ust. 3 ustawy o komornikach sądowych, do komornika stosuje się przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 200, z późn. zm.), ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1778, z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1938, z późn. zm.), dotyczące osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą.

Tym samym ma również do nich zastosowanie przepis art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.