Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.256.2019.1.JC
z 16 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 czerwca 2019 r. (data wpływu 18 czerwca 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 8 sierpnia 2019 r. (data wpływu 14 sierpnia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku stosowania w odniesieniu do Lokalu art. 24b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 czerwca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku stosowania w odniesieniu do Lokalu art. 24b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

We wniosku przedstawiono następujące stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca dokonał zakupu lokalu użytkowego zajmującego kondygnacje budynku wielolokalowego.

Lokal stanowi odrębną nieruchomość, dla której prowadzona jest księga wieczysta (dalej: „Lokal”).

W dziale w/w księgi wieczystej wpisany jest przysługujący każdoczesnemu właścicielowi Lokalu udział w nieruchomości wspólnej, którą stanowi użytkowanie wieczyste gruntu oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali.

Do części wspólnych budynku w którym znajduje się Lokal należą m.in. hala garażowa oraz główny ciąg komunikacyjny. Wnioskodawcy przysługuje prawo wyłącznego korzystania: (i) z 5 miejsc postojowych w hali garażowej oraz (ii) z 350 m2 głównego ciągu komunikacyjnego.

Cena zakupu Lokalu wraz z przysługującymi Wnioskodawcy w/w prawami oraz udziałem w prawie wieczystego użytkowania działki na którym stoi budynek wyniosła 16 430 820 zł. Wartość początkową środka trwałego / Lokalu ujawnioną w ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy wynosi 12 579 123,83 PLN. Lokal podlega amortyzacji wg. stawki ustawowej 2,5% przewidzianej dla lokali niemieszkalnych zgodnie z poz. 1 Załącznika Nr 1 do Ustawy o CIT. Lokal jest oddany w odpłatny najem.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 8 sierpnia 2019 r. Wnioskodawca wskazał, że:

• Lokal to lokal niemieszkalny - sklasyfikowany pod symbolem 121 KŚT;
• budynek wielolokalowy, w którym znajduje się Lokal składa się z wyodrębnionych lokali, dla których prowadzone są odrębne księgi wieczyste (Spółka nie jest właścicielem innych lokali w tym budynku niż opisany Lokal) i części wspólnej nieruchomości. W budynku tym nie ma lokali niewyodrębnionych;
• na główny ciąg komunikacyjny, stanowiący część nieruchomości wspólnej, o której mowa we Wniosku, składają się klatki schodowe, korytarze, windy wraz z szybami windowymi oraz hall na parterze budynku.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Lokal i związany z nim udział w nieruchomości wspólnej jest objęty zakresem przedmiotowym art. 24b ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji czy Wnioskodawca zobowiązany był w roku 2018 oraz będzie w roku 2019 i latach następnych do uiszczania zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów z Lokalu przewidzianego w/w przepisem ustawy o CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, Lokal i związany z nim udział w nieruchomości wspólnej nie jest obecnie i nie był w roku 2018 objęty zakresem przedmiotowym art. 24b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2019 r., poz. 865, ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”), a w konsekwencji Wnioskodawca nie był i nie będzie zobowiązany do uiszczania zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów z Lokalu przewidzianego w/w przepisem ustawy o CIT.

Art. 24b ust. 1 ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 grudnia 2018 r. stanowił, że podatek dochodowy od przychodów z tytułu własności środka trwałego położonego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, którego wartość początkowa przekracza 10 000 000 zł, w postaci:

1. budynku handlowo-usługowego sklasyfikowanego w Klasyfikacji jako:
   1. centrum handlowe,
   2. dom towarowy,
   3. samodzielny sklep i butik,
   4. pozostały handlowo-usługowy,
2. budynku biurowego sklasyfikowanego w Klasyfikacji jako budynek biurowy
   

- wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.

Z dniem 1 stycznia 2019 r. art. 24b ust. 1 ustawy o CIT nadano następujące brzmienie: podatek dochodowy od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, który:

1. stanowi własność albo współwłasność podatnika,
   
2. został oddany w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze,
   
3. jest położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
   

- zwany dalej "podatkiem od przychodów z budynków", wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.

W świetle brzmienia powyższych przepisów, aby być objętym powyższym podatkiem zarówno przed jak i po 1 stycznia 2019 r. Wnioskodawca powinien być właścicielem lub współwłaścicielem budynku.

Przed 1 stycznia 2019 r. istotna z punktu widzenia zakresu przedmiotowego w art. 24b ust. 1 ustawy o CIT była również funkcja budynku, definiowanego wg. Klasyfikacji Środków Trwałych jako 1) budynku handlowo-usługowego sklasyfikowanego w Klasyfikacji jako: a) centrum handlowe, b) dom towarowy, c) samodzielny sklep i butik, d) pozostały handlowo-usługowy - Symbol KŚT 103 2) budynku biurowego sklasyfikowanego w Klasyfikacji jako budynek biurowy - Symbol KŚT 104 (winno być: 105).

W omawianym przypadku Lokal / środek trwały to lokal niemieszkalny - sklasyfikowany pod symbolem 121 KŚT.

Tym samym w opinii Wnioskodawcy zakresem przedmiotowym art. 24b ust. 1 ustawy o CIT nie jest objęty Lokal albowiem nie jest on budynkiem. Budynki klasyfikowane są w podgrupie 10 i 11 KŚT lokale zaś w podgrupie 12 KŚT, co w opinii Wnioskodawcy jednoznacznie wskazuje na to, że celem ustawodawcy nie było objecie lokali dyspozycją art. 24b ust. 1 ustawy o CIT.

Podsumowując lokale niemieszkalne (w tym Lokal) nie należą do kategorii nieruchomości objętych podatkiem minimalnym od przychodów z budynku, a tym samym Wnioskodawca nie jest podatnikiem podatku dochodowego od przychodów z Lokalu.

Powyższemu stanowisku nie stoi na przeszkodzie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1991 r. o własności lokali (t.j. Dz.U z 2019 r. poz. 737), zgodnie z którym w razie wyodrębnienia własności lokali właścicielowi lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane z własnością lokali. Zgodnie z ust. 2 w/w artykułu nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali. Jak wskazuje się w piśmiennictwie (Izdebski Hubert (red.), Ustawa o własności lokali. Komentarz, WKP 2019): Współwłasność części wspólnych budynku, w którym wyodrębniono własność lokali, jak też współwłasność (współużytkowanie wieczyste) gruntu, na którym stoi taki budynek, są prawami szczególnymi, których wyjątkowy charakter wynika z tego, że są to prawa związane z własnością lokalu i dotyczą tej części nieruchomości, która co do zasady nie funkcjonuje samodzielnie, lecz spełnia służebną rolę wobec wyodrębnionych lokali - tak też wyrok NSA z 11.01.2018 r., II OSK 758/16.

Podsumowując, przysługująca właścicielowi lokalu współwłasność części wspólnych budynku i gruntu na którym stoi budynek, jest szczególną instytucją prawa wynikającą z ustawy o własności lokali i nie należy utożsamiać jej z współwłasnością budynku (rzeczy / środka trwałego), o której mowa w art. 24b ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. oraz art. 24b ust. 4 ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2018 r. Także więc z tego powodu wykluczone jest stosowanie w odniesieniu do Lokalu art. 24b ust. 1 ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisanym zdarzeniem przyszłym) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wpływu wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.