Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.345.2019.2.AM
z 12 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 czerwca 2019 r. (data wpływu 1 lipca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia z podatku VAT do sprzedaży licytacyjnej lokalu niemieszkalnego w drodze egzekucji komorniczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lipca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia z podatku VAT do sprzedaży licytacyjnej lokalu niemieszkalnego w drodze egzekucji komorniczej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Przedmiotem sprzedaży w trybie egzekucji będzie lokal niemieszkalny mający status odrębnej własności, należący do T. Lokal został nabyty przez T. na podstawie umowy ustanowienia odrębnej własności lokalu z dnia 15 maja 2002 r., zawartej z gminą . Od tej daty T. wykorzystuje opisany lokal na działalność oświatowo-kulturalną. Lokal ma powierzchnię 116,78 m2 i znajduje się na 2 kondygnacji 7-piętrowego budynku. Lokal składa się z dwóch sal wykładowych, gabinetu, sekretariatu, pomieszczenia kuchennego i sanitariatu. Lokal znajduje się w budynku wielomieszkaniowym wybudowanym w roku 1948. W budynku przeprowadzono remont generalny, który ukończono w roku 2011. Dłużnik nie udostępnił lokalu w celu wykonania operatu szacunkowego, biegły sądowy uzyskał część informacji od administratora budynku. Podczas czynności opisu i oszacowania przeprowadzonych w dniu 26 czerwca 2018 roku wiceprezes zarządu T. stanął na stanowisku, że sprzedaż lokalu powinna podlegać podatkowi VAT w stawce 23%, jednak stanowisko to nie zostało uzasadnione w żaden sposób, a jedynie wskazano, że wniosek ten wynika ze statusu T. jako podatnika VAT. Obecnie T. zostało wykreślone z rejestru podatników VAT czynnych. W dniu 4 czerwca 2019 roku komornik wezwał Dłużnika do udzielenia wyjaśnień, czy w okresie ostatnich 2 lat T. poniosło wydatki na modernizację lokalu ponad 30% wartości początkowej obiektu. W odpowiedzi telefonicznej wiceprezes zarządu T. oświadczył, że takich nakładów na ulepszenie lokalu nie dokonywano.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy dostawa lokalu opisanego wyżej będzie objęta zwolnieniem od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 u.p.t.u.?

Zdaniem Wnioskodawcy:

W ocenie Wnioskodawcy dostawa wszystkich lokali powinna być zwolniona od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 u.p.t.u. ze względu na ich sprzedaż po upływie ponad dwóch lat od pierwszego zasiedlenia. W ocenie Wnioskodawcy lokal został zasiedlony najpóźniej w roku 2002 w chwili ustanowienia odrębnej własności lokalu na rzecz T. Ponadto Dłużnik nie dokonał ulepszenia zadłużonego lokalu o wartości co najmniej 30% jego wartości początkowej w ostatnich latach. Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 u.p.t.u. zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Przepis określa generalne zwolnienie dla wszystkich transakcji (dostaw) dokonywanych na rynku nieruchomości, z wyjątkiem dostawy budynków, w tym lokali, oraz budowli, które: - nie zostały przed dostawą zasiedlone po raz pierwszy albo - zostały przed dostawą zasiedlone po raz pierwszy, ale nie minął jeszcze okres dwóch lat od tego zasiedlenia.

Pojęcie pierwszego zasiedlenia jest zdefiniowane w art. 2 pkt 14 u.p.t.u. Pod tym pojęciem rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Pojęcie pierwszego zasiedlenia jest stosowane przy ustalaniu, czy dostawa budynku lub jego części jest objęta zwolnieniem od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 u.p.t.u., czy powinna zostać opodatkowana odpowiednią stawką VAT. Jak zauważył TSUE w wyroku z 16 listopada 2017 r. (C-308/16) odnoszącym się do definicji „pierwszego zasiedlenia” zawartej w polskiej ustawie VAT warunek „w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu” jest niezgodny z Dyrektywą 2006/112 WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej Dyrektywa 112), ponieważ wyłącza z zakresu zwolnienia określonego w art. 135 ust. 1 lit. j) Dyrektywy obiekty, które były co prawda używane ale „poza systemem VAT”. Zdaniem Wnioskodawcy można w związku z tym ten warunek pominąć w dalszych rozważaniach. W definicji „pierwszego zasiedlenia” wskazuje się na dwa istotne zdarzenia: 1) wybudowanie oraz 2) ulepszenie o wartości co najmniej 30% wartości początkowej. Przepis art. 2 pkt 14 u.p.t.u. jest odzwierciedleniem art. 12 ust. 2 Dyrektywy 112, w myśl którego państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium „dostawy budynku przed pierwszym zasiedleniem” do przebudowy budynków. Polska przyjęła, że będzie to kryterium wartości poniesionych nakładów na ulepszenie budynku, wprowadzając do definicji pierwszego zasiedlenia w art. 2 pkt 14 minimalny limit tych wydatków - co najmniej 30% wartości początkowej. W przywołanym wyżej wyroku z 16 listopada 2017 r. (C-308/16) TSUE wypowiedział się m.in. na temat tego fragmentu art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, w którym mowa jest o „ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej”, w kontekście możliwości zastosowania zwolnienia od podatku dla dostawy po ulepszeniu budynku lub lokalu. Trybunał zgodził się z przyjętym w polskiej ustawie kryterium przebudowy („ulepszenia”) jako 30% wartości początkowej budynku, ale zastrzegł jednocześnie, że: „Termin «przebudowa» sugeruje, że odnośny budynek powinien być przedmiotem istotnych zmian przeprowadzonych w celu zmiany jego wykorzystania lub w celu znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia.”

Z zestawienia przepisów art. 2 pkt 14 i art. 43 ust. 1 pkt 10 u.p.t.u. wynikają dwie istotne dla niniejszego wniosku konkluzje. Po pierwsze: nie można stosować zwolnienia od podatku, jeżeli podatnik dokona ulepszenia lokalu, jednak o utracie zwolnienia decyduje jego wartość - musi ona wynosić co najmniej 30% wartości początkowej lokalu. Po drugie: pod pojęciem ulepszenia należy rozumieć jedynie przeprowadzenie takich prac w lokalu, które doprowadzą do znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia albo do zmiany wykorzystania lokalu, także gdy w wyniku tych prac lokal zostanie przeznaczony do innych celów (nastąpi zmiana jego przeznaczenia). Te warunki muszą wystąpić łącznie, aby można było mówić o przebudowie w rozumieniu art. 12 ust. 2 Dyrektywy 112 (o ulepszeniu, o którym mowa w art. 2 pkt 14 u.p.t.u), i w konsekwencji o utracie zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 10 u.p.t.u. Podkreślił to także NSA w wyroku z dnia 21 marca 2019 r., I FSK 1573/14, w którym stwierdzono m.in., że: „Pojęcie «przebudowy» zawarte w art. 12 ust. 2 dyrektywy VAT zostało transponowane do prawa polskiego w art. 2 pkt 14 u.p.t.u. poprzez odniesienie się do pojęcia «ulepszenia». Różnica terminologiczna nie może sama w sobie prowadzić do niezgodności u.p.t.u. z dyrektywą VAT, o ile pojęcie «ulepszenia» będzie interpretowane przez sądy krajowe jako synonim «przebudowy» w rozumieniu wskazanym w pkt 52 wyroku TSUE.”

Jak to podkreślono wyżej, wg oświadczenia wiceprezesa zarządu T., w ciągu ostatnich lat w lokalu nie przeprowadzano żadnych prac ulepszających w znaczeniu opisanym wyżej. W związku z tym, w ocenie Wnioskodawcy, powinien on przy dostawie tego lokalu zastosować zwolnienie określone w art. 43 ust. 1 pkt 10 u.p.t.u. Lokal został bowiem zasiedlony w roku 2002 i od tej pory nie przeprowadzono w nim znaczących nakładów ulepszających.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca jest komornikiem, który w sytuacji objętej wnioskiem będzie występował jako płatnik podatku VAT na podstawie art. 18 u.p.t.u. Wnioskodawca zdaje sobie sprawę ze spoczywającego na nim obowiązku wyczerpującego przedstawienia zdarzenia przyszłego, jednak ze względu na odmowę Dłużnika wstępu do lokalu i okazania dokumentów związanych z tym lokalem bazuje wyłącznie na informacjach, które udało się zgromadzić w toku postępowania egzekucyjnego, tzn. na operacie szacunkowym oraz telefonicznych wyjaśnieniach uzyskanych od wiceprezesa zarządu T. dotyczących braku ulepszenia lokalu o wartość co najmniej 30% wartości początkowej. W sprawie będącej przedmiotem niniejszego wniosku, nie udało się Komornikowi bezspornie udokumentować, czy lokal został ulepszony o wartość co najmniej 30% wartości początkowej, a jeżeli tak, to czy to ulepszenie miało miejsce w okresie krótszym niż 2 lata poprzedzające sprzedaż. Jednak okoliczności sprawy (w tym przede wszystkim zaległości w czynszu na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej) pozwalają, w ocenie Komornika przyjąć, że do takich znaczących ulepszeń lokalu w tym okresie nie doszło. Ponadto administrator budynku udzielający informacji biegłemu dokonującemu oszacowania wartości lokalu nie udzielił żadnej informacji, która mogłaby wskazywać, że T. dokonywało przebudowy lokalu, a fakt ten niewątpliwie byłby bardzo istotny z uwagi na zaległości T. w opłatach na rzecz Wspólnoty.

W związku z powyższym, mimo braku dokumentacji (budowlanej, rachunkowej) odnoszącej się do tego lokalu, w ocenie Wnioskodawcy, stan faktyczny sprawy został przez Niego ustalony wystarczająco dokładnie. W związku z tym stoi On na stanowisku, że - mimo braku dokumentacji dotyczącej ewentualnej przebudowy lokalu przez Dłużnika - powinien zastosować dla planowanej dostawy w trybie egzekucji sądowej zwolnienie od podatku VAT określone w art. 43 ust. 1 pkt 10 u.p.t.u.

W analogicznej sytuacji (tzn. gdy komornik w ramach swojej działalności nie był w stanie uzyskać ani ustalić wszystkich informacji i kompletnych danych związanych z zajętymi nieruchomościami), NSA w wyrokach z 2 marca 2018 r. (I FSK 768/16 oraz I FSK 798/16) uznał, że niekompletne dane, których komornik nie jest w stanie uzupełnić, nie stanowią braków w opisie sytuacji w znaczeniu nadanym treścią art. 14b § 3 Ordynacji, lecz są jej elementem będącym w istocie przyczyną i podstawą złożenia wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. W sprawie rozpatrywanej przez NSA komornik działający jako płatnik podatku VAT we wniosku o interpretację przepisów ustawy o podatku VAT wskazał na brak możliwości uzyskania, innych niż wskazane we wniosku, informacji oraz dokumentów związanych z zajętymi nieruchomościami, jak również niemożność ustalenia czy dłużnikowi przysługiwały wobec tych nieruchomości zwolnienia od podatku od towarów i usług oraz czy dłużnik nie ponosił odpowiednich nakładów i nie skorzystał z odliczenia VAT. Opisując ustalony stan faktyczny, Komornik chciał uzyskać informację, czy wobec niemożności jednoznacznego stwierdzenia, że planowana sprzedaż może korzystać ze zwolnienia od podatku uregulowanego w art. 43 ust. 1 pkt 10 lub 10a u.p.t.u. powinien opodatkować ją stawką 23% VAT. Organ jednak odmówił udzielenia interpretacji prawa podatkowego powołując się na treść art. 14b § 3 w zw. z art. 169 Ordynacji podatkowej. Sądy obu instancji uznały jednak, że właśnie ten brak kompletnych danych jest istotnym elementem stanu faktycznego. Komornik bowiem chciał uzyskać informacje, czy - wobec niemożności ustalenia ponad wszelką wątpliwość, że planowana dostawa budynków może być zwolniona od podatku - może zastosować stawkę 23% VAT. NSA wyrokując w tej sprawie orzekł, że w przypadku, gdy nie można jednoznacznie stwierdzić, czy planowana dostawa będzie zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 lub 10a u.p.t.u. organ powinien jednoznacznie wskazać, w jaki sposób Komornik powinien opodatkować dostawę tej nieruchomości, a konkretnie czy wobec tych wątpliwości i niekompletności stanu faktycznego powinien zastosować zwolnienie od VAT, czy zastosować stawkę 23% VAT. W sprawie rozstrzyganej przez WSA w Warszawie w wyroku z 26 lutego 2019 r. (III SA/Wa 2518/18) Sąd uznał, że w sytuacji, w której wnioskodawca jako komornik sądowy oczekuje otrzymania informacji, jak ma opodatkować licytacyjną sprzedaż nieruchomości, w sytuacji, gdy występuje brak możliwości bezspornego zidentyfikowania przesłanek niezbędnych do zastosowania zwolnienia od podatku VAT - organ interpretacyjny powinien na to pytanie udzielić wyczerpującej odpowiedzi. Jak podkreślił Sąd, właśnie owa niemożność bezspornego ustalenia stanu faktycznego jest częścią zdarzenia przyszłego, z powodu której zrodziły się u komornika obawy prawne, jak prawidłowo wypełnić ciążące na nim obowiązki podatkowe płatnika towarzyszące zbyciu w takich warunkach nieruchomości w trybie licytacji egzekucyjnej. W związku z tym Komornik stoi na stanowisku, że nie ma przeszkód prawnych w uzyskaniu indywidualnej interpretacji prawa podatkowego w odniesieniu do opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na podstawie uregulowania zawartego w art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą” lub „ustawą o VAT”, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2018 r. poz. 1314, 1356, 1499 i 1629) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Z treści wskazanego wyżej przepisu wynika zatem, że komornik sądowy jest płatnikiem podatku od dostawy towaru dokonywanej w trybie egzekucji, w przypadku, gdy wykonuje czynności egzekucyjne. Należy zauważyć, że przez czynność egzekucyjną należy rozumieć każde formalne, oparte na przepisach procesowych, działanie uprawnionego organu egzekucyjnego wywołujące skutek prawny dla prowadzonej egzekucji.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Podatnikiem natomiast, stosownie do art. 7 § 1 ww. ustawy, jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.

Powołane przepisy wskazują, że komornik sądowy jest płatnikiem podatku od dostawy towaru dokonywanej w trybie egzekucji w przypadku, gdy wykonuje on czynności egzekucyjne. Komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika – dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik. W przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.

Tym samym komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz do uwzględnienia w trakcie sprzedaży licytacyjnej towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami - w myśl art. 2 pkt 6 powołanej ustawy - są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że na podstawie art. 146aa ust. 1 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%;
3. stawka zryczałtowanego zwrotu podatku, o której mowa w art. 115 ust. 2, wynosi 7%;
4. stawka ryczałtu, o której mowa w art. 114 ust. 1, wynosi 4%.
   
   

Zgodnie art. 146aa ust. 2, Minister właściwy do spraw finansów publicznych ogłosi, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski", koniec okresu obowiązywania stawek podatku, o których mowa w ust. 1, w terminie do dnia 31 października roku następującego po roku, dla którego zostały spełnione warunki określone w ust. 1.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, przewidziane zostały zwolnienia od podatku oraz obniżenie stawki.

Stosownie do przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

W świetle wyżej przytoczonego przepisu, kluczowym dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynku, budowli lub ich części jest ustalenie, kiedy nastąpiło jego pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie – art. 2 pkt 14 ustawy – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle rozstrzyga art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, w myśl którego w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Co do zasady zatem grunt będący przedmiotem sprzedaży podlega opodatkowaniu według takiej samej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki/budowle na nim posadowione. Oznacza to, że w sytuacji, gdy budynki, budowle lub ich części korzystają ze zwolnienia od podatku VAT, również sprzedaż gruntu korzysta ze zwolnienia.

Z okoliczności przedstawionych przez Wnioskodawcę wynika, że przedmiotem sprzedaży w trybie egzekucji będzie lokal niemieszkalny mający status odrębnej własności, należący do T. Lokal został nabyty przez T. na podstawie umowy ustanowienia odrębnej własności lokalu z dnia 15 maja 2002 r., zawartej z gminą. Od tej daty T. wykorzystuje opisany lokal na działalność oświatowo-kulturalną. Lokal składa się z dwóch sal wykładowych, gabinetu, sekretariatu, pomieszczenia kuchennego i sanitariatu. Lokal znajduje się w budynku wielomieszkaniowym wybudowanym w roku 1948. W budynku przeprowadzono remont generalny, który ukończono w roku 2011. Dłużnik nie udostępnił lokalu w celu wykonania operatu szacunkowego, biegły sądowy uzyskał część informacji od administratora budynku. Obecnie T. zostało wykreślone z rejestru podatników VAT czynnych. W dniu 4 czerwca 2019 roku, komornik wezwał Dłużnika do udzielenia wyjaśnień, czy w okresie ostatnich 2 lat T. poniosło wydatki na modernizację lokalu ponad 30% wartości początkowej obiektu. W odpowiedzi telefonicznej wiceprezes zarządu T. oświadczył, że takich nakładów na ulepszenie lokalu nie dokonywano.

Wnioskodawca ma wątpliwość, czy dostawa lokalu będącego przedmiotem wniosku będzie objęta zwolnieniem od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części będzie korzystać ze zwolnienia z podatku VAT albo będzie opodatkowana w zależności od daty pierwszego zasiedlenia.

Zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE Rady oraz w świetle utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się również NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że: „Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa Dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT.

W świetle powyższego należy więc przyjąć, że jeżeli podatnik użytkował dany budynek, budowlę lub ich części i spełnia warunek korzystania z budynku, budowli lub ich części przez wymagany czas, to do zbycia tego budynku, budowli lub ich części zastosowanie znajdzie zwolnienie przewidziane w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług.

Ponadto w dniu 16 listopada 2017 r. Trybunał Sprawiedliwości odpowiedział na pytanie prejudycjalne Naczelnego Sądu Administracyjnego dotyczące wykładni pojęcia pierwszego zasiedlenia. TSUE w wyroku z dnia 16 listopada 2017 r., C-308/16 przyznał rację spółce uznając, że pierwsze zasiedlenie w sprawie będącej przedmiotem postępowania głównego, nie musi być związane z czynnością opodatkowaną, gdyż takie stanowisko nie znajduje oparcia w treści przepisów Dyrektywy 2006/112/WE.

Trybunał potwierdził, że pierwszym zasiedleniem jest pierwsze zajęcie nieruchomości do używania. „Pierwsze zasiedlenie” budynku lub jego części ma więc miejsce zarówno w sytuacji, w której po wybudowaniu budynku oddano go w najem, jak i w przypadku wykorzystywania budynku na potrzeby własnej działalności gospodarczej podatnika – bowiem w obydwu przypadkach doszło do korzystania z budynku. Przy czym, TSUE jednakowo traktuje pierwsze zasiedlenie po wybudowaniu obiektu, jak i po jego ulepszeniu. W obu przypadkach Trybunał twierdzi, że do pierwszego zasiedlenia wystarczy rozpoczęcie jego użytkowania.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa, z uwzględnieniem wskazanego wyżej orzecznictwa, należy stwierdzić, że doszło do pierwszego zasiedlenia lokalu niemieszkalnego będącego przedmiotem wniosku oraz od momentu jego pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży upłynie okres dłuższy niż dwa lata.

Jak wskazano bowiem w treści wniosku lokal został nabyty przez Dłużnika w dniu 15 maja 2002 r., od tej daty Dłużnik wykorzystuje opisany lokal na działalność oświatowo kulturalną. Ponadto, jak wynika z okoliczności sprawy w ostatnich dwóch latach nie dokonywano ulepszeń, które przekraczałyby 30% wartości ww. lokalu.

W konsekwencji sprzedaż lokalu niemieszkalnego powinna korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, ponieważ nie będzie dokonywana w dacie pierwszego zasiedlenia oraz od daty tego zasiedlenia minął okres przekraczający ponad dwa lata.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu zawartego w opisie sprawy przedstawionym we wniosku, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.