Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-3.4011.188.2019.3.MC
z 8 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 maja 2019 r. (data wpływu 23 maja 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej:

• podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia źródła przychodu z najmu nieruchomości po zakończeniu prowadzenia działalności gospodarczej – jest nieprawidłowe,
• zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie możliwości opodatkowania zryczałtowanym podatkiem dochodowym przychodów uzyskiwanych z najmu nieruchomości po zakończeniu prowadzenia działalności gospodarczej – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 23 maja 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek – uzupełniony pismem z 26 lipca 2019 r. (data wpływu 30 lipca 2019 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej:

• podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia źródła przychodu z najmu nieruchomości po zakończeniu prowadzenia działalności gospodarczej,
• zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie możliwości opodatkowania zryczałtowanym podatkiem dochodowym przychodów uzyskiwanych z najmu nieruchomości po zakończeniu prowadzenia działalności gospodarczej.
  
  

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jako osoba fizyczna posiada zarejestrowaną jednoosobową działalność gospodarczą. Przedmiot działalności w CEIDG został ujęty szeroko i obejmował m.in. wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi, realizacja projektów budowlanych, pośrednictwo w handlu, poszukiwanie pracowników. Jednakże od 2016 roku, z różnych przyczyn, głównie braku opłacalności, zakres działalności został ograniczony, a w 2017 roku Wnioskodawca zawiesił działalność gospodarczą. Obecnie po odwieszeniu działalności gospodarczej działalność Wnioskodawcy ogranicza się wyłącznie do wynajmu jednego lokalu użytkowego o powierzchni 109 m² pozostałego po ograniczeniu przedmiotu działalności gospodarczej.

Wnioskodawca jest podatnikiem VAT i odprowadza podatek należny od czynszu za lokal użytkowy. Uzyskany przychód z tytułu czynszu zalicza do źródła przychodu – pozarolnicza działalność gospodarcza. Obecnie przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest jedynie czynsz z tytułu wynajmu jednego lokalu użytkowego opodatkowany podatkiem liniowym. Jak wcześniej wskazano – innych przychodów z pozarolniczej działalności Wnioskodawca nie osiąga. Wnioskodawca jest z zawodu ekonomistą, zamierza podjąć zatrudnienie na podstawie umowy o pracę zgodnie ze swoimi kwalifikacjami. Wcześniej zamierza zlikwidować działalność gospodarczą, wykreślić się z ewidencji działalności gospodarczej i ewidencji podatników VAT.

Opisany wyżej lokal użytkowy, po zakończeniu działalności gospodarczej, Wnioskodawca zamierza przeznaczyć do wynajmu jako najem prywatny. Wnioskodawca nie posiada innych nieruchomości ani nie będzie prowadził działalności gospodarczej. Czynności związane z najmem Wnioskodawca będzie wykonywał osobiście, bez angażowania osób trzecich.

Pismem z 26 lica 2019 r. Wnioskodawca doprecyzował przedstawione zdarzenie przyszłe o następujące informacje:

1. Wnioskodawca w 2004 roku nabył składniki majątkowe stanowiące przedsiębiorstwo, w skład którego wchodził przedmiotowy lokal użytkowy. Przedsiębiorstwo i wchodzący w jego skład lokal użytkowy nabył w celu prowadzenia działalności gospodarczej. Lokal ten był przedmiotem najmu w ramach działalności gospodarczej.
2. Po zakończeniu działalności gospodarczej Wnioskodawca będzie kontynuował najem z dotychczasowym najemcą, jedyne czynności, jakie Wnioskodawca podejmie, będą dotyczyły zmiany umowy najmu, w której wystąpi nie jako przedsiębiorca. Wszystkie czynności związane z wykonaniem umowy najmu obciążające Wnioskodawcę jako wynajmującego, które wynikają z umowy najmu i przepisów kc, będzie wykonywał osobiście. Wnioskodawca nie zamierza posługiwać się innymi osobami w tym zakresie.
3. Umowa najmu będzie kontynuowana z tym samym najemcą, co w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej.
4. W ramach umowy najmu Wnioskodawca nie będzie świadczyć żadnych usług na rzecz najemcy lub na rzecz innych osób.
5. Do obsługi najmu Wnioskodawca nie będzie angażować innych podmiotów.
6. Najem lokalu będzie kontynuowany z dotychczasowym najemcą, nie wystąpiła sytuacja, w której Wnioskodawca musiałby poszukiwać najemców. Jest to jedyny lokal, jaki Wnioskodawca posiada.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

1. Czy przychody z najmu lokalu użytkowego, którego właścicielem jest Wnioskodawca, po zakończeniu działalności gospodarczej, mogą być zaliczone do źródła przychodów określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy Wnioskodawca może wybrać opodatkowanie w formie ryczałtu od przychodów najmu przedmiotowego lokalu użytkowego, na podstawie przepisów z dnia 20.11.1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym (…)?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, po wykreśleniu Wnioskodawcy z CEIDG i dopełnieniu wszystkich formalności związanych z likwidacją działalności gospodarczej, przychód z tytułu najmu lokalu użytkowego może być zaliczony do źródła przychodów określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z dnia 15.12.2016 r. z poźn. zm.). Zgodnie z tym przepisem źródłem przychodów jest najem, podnajem dzierżawa, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Zatem po likwidacji działalności gospodarczej przedmiotowy lokal użytkowy stanowi majątek prywatny Wnioskodawcy, nie jest więc składnikiem majątku związanym z działalnością gospodarczą, co uzasadnia powyższą kwalifikację przychodu jako pochodzącego z najmu prywatnego.

Konsekwencją powyższego jest możliwość opodatkowania przychodu z najmu zryczałtowanym podatkiem dochodowym.

Stosownie do przepisu art. 9a ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dochody osiągane przez podatników ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6, są opodatkowane na zasadach określonych w ustawie, chyba że podatnicy złożą właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego pisemne oświadczenie o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, na zasadach określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym.

Zgodnie z art. 1a ustawy z dnia 28 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym osoby fizyczne osiąganego przychody z tytułu najmu, jeżeli umowy nie są zawierane w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej, mogą opłacać ryczałt od przychodów ewidencjonowanych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego dotyczącego:

• podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia źródła przychodu z najmu nieruchomości po zakończeniu prowadzenia działalności gospodarczej – jest nieprawidłowe,
• zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie możliwości opodatkowania zryczałtowanym podatkiem dochodowym przychodów uzyskiwanych z najmu nieruchomości po zakończeniu prowadzenia działalności gospodarczej – jest nieprawidłowe.
  
  

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.): opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów tej ustawy - odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1 pkt 3 i 6:

• pozarolnicza działalność gospodarcza,
• najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.
  
  

W myśl art. 5a pkt 6 ww. ustawy: ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej – oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

– prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Stosownie natomiast do art. 5b ust. 1 cytowanej ustawy: za pozarolniczą działalność gospodarczą nie uznaje się czynności, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat tych czynności oraz ich wykonywanie, z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych, ponosi zlecający wykonanie tych czynności;
2. są one wykonywane pod kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonych przez zlecającego te czynności;
3. wykonujący te czynności nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością.
   
   

Zatem każde działanie spełniające wskazane wyżej przesłanki pozytywne (zawarte w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) i jednocześnie niespełniające łącznie przesłanek negatywnych (art. 5b ust. 1 powoływanej ustawy) stanowi w rozumieniu przepisów tej ustawy pozarolniczą działalność gospodarczą, niezależnie od tego, czy podatnik dokonał formalnej jej rejestracji, czy też likwidacji tej działalności.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Wyżej wymieniony przepis koreluje z brzmieniem art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczącym źródła przychodu jakim jest m.in. najem, wykluczając z tego katalogu składniki majątku związane z działalnością gospodarczą.

Z cytowanych przepisów wynika, że najem dla celów podatkowych może być traktowany jako pozarolnicza działalność gospodarcza lub jako odrębne źródło przychodów, określone w art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy. Co do zasady wybór kwalifikacji i sposób rozliczenia przychodów z najmu ustawodawca pozostawił osobie oddającej rzeczy w najem, jednak każdy przypadek należy rozpatrywać indywidualnie, z uwzględnieniem istotnych okoliczności danej sprawy, a zwłaszcza w kontekście spełnienia przesłanek wskazanych w art. 5a pkt 6 w zw. z art. 5b ust. 1 powoływanej ustawy. To podatnik, mając na względzie całokształt okoliczności faktycznych, decyduje w jakiej formie ze względu na sposób wykonywania najmu, jego charakter, jak również podejmowane działania, będzie uzyskiwał przychody z najmu. Inaczej mówiąc – to podatnik, kreując elementy stanu faktycznego, może uzyskiwać przychody z najmu albo w sposób zorganizowany i ciągły, czyli w sposób stały, nieokazjonalny, profesjonalny, metodyczny, systematyczny i uporządkowany albo w sposób incydentalny, okazjonalny w sposób przypadkowy, nieregularny.

Jednak przy kwalifikacji uzyskiwanych przychodów z najmu (najem prywatny czy działalność gospodarcza) zawsze należy brać pod uwagę treść art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Decydujące znaczenie ma to, czy w okolicznościach faktycznych danej sprawy zostały spełnione przesłanki z ww. regulacji, a nie tylko przekonaniem podatnika o właściwej – jego zdaniem – kwalifikacji osiąganych przez niego przychodów, do określonego źródła przychodów. Podstawowe znaczenie ma sposób wykonywania najmu – a więc profesjonalny, zarobkowy, zorganizowany i ciągły charakter dokonywanych czynności oraz prowadzenie najmu na własny rachunek i ryzyko.

Innymi słowy nie w każdym przypadku podatnik może sam zaliczyć wynajmowane nieruchomości do majątku prywatnego lub związanego z działalnością gospodarczą. Jeżeli bowiem sposób wykonywania tego najmu ze względu na rozmiar, powtarzalność, zarobkowy charakter oraz sposób zorganizowania wskazują na znamiona działalności gospodarczej, to w takim przypadku wynajem nieruchomości spełnia przesłanki uznania za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i winien zostać rozliczony na zasadach właściwych dla tej działalności, a nie według wyboru podatnika jako tzw. najem prywatny, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 powoływanej ustawy.

Tak więc - działalność gospodarcza to taka działalność, która:

1. jest prowadzona w celu osiągnięcia dochodu, przy czym nawet ewentualna strata będąca wynikiem tej działalności nie pozbawia jej statusu działalności gospodarczej, ponieważ istotny jest sam zamiar osiągnięcia dochodu,
2. wykonywana jest w sposób ciągły; jednak przesłanki tej nie należy rozumieć jako konieczność wykonywania działalności bez przerwy; istotny jest zamiar powtarzalności określonych czynności celem osiągnięcia dochodu, np. powtarzalny najem przedmiotów własności posiadających tożsamy charakter; przy czym o ciągłości nie przesądza wynajmowanie danej nieruchomości przez kilka lat, lecz powtarzalność podejmowanych działań,
3. prowadzona jest w sposób zorganizowany, co oznacza, że podejmowane działania są podporządkowane obowiązującym regułom, normom i służą osiągnięciu celu, mają wpływ na racjonalność gospodarowania posiadanymi środkami, a tym samym uczestnictwa w obrocie gospodarczym.
   
   

W związku z powyższym, aby określoną działalność uznać za działalność gospodarczą, w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, musi ona mieć charakter zarobkowy. Działalność jest zarobkowa wtedy, gdy jest zdolna do potencjalnego generowania zysku, a jej przeznaczeniem jest zapewnienie określonego dochodu. Zarobkowego charakteru nie mają działania, których wyłącznym celem jest zaspokojenie własnych potrzeb osoby podejmującej określone czynności.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymagają również, aby działalność gospodarcza wykonywana była w sposób zorganizowany i ciągły, przy czym możliwe jest osiąganie dochodów z tego rodzaju działalności bez spełnienia niektórych formalnych elementów organizacji (np. rejestracji urzędowej), gdyż prowadzenie działalności gospodarczej jest kategorią obiektywną, niezależnie od tego, jak działalność tę ocenia sam prowadzący ją podmiot i jak ją nazywa oraz czy dopełnia ciążących na nim obowiązków z działalnością tą związanych.

Na pojęcie „zorganizowanie”, w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składa się zespół celowych, uporządkowanych czynności o charakterze profesjonalnym, realizowanych w ramach mniej lub bardziej wyodrębnionej struktury, mieszczących się zarówno w tzw. fazie przygotowawczej, związanej z uruchomieniem określonych działalności, jak i w fazie realizacji.

Co do kryterium ciągłości w wykonywaniu działalności gospodarczej to jego wprowadzenie przez ustawodawcę miało na celu wyeliminowanie z pojęcia działalności gospodarczej przedsięwzięć o charakterze incydentalnym i sporadycznym. Ciągłość w wykonywaniu działalności gospodarczej oznacza względnie stały zamiar jej wykonywania. Nie wyklucza on jednak możliwości prowadzenia działalności gospodarczej tylko sezonowo lub do czasu osiągnięcia postawionego przez dany podmiot celu i to bez względu na okres, w którym cel ten miałby być realizowany. Do zachowania ciągłości wystarczające jest, aby z całokształtu okoliczności sprawy wynikał zamiar powtarzania określonego zespołu konkretnych działań w celu osiągnięcia efektu w postaci zarobku.

Zatem każde działanie spełniające wskazane wyżej przesłanki stanowi w rozumieniu przepisów ww. ustawy pozarolniczą działalność gospodarczą, niezależnie od tego, czy podatnik dokonał jej rejestracji czy likwidacji dotychczas prowadzonej działalności gospodarczej.

Ponadto - stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - zaliczenie określonego przychodu do źródła wymienionego w tym przepisie może nastąpić z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

W szczególności działania podatnika wypełniają definicję działalności gospodarczej, gdy podejmuje on pośrednio lub bezpośrednio aktywne czynności w zakresie najmu nieruchomości (zarówno w fazie przygotowawczej, jak i w okresie realizacji), angażując środki podobne do wykorzystywanych przez przedsiębiorców prowadzących działalność gospodarczą. Istotne znaczenie, choć nie decydujące, mają również poszczególne elementy stanu faktycznego będące efektem aktywnych działań podatnika, np. to w jaki sposób i w jakim celu zostały nabyte lub wytworzone składniki majątku będące przedmiotem najmu (w drodze zakupu, spadku, darowizny, wybudowania), to czy zostały nabyte lub wybudowane na cele inwestycyjne celem czerpania zysków z najmu, czy przede wszystkim na potrzeby osobiste podatnika i jego najbliższej rodziny, a całokształt okoliczności faktycznych wskazuje, że w granicach zarządu własnym majątkiem tylko okazjonalnie, sporadycznie mogą być przeznaczone do wynajmu.

W myśl art. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2019 r., poz. 43): ustawa ta reguluje opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym niektórych przychodów (dochodów) osiąganych przez osoby fizyczne:

• prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą (pkt 1),
• osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej (pkt 2).
  
  

Zgodnie z art. 2 ust. 1a powołanej ustawy: osoby fizyczne osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, mogą opłacać ryczałt od przychodów ewidencjonowanych.

W myśl art. 4 ust. 1 pkt 12 ww. ustawy: użyte w ustawie określenie pozarolnicza działalność gospodarcza oznaczają pozarolniczą działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym.

Z powyższych przepisów wyraźnie wynika, że podatnicy, którzy zawierają umowy najmu w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowych od osób fizycznych, nie mogą być opodatkowani w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych.

Jednocześnie w myśl art. 6 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne: opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają również otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze.

Na podstawie art. 8 ust. 1 pkt 3 lit. e ww. ustawy: opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, z zastrzeżeniem art. 6 ust. 1b, nie stosuje się do podatników osiągających w całości lub w części przychody z tytułu świadczenia usług wymienionych w załączniku Nr 2 do ustawy.

Załącznik ten zawiera wykaz usług, których świadczenie wyłącza podatnika z opodatkowania ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych, oznaczonych według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług. W pozycji 28 tego załącznika wymieniono wynajem i usługi zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi (68.20.1 PKWiU), z zastrzeżeniem że wyłączenie to nie dotyczy przychodów osiąganych z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, o których mowa w art. 6 ust. 1a ustawy.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą. Przedmiot działalności w CEIDG został ujęty szeroko i obejmował m.in. wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi, realizacja projektów budowlanych, pośrednictwo w handlu, poszukiwanie pracowników. Jednak od 2016 r., z różnych przyczyn, głównie braku opłacalności, zakres działalności został ograniczony, a w 2017 r. Wnioskodawca zawiesił działalność gospodarczą. Obecnie po odwieszeniu działalność Wnioskodawcy ogranicza się wyłącznie do wynajmu jednego lokalu użytkowego pozostałego po ograniczeniu przedmiotu działalności gospodarczej. Uzyskany przychód z tytułu czynszu Wnioskodawca zalicza do źródła przychodu – pozarolnicza działalność gospodarcza. Obecnie przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest jedynie czynsz z tytułu wynajmu jednego lokalu użytkowego opodatkowany podatkiem liniowym. Wnioskodawca jest z zawodu ekonomistą i zamierza podjąć zatrudnienie na podstawie umowy o pracę zgodnie ze swoimi kwalifikacjami. Wcześniej zamierza zlikwidować działalność gospodarczą. Opisany wyżej lokal użytkowy, po zakończeniu działalności gospodarczej, Wnioskodawca zamierza przeznaczyć do wynajmu jako najem prywatny. Wnioskodawca nie posiada innych nieruchomości ani nie będzie prowadził działalności gospodarczej. Czynności związane z najmem Wnioskodawca będzie wykonywał osobiście, bez angażowania osób trzecich. Wnioskodawca w 2004 r. nabył składniki majątkowe stanowiące przedsiębiorstwo, w skład którego wchodził opisany wyżej lokal użytkowy. Przedsiębiorstwo i wchodzący w jego skład lokal użytkowy nabył w celu prowadzenia działalności gospodarczej. Lokal ten był przedmiotem najmu w ramach działalności gospodarczej. Po zakończeniu działalności gospodarczej Wnioskodawca będzie kontynuował najem z dotychczasowym najemcą. Jedyne czynności, jakie Wnioskodawca podejmie, będą dotyczyły zmiany umowy najmu, w której wystąpi nie jako przedsiębiorca. Wszystkie czynności związane z wykonaniem umowy najmu obciążające Wnioskodawcę jako wynajmującego, które wynikają z umowy najmu i przepisów Kodeksu cywilnego, będzie wykonywał osobiście. Wnioskodawca nie zamierza posługiwać się innymi osobami w tym zakresie. Umowa najmu będzie kontynuowana z tym samym najemcą, co w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej. W ramach umowy najmu Wnioskodawca nie będzie świadczyć żadnych usług na rzecz najemcy lub na rzecz innych osób. Do obsługi najmu Wnioskodawca nie będzie angażować innych podmiotów.

Raz jeszcze w tym miejscu należy zaakcentować, że decydujące znaczenie dla zakwalifikowania przychodów z najmu nieruchomości do właściwego źródła ma przede wszystkim to, czy najem spełnia przesłanki uznania za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5a pkt 6 w zw. z art. 5b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a nie przekonanie i wybór podatnika w zakresie właściwej, jego zdaniem, kwalifikacji osiąganych przez niego przychodów, do określonego źródła przychodów. Istotne znaczenie mają bowiem wszystkie okoliczności faktyczne danej sprawy, a nie wybór dokonany przez podatnika. Jeżeli bowiem rozmiar, powtarzalność, zarobkowy charakter oraz sposób zorganizowania wskazują na znamiona działalności gospodarczej, to w takim przypadku wynajem nieruchomości spełnia przesłanki uznania za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i winien zostać rozliczony na zasadach właściwych dla tej działalności, a nie według wyboru podatnika jako tzw. najem prywatny, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc powyższe rozważania do realiów niniejszej sprawy, należy stwierdzić, że posiadany lokal użytkowy Wnioskodawca faktycznie wykorzystuje do prowadzonej działalności gospodarczej. W istocie zatem Wnioskodawca zadecydował o powiązaniu niniejszej nieruchomości z prowadzoną działalnością gospodarczą. Samo zlikwidowanie działalności gospodarczej w zakresie najmu nie powoduje automatycznej możliwości opodatkowania uzyskiwanych z najmu przychodów w ramach tzw. najmu prywatnego, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Decydujące znaczenie ma fakt, że mimo likwidacji działalności gospodarczej w zakresie najmu będzie on nadal realizowany w warunkach określonych w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (najem lokalu użytkowego w ramach wynajmu prywatnego nie będzie różnił się od najmu wykonywanego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, a umowa najmu będzie kontynuowana z dotychczasowym najemcą).

W rezultacie skoro Wnioskodawca będzie nadal uzyskiwał przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej, to zgodnie z treścią cytowanych uprzednio przepisów brak jest możliwości opodatkowania ich ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych.

Reasumując – przychody z najmu lokalu użytkowego, którego właścicielem jest Wnioskodawca, po zakończeniu działalności gospodarczej, nie mogą być zaliczone do źródła przychodów określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z tym Wnioskodawca nie może przychodów z najmu opisanego lokalu użytkowego opodatkować w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych na podstawie przepisów ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

Jednocześnie dodaje się, że w części dotyczącej podatku od towarów i usług została wydana odrębna interpretacja indywidualna.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.