Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4.4012.297.2019.3.AKO
z 1 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 maja 2019 r. (data wpływu 16 maja 2019 r.), uzupełnionym na wezwanie tut. organu z dnia 21 czerwca 2019 r. pismem z dnia 4 lipca 2019 r. (data wpływu 8 lipca 2019 r.) oraz na wezwanie tut. organu z dnia 16 lipca 2019 r. pismem z dnia 25 lipca 2019 r. (data wpływu 31 lipca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 maja 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości.

Złożony wniosek uzupełniony został na wezwanie tut. organu z dnia 21 czerwca 2019 r. pismem z dnia 4 lipca 2019 r. (data wpływu 8 lipca 2019 r.) oraz na wezwanie tut. organu z dnia 16 lipca 2019 r. pismem z dnia 25 lipca 2019 r. (data wpływu 31 lipca 2019 r.)

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe, sprecyzowane następnie w nadesłanym uzupełnieniu:

X. jest podmiotem finansów publicznych posiadającym osobowość prawną. Funkcjonowanie X reguluje statut stanowiący załącznik do Rozporządzenia z 2011 r. oraz ustawa z 1998 r. Oddział jest jednostką organizacyjną X. Wystąpienie o dokonanie indywidualnej interpretacji jest związane z tym, że aktualnie Oddział posiadając stosowne umocowanie od X. zamierza dokonać sprzedaży nieruchomości. Jest to nieruchomość zabudowana, dla której jest prowadzona Kw.

Nieruchomość ta składa się z działki o nr ew. 45 (obr. … i ujęta jest w rejestrze gruntów jako jednostka rejestrowa …. Natomiast budynek usytuowany na tej nieruchomości jest ujęty w kartotece budynków – pozycja kartoteki budynków …. Działka nie jest objęta ustaleniami żadnego planu zagospodarowania przestrzennego, nie została ogłoszona również uchwała o przystąpieniu przez Gminę Miasto do sporządzenia planu miejscowego tego terenu. Działka znajduje się w strefie określonej uchwałą z grudnia 1999 r. Rady Miasta jako MN – zabudowa mieszkaniowa ekstensywna, ciągi usługowe, granice obszarów wskazanych do rewitalizacji. Działka zabudowana stanowi strefę ochrony konserwatora zabytków.

Z prawnego punktu widzenia nie ma przeszkód aby X. Oddział działając z upoważnienia X. dokonał sprzedaży przedmiotowej nieruchomości. Natomiast powstała problematyczna kwestia czy taka sprzedaż będzie opodatkowana podatkiem VAT.

Dlatego też Wnioskodawca występuje o wydanie interpretacji indywidualnej i prezentuje następujące stanowisko.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 ze zm.) opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają: odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terenie kraju. Sprzedaż nieruchomości należy traktować jako dostawę. W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 rozumie się przeniesienie prawa rozporządzania towarami jako właściciel. Wobec czego należy uznać, że nieruchomość gruntowa zabudowana jak i niezabudowana spełnia definicję towaru wskazaną w art. 2 pkt 6 ustawy. A jej sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy. Należy mieć jednak na uwadze to, że nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonywana przez podmiot, który w związku z jej wykonywaniem jest podatnikiem podatku VAT. W myśl przepisu art. 15 ust. 1 ustawy j.w. podatnikami podatku VAT są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na rezultat tej działalności. Z tego zapisu można wyprowadzić wniosek, że określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem VAT wskazuje, iż w odniesieniu do tego, aby powstał obowiązek zapłaty podatku VAT od danej czynności, musi być ona wykonana przez podmiot, który w zakresie tej czynności będzie występował jako podatnik i płatnik podatku VAT. X jest płatnikiem podatku VAT i posiada prawo odliczenia podatku VAT. Natomiast działalność gospodarcza w rozumieniu ustawy prowadzi do objęcia sformułowaniem „podatnik” tych podmiotów, które prowadzą określoną działalność i występują w obrocie gospodarczym. X nie prowadzi działalności gospodarczej, nie występuje w profesjonalnym obrocie gospodarczym jako prowadzący działalność. Dlatego też biorąc powyższe pod uwagę w ocenie wnioskodawcy sprzedaż zabudowanej nieruchomości winna korzystać ze zwolnienia z VAT dla dostawy nieruchomości.

Poza tym X nie przysługiwało prawo do odliczenia VAT przy jej nabyciu i jednocześnie nie ponosił on wydatków na ulepszenie nieruchomości, w stosunku do których przysługiwałoby prawo do odliczenia, tj. na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT.

Przedmiotowa nieruchomość na mocy przepisu ustawy o … z dniem wejścia w życie ustawy będąc majątkiem pozostającym w zarządzie X, stanowiącym własność Skarbu Państwa, stała się nieodpłatnie własnością X i na mocy decyzji wojewody stanowiła podstawę wpisu w księdze wieczystej. X nabył nieodpłatnie tę nieruchomość z mocy prawa na podstawie decyzji administracyjnej i nie była ona, jak i nie jest wykorzystywana w ramach działalności gospodarczej. Wobec czego w ocenie występującego z wnioskiem jej sprzedaż nie powinna być objęta podatkiem VAT.

Taki wniosek można wyprowadzić z wyroków NSA i WSA. Mianowicie wyrok NSA z dnia 5 grudnia 2014 r. (sygn. akt I FSK 1547/14) i wyrok WSA w Gliwicach z dnia 12 lipca 2016 r. (sygn. akt III SA/Gl 2483/15).

Wnioskodawca prosi więc o wydanie indywidualnej interpretacji w kwestii j.w.

W nadesłanym uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że zabudowana budynkiem nieruchomość usytuowana w lokalizacji wskazanej we wniosku nigdy nie była i nie jest wykorzystywana przez X. Zabudowanie posadowione na nieruchomości (szopa) jest w stanie technicznym nienadającym się w ogóle do wykonywania w nim jakichkolwiek czynności. Wobec czego bezprzedmiotowym jest udzielenie odpowiedzi czy były to czynności zwolnione od podatku VAT. Zabudowanie, jak i nieruchomość nie były również przedmiotem umowy najmu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż nieruchomości przez X w okolicznościach wskazanych w treści opisu zdarzenia przyszłego, będzie objęta obowiązkiem zapłaty podatku VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż nieruchomości w okolicznościach wskazanych w treści zdarzenia przyszłego powinna być zwolniona z podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą o VAT”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Przy czym towarami – stosownie do art. 2 pkt 6 powołanej ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie zatem z ww. przepisami grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Według art. 2 pkt 22 cyt. ustawy, sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z opisu sprawy przedstawionego w złożonym wniosku wynika, że Wnioskodawca jest podmiotem finansów publicznych posiadającym osobowość prawną. Funkcjonowanie X reguluje statut stanowiący załącznik do Rozporządzenia z 2011 r. oraz ustawa z 1998 r. Oddział jest jednostką organizacyjną X. Aktualnie Oddział posiadając stosowne umocowanie zamierza dokonać sprzedaży nieruchomości. Jest to nieruchomość zabudowana. Działka nie jest objęta ustaleniami żadnego planu zagospodarowania przestrzennego, nie została ogłoszona również uchwała o przystąpieniu przez Gminę Miasta do sporządzenia planu miejscowego tego terenu. Działka znajduje się w strefie określonej uchwałą z 1999 r. Rady Miasta jako MN – zabudowa mieszkaniowa ekstensywna, ciągi usługowe, granice obszarów wskazanych do rewitalizacji. Działka zabudowana stanowi strefę ochrony konserwatora zabytków. X nie przysługiwało prawo do odliczenia VAT przy nabyciu nieruchomości i jednocześnie nie ponosił on wydatków na ulepszenie nieruchomości, w stosunku do których przysługiwałoby prawo do odliczenia, tj. na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT. Przedmiotowa nieruchomość na mocy ustawy o … z dniem wejścia w życie ustawy będąc majątkiem pozostającym w zarządzie X, stanowiącym własność Skarbu Państwa, stała się nieodpłatnie własnością X i na mocy decyzji wojewody stanowiła podstawę wpisu w księdze wieczystej. X nabył nieodpłatnie tę nieruchomość z mocy prawa na podstawie decyzji administracyjnej i nie była ona, jak i nie jest wykorzystywana w ramach działalności gospodarczej. Zabudowana budynkiem nieruchomość nigdy nie była i nie jest wykorzystywana przez X. Zabudowanie posadowione na nieruchomości (szopa) jest w stanie technicznym nienadającym się w ogóle do wykonywania w nim jakichkolwiek czynności. Zabudowanie, jak i nieruchomość nie były również przedmiotem umowy najmu.

W odniesieniu do przedstawionej sytuacji wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii zastosowania zwolnienia od podatku do sprzedaży ww. nieruchomości.

W tym miejscu zauważyć należy, że w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – mocą ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak stanowi art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Unormowanie to stanowi odzwierciedlenie art. 13 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.), który stwierdza, że krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami. Jednakże w przypadku gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji. W każdych okolicznościach podmioty prawa publicznego są uważane za podatników w związku z czynnościami określonymi w załączniku I, chyba że niewielka skala tych działań sprawia, że mogą być one pominięte.

Wnioskodawca, jako organ administracji publicznej działając na podstawie ustawy z 1998 r. o … wykonuje zadania z zakresu … i w tym zakresie nie jest podatnikiem.

Zatem w kontekście powołanych wyżej przepisów Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez niego realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez Wnioskodawcę czynności w sferze aktywności cywilnoprawnej, tylko w tym zakresie czynności Wnioskodawcy mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Zatem z tytułu analizowanej transakcji Wnioskodawca będzie podatnikiem podatku od towarów i usług, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, wykonującym działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 tej ustawy. W konsekwencji sprzedaż Nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Podstawowa stawka podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast stosownie do art. 146aa ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy budynków, budowli i ich części zostały określone w art. 43 ustawy o VAT.

Według art. 43 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
   
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest – co do zasady – zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie – zgodnie z art. 2 pkt 14 cyt. ustawy – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Z kolei przepisy ww. Dyrektywy 2006/112/WE posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Zgodnie jednak z art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

1. dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
   
2. dostawa terenu budowlanego.
   
   

Jak stanowi art. 12 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE, do celów ust. 1 lit. a) „budynek” oznacza dowolną konstrukcję trwale związaną z gruntem. Państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”. Państwa członkowskie mogą zastosować kryteria inne niż kryterium pierwszego zasiedlenia, takie jak okres upływający między datą ukończenia budynku a datą pierwszej dostawy lub też okres upływający między datą pierwszego zasiedlenia a datą następnej dostawy, pod warunkiem że okresy te nie przekraczają, odpowiednio, pięciu i dwóch lat.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że: „(…) definicja „pierwszego zasiedlenia (zajęcia)” zawarta w dyrektywie 112 ma charakter autonomiczny. Zatem nie było konieczne jej definiowanie w ustawie o VAT, poza przypadkami wskazanymi w treści art. 12 ust. 2 zdanie drugie dyrektywy 112 czyli przebudowy budynku. Z powyższego wynika, że polski ustawodawca nie miał uprawnienia do precyzowania warunków zastosowania kryterium pierwszego zasiedlenia w odniesieniu do sytuacji zaistniałych po wybudowaniu budynku. Polski ustawodawca zdecydował się na doprecyzowanie ww. pojęcia celem wyjaśnienia zakresu zwolnienia z VAT. Porównując zakresy definicji „pierwszego zasiedlenia” wynikające z ustawy o VAT i dyrektywy 112 należy stwierdzić, że ustawodawca polski dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej. Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a) i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT warunku „w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu”. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku. W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia – rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu”.

Jak wynika z powyższych uregulowań, zwolnienie na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków, budowli, jeżeli w stosunku do nich nastąpiło pierwsze zasiedlenie, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

W tym miejscu należy nadmienić, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

I tak, jak stanowi art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
   
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.
   
   

Z analizy powołanych wyżej przepisów wynika, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a stanie się bezzasadne.

Dodatkowo wskazać należy, że zgodnie z art. 29a ust. 8 cyt. ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Z powyższego przepisu jednoznacznie wynika, że – co do zasady – grunt będący przedmiotem dostawy podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki/budowle na nim posadowione. Oznacza to, że w sytuacji, gdy budynki, budowle lub ich części korzystają ze zwolnienia od podatku, również dostawa gruntu korzysta ze zwolnienia od podatku.

W przedmiotowej sprawie kluczowym dla ustalenia zasad opodatkowania planowanego przez Wnioskodawcę zbycia Nieruchomości zabudowanej jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

W rozpatrywanej sprawie Wnioskodawca nabył nieruchomość nieodpłatnie, na mocy przepisu ustawy o … z dniem wejścia w życie ustawy. Nieruchomość ta – jak wskazał Wnioskodawca – nie była i nie jest wykorzystywana przez X w tym w ramach działalności gospodarczej. Zatem, w odniesieniu do powyższej nieruchomości nie doszło do pierwszego zasiedlenia, co skutkuje tym, że planowana jej dostawa nie będzie korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, gdyż będzie realizowana w ramach pierwszego zasiedlenia.

Jak wskazano powyżej, w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu. Zwolnienie przewidziane w tym przepisie obejmuje dostawę tych budynków, budowli lub ich części, które nie mogą korzystać ze zwolnienia podatkowego na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy. Przepis ten adresowany jest do podatników, którym po pierwsze nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a po drugie nie ponosili wydatków na ulepszenie budynków, budowli lub ich części, w stosunku do których istniało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeśli wydatki takie ponosili, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów. Spełnienie łącznie obu warunków wymienionych w ww. art. 43 ust. 1 pkt 10a cyt. ustawy uprawnia podatnika do skorzystania ze zwolnienia przy dostawie budynków, budowli lub ich części. W opisie sprawy Wnioskodawca wskazał, że przy nabyciu nieruchomości nie przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku naliczonego i jednocześnie nie ponosił on wydatków na ulepszenie nieruchomości, w stosunku do których przysługiwałoby prawo do odliczenia. W konsekwencji wskazać należy, że w odniesieniu do dostawy tej nieruchomości zastosowanie znajdzie zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy. Jednocześnie, zwolnienie obejmie również sprzedaż gruntu, na którym budynek jest posadowiony (art. 29a ust. 8 ustawy o VAT).

W świetle powyższych okoliczności, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym sprzedaż przedmiotowej nieruchomości będzie korzystała ze zwolnienia z opodatkowania należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
   
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.