Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.232.2019.1.ŚS
z 1 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 maja 2019 r. (data wpływu 3 czerwca 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy Spółka ma możliwość uwzględnić w wartości początkowej środka trwałego w postaci nowego budynku biurowego, stanowiącej podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych o następujące pozycje:

• wydatki związane z wyburzeniem istniejącego budynku na miejscu, którego będzie budowany nowy budynek biurowy oraz inne koszty związane z przygotowaniem terenu pod budowę – jest prawidłowe,
• niezamortyzowaną część wartości początkowej wyburzanego budynku administracyjno- biurowego – jest nieprawidłowe,
• wydatki związane z dzierżawą i przystosowaniem kontenerów biurowych do używania przez pracowników w okresie przebudowy i rozbudowy – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 3 czerwca 2019 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy Spółka ma możliwość uwzględnić w wartości początkowej środka trwałego w postaci nowego budynku biurowego, stanowiącej podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych o następujące pozycje:

• wydatki związane z wyburzeniem istniejącego budynku na miejscu, którego będzie budowany nowy budynek biurowy oraz inne koszty związane z przygotowaniem terenu pod budowę,
• niezamortyzowaną część wartości początkowej wyburzanego budynku administracyjno- biurowego,
• wydatki związane z dzierżawą i przystosowaniem kontenerów biurowych do używania przez pracowników w okresie przebudowy i rozbudowy.
  
  

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka sp. z o.o., powstała w 1997 r. w wyniku zawiązania jej przez Wspólnika - na podstawie uchwały Nadzwyczajnego Zgromadzenia Akcjonariuszy Spółki SA z dnia 12 grudnia 1996 r. Zajmuje się świadczeniem usługi oświetleniowej na rzecz 109 gmin. Na dzień dzisiejszy Spółka liczy 106 Wspólników, wszystkie udziały są w posiadaniu jednostek samorządu terytorialnego. Począwszy od 2013 roku 100% udziałów w Spółce należy do jednostek samorządu terytorialnego, kiedy to nastąpiło obniżenie kapitału zakładowego w drodze nabycia przez Spółkę udziałów należących do X SA (wcześniej X. K. SA) w celu ich umorzenia. Aktualnie zarejestrowany kapitał zakładowy Spółki wynosi 77.373.000 zł i dzieli się na 75.775 udziałów.

Podstawowym przedmiotem prowadzonej przez Spółkę sp. z o.o. działalności jest usługa oświetlenia ulic, placów i dróg publicznych, która została zaklasyfikowana przez Główny Urząd Statystyczny w zakresie grupowania PKD 2007 „Działalność usługowa wspomagająca transport lądowy” (52.21.Z).

W ramach świadczenia usługi Spółka zapewnia oświetlenie ulic, placów i dróg publicznych realizując przez to zadanie własne gminy zaspakajania bieżąco i nieprzerwanie zbiorowych potrzeb wspólnoty w zakresie bezpieczeństwa obywateli, o których mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 506). Efekt realizacji usługi jest powszechnie dostępny dla ludności.

Obecne warunki lokalowe Spółki są maksymalnie wykorzystane i uniemożliwiają dalszy rozwój. W związku z tym Spółka podjęła decyzję o przebudowie i rozbudowie istniejącego budynku administracyjno-biurowego w celu uzyskania większej powierzchni biurowej. Wystąpiła więc o ustalenie warunków zabudowy, które uzyskała - decyzją Prezydenta Miasta o ustaleniu warunków zabudowy na terenie położonym w X oznaczonym w ewidencji gruntów i budynków jako działki.

Projekt dotyczący przebudowy i rozbudowy istniejącego budynku administracyjno-biurowego zawiera dwa warianty realizacji tego przedsięwzięcia ujęte w dwóch odrębnych kosztorysach inwestorskich. Jeden kosztorys inwestorski uwzględnia budowę nowego budynku (polegającej na rozbudowie) o powierzchni użytkowej 700 mkw na gotowo (bez mebli i wyposażenia) i remont o przebudowę (głównie nadbudowa) istniejącego budynku o powierzchni użytkowej 500 mkw. Jego wartość netto wynosi 6.138.786,90 zł. Drugi kosztorys inwestorski uwzględnia budowę nowego budynku o powierzchni użytkowej 1.200 mkw na gotowo (bez mebli i wyposażenia) i wyburzenie istniejącego budynku. Jego wartość netto wynosi 5.756.500,00 zł.

Kierując się racjonalnością, Spółka podjęła decyzję o realizacji drugiego wariantu przebudowy i rozbudowy istniejącego budynku administracyjno-biurowego polegającego na budowie nowego budynku o powierzchni użytkowej 1.200 mkw na gotowo i wyburzeniu istniejącego budynku.

Z uwagi na prowadzenie prac budowlanych w zakresie opisanym powyżej zachodzić będzie potrzeba zapewnienia pomieszczeń biurowych dla pracowników Spółki. W związku z tym Spółka zamierza wydzierżawić kontenery biurowe, które zostaną przystosowane do używania dla pracowników Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy na podstawie art. 16g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036 ze zm., winno być t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865), Spółka ma możliwość uwzględnić w wartości początkowej środka trwałego w postaci nowego budynku biurowego, stanowiącej podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych o następujące pozycje:

1. wydatki związane z wyburzeniem istniejącego budynku na miejscu, którego będzie budowany nowy budynek biurowy oraz inne koszty związane z przygotowaniem terenu pod budowę;
2. niezamortyzowaną część wartości początkowej wyburzanego budynku administracyjno- biurowego;
3. wydatki związane z dzierżawą i przystosowaniem kontenerów biurowych do używania przez pracowników w okresie przebudowy i rozbudowy?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka ma prawo zakwalifikować wydatki:

1. związane z wyburzeniu istniejącego budynku na miejscu, którego będzie budowany nowy budynek biurowy oraz inne koszty związane z przygotowaniem terenu pod budowę,
2. niezamortyzowaną część wartości początkowej wyburzanego budynku administracyjno-biurowego,
3. wydatki związane z dzierżawą i przystosowaniem kontenerów biurowych do używania przez pracowników w okresie przebudowy i rozbudowy,
   
   

jako koszty wytworzenia nowego środka trwałego jakim będzie nowy budynek biurowy. Przed przystąpieniem do inwestycji konieczne jest przygotowanie terenu pod tę inwestycję, co w tym przypadku wiąże się z wyburzeniem istniejącego na tym terenie obiektu. Likwidacja istniejącego budynku w celu pozyskania gruntów pod budowę nowego obiektu będzie zatem pierwszym etapem i jednocześnie warunkiem koniecznym rozpoczęcia inwestycji. Inwestycja ta nie będzie mogła być realizowana bez wyburzenia obiektu znajdującego się na gruncie przeznaczonym pod nową inwestycję.

Utrata przydatności gospodarczej dotychczasowego budynku nie jest zatem związana ze zmianą rodzaju działalności. Spółka ma możliwość rozwoju prowadzonej dotychczas działalności gospodarczej. Likwidacja budynku nie jest przejawem niekonsekwencji Spółki co do prowadzonej działalności gospodarczej, tylko przejawem racjonalnie prowadzonej polityki gospodarczej ukierunkowanej na rozwój i maksymalizację zysku.

Zgodnie z art. 16g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

W świetle powyższego, użyty zwrot „koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych” oznacza wydatki, które są ponoszone w wyniku podjęcia procesu wytwarzania środka trwałego. Ścisły związek tych wydatków z procesem inwestycyjnym skutkuje tym, że składają się one łącznie na wartość wytwarzanego środka trwałego. Spółka klasyfikując wydatki, jako element wartości początkowej środka trwałego, kieruje się zasadą, że są to wydatki, co do których nie ma wątpliwości, że nie wystąpiłyby, gdyby Spółka nie dokonywała przebudowy i rozbudowy środka trwałego. Do wartości początkowej wytworzonego środka trwałego zalicza się ogół kosztów poniesionych w związku z jego wytworzeniem od momentu rozpoczęcia inwestycji, aż do momentu przekazania środka do używania. Do kosztu wytworzenia środka trwałego zalicza się „koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych” oznacza, że katalog wydatków poniesionych w związku z wytworzeniem środka trwałego powiększających jego wartość początkową jest otwarty, co wskazuje na to, że mieszczą się w nim również niewymienione wprost koszty, które będą miały wpływ na wartość początkową danego składnika majątku. Natomiast o tym, czy wydatki stanowić powinny koszt poprzez odpisy amortyzacyjne decyduje związek kosztu z realizowanym przedsięwzięciem inwestycyjnym.

Nakład inwestycyjny w myśl regulacji art. 16g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, oznacza wszystkie koszty poniesione dla realizacji inwestycji, w tym także na działania wstępne, przygotowujące proces inwestycyjny i warunkujące jego rozpoczęcie, prowadzenie i zakończenie, niezamortyzowaną część wartości początkowej wyburzanego budynku administracyjno-biurowego oraz wydatki związane z dzierżawą i przystosowaniem kontenerów biurowych do używania przez pracowników w okresie przebudowy i rozbudowy.

Z wyżej przytoczonej regulacji wynika, że decydujące znaczenie dla zaliczenia określonego wydatku do wydatków inwestycyjnych, a więc stanowiących koszt wytworzenia środka trwałego, ma możliwość powiązania danego wydatku z konkretną inwestycją, której efektem będzie określony środek trwały. Tym samym wydatki dotyczące wyburzenia istniejącego budynku na miejscu, którego będzie budowany nowy budynek biurowy oraz inne koszty związane z przygotowaniem terenu pod budowę w tym między innymi niezamortyzowana część wartości początkowej wyburzanego budynku administracyjno-biurowego jak i wydatki związane z dzierżawą i przystosowaniem kontenerów biurowych do używania przez pracowników w okresie przebudowy i rozbudowy stanowią niezbędny element procesu inwestycyjnego.

W świetle powyższego, wydatki związane z przebudową i rozbudową istniejącego budynku administracyjno-biurowego polegające na wyburzeniu istniejącego budynku na miejscu, którego będzie budowany nowy budynek biurowy oraz inne koszty związane z przygotowaniem terenu pod budowę w tym między innymi niezamortyzowana część wartości początkowej wyburzanego budynku administracyjno-biurowego jak i wydatki związane z dzierżawą i przystosowaniem kontenerów biurowych do używania przez pracowników w okresie przebudowy i rozbudowy powinny być zaliczone do wartości środków trwałych w budowie, a następnie stanowić element wartości początkowej, od której dokonywane będą odpisy amortyzacyjne stanowiące koszt uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest częściowo nieprawidłowe a częściowo prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865, dalej: „ustawa CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W myśl tego przepisu, wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami (poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie, zwiększenie, zachowanie lub zabezpieczenie tego przychodu).

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu, a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu.

Kierując się kryterium stopnia powiązania istniejącego pomiędzy kosztem a celem, jakiemu ma służyć, ustawodawca wyróżnia koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami i koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie), różnicując moment ich potrącalności (art. 15 ust. 4, 4b-4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Do pierwszej z wymienionych kategorii należą takie wydatki, których poniesienie ma bezpośrednio na celu uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru. Natomiast pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których ponoszenie jest racjonalnie uzasadnione jako służące osiąganiu przychodów lub zachowaniu albo zabezpieczeniu ich źródła, nie ma jednak możliwości przypisania ich do określonych, konkretnych przychodów. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty zarządu ponoszone przez spółkę kapitałową (wydatki związane z działaniem organu zarządzającego spółki kapitałowej), uznając, że – jako ogólne, stałe koszty dotyczące jej funkcjonowania jako osoby prawnej i podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą – są ponoszone w celu uzyskiwania przychodów.

Katalog wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą, zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy CIT i ma charakter zamknięty.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

W świetle tego przepisu, w przypadku gdy likwidacja środków trwałych została dokonana z tej przyczyny, że dotychczas wykorzystywany środek trwały utracił przydatność z racji zmiany rodzaju działalności, to poniesiona strata nie stanowi kosztu podatkowego.

Oznacza to, że strata powstała w związku z likwidacją środków trwałych spowodowana innymi przyczynami niż zmiana rodzaju działalności może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów.

Odrębną kategorię kosztów uzyskania przychodu stanowią odpisy amortyzacyjne.

Jak bowiem stanowi art. 15 ust. 6 ustawy CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z definicji środka trwałego zawartej w art. 16a ust. 1 ww. ustawy wynika, że aby dany przedmiot był uznany za środek trwały musi spełniać następujące warunki:

1. stanowić własność lub współwłasność podatnika,
2. być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania, tzn. środek powinien być wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem,
3. przewidywany okres jego używania musi być dłuższy niż rok,
4. musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.
   
   

Jednocześnie, na podstawie art. 16g ust. 1 pkt 2 ustawy CIT, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się, w razie wytworzenia we własnym zakresie koszt wytworzenia.

Kosztem wytworzenia – zgodnie z art. 16g ust. 4 ww. ustawy – jest wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Zatem, do wartości początkowej wytworzonego środka trwałego zalicza się ogół kosztów poniesionych w związku z jego wytworzeniem od momentu rozpoczęcia inwestycji aż do momentu przekazania środka do używania. Nakład inwestycyjny, w myśl powyższej regulacji, oznacza wszystkie koszty poniesione dla realizacji inwestycji, w tym na działania wstępne, przygotowujące prace rzeczowe.

Natomiast użycie przez ustawodawcę zwrotu, że do kosztu wytworzenia środka trwałego zalicza się „inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych” oznacza, że katalog wydatków poniesionych w związku z wytworzeniem środka trwałego powiększających jego wartość początkową jest otwarty, co wskazuje na to, że mieszczą się w nim również inne, nie wymienione wprost koszty, które będą miały wpływ na wartość początkową danego składnika majątku.

Z przytoczonych wyżej regulacji wynika, że na wartość początkową środka trwałego składają się wszystkie koszty poniesione w związku z budową środków trwałych, a zatem mogą to być koszty wyburzenia likwidowanych środków trwałych i przygotowania terenu pod budowę, jeżeli czynność ta pozostaje w związku z prowadzoną inwestycją. Przedmiotowe koszty stanowią bowiem prace wstępne, przygotowujące miejsce pod nową inwestycję. Ponadto, dla prawidłowego rozliczenia kosztów wytworzenia środków trwałych znaczenie ma określenie momentu zakończenia inwestycji i momentu faktycznego oddania tych środków do używania. Bowiem wszelkie wydatki pozostające w związku z wytworzeniem środka trwałego i poniesione do dnia oddania go do używania mają wpływ na jego koszt wytworzenia. Koszt ten zarazem stanowi o wartości początkowej środka trwałego, od której dokonuje się następnie odpisów amortyzacyjnych.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika m.in., że obecne warunki lokalowe Spółki są maksymalnie wykorzystane i uniemożliwiają dalszy rozwój. W związku z tym Spółka podjęła decyzję o przebudowie i rozbudowie istniejącego budynku administracyjno-biurowego w celu uzyskania większej powierzchni biurowej. Wystąpiła więc o ustalenie warunków zabudowy, które uzyskała - decyzją Prezydenta Miasta o ustaleniu warunków zabudowy na terenie położonym w X oznaczonym w ewidencji gruntów i budynków jako działki. Projekt dotyczący przebudowy i rozbudowy istniejącego budynku administracyjno-biurowego zawiera dwa warianty realizacji tego przedsięwzięcia ujęte w dwóch odrębnych kosztorysach inwestorskich. Jeden kosztorys inwestorski uwzględnia budowę nowego budynku (polegającej na rozbudowie) o powierzchni użytkowej 700 mkw na gotowo (bez mebli i wyposażenia) i remont o przebudowę (głównie nadbudowa) istniejącego budynku o powierzchni użytkowej 500 mkw. Jego wartość netto wynosi 6.138.786,90 zł. Drugi kosztorys inwestorski uwzględnia budowę nowego budynku o powierzchni użytkowej 1.200 mkw na gotowo (bez mebli i wyposażenia) i wyburzenie istniejącego budynku. Jego wartość netto wynosi 5.756.500,00 zł.

Kierując się racjonalnością, Spółka podjęła decyzję o realizacji drugiego wariantu przebudowy i rozbudowy istniejącego budynku administracyjno-biurowego polegającego na budowie nowego budynku o powierzchni użytkowej 1.200 mkw na gotowo i wyburzeniu istniejącego budynku.

Z uwagi na prowadzenie prac budowlanych w zakresie opisanym powyżej zachodzić będzie potrzeba zapewnienia pomieszczeń biurowych dla pracowników Spółki. W związku z tym Spółka zamierza wydzierżawić kontenery biurowe, które zostaną przystosowane do używania dla pracowników Spółki.

Biorąc pod uwagę przytoczone wyżej przepisy stwierdzić należy, że w stosunku do wydatków związanych z wyburzeniem istniejącego budynku, na miejscu którego budowany będzie nowy budynek oraz przygotowaniem terenu pod budowę nowego budynku, wskazać należy, że wydatki te stanowią element „kosztotwórczy” związany z realizacją nowej inwestycji mającej na celu zwiększenie oraz zabezpieczenie istniejących źródeł przychodów Wnioskodawcy poprzez zwiększenie powierzchni biurowej. Koszty te jako bezpośrednio związane z budową nowego środka trwałego stanowią koszty jego wytworzenia, a przez to na podstawie art. 16g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zwiększą wartość początkową nowo wzniesionego budynku. W konsekwencji ww. wydatki będą podlegały zaliczeniu w koszty podatkowe poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej nowo wytworzonego środka trwałego, na zasadach określonych w art. 16h-16i tej ustawy.

Odnosząc się natomiast do możliwości uwzględnienia w wartości początkowej nowego budynku niezamortyzowanej części wartości początkowej wyburzonego budynku administracyjno-biurowego wskazać należy, że nieumorzona wartość początkowa likwidowanego środka trwałego zaliczana jest bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w postaci straty w środkach trwałych, z uwzględnieniem wyłączeń wynikających z art. 16 ust. 1 pkt 5 i 6 ustawy o CIT. Nie ma bowiem uzasadnienia do dalszej amortyzacji środka trwałego po jego fizycznej likwidacji. Obowiązujące przepisy nie dają podstawy do rozliczenia nieumorzonej wartości środka trwałego poprzez amortyzację innego środka trwałego. Z brzmienia art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika wprost, iż nie uważa się za koszty podatkowe strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność na skutek zmiany rodzaju działalności. A zatem - jak to ma miejsce w niniejszej sprawie - jeżeli likwidacja środka trwałego nie jest związana ze zmianą rodzaju działalności, strata z tego tytułu, w wysokości nieumorzonej wartości środka trwałego, powinna stanowić bezpośrednio i jednorazowo koszt uzyskania przychodów. Realizacja inwestycji, w wyniku których dochodzi do wytworzenia środków trwałych, nie jest natomiast zmianą rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności.

Tym samym wartość niezamortyzowana likwidowanego środka trwałego nie powinna zwiększać wartości początkowej środka trwałego wytwarzanego w miejsce środka trwałego zlikwidowanego, lecz powinna zostać zaliczona bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w postaci straty w środkach trwałych.

Z kolei, wydatki, które poniosła Spółka w związku z dzierżawą budynku tymczasowego, kontenerów oraz koszty adaptacji pomieszczenia garażu i warsztatu na cele biurowe nie mogą zostać odniesione bezpośrednio do wartości początkowej nowego budynku administracyjnego. Powyższe twierdzenie wynika z faktu, że wskazane wydatki nie mają bezpośredniego wpływu na wytworzenie środka trwałego, bowiem nie przekładają się na wartość inwestycji. Najem kontenerów nie warunkuje realizacji inwestycji związanej z budową budynku biurowego, tylko zabezpiecza funkcjonowanie firmy jako całości. Co prawda opisane działania są konieczne, aby przeprowadzić inwestycję, jednakże stopień ich powiązania z samą inwestycją jest na tyle odległy, że nie uzasadnia zwiększania wartości początkowej środka trwałego.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy Spółka ma możliwość uwzględnić w wartości początkowej środka trwałego w postaci nowego budynku biurowego, stanowiącej podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych o następujące pozycje:

• wydatki związane z wyburzeniem istniejącego budynku na miejscu, którego będzie budowany nowy budynek biurowy oraz inne koszty związane z przygotowaniem terenu pod budowę – jest prawidłowe,
• niezamortyzowaną część wartości początkowej wyburzanego budynku administracyjno- biurowego – jest nieprawidłowe,
• wydatki związane z dzierżawą i przystosowaniem kontenerów biurowych do używania przez pracowników w okresie przebudowy i rozbudowy - jest nieprawidłowe.
  
  

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zaznaczyć należy, że tut. Organ wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem, tym samym Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności faktycznych podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku opis sprawy jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku ww. postępowań okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnił od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.