Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.234.2019.1.MF
z 1 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 27 maja 2019 r. (data wpływu 5 czerwca 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy wydatki związane z zapłatą podatku od czynności cywilnoprawnych, a także koszty taksy notarialnej poniesione w związku z podwyższeniem kapitału zakładowego Spółki, stanowią koszty uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 czerwca 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy wydatki związane z zapłatą podatku od czynności cywilnoprawnych, a także koszty taksy notarialnej poniesione w związku z podwyższeniem kapitału zakładowego Spółki, stanowią koszty uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej: „Spółka”) jest podmiotem produkcyjnym, którego głównym udziałowcem jest spółka duńska. Spółka kilka lat temu zawarła umowę pożyczki, która była jej potrzebna do zbudowania zakładu produkcyjnego wraz z budynkiem biurowym. Ponieważ Spółka musiała zwrócić kwotę pożyczki, a nie posiadała wystarczających własnych środków pieniężnych, zwróciła się z zapytaniem do banków o możliwość refinansowania pożyczki kredytem bankowym. Spółka uzyskała kredyt bankowy w kwocie 15,5 mln zł, który został przeznaczony na spłatę zobowiązań wobec pożyczkodawcy. Wśród wielu warunków udzielenia kredytu bankowego było podniesienie kapitału zakładowego Spółki o 3,5 mln złotych najpóźniej do dnia 30 czerwca 2019 r. Udziałowcy Spółki wywiązali się z tego obowiązku i kapitał zakładowy Spółki został powiększony o kwotę wymaganą przez bank w umowie kredytowej. W związku z podniesieniem kapitału zakładowego Spółka poniosła koszty podatku od czynności cywilnoprawnych, a także koszty opłat sądowych i koszty taksy notarialnej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatki związane z zapłatą podatku od czynności cywilnoprawnych, a także koszty taksy notarialnej stanowią koszty uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione na zapłatę podatku od czynności cywilnoprawnych, a także koszty opłat sądowych i taksy notarialnej stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych.

Uzasadniając powyższe stanowisko, Spółka wskazała, iż stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. W myśl powyższego przepisu, zasadniczo każdy wydatek celowo poniesiony z zamiarem uzyskania przychodu powinien być uznany za koszt uzyskania tego przychodu, chyba że został wymieniony w katalogu kosztów nie stanowiących kosztów uzyskania przychodu, zawartym w art. 16 tej ustawy.

Oznacza to, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, jeżeli pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z przychodami, w tym służą zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Są to więc koszty bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwanym przychodem oraz koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika, czyli związane z funkcjonowaniem firmy.

Zarówno doktryna prawa podatkowego, jak i judykatura zgodnie przyjmują, że aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Jak wskazano w stanie faktycznym, aby otrzymać kredyt, Spółka była zobowiązana podwyższyć kapitał zakładowy o 3,5 mln zł, dzięki czemu otrzymała kredyt w wysokości 15,5 mln zł, co umożliwia jej prowadzenie działalności gospodarczej. Podwyższenie kapitału zakładowego jest wymogiem postawionym przez bank w celu wykazania, że Spółka dysponuje odpowiednim majątkiem, co zabezpiecza interesy banku. W związku z podwyższeniem kapitału zakładowego Spółka poniosła koszty, w tym wydatki na opłaty sądowe, taksę notarialną, czy podatek od czynności cywilnoprawnych. Zdaniem Spółki istnieje zatem związek pomiędzy poniesionymi wydatkami, a zabezpieczeniem źródła przychodów. Poprzez spłatę wcześniej zaciągniętego zobowiązania, Spółka zachowuje płynność finansową, dzięki czemu może nadal prowadzić działalność gospodarczą. Zdaniem Spółki, podwyższenie kapitału zakładowego zostało dokonane nie w celu uzyskania dodatkowego kapitału, lecz w celu wypełnienia warunków umowy kredytowej i zapewnienia dalszego funkcjonowania Spółki. Poprzez podwyższenie kapitału zakładowego znacząco zmieniły się wskaźniki finansowe Spółki i stała się ona bardziej wiarygodna dla Banku. Wnioskodawca wskazuje, że przedmiotowe wydatki nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jako wydatki nie stanowiące kosztów uzyskania przychodu. Tym samym nie ma podstaw do uznania, że Spółka nie może zaliczyć tych wydatków jako kosztów uzyskania przychodu.

Mając powyższe na uwadze należy uznać, że Spółka ma pełne prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z podwyższeniem kapitału zakładowego jako wydatków, które umożliwiają jej zachowanie płynności finansowej, a tym samym pozwalają zabezpieczyć źródło przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na wstępie wskazać należy, iż z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika m.in., że głównym udziałowcem Wnioskodawcy jest spółka duńska, z którą kilka lat temu Wnioskodawca zawarł umowę pożyczki, która była mu potrzebna do zbudowania zakładu produkcyjnego wraz z budynkiem biurowym. Ponieważ Spółka musiała zwrócić kwotę pożyczki, a nie posiadała wystarczających własnych środków pieniężnych, zwróciła się z zapytaniem do banków o możliwość refinansowania pożyczki kredytem bankowym. Spółka uzyskała kredyt bankowy w kwocie 15,5 mln zł, który został przeznaczony na spłatę zobowiązań wobec pożyczkodawcy. Jednym z warunków udzielenia kredytu bankowego było podniesienie kapitału zakładowego Spółki o 3,5 mln złotych najpóźniej do dnia 30 czerwca 2019 r. Udziałowcy Spółki wywiązali się z tego obowiązku i kapitał zakładowy Spółki został powiększony o kwotę wymaganą przez bank w umowie kredytowej. W związku z podniesieniem kapitału zakładowego Spółka poniosła koszty podatku od czynności cywilnoprawnych a także koszty opłat sądowych i koszty taksy notarialnej.

Odnosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, iż zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 z późn. zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Z powołanego przepisu wynika, że podatnik ma możliwość zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, pod tym jednak warunkiem, że mają one związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiąganych przychodów, bądź utrzymanie tego źródła. Ponadto zaliczenie danego wydatku do kosztów podatkowych uzależnione jest od tego, czy nie mieści się on w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, który zawiera art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Koszty podatkowe ponoszone przez podmiot gospodarczy można podzielić na koszty bezpośrednie i pośrednie. Koszty bezpośrednie obejmują wydatki, które są ściśle (bezpośrednio) związane z konkretnymi przychodami, jakie osiąga podmiot gospodarczy. Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje prawidłowe funkcjonowanie podmiotu gospodarczego. Co istotne również muszą być to wydatki, dzięki którym podatnik może osiągnąć przychód podlegający opodatkowaniu.

Stosownie do regulacji zawartych w art. 12 ust. 4 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do przychodów nie zalicza się przychodów otrzymanych na utworzenie lub powiększenie kapitału zakładowego, funduszu udziałowego albo funduszu założycielskiego, albo funduszu statutowego w banku państwowym, albo funduszu organizacyjnego ubezpieczyciela. Przychodem otrzymanym na podwyższenie kapitału zakładowego, w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 4 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą być zarówno pieniądze, jak i wkład niepieniężny.

Powyższe oznacza, iż wartość wkładów zarówno pieniężnych jak i niepieniężnych, wnoszona na pokrycie kapitału zakładowego w związku z podwyższeniem tego kapitału nie jest zaliczana do przychodów podatkowych.

Skoro więc, przychód otrzymany na powiększenie kapitału zakładowego nie stanowi przychodu dla celów podatkowych, to koszty jego uzyskania, w przedmiotowej sprawie poniesione przez Spółkę, tj.: wydatki na podwyższenie kapitału zakładowego (zapłata podatku od czynności cywilnoprawnych, a także koszty taksy notarialnej), jako związane z tym podwyższeniem, nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jeśli bowiem określone wydatki w sposób jednoznaczny wiążą się z osiągnięciem przysporzenia zidentyfikowanego przez ustawodawcę jako konkretny rodzaj przychodu, to bez względu na możliwość wywiedzenia pośredniego związku tych wydatków z ewentualnymi innymi przychodami, zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów oceniane być musi w kontekście, tego przychodu, z którym wydatki te są bezpośrednio związane.

Na powyższą zasadę wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z dnia 24 stycznia 2011 r. sygn. akt II FPS 6/10 wyjaśniając, iż tylko wydatki związane z emisją nowych akcji, bez których nie jest możliwe podwyższenie przez spółkę akcyjną kapitału zakładowego, nie są kosztami uzyskania przychodów, stosownie do art. 12 ust. 4 pkt 4 oraz art. 7 ust. 1 i 2 w związku z art. 15 ust. 1 updop.

Reasumując poniesione przez Spółkę wydatki na podwyższenie kapitału zakładowego (związane z zapłatą podatku od czynności cywilnoprawnych, a także koszty taksy notarialnej), nie stanowią kosztów uzyskani przychodów Spółki.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Nadmienić należy, iż w kontekście zadanego pytania wyznaczającego zakres rozpatrzenia wniosku, przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej było wyłącznie ustalenie, czy wydatki związane z zapłatą podatku od czynności cywilnoprawnych, a także koszty taksy notarialnej poniesione w związku z podwyższeniem kapitału zakładowego Spółki, stanowią koszty uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych. Tym samym nie była przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia, ocena możliwości zaliczenia w ciężar ww. kosztów wydatków związanych z kosztami opłat sądowych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.