Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.244.2019.2.JM
z 25 lipca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 24 maja 2019 r. (data wpływu 30 maja 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 5 lipca 2019 r. (data wpływu 11 lipca 2019 r., data nadania 5 lipca 2019 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 2 lipca 2019 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.244.2019.1.JM (data nadania 3 lipca 2019 r., data doręczenia 5 lipca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania emerytury z Polski – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 maja 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania emerytury z Polski.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 2 lipca 2019 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.244.2019.1.JM (data nadania 3 lipca 2019 r., data doręczenia 5 lipca 2019 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku poprzez doprecyzowania stanu faktycznego oraz przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny stanu faktycznego odnośnie sformułowanego pytania.

Pismem z dnia 5 lipca 2019 r. (data wpływu 11 lipca 2019 r., data nadania 5 lipca 2019 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła powyższe w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Zgodnie z wymogami przepisów hiszpańskich warunkiem koniecznym, aby ubiegać się o Certyfikat Rezydencji oraz korzystać z opieki zdrowotnej jest posiadanie adresu zamieszkania w Hiszpanii. W związku z tym, w dniu 2 sierpnia 2017 r. Wnioskodawczyni wypełniła dokument S1 podając nowy adres zamieszkania w Hiszpanii. Zmiany tej Wnioskodawczyni dokonała, ale ze względu na sytuację rodzinną (choroba 93-letniej matki) formalności w Hiszpanii Wnioskodawczyni mogła kontynuować dopiero w 2018 r., w wyniku czego Certyfikat Rezydencji otrzymała w dniu 25 września 2018 r. Urząd Skarbowy nie pobrał podatku dochodowego za żaden miesiąc w 2018 r. Hiszpańskie władze podatkowe nie chcą rozliczyć Wnioskodawczyni z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za 2018 r., ponieważ certyfikat rezydencji otrzymała w dniu 25 września 2018 r., a Wnioskodawczyni nie była w stanie udokumentować pobytu w Hiszpanii przez okres dłuższy niż 183 dni w roku 2018, co według ich interpretacji jest warunkiem koniecznym dla rozliczenia Wnioskodawczyni z tytułu podatku dochodowego.

Ponadto Wnioskodawczyni wskazała, że okres podatkowy, który jest przedmiotem zapytania to: 1 styczeń 2018 r. – 31 grudnia 2018 r. Miejsce zamieszkania Wnioskodawczyni w okresie będącym przedmiotem zapytania dla celów podatku dochodowego to Hiszpania, Teneryfa. W 2018 r. na Teneryfę Wnioskodawczyni wyjechała w dniu 19 września, co oznacza, że na Teneryfie przebywała znacznie krócej niż 183 dni. W okresie będącym przedmiotem zapytania ośrodek interesów osobistych i gospodarczych Wnioskodawczyni znajdował się w Polsce. Wyjazd do Hiszpanii nastąpił głównie celem załatwienia różnych formalności urzędowych dotyczących rezydencji i podatków. Celem ostatecznym był pobyt stały w Hiszpanii, nie zrealizowany z powodu choroby matki. Wnioskodawczyni zamierza powracać okresowo do Polski na czas nie przekraczający 183 dni. Wnioskodawczyni jest obywatelką polską. W okresie będącym przedmiotem zapytania Wnioskodawczyni zwykle przebywała w Polsce. W okresie będącym przedmiotem zapytania Wnioskodawczyni uzyskiwała dochody w Polsce z tytułu emerytury oraz prowadzenia działalności gospodarczej tylko na terenie Polski, gdzie płaciła podatek dochodowy z tego tytułu do Urzędu Skarbowego. Wnioskodawczyni otrzymuje emeryturę w związku z zatrudnieniem w przeszłości w Polsce. Emerytura została Wnioskodawczyni przyznana i jest wypłacana przez ZUS. Emerytura nie jest Wnioskodawczyni wypłacana z tytułu pełnienia funkcji publicznych.

W uzupełnieniu z dnia 5 lipca 2019 r. Wnioskodawczyni wskazała, że z certyfikatu rezydencji z dnia 25 września 2018 r., nie wynika że w 2018 r. była traktowana przez Hiszpanię jako rezydent podatkowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przepisów prawa podatkowego, a w szczególności przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz postanowień ratyfikowanej przez RP umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania z Hiszpanią i przedstawionym stanem faktycznym, uzyskane przez Wnioskodawczynię dochody z tytułu emerytury w okresie od dnia 1 stycznia 2018 r. do dnia 31 grudnia 2018 r. podlegają opodatkowaniu w Polsce?

Zdaniem Wnioskodawczyni, biorąc pod uwagę stan faktyczny, stanowisko hiszpańskich władz skarbowych oraz logikę, którą może nie być zasadna w kontekście skomplikowanych przepisów prawnych i jest przyczyną wystąpienia do KIS, powinna Ona zapłacić podatek dochodowy z tytułu otrzymywanej w okresie od dnia 1 stycznia 2018 r. do dnia 31 grudnia 2018 r. emerytury w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zatem, rozstrzygające znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawczyni.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/ klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd. Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Jak wynika z treści wniosku i jego uzupełnienia, Wnioskodawczyni posiada obywatelstwo polskie. W okresie od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r. Wnioskodawczyni posiadała miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Hiszpanii. W okresie tym ośrodek interesów osobistych i gospodarczych znajdował się w Polsce. Wnioskodawczyni do Hiszpanii wyjechała w dniu 19 września 2018 r., co oznacza, że przebywała tam krócej niż 183 dni. W dniu 25 września 2018 r. Wnioskodawczyni uzyskała certyfikat rezydencji, jednakże z tego certyfikatu nie wynika że w 2018 r. była traktowana przez Hiszpanię jako rezydent podatkowy. Wyjazd do Hiszpanii nastąpił głównie celem załatwienia różnych formalności urzędowych dotyczących rezydencji i podatków. Celem ostatecznym był pobyt stały w Hiszpanii, nie zrealizowany z powodu choroby matki. W okresie będącym przedmiotem zapytania Wnioskodawczyni zwykle przebywała w Polsce. W Polsce, w okresie będącym przedmiotem zapytania, Wnioskodawczyni uzyskała dochody z tytułu emerytury z ZUS w związku z zatrudnieniem w przeszłości w Polsce oraz prowadzenia działalności gospodarczej tylko na terenie Polski.

Analizując stopień powiązań osobistych i gospodarczych w świetle ww. przepisów, należy uznać, że Wnioskodawczyni w 2018 r. spełnia przesłanki pozwalające uznać Ją za osobę posiadającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce. W okresie tym ośrodek interesów osobistych i gospodarczych Wnioskodawczyni znajdował się w Polsce. W 2018 r. Wnioskodawczyni krócej niż 183 dni przebywała Hiszpanii. W 2018 r. Wnioskodawczyni uzyskiwała dochody w Polsce z tytułu emerytury oraz z tytułu działalności gospodarczej.

W związku z powyższym, Wnioskodawczyni podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce określonemu w art. 3 ust. 1 ustawy, tj. od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

Przedmiotem zapytania Wnioskodawczyni jest kwestia opodatkowania uzyskiwanej w Polsce emerytury z ZUS z tytułu zatrudnienia w przeszłości.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny należy stwierdzić, że emerytura wypłacana w Polsce przez ZUS, Wnioskodawczyni jako osobie mającej miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce, podlega opodatkowaniu tylko w Polsce zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, za wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodu jest m.in. emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 7 cyt. ustawy, przez emeryturę lub rentę rozumie się łączną kwotę świadczeń emerytalnych i rentowych, w tym kwoty emerytur kapitałowych wypłacanych na podstawie ustawy o emeryturach kapitałowych, wraz ze wzrostami i dodatkami, z wyłączeniem dodatków rodzinnych i pielęgnacyjnych oraz dodatków dla sierot zupełnych do rent rodzinnych.

W myśl art. 34 ust. 1 ww. ustawy, organy rentowe są obowiązane jako płatnicy pobierać zaliczki miesięczne od wypłacanych bezpośrednio przez te organy emerytur i rent, świadczeń przedemerytalnych i zasiłków przedemerytalnych, nauczycielskich świadczeń kompensacyjnych, zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego, rent strukturalnych oraz rent socjalnych.

Zgodnie natomiast z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie od dnia 15 lutego do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym. Zeznania złożone przed początkiem terminu uznaje się za złożone w dniu 15 lutego roku następującego po roku podatkowym.

W związku z powyższym, dochody z emerytury uzyskane w okresie od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r. podlegają opodatkowaniu w Polsce według zasad określonych w art. 27 ust. 1 ustawy (skali podatkowej) i powinny zostać wykazane w zeznaniu rocznym, o którym mowa w art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stanowisko Wnioskodawczyni jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzeń w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz opiera się jedynie na stanie faktycznym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.