2019.07.24 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.270.2019.1.MPŁ
z 24 lipca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 1 kwietnia 2019 r. (data wpływu 30 kwietnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad ustalenia dochodu z działalności gospodarczej polegającej na wynajmowaniu nieruchomości (pyt. 1 i 4) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad ustalenia dochodu z działalności gospodarczej polegającej na wynajmowaniu nieruchomości.

We wniosku oraz uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest osobą prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie wynajmu nieruchomości. Nieruchomości stanowią przedmiot współwłasności majątkowej małżeńskiej. Jednocześnie małżonek Wnioskodawczyni prowadzi analogiczną działalność gospodarczą w zakresie wynajmu. Małżonkowie od zawarcia małżeństwa pozostają w ustroju wspólności majątkowej małżeńskiej, której nigdy nie ograniczyli ani nie wyłączyli.

Dotychczasowa praktyka wynajmu była taka, że w ramach umów najmu jako wynajmujący oznaczeni byli oboje małżonkowie, a przy kwocie czynszu „X” dokument obciążeniowy w połowie wystawiała Wnioskodawczyni, a w drugiej połowie Jej małżonek.

Od stycznia 2019 r. małżonkowie przyjęli sposób rozliczenia najmu jak z działalności gospodarczej. W związku z powyższym narodziła się m.in. konieczność rozpoczęcia amortyzacji nieruchomości oraz uwzględnienia ewentualnych czynności podejmowanych przez małżonków w związku z korzystaniem z nieruchomości wspólnych.

W zakresie amortyzacji każdy z małżonków przyjął ten sam środek trwały do amortyzacji, ale wartość początkową każdy z małżonków przyjął w połowie ustawowej wysokości np. przy wartości początkowej równej cenie nabycia „Y” każdy z małżonków przyjął wartość początkową tego samego środka trwałego na potrzeby amortyzacji w wysokości „Y/2”. Po połowie małżonkowie dzielą też koszty bieżące, koszty remontów oraz przychody.

Dodatkowo małżonek Wnioskodawczyni – obciąża Wnioskodawczynię z tytułu usług świadczonych przez niedawno zatrudnioną przez Niego pracownicę z tytułu usług związanych z zarządem majątkiem wspólnym (rozliczenia z najemcami i dostarczycielami mediów, wysyłanie dokumentów, bieżący nadzór, komunikacja z najemcami).

Nie jest możliwe, aby wszystkie nieruchomości w całości były zawsze wynajęte. Dlatego też zdarzają się okresy, w których niektóre nieruchomości są wynajęte tylko w części lub nie są wynajęte w ogóle, choć przeznaczone są przez podatnika na wynajem. Jednocześnie podatnik ponosi koszty ich bieżącego utrzymania oraz amortyzację.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytania (oznaczone we wniosku nr 1 i 4).

Czy dotychczasowy sposób rozliczenia przyjęty przez Wnioskodawczynię (jedna nieruchomość w dwóch ewidencjach środków trwałych obu małżonków) oraz rozliczenia kosztów bieżących, remontów, ale także otrzymywanego czynszu – jest prawidłowy?
Czy w wypadku osiągnięcia z wynajmu niektórych nieruchomości zysków przy jednoczesnym uzyskaniu strat z najmu innych nieruchomości albo niemożliwości wynajmu niektórych nieruchomości ze względu na czasowy brak chętnych najemców – podatnik uprawniony jest do globalnego zliczenia uzyskanych przychodów z tytułu najmu ze wszystkich nieruchomości z ogółem kosztów związanych ze wszystkimi swoimi nieruchomościami wynajmowanymi i przeznaczony na wynajem?

W zakresie pytań oznaczonych nr 2 i 3 – zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawczyni – w zakresie pytania oznaczonego nr 1 – zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym w wyroku NSA z dnia 25 kwietnia 2002 r., SA/Sz 1685/00, ONSA 2003 r. nr 2, s. 83. „Wykonywanie czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług przez jednego z małżonków (sprzedaż towarów, odpłatne świadczenie usług, import itp.) nie czyni podatnikiem tego podatku drugiego z małżonków, gdy czynności te dotyczą składników ich majątku wspólnego, a przychód uzyskany z wykonywania tych czynności stanowi ich majątek dorobkowy (art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym - Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.).”

Dotychczasowy sposób rozliczenia przyjęty przez Wnioskodawcę (jedna nieruchomość w dwóch ewidencjach środków trwałych obu małżonków) oraz rozliczenia kosztów bieżących, remontów, ale także otrzymywanego czynszu – jest prawidłowy. Skoro każdy z małżonków jest właścicielem rzeczy, to każdy ma prawo do dokonania amortyzacji rzeczy. Jednocześnie skoro z faktu bycia właścicielem wynikają także obowiązki związane m.in. z koniecznością poniesienia kosztów bieżących, czy remontów, to każdy z małżonków ponosząc taki koszt działa w celu uzyskania przychodu. Spełnione są zatem ogólne kryteria z art. 22 i art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawczyni – w zakresie pytania oznaczonego nr 2 – zgodnie z ogólnymi zasadami prawa podatkowego nie jest możliwe łączenie kosztów w zakresie różnych źródeł opodatkowania. Skoro jednak wszystkie nieruchomości wynajmowane są przez podatnika w ramach jednego źródła opodatkowania jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, to dozwolone jest obniżenie przychodu uzyskiwanego z niektórych nieruchomości przez koszty (bieżące, amortyzację) ogółu nieruchomości przeznaczonych pod wynajem albowiem koszty te spełniają kryteria z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Stosunki majątkowe między małżonkami zostały uregulowane w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. – Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t. j. Dz. U. z 2017 r. poz. 682 ze zm.).

Zgodnie z art. 31 § 1 ww. ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Natomiast art. 341 ww. ustawy stanowi, że każdy z małżonków jest uprawniony do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego oraz do korzystania z nich w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez drugiego małżonka.

Powyższe przepisy określają charakter prawny majątkowej wspólności ustawowej małżonków jako współwłasność łączną, co oznacza, że udziały w tej wspólności nie są określone w okresie jej trwania. Inaczej mówiąc, z bezudziałowego charakteru małżeńskiej wspólności ustawowej wynika bezudziałowy charakter współposiadania składników majątku wspólnego.

Zatem niezależnie od tego, który z małżonków wykorzystuje składniki majątku objęte majątkową wspólnością ustawową w swojej działalności gospodarczej, oboje małżonkowie pozostają ich właścicielami. W sytuacji gdy małżonkowie prowadzą odrębne pozarolnicze działalności gospodarcze, a na prawach majątkowej wspólności ustawowej są właścicielami składników majątku (nieruchomości, ruchomości), to każdy z nich ma prawo wykorzystywać je dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1509 ze zm.), przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

W myśl art. 8 ust. 1a ww. ustawy, przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, lub działów specjalnych produkcji rolnej, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 4, osiąganych przez podatników opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c, nie łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy).

Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów (art. 9 ust. 2 ww. ustawy).

Przepis art. 10 ust. 1 ww. ustawy wymienia poszczególne źródła przychodów. Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jednym ze źródeł przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Art. 14 ust. 1 ww. ustawy, stanowi, iż za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się natomiast przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
być właściwie udokumentowany.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy jednak pamiętać o tym, iż wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów) obciąża podatnika.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a 22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższych przepisów wynika, iż jedną z podstawowych cech decydujących o możliwości zaliczenia składników majątkowych do kategorii środków trwałych w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym decydujących o możliwości zaliczania do koszów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych od ich wartości początkowej, jest fakt ich wykorzystywania w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej bądź wynajmowania lub wydzierżawiania podmiotom trzecim.

Stosownie do art. 22c ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,
dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 22b ust. 2 pkt 1 i 1a,
składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tej działalności

zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór (metoda liniowa).

Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego (art. 22h ust. 2 ww. ustawy).

Stosownie do art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana – odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu (art. 22f ust. 4 ww. ustawy).

Zauważyć należy, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od prawidłowo ustalonej wartości początkowej. Sposób ustalenia wartości początkowej został określony w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni jest osobą prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie wynajmu nieruchomości. Nieruchomości stanowią przedmiot współwłasności majątkowej małżeńskiej. Jednocześnie małżonek Wnioskodawczyni prowadzi analogiczną działalność gospodarczą w zakresie wynajmu. Małżonkowie od zawarcia małżeństwa pozostają w ustroju wspólności majątkowej małżeńskiej, której nigdy nie ograniczyli ani nie wyłączyli.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny, stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawczyni wykorzystuje w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej w zakresie najmu nieruchomość będącą przedmiotem majątku wspólnego (jednocześnie ta sama nieruchomość jest wynajmowana przez małżonka Wnioskodawczyni w ramach prowadzonej przez Niego odrębnie działalności gospodarczej w zakresie najmu) to – przyjmując, że udziały małżonków w majątku wspólnym są równe –przychodem Wnioskodawczyni jest przypadająca na Nią połowa czynszu wynikającego z umowy najmu zawartej przez małżonków.

Wydatki związane z kosztami bieżącymi oraz kosztami remontów, którymi małżonkowie dzielą się po połowie, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej, w wysokości poniesionej przez Wnioskodawczynię, tj. połowa kosztów bieżących oraz kosztów remontów może stanowić koszt uzyskania przychodu w działalności Wnioskodawczyni.

Jak wynika z cytowanych na wstępie przepisów prawa, jeżeli środek trwały stanowi współwłasność małżonków, każdy z nich ma prawo wykorzystywać go dla potrzeb prowadzonej przez siebie odrębnie działalności gospodarczej i zaliczać odpisy amortyzacyjne w ciężar kosztów uzyskania przychodów proporcjonalnie do posiadanego udziału we współwłasności (bez potrzeby sporządzania pomiędzy małżonkami umowy najmu (dzierżawy)).

Skoro zatem każdy z małżonków prowadzi odrębnie (samodzielnie) pozarolniczą działalność gospodarczą, to w sytuacji gdy w ramach majątkowej wspólności ustawowej są współwłaścicielami nieruchomości wykorzystywanych przez nich w tych działalnościach, przy ustalaniu wartości początkowej przedmiotowych nieruchomości zastosowanie znajdzie cyt. wyżej art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powyższe oznacza, że wartość początkową nieruchomości należy zgodnie z art. 22g ust. 11 ww. ustawy u każdego z małżonków ustalić w wysokości połowy wartości początkowej.

W zakresie prawidłowości zliczenia poniesionych wydatków w ramach jednego źródła przychodu, należy wskazać co następuje.

Z treści cyt. powyżej art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że podatnik rozliczający koszty uzyskania przychodu z danego źródła przychodu, może pomniejszać tylko ten przychód, którego one dotyczą. Innymi słowy, poniesione przez podatnika wydatki w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej mogą pomniejszyć przychód wyłącznie z tego źródła tj. pozarolniczej działalności gospodarczej.

Ze złożonego wniosku wynika, że w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie najmu Wnioskodawczyni ponosi wydatki związane z bieżącym utrzymaniem nieruchomości a także dokonuje odpisów amortyzacyjnych – również w okresie, gdy pomimo przeznaczenia nieruchomości na wynajem, są one wynajęte tylko w części lub nie są wynajęte w ogóle.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że jeżeli ponoszone przez Wnioskodawczynię wydatki spełniają wskazaną w art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych definicję kosztów uzyskania przychodów, tj. są to racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, jak również zachodzi związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodu, wówczas Wnioskodawczyni jest uprawniona do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej wydatków związanych z bieżącym utrzymaniem nieruchomości a także dokonywanych odpisów amortyzacyjnych.

Należy przy tym podkreślić, iż obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo – skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu – każdorazowo spoczywa na podatniku, zgodnie z zasadą, że ciężar dowodu spoczywa na tym podmiocie, który z danego faktu wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne.

Przesłanką powodującą niemożność zaliczenia ww. wydatków w koszty uzyskania przychodu byłaby natomiast celowa (stała lub czasowa) rezygnacja – w związku z którą następuje zaprzestanie używania przedmiotowych nieruchomości – tj. sytuacja gdy podatnik (w tym czasie) nie chce uzyskiwać przychodu z najmu.

Natomiast czasowa przerwa w wynajmowaniu nieruchomości, w czasie której podatnik czyni starania w celu pozyskania najemców, nie jest przesłanką uzasadniającą zaprzestanie zaliczenia w koszty uzyskania przychodów wydatków związanych z utrzymaniem nieruchomości jak również dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Reasumując, w sytuacji przedstawionej we wniosku, prawidłowo dokonywane odpisy amortyzacyjne oraz wydatki ponoszone na utrzymanie nieruchomości w okresie, w którym nieruchomości są wynajęte w części lub nie są wynajęte w ogóle, mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów – jeżeli Wnioskodawczyni nie zrezygnowała z najmu i nieruchomości nie służyły zaspakajaniu własnych potrzeb.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie pytania nr 1 i 2 należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Należy zastrzec, iż przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli w wyniku ewentualnego postępowania podatkowego lub kontrolnego organy podatkowe ustalą, że przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od rzeczywistego, to Wnioskodawczyni nie będzie mogła powołać się na niniejszą interpretację indywidualną.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin