2019.07.16 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.217.2019.1.MK
z 16 lipca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 maja 2019 r. (data wpływu 25 maja 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 maja 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest właścicielem działki o nr ewidencyjnym 223/2 o pow. 0,2268 ha dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą. Przedmiotową nieruchomość Wnioskodawca nabył na podstawie postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku wydanym przez Sąd Rejonowy z dnia 31 maja 1999 r. oraz umowy darowizny sporządzonej w Kancelarii Notarialnej dnia 27 listopada 1999 r. przed notariuszem. Wnioskodawca nabył przedmiotową nieruchomość do majątku osobistego. W budynku mieszkalnym znajdującym się na przedmiotowej działce zamieszkiwali oraz byli zameldowani poprzednicy prawni Wnioskodawcy, aż do chwili swojej śmierci oraz sam Wnioskodawca. Przez pewien okres zamieszkiwała oraz była zameldowana w budynku mieszkalnym również żona Wnioskodawcy. Działka oraz znajdujące się na niej budynki mieszkalne i gospodarcze były głównie wykorzystywane na cele mieszkaniowe, jak również na cele związane z prowadzeniem przez Wnioskodawcę oraz ww. osoby gospodarstwa domowego. Od ok. miesiąca lutego 2017 r. na przedmiotowej nieruchomości nikt nie zamieszkuje oraz nikt nie jest zameldowany.

Działka nr 223/2 jest zabudowana budynkiem mieszkalnym oraz dwoma budynkami o charakterze niemieszkalnym. Przedmiotowa działka jest w pełni uzbrojona, posiada przyłącza gazu, wody i energii elektrycznej. Działka nr 223/2 w roku 2006 r. stanowiła siedzibę prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, która w tym samym roku została zamknięta. Przedmiotem ww. działalności gospodarczej nigdy nie był obrót nieruchomościami i Wnioskodawca nigdy nie zajmował się obrotem nieruchomościami zawodowo. W czasie prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawca był czynnym podatnikiem podatku VAT.

W okresie od kwietnia 2000 r. do grudnia 2000 r. fragment działki o pow. 140 m2 stanowił przedmiot dzierżawy pod prowadzoną przez dzierżawcę działalność gospodarczą. Następnie w okresie od 1 maja 2005 r. do 31 października 2005 r. Wnioskodawca dzierżawił fragment działki pod tablicę reklamową. Wnioskodawca w latach 2008 r. do 2014 r. w okresach od maja do końca sierpnia użyczał fragment przedmiotowej działki na prowadzenie działalności gospodarczej, tj. parking samochodowy. W okresie od 1 maja 2014 r. do 31 sierpnia 2014 r. fragment działki o pow. 200 m2 stanowił przedmiot dzierżawy pod prowadzoną działalność gospodarczą związaną z prowadzeniem parkingu samochodowego. Fragment działki o pow. 200 m2 stanowił również przedmiot umowy użyczenia, która obowiązywała w okresie od 1 maja 2015 r. do 31 sierpnia 2015 r., a był on wykorzystywany pod prowadzoną działalność gospodarczą związaną z prowadzeniem parkingu samochodowego. Następnie w okresie od 1 września 2016 r. do 30 września 2017 r. Wnioskodawca dzierżawił fragment działki o powierzchni 700 m2 oraz w okresie od 1 października 2017 r. do 30 września 2018 r. fragment działki o pow. 200 m2. Dzierżawca wykorzystywał przedmiotową działkę w związku z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą, tj. usługi parkingowe, auto-handel, sprzedaż używanych rzeczy pochodzenia zagranicznego.

Wnioskodawca aktualnie nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej, a przedmiotowa działka nie jest obecnie przedmiotem dzierżawy i nie jest na niej prowadzona żadna działalność gospodarcza. Wnioskodawca nigdy wcześniej nie dokonał sprzedaży żadnej nieruchomości. Jest on współwłaścicielem mieszkania na prawach współwłasności majątkowej małżeńskiej, w którym aktualnie mieszka wraz z żoną. Mieszkania tego nie planuje sprzedawać. Innych nieruchomości nie posiada. Wnioskodawca od momentu nabycia działki nie dokonał i nie planuje obecnie dokonywać żadnych nakładów zwiększających atrakcyjność działki.

W 2017 roku Wnioskodawca postanowił sprzedać wskazaną nieruchomość, gdyż nieruchomość ta tylko w małej części była użytkowana przez ówczesnego dzierżawcę, a pozostała część nieruchomości oraz wszystkie budynki znajdujące się na niej, odkąd przestała na niej mieszkać babka Wnioskodawcy nie były w żaden sposób użytkowane, przez co nieruchomość ta niszczała i traciła na atrakcyjności. Wnioskodawca nie miał też żadnych planów na wykorzystanie wskazanej nieruchomości i bardzo rzadko na niej przebywał. Wnioskodawca zamiar sprzedaży działki ogłaszał na stronach internetowych w okresie od 28 sierpnia 2017 r. do 28 lutego 2018 r. oraz za pomocą banera umieszczonego na ogrodzeniu działki. Wnioskodawca nie podejmował żadnych innych działań w tym zakresie.

Z Wnioskodawcą w sprawie zakupu przedmiotowej działki skontaktował się telefonicznie przedstawiciel firmy D. Dnia 23 sierpnia 2018 r. w Kancelarii Notarialnej przed notariuszem, Wnioskodawca zawarł umowę przedwstępną sprzedaży przedmiotowej nieruchomości pod warunkami, w której zobowiązał się sprzedać firmie D. przedmiotową nieruchomość. Na przedmiotowej działce spółka D. planuje zburzyć obecnie znajdujące się budynki i wybudować obiekt handlowy wraz z parkingiem, drogami dojazdowymi i pozostałą niezbędną infrastrukturą. Jak wynika z przedwstępnej umowy, nieruchomość ma zostać zakupiona przez firmę D. pod następującymi warunkami:

uzyskania przez kupującego prawomocnej, ostatecznej i wykonalnej decyzji o pozwoleniu na budowę, z której będzie wynikać możliwość zabudowania nieruchomości obiektami zgodnie z planami inwestycyjnymi kupującego, w tym obiektem handlowym o powierzchni zabudowy nie mniejszej niż 600 m2,
uzyskania przez kupującego prawomocnej, ostatecznej i wykonalnej decyzji o pozwoleniu na rozbiórkę budowli i budynków posadowionych na nieruchomości,
uzyskania przez kupującego prawomocnej, ostatecznej i wykonalnej decyzji wydanej przez właściwy organ o pozwoleniu na budowę wjazdu na nieruchomość według koncepcji kupującego na zasadzie prawo i lewoskrętu dla pojazdów o masie powyżej 25 ton, bez konieczności przebudowy układu drogowego,
niestwierdzenia ponadnormatywnego zanieczyszczenia nieruchomości skutkującego koniecznością rekultywacji,
uzyskania pozwolenia na wycięcie drzew w zakresie niezbędnym do realizacji zamierzeń inwestycyjnych kupującego, obejmującego zgodę na dokonanie przez kupującego odpowiednich nasadzeń zamiennych lub wycięcia drzew kosztem i staraniem sprzedającego w zakresie niezbędnym do realizacji zamierzeń inwestycyjnych kupującego,
potwierdzenia badaniami geotechnicznymi możliwości posadowienia na nieruchomości budynków przy zastosowaniu tradycyjnych technologii budowlanych,
uzyskania przez kupującego warunków technicznych przyłączy: kanalizacji sanitarnej, wodnej, kanalizacji deszczowej oraz przyłącza energetycznego,
zgodnie z koncepcją kupującego, pozwalających na realizację planowanej inwestycji w okresie 6 miesięcy od dnia zawarcia umowy przyrzeczonej umowy sprzedaży,
zawarcia przez kupującego umowy dzierżawy dotyczącej działki ewidencyjnej nr 222/2, w terminie do dnia 30 października 2018 roku,
skutecznego wypowiedzenia przez sprzedającego obowiązującej umowy dzierżawy dotyczącej nieruchomości, w ciągu 30 dni licząc od dnia podpisania przez kupującego umowy dzierżawy dotyczącej działki ewidencyjnej nr 222/2, - w terminie najpóźniej do dnia 30 października 2018 roku.

Z informacji jakie posiada Wnioskodawca firma D. planuje również dokonać zakupu sąsiedniej nieruchomości celem realizacji wskazanej inwestycji. Spółka, która planuje kupić nieruchomość zamierza ją wykorzystywać wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Wnioskodawca na podstawie przedwstępnej umowy sprzedaży przedmiotowej działki udzielił również stosownych pełnomocnictw pracownikom firmy D. do występowania w jego imieniu przed organami administracji publicznej na uzyskiwanie decyzji i pozwoleń, które umożliwią zrealizowanie planowanej przez firmę D.inwestycji na przedmiotowej nieruchomości. Wyraził również zgodę na dysponowanie przez firmę D. całą nieruchomością na cele budowlane, przez cały okres obowiązywania umowy przedwstępnej, w zakresie wystąpienia z wnioskiem o pozwolenie na budowę, uzyskania zgód, opinii itp. Jednym z zapisów przedwstępnej umowy sprzedaży jest również możliwość zawarcia jeszcze przed dokonaniem sprzedaży przez Wnioskodawcę ze spółką D.P. umowy dzierżawy przedmiotowej działki na cele związane z powstaniem przedmiotowej inwestycji. Zgodnie z zaświadczeniem wydanym dnia 12 kwietnia 2018 r. przez Burmistrza Miasta i Gminy, działka o nr 223/2 zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego zatwierdzonym Uchwałą Rady Miasta z dnia 28 listopada 2005 r. (Dz. Urz. Nr 152, poz. 4458 z dnia 29 grudnia 2005 r.) przeznaczona jest pod tereny zabudowy mieszkaniowej i usługowej - symbol planu H 1MU.

Nadmienić należy, że Wnioskodawca od chwili gdy stał się właścicielem przedmiotowej nieruchomości nigdy sam nie starał się o zmianę jej przeznaczenia w miejscowym planie i nigdy w tym zakresie nie składał żadnych wniosków do gminy. Zapisy znajdujące się w miejscowym planie, które dotyczą omawianej nieruchomości były pomysłem osób go sporządzających, a Wnioskodawca w żaden sposób w nie starał się ingerować i nie ingerował. Przed powstaniem miejscowego planu właściciel nieruchomości również nie występował z wnioskiem o warunki zabudowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy opisane we wniosku zdarzenie przyszłe - sprzedaż nieruchomości stanowiącej wyłączną własność Wnioskodawcy, na rzecz firmy z którą Wnioskodawca podpisał umowę przedwstępną - będzie stanowiło dla Wnioskodawcy czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, zbycie nieruchomości opisanej w stanie faktycznym wniosku, na rzecz D., z którą Wnioskodawca podpisał dnia 23 sierpnia 2018 r. umowę przedwstępną warunkową nie będzie stanowiła czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W konsekwencji Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do naliczania podatku z tytułu dokonania sprzedaży nieruchomości. Transakcja dotycząca sprzedaży nieruchomości, która jest przedmiotem niniejszego wniosku nie stanowi transakcji podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT, z uwagi na fakt, że wnioskodawca nie będzie działał w ramach niniejszej transakcji, jako podatnik VAT wykonujący działalność gospodarczą. Przedmiotowa nieruchomość stanowi majątek osobisty Wnioskodawcy i nie została przez niego nabyta w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawca nabył nieruchomość jako osoba fizyczna w ramach postępowania o stwierdzeniu nabycia spadku po swoim dziadku, które zostało stwierdzone postanowieniem Sądu Rejonoweg z dnia 31 maja 1999 r. (sygn. akt I Ns 315/99) oraz na podstawie umowy darowizny dokonanej na jego rzecz przez babkę, sporządzonej w Kancelarii Notarialnej dnia 27 listopada 1999 r. przed notariuszem.

Sprawą zasadniczą w przedmiotowej sprawie jest interpretacja art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług, który stanowi: Art. 15. 1. Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. 2. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Jedynym aktywnym działaniem jakie podejmował wnioskodawca w zamiarze sprzedaży przedmiotowej działki było umieszczenie ogłoszeń na stronach internetowych przeznaczonych do tego celu oraz umieszczenie banera na ogrodzeniu działki. Nie podejmował natomiast podobnych działań do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu ar. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, co skutkowałoby uznaniem go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą.

Wnioskodawca na podstawie przedwstępnej umowy sprzedaży przedmiotowej działki udzielił również stosownych pełnomocnictw pracownikom firmy D.do występowania w jego imieniu przed organami administracji publicznej na uzyskiwanie decyzji i pozwoleń, które umożliwią zrealizowanie planowanej przez firmę D.inwestycji na przedmiotowej nieruchomości. Wyraził również zgodę na dysponowanie przez firmę D.całą nieruchomością na cele budowlane, przez cały okres obowiązywania umowy przedwstępnej, w zakresie wystąpienia z wnioskiem o pozwolenie na budowę, uzyskania zgód, opinii itp. Wnioskodawca uważa jednak, że działania te mieszczą się w zwyczajowym zakresie działań podejmowanych przez Wnioskodawcę, dysponującego majątkiem prywatnym w celu dokonania jego sprzedaży i nie powinny być uznane za działania wykonywane przez podmiot zajmujący się profesjonalnie obrotem nieruchomościami. Sprzedaż przedmiotowej nieruchomości jest jednorazową sprzedażą majątku osobistego i nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym. W związku z tym Wnioskodawca uważa, że przedmiot sprzedaży nie będzie stanowił czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

W świetle przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy lub świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy, podlega jednak opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami – według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006 r., str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 112, „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel, czy też rezultaty takiej działalności.

„Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem natomiast takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną, może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Zatem, w kwestii opodatkowania planowanej sprzedaży działki istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego opisu sprawy Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży gruntu podejmie aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania Zainteresowanego za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 112 (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Co istotne – jak wskazał TSUE – dla uznania, że czynność sprzedaży działek następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym nie ma znaczenia fakt, że podmiot dokonujący dostawy jest „rolnikiem ryczałtowym”. Według TSUE, sprzedaż działek przekształconych z rolnych na budowlane nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, jeżeli następuje w ramach zarządzania majątkiem prywatnym. Trybunał orzekł, że „osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu prawa UE, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby”.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 112. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów, angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

W rozumieniu powyższych twierdzeń pomóc mogą zapisy orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Ocenie podlegać muszą przede wszystkim działania, jakie podejmuje zbywca w celu dokonania sprzedaży.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest właścicielem działki o nr ewidencyjnym 223/2 o pow. 0,2268 ha. Przedmiotową nieruchomość Wnioskodawca nabył na podstawie postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku z dnia 31 maja 1999 r. oraz umowy darowizny sporządzonej dnia 27 listopada 1999 r. Wnioskodawca nabył przedmiotową nieruchomość do majątku osobistego. W budynku mieszkalnym znajdującym się na przedmiotowej działce zamieszkiwali oraz byli zameldowani poprzednicy prawni Wnioskodawcy, aż do chwili swojej śmierci oraz sam Wnioskodawca. Przez pewien okres zamieszkiwała oraz była zameldowana w budynku mieszkalnym również żona Wnioskodawcy. Działka oraz znajdujące się na niej budynki mieszkalne i gospodarcze były głównie wykorzystywane na cele mieszkaniowe, jak również na cele związane z prowadzeniem przez Wnioskodawcę oraz ww. osoby gospodarstwa domowego. Od ok. miesiąca lutego 2017 r. na przedmiotowej nieruchomości nikt nie zamieszkuje oraz nikt nie jest zameldowany.

W okresie od kwietnia 2000 r. do grudnia 2000 r. fragment działki o pow. 140 m2 stanowił przedmiot dzierżawy pod prowadzoną przez dzierżawcę działalność gospodarczą. Następnie w okresie od 1 maja 2005 r. do 31 października 2005 r. wnioskodawca dzierżawił fragment działki pod tablicę reklamową. Wnioskodawca w latach 2008 r. do 2014 r. w okresach od maja do końca sierpnia użyczał fragment przedmiotowej działki na prowadzenie działalności gospodarczej, tj. parking samochodowy. W okresie od 1 maja 2014 r. do 31 sierpnia 2014 r. fragment działki o pow. 200 m2 stanowił przedmiot dzierżawy pod prowadzoną działalność gospodarczą związaną z prowadzeniem parkingu samochodowego. Fragment działki o pow. 200 m2 stanowił również przedmiot umowy użyczenia, która obowiązywała w okresie od 1 maja 2015 r. do 31 sierpnia 2015 r., a był on wykorzystywany pod prowadzoną działalność gospodarczą związaną z prowadzeniem parkingu samochodowego. Następnie w okresie od 1 września 2016 r. do 30 września 2017 r. Wnioskodawca dzierżawił fragment działki o powierzchni 700 m2 oraz w okresie od 1 października 2017 r. do 30 września 2018 r. fragment działki o pow. 200 m2. Dzierżawca wykorzystywał przedmiotową działkę w związku z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą, tj. usługi parkingowe, auto-handel, sprzedaż używanych rzeczy pochodzenia zagranicznego.

W 2017 roku Wnioskodawca postanowił sprzedać wskazaną nieruchomość, gdyż nieruchomość ta tylko w małej części była użytkowana przez ówczesnego dzierżawcę, a pozostała część nieruchomości oraz wszystkie budynki znajdujące się na niej, odkąd przestała na niej mieszkać babka Wnioskodawcy nie były w żaden sposób użytkowane, przez co nieruchomość ta niszczała
i traciła na atrakcyjności. Wnioskodawca nie miał też żadnych planów na wykorzystanie wskazanej nieruchomości i bardzo rzadko na niej przebywał. Wnioskodawca zamiar sprzedaży działki ogłaszał na stronach internetowych w okresie od 28 sierpnia 2017 r. do 28 lutego 2018 r. oraz za pomocą banera umieszczonego na ogrodzeniu działki. Wnioskodawca nie podejmował żadnych innych działań w tym zakresie.

Z Wnioskodawcą w sprawie zakupu przedmiotowej działki skontaktował się telefonicznie przedstawiciel firmy D. Dnia 23 sierpnia 2018 r. Wnioskodawca zawarł umowę przedwstępną sprzedaży przedmiotowej nieruchomości pod warunkami, w której zobowiązał się sprzedać firmie D. przedmiotową nieruchomość. Na przedmiotowej działce spółka D.P. planuje zburzyć obecnie znajdujące się budynki i wybudować obiekt handlowy wraz z parkingiem, drogami dojazdowymi i pozostałą niezbędną infrastrukturą. Jak wynika z przedwstępnej umowy, nieruchomość ma zostać zakupiona przez firmę D.P. pod m.in. warunkiem uzyskania przez kupującego prawomocnej, ostatecznej i wykonalnej decyzji o pozwoleniu na budowę, z której będzie wynikać możliwość zabudowania nieruchomości obiektami zgodnie z planami inwestycyjnymi kupującego, w tym obiektem handlowym o powierzchni zabudowy nie mniejszej niż 600 m2.

Z informacji jakie posiada Wnioskodawca firma D.planuje również dokonać zakupu sąsiedniej nieruchomości celem realizacji wskazanej inwestycji. Spółka, która planuje kupić nieruchomość zamierza ją wykorzystywać wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Wnioskodawca na podstawie przedwstępnej umowy sprzedaży przedmiotowej działki udzielił również stosownych pełnomocnictw pracownikom firmy D.P. do występowania w jego imieniu przed organami administracji publicznej na uzyskiwanie decyzji i pozwoleń, które umożliwią zrealizowanie planowanej przez firmę D.P. inwestycji na przedmiotowej nieruchomości. Wyraził również zgodę na dysponowanie przez firmę D.P. całą nieruchomością na cele budowlane, przez cały okres obowiązywania umowy przedwstępnej, w zakresie wystąpienia z wnioskiem o pozwolenie na budowę, uzyskania zgód, opinii itp. Jednym z zapisów przedwstępnej umowy sprzedaży jest również możliwość zawarcia jeszcze przed dokonaniem sprzedaży przez Wnioskodawcę ze spółką D.P. umowy dzierżawy przedmiotowej działki na cele związane z powstaniem przedmiotowej inwestycji. Zgodnie z zaświadczeniem wydanym dnia 12 kwietnia 2018 r. przez Burmistrza Miasta i Gminy, działka o nr 223/2 zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego gminy przeznaczona jest pod tereny zabudowy mieszkaniowej i usługowej - symbol planu H 1MU.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy sprzedaż nieruchomości stanowiącej wyłączną własność Wnioskodawcy, na rzecz firmy z którą Wnioskodawca podpisał umowę przedwstępną będzie stanowiła czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów, dostawa towarów będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że powyższe może mieć miejsce również w odniesieniu do czynności dokonanej jednorazowo. Dla uznania czynności za wykonywaną w ramach działalności gospodarczej nie ma bowiem znaczenia częstotliwość jej wykonywania, lecz zamiar z jakim została zrealizowana i okoliczności w jakich ją wykonano. Oznacza to, że w niniejszej sprawie należy przeanalizować całokształt działań jakie Wnioskodawca podjął w odniesieniu do działki będącej przedmiotem planowanej sprzedaży.

Analiza przedstawionego opisu sprawy w świetle powołanych przepisów prawa prowadzi do wniosku, że w przedmiotowej sprawie wystąpiły okoliczności, które wskazują, że sprzedaż przez Wnioskodawcę działki, należy uznać za działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, która podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Jak wynika bowiem z okoliczności sprawy Wnioskodawca dąży do sprzedaży nieruchomości i w tym celu zawarł dnia 23 sierpnia 2018 r. umowę przedwstępną sprzedaży z podmiotem będącym potencjalnym kupującym.

Zawarta pomiędzy Wnioskodawcą a kupującym przedwstępna umowa sprzedaży zawiera m.in. warunki:

uzyskanie przez kupującego prawomocnej, ostatecznej i wykonalnej decyzji o pozwoleniu na budowę, z której będzie wynikać możliwość zabudowania nieruchomości obiektami zgodnie z planami inwestycyjnymi kupującego, w tym obiektem handlowym o powierzchni zabudowy nie mniejszej niż 600 m2,
uzyskanie przez kupującego prawomocnej, ostatecznej i wykonalnej decyzji o pozwoleniu na rozbiórkę budowli i budynków posadowionych na nieruchomości,
uzyskanie przez kupującego prawomocnej, ostatecznej i wykonalnej decyzji wydanej przez właściwy organ o pozwoleniu na budowę wjazdu na nieruchomość według koncepcji kupującego na zasadzie prawo i lewoskrętu dla pojazdów o masie powyżej 25 ton, bez konieczności przebudowy układu drogowego,
niestwierdzenia ponadnormatywnego zanieczyszczenia nieruchomości skutkującego koniecznością rekultywacji,
uzyskanie pozwolenia na wycięcie drzew w zakresie niezbędnym do realizacji zamierzeń inwestycyjnych kupującego, obejmującego zgodę na dokonanie przez kupującego odpowiednich nasadzeń zamiennych lub wycięcia drzew kosztem i staraniem sprzedającego w zakresie niezbędnym do realizacji zamierzeń inwestycyjnych kupującego,
potwierdzenie badaniami geotechnicznymi możliwości posadowienia na nieruchomości budynków przy zastosowaniu tradycyjnych technologii budowlanych,
uzyskanie przez kupującego warunków technicznych przyłączy: kanalizacji sanitarnej, wodnej, kanalizacji deszczowej oraz przyłącza energetycznego,
zgodnie z koncepcją kupującego, pozwalających na realizację planowanej inwestycji w okresie 6 miesięcy od dnia zawarcia umowy przyrzeczonej umowy sprzedaży,
zawarcie przez kupującego umowy dzierżawy dotyczącej ww. działki ewidencyjnej oraz skutecznego jej wypowiedzenia przez sprzedającego w terminie najpóźniej do dnia 30 października 2018 r.

Ponadto w ramach umowy przedwstępnej Wnioskodawca udzielił kupującemu pełnomocnictwa do występowania w jego imieniu przed organami administracji publicznej na uzyskiwanie decyzji i pozwoleń, które umożliwią zrealizowanie planowanej przez kupującego inwestycji na przedmiotowej nieruchomości. Wyraził również zgodę na dysponowanie przez kupującego całą nieruchomością na cele budowlane, przez cały okres obowiązywania umowy przedwstępnej, w zakresie wystąpienia z wnioskiem o pozwolenie na budowę, uzyskania zgód, opinii itp. Jednym z zapisów przedwstępnej umowy sprzedaży jest również możliwość zawarcia jeszcze przed dokonaniem sprzedaży przez Wnioskodawcę z kupującym umowy dzierżawy przedmiotowej działki na cele związane z powstaniem przedmiotowej inwestycji.

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z art. 95 § 1 ustawy Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145) z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych albo wynikających z właściwości czynności prawnej, można dokonać czynności prawnej przez przedstawiciela. Czynność prawna dokonana przez przedstawiciela w granicach umocowania pociąga za sobą skutki bezpośrednio dla reprezentowanego (art. 95 § 2 ww. Kodeksu). Jak stanowi art. 96 Kodeksu cywilnego umocowanie do działania w cudzym imieniu może opierać się na ustawie (przedstawicielstwo ustawowe) albo na oświadczeniu reprezentowanego (pełnomocnictwo).

Na mocy art. 108 ww. Kodeksu, pełnomocnik nie może być drugą stroną czynności prawnej, której dokonuje w imieniu mocodawcy, chyba że co innego wynika z treści pełnomocnictwa albo że ze względu na treść czynności prawnej wyłączona jest możliwość naruszenia interesów mocodawcy. Przepis ten stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy pełnomocnik reprezentuje obie strony.

Art. 109 ww. Kodeksu stanowi, że przepisy działu niniejszego stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy oświadczenie woli ma być złożone przedstawicielowi.

Jak wynika z przepisów art. 95 do art. 109 Kodeksu cywilnego pełnomocnictwo – to jednostronne oświadczenie osoby (mocodawcy), na mocy którego inna osoba (pełnomocnik) staje się upoważniona do działania w imieniu mocodawcy. Zatem każda czynność wykonana przez pełnomocnika w imieniu mocodawcy i w zakresie udzielonego pełnomocnictwa wywoła skutki bezpośrednio w sferze prawnej mocodawcy.

Zatem fakt, że ww. działania, nie będą podejmowane bezpośrednio przez Sprzedającego, ale przez osoby trzecie nie oznacza, że pozostają bez wpływu na sytuację prawną Sprzedającego. Po udzieleniu pełnomocnictwa czynności wykonane przez osoby trzecie wywołają skutki bezpośrednio w sferze prawnej Sprzedającego (mocodawcy). Z kolei osoby trzecie dokonując ww. działań uatrakcyjnią przedmiotową nieruchomość będącą nadal własnością Sprzedającego. Działania te dokonywane za pełną zgodą Sprzedającego, przejawiającą się udzieleniem pełnomocnictwa, wpłyną generalnie na podniesienie atrakcyjności nieruchomości jako towaru i wzrost jej wartości.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że udzielenie przez Sprzedającego stosownych pełnomocnictw kupującemu skutkować będzie tym, że wszystkie ww. czynności podejmowane przez kupującego będą podejmowane przez Sprzedającego w jego imieniu i na jego korzyść, ponieważ to on jako właściciel nieruchomości jest stroną w postępowaniu o uzyskanie stosownych decyzji, pozwoleń oraz dokonanie wszelkich czynności związanych z przedmiotową nieruchomością.

Tak więc w niniejszych okolicznościach, przed planowaną sprzedażą, Wnioskodawca wykaże aktywność w przedmiocie sprzedaży działki porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem.

Ponadto, jak wskazał Wnioskodawca w opisie sprawy w okresie od kwietnia 2000 r. do grudnia 2000 r. fragment działki o pow. 140 m2 stanowił przedmiot dzierżawy pod prowadzoną przez dzierżawcę działalność gospodarczą. Następnie w okresie od 1 maja 2005 r. do 31 października 2005 r. Wnioskodawca dzierżawił fragment działki pod tablicę reklamową. Wnioskodawca w latach 2008 r. do 2014 r. w okresach od maja do końca sierpnia użyczał fragment przedmiotowej działki na prowadzenie działalności gospodarczej, tj. parking samochodowy. W okresie od 1 maja 2014 r. do 31 sierpnia 2014 r. fragment działki o pow. 200 m2 stanowił przedmiot dzierżawy pod prowadzoną działalność gospodarczą związaną z prowadzeniem parkingu samochodowego. Fragment działki o pow. 200 m2 stanowił również przedmiot umowy użyczenia, która obowiązywała w okresie od 1 maja 2015 r. do 31 sierpnia 2015 r., a był on wykorzystywany pod prowadzoną działalność gospodarczą związaną z prowadzeniem parkingu samochodowego. Następnie w okresie od 1 września 2016 r. do 30 września 2017 r. Wnioskodawca dzierżawił fragment działki o powierzchni 700 m2 oraz w okresie od 1 października 2017 r. do 30 września 2018 r. fragment działki o pow. 200 m2. Dzierżawca wykorzystywał przedmiotową działkę w związku z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą, tj. usługi parkingowe, auto-handel, sprzedaż używanych rzeczy pochodzenia zagranicznego.

W myśl art. 710 Kodeksu cywilnego, przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy. Jak zaś stanowi art. 712 § 1, jeżeli umowa nie określa sposobu używania rzeczy, biorący może rzeczy używać w sposób odpowiadający jej właściwościom i przeznaczeniu.

Natomiast jak wynika z art. 693 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Stosownie do treści powyższego przepisu, oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy dzierżawy związane jest z wzajemnym świadczeniem dzierżawcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej własności i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie rzeczy przez jego dzierżawcę.

Tak więc dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

W konsekwencji, dzierżawa nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i świadczona jest w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, tym samym podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Ponadto, Wnioskodawca w opisie sprawy wskazał, że działka nr 223/2 w 2006 r. stanowiła siedzibę prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, z tytułu której Wnioskodawca był czynnym podatnikiem podatku VAT. Tym samym sprzedawana nieruchomość nie była w całości wykorzystywana do celów osobistych Wnioskodawcy, lecz w części stanowiła majątek wykorzystywany na cele działalności gospodarczej.

Wskazać należy, że Wnioskodawca w związku z planowaną sprzedażą nieruchomości, będzie działał w charakterze podatnika, a czynność ta będzie nosiła znamiona działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W analizowanej sprawie wystąpił bowiem całokształt okoliczności związanych z nieruchomością przeznaczoną do sprzedaży. Ich zakres, stopień zaangażowania, wskazuje, że nie będą to działania należące do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Tym samym, planowana przez Wnioskodawcę sprzedaż działki zabudowanej budynkiem mieszkalnym i gospodarczymi, nie będzie stanowić zwykłego wykonywania prawa własności, gdyż opisana sytuacja będzie przesądzać o wykorzystaniu przedmiotowej nieruchomości dla celów zarobkowych.

Zatem przedstawiona we wniosku aktywność Wnioskodawcy wykracza poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności w odniesieniu do przedmiotowej działki, a zaistniały ciąg zdarzeń wskazuje na aktywność Wnioskodawcy w zakresie obrotu nieruchomościami.

Reasumując, w związku z powyższym, mając na uwadze całokształt okoliczności w niniejszej sprawie należy wskazać, że sprzedaż przez Wnioskodawcę zabudowanej działki będzie wypełniać definicję działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, a Wnioskodawca w związku z przedmiotową sprzedażą będzie działał jako podatnik podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy. W konsekwencji sprzedaż nieruchomości będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT jako odpłatna dostawa towarów w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin