Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4012.189.2019.1.GM
z 10 lipca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 kwietnia 2019 r. (data wpływu 15 kwietnia 2019 r.), uzupełnionym pismami z dnia 6 maja 2019 r. i 8 maja 2019 r. (data wpływu 6 i 8 maja 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku od towarów i usług podnajmu lokali mieszkalnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku od towarów i usług najmu lokali mieszkalnych. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony w dniach 6 maja 2019 r. i 8 maja 2019 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny dotyczący opisu nr 1 oraz zdarzenie przyszłe dotyczące opisu nr 2.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Zawiera umowy najmu z przeznaczeniem do celów mieszkalnych z właścicielami mieszkań, które następnie podnajmuje firmom również na cele mieszkaniowe do zakwaterowania długoterminowego pracowników tych firm. Czynsz najmu z właścicielami tych mieszkań oraz firmami jest miesięczny.

Stan faktyczny nr 1

Na każde wynajęte mieszkanie podpisuje umowę najmu z właścicielem mieszkania, a następnie, podpisuję umowę najmu z firmą – zawsze na cele mieszkaniowe (gdzie zakwaterowani są pracownicy tej firmy).

Stan faktyczny nr 2

Z firmą X Wnioskodawca ma podpisaną 1 umowę najmu na wynajem kilku mieszkań. Mieszkania te określone są w protokole zdawczo-odbiorczym stanowiącym załącznik nr 1 do umowy. Powyższa umowa została sporządzona ze względu na to, aby nie zawierać na każde mieszkanie osobnej umowy. Ta umowa również jest z przeznaczeniem na cele mieszkaniowe. W tych mieszkaniach mieszkają pracownicy firmy X na czas trwania budowy. Umowa jest sporządzona na czas nieokreślony z miesięcznym wypowiedzeniem dla obu stron. W rzeczywistości stan faktyczny nr 1 jest taki sam jak stan faktyczny nr 2. Tylko w drugim przypadku podpisuje jedną umowę na kilka mieszkań.

Wnioskodawca nie prowadzi najmu krótkoterminowego – nie rozlicza się co tydzień, również nie zmienia firm co tydzień. Podpisane umowy są na okres około 4 miesięcy do około roku czasu albo dłużej. Zainteresowany wskazuje również, że podpisuje umowy na czas nieokreślony z miesięcznym wypowiedzeniem dla obu stron.

W uzupełnieniu do wniosku z dnia 6 maja 2019 r. Wnioskodawca wskazał, że w chwili kiedy podpisuje umowy najmu z Wynajmującymi mieszkania to na umowach jest zawsze napisane, że jest to umowa najmu przeznaczona wyłącznie na cele mieszkaniowe oraz że wynajmujący zgadza się na podnajęcie mieszkania dla firmy X wyłącznie na cele mieszkaniowe, tj. zakwaterowanie pracowników.

W uzupełnieniu do wniosku z dnia 8 maja 2019 r. Wnioskodawca wskazał, że uzupełnienie dotyczy tylko stanu faktycznego nr 2 (stan faktyczny nr 1 pozostaje bez zmian wraz z uzupełnieniem z dnia 6 maja 2019 r). We wniosku Zainteresowany napisał, że stan faktyczny nr 2 jest to stan rzeczywisty, niestety nie doszedł z firmą do porozumienia i nie ma umowy na wynajem kilku mieszkań, dlatego zmienia stan faktyczny na stan przyszły (dotyczy tylko stanu faktycznego nr 2).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca może skorzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług?

Jeżeli Wnioskodawca podnajmuje lokale mieszkalne wyłącznie na cele mieszkalne, tj. zakwaterowanie pracowników dla firm (podmiotów prawnych) i sporządzi z firmą umowę najmu przeznaczoną wyłącznie na cele mieszkaniowe (lecz będzie to umowa zbiorcza, w której znajdzie się kilka lokali mieszkalnych) czy w tym zakresie może skorzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę rodzaj prowadzonej działalności, Wnioskodawca uważa, że może skorzystać (w opisanym stanie faktycznym) ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług. Stan faktyczny nr 1 oraz stan faktyczny nr 2 nie muszą za każdym razem podpisywać umów najmu prezesi danej firmy – jest to znaczne ułatwienie. W wynajmowanych i podnajmowanych mieszkaniach nie jest prowadzona działalność gospodarcza, lecz mieszkają tam ludzie (pracownicy, którzy są zatrudnieni w firmie oraz oddelegowani zostali na budowę do innego miasta). Na umowach z właścicielami mieszkań oraz z firmami (którym mieszkania podnajmuje) są zapisy, że mieszkania są przeznaczone na cele mieszkaniowe. Są to długoterminowe umowy najmu. Potwierdzeniem interpretacji jest pozytywnie wydana interpretacja indywidualna wydana dnia 28 marca 2019 r. sygnatura 0112-KDIL2-1.4012.68.2019.1.AS, nr dokumentu 551579/I. Opis zdarzeń jest bardzo zbliżony do sytuacji Zainteresowanego oraz prowadzenia przez niego działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z kolei, przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Należy wskazać, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki.

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), zwanej dalej k.c., przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług najem stanowi świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl natomiast przepisu art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Jak wynika z art. 146aa ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.
   
   

Ponadto, ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku niektórych czynności. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

Zgodnie z treścią art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Należy ponadto zauważyć, że stosownie do art. 43 ust. 20 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy (w pozycji nr 163 tego załącznika, stanowiącego wykaz towarów i usług, opodatkowanych stawką podatku w wysokości – obecnie 8%, znajdują się usługi związane z zakwaterowaniem, oznaczone symbolem PKWiU 55).

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych, dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych, dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy). W związku z tym, zwolnieniu nie podlega wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cel inny niż mieszkaniowy. Przy czym przepis nie uzależnia zastosowania zwolnienia od rodzaju czy formy prawnej podmiotu świadczącego usługę, jak i podmiotu nabywającego tę usługę.

Powyższe wskazuje, że zwolnieniu od podatku podlega świadczona na własny rachunek usługa wynajmu lub dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym, co istotne, na cele mieszkaniowe. Zatem przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące:

• świadczenie usługi na własny rachunek,
• charakter mieszkalny nieruchomości,
• mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy.
  
  

Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Podatnik będzie mógł zatem skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług ww. usługi, jeśli umowa najmu w swojej treści zawiera między innymi postanowienia, z których w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że dotyczy ona lokalu mieszkalnego i lokal ten może być wykorzystany przez najemcę tylko w celach mieszkaniowych.

W tym miejscu podkreślić należy, że zwolnienie, które znajduje się w art. 43 ust. 1 pkt 36 stanowi implementację art. 135 ust. 1 lit. 1 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. ws. wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 2006. 347. 1 z poźn. zm.). Przepis powyższy stanowi, że „Państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje: (...) dzierżawę i wynajem nieruchomości”. Krajowe ustawodawstwo stanowi o zwolnieniu z opodatkowania usługi najmu pod warunkiem jego mieszkaniowego przeznaczenia.

Należy zwrócić uwagę, że zwolnienie od podatku przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy dla wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym, stanowi wyjątek od zasady określonej w art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146aa ust. 1 ustawy (obowiązującym od dnia 1 stycznia 2019 r.), jaką jest opodatkowanie sprzedaży 23% stawką podatku. W związku z tym powinno być interpretowane ściśle, przede wszystkim zgodnie z literalnym brzmieniem wprowadzających je przepisów. W żadnym razie nie powinny one być interpretowane w sposób prowadzący do rozszerzenia zakresu zastosowania zwolnienia.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Zawiera umowy najmu z przeznaczeniem do celów mieszkalnych z właścicielami mieszkań, które następnie podnajmuje firmom również na cele mieszkaniowe do zakwaterowania długoterminowego pracowników tych firm. Czynsz najmu z właścicielami tych mieszkań oraz firmami jest miesięczny. Na każde wynajęte mieszkanie Wnioskodawca podpisuje umowę najmu z właścicielem mieszkania, a następnie, podpisuje umowę najmu z firmą – zawsze na cele mieszkaniowe (gdzie zakwaterowani są pracownicy tej firmy). Z firmą X Wnioskodawca ma podpisaną umowę najmu na wynajem kilku mieszkań. Mieszkania te określone są w protokole zdawczo-odbiorczym stanowiącym załącznik nr 1 do umowy. Powyższa umowa została sporządzona ze względu na to, aby nie zawierać na każde mieszkanie osobnej umowy. Ta umowa również jest z przeznaczeniem na cele mieszkaniowe. W tych mieszkaniach mieszkają pracownicy firmy X na czas trwania budowy. Umowa jest sporządzona na czas nieokreślony z miesięcznym wypowiedzeniem dla obu stron. W rzeczywistości stan faktyczny nr 1 jest taki sam jak stan faktyczny nr 2. Tylko w drugim przypadku podpisuje jedną umowę na kilka mieszkań. Wnioskodawca nie prowadzi najmu krótkoterminowego – nie rozlicza się co tydzień, również nie zmienia firm co tydzień. Podpisane umowy są na okres około 4 miesięcy do około roku czasu albo dłużej. Zainteresowany wskazuje również, że podpisuje umowy na czas nieokreślony z miesięcznym wypowiedzeniem dla obu stron. Wnioskodawca wskazał, że w chwili kiedy podpisuje umowy najmu z Wynajmującymi mieszkania to na umowach jest zawsze napisane, że jest to umowa najmu przeznaczona wyłącznie na cele mieszkaniowe oraz, że wynajmujący zgadza się na podnajęcie mieszkania dla firmy X wyłącznie na cele mieszkaniowe, tj. zakwaterowanie pracowników.

W rozpatrywanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii prawa do zastosowania zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy z tytułu podnajmu lokali mieszkalnych na cele mieszkaniowe pracowników najemcy.

Należy jeszcze raz podkreślić, że usługa najmu nieruchomości korzysta ze zwolnienia na podstawie ww. art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, pod warunkiem łącznego spełnienia przesłanek co do podmiotu, przedmiotu i celu takiej umowy. Podatnik podatku VAT będzie mógł, zatem skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług ww. usługi, jeśli umowa najmu w swojej treści zawiera między innymi postanowienia, z których w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że dotyczy ona lokalu mieszkalnego i lokal ten może być wykorzystany przez najemcę tylko w celach mieszkaniowych.

Uwzględniając powołane wyżej przepisy prawa oraz opis sprawy, należy stwierdzić, że z uwagi na fakt, że przedmiotem usług objętych zapytaniem jest/będzie podnajem lokali mieszkalnych na cele mieszkaniowe, to spełnione są/będą wymienione wyżej przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku, przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy. Dla zastosowania zwolnienia nie ma/nie będzie miał znaczenia rodzaj i forma prawna zarówno podmiotu wynajmującego, jak i najemcy. Istotny jest cel, na jaki lokal jest/będzie wynajmowany przez Wnioskodawcę, a w rozpatrywanej sprawie – jak wskazał Zainteresowany – z umów najmu wynika, że lokale przeznaczone są wyłącznie na cele mieszkaniowe oraz wynajmujący zgadzają się na podnajęcie mieszkań dla firm wyłącznie na cele mieszkaniowe, tj. zakwaterowanie pracowników. Nie jest istotnym, że pracownicy firm nie są stroną wynajmu, bowiem w ich imieniu występuje pracodawca, zatem sens wynajmu stanowi zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych pracowników w czasie, w którym pełnią oni obowiązki służbowe. Tak więc, w przypadku wynajmu lokalu mieszkalnego wyłącznie na cele mieszkaniowe, zastosować należy zwolnienie od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, o ile w umowie najmu, podnajemca zobowiązał/zobowiąże się do wykorzystywania wynajmowanego lokalu mieszkalnego wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że świadczona przez Wnioskodawcę usługa podnajmu lokali mieszkalnych na rzecz firm na cele mieszkaniowe pracownikom najemcy – firmom korzysta/będzie korzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Odnośnie powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia – w odniesieniu do opisu zdarzenia nr 1,
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji – w odniesieniu do opisu zdarzenia nr 2.
  
  

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.