2019.07.02 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.271.2019.2.LZ
z 2 lipca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14r w zw. z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 30 kwietnia 2019 r. (data wpływu 30 kwietnia 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 10 czerwca 2019 r. (data nadania 10 czerwca 2019 r., data wpływu 10 czerwca 2019 r.) na wezwanie Nr 0114-KDIP3-2.4011.271.2019.1.LZ z dnia 7 czerwca 2019 r. (data nadania 7 czerwca 2019 r., data doręczenia 10 czerwca 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości:

w części dotyczącej uznania, że Zainteresowani nabyli prawa do nieruchomości na podstawie postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku z 2010 r. oraz 2012 r. – jest nieprawidłowe,

w pozostałym zakresie – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr 0114-KDIP3-2.4011.271.2019.1.LZ z dnia 7 czerwca 2019 r. (data nadania 7 czerwca 2019 r., data doręczenia 10 czerwca 2019 r.) tutejszy organ wezwał Wnioskodawcę o uzupełnienie wniosku.

Pismem z dnia 10 czerwca 2019 r. (data nadania 10 czerwca 2019 r., data wpływu 10 czerwca 2019 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku złożonym przez:

Zainteresowanego będącego stroną postępowania:
Pana S.K.
Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:
Panią Z.K.
Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania
Panią M.K.
Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania
Panią A.K
Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania
Panią I.D.

przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Przedmiotem niniejszego wniosku są zasady opodatkowania podatkiem od osób fizycznych sprzedaży prawa własności zabudowanej działki przy ul. Z. w W. Na działce posadowiony jest budynek mieszkalny wybudowany przed 1945 r. Zainteresowanym przysługuje prawo własności działki oraz prawo własności budynku.

Budynek

W dniu 4 kwietnia 2014 r. Minister Administracji i Cyfryzacji wydał decyzję (dalej „Decyzja Ministra Cyfryzacji"), w której stwierdził nieważność decyzji Wojewody z dnia 27 marca 1997 r. (dalej „Decyzja Wojewody”) stwierdzającej nabycie w dniu 27 maja 1990 r. nieodpłatnie nieruchomości położonej w W. przy ul. Z. w części dotyczącej budynku mieszkalnego posadowionego aktualnie na działce 10/1 położonej przy ul. Z.

Podstawę zaskarżonej decyzji Wojewody stanowi art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. — Przepisy wprowadzające ustawę o Samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz.U. nr 32, poz. 191 z późn.zm.). W świetle tego przepisu mienie ogólnonarodowe należące do rad narodowych i terenowych organów administracji państwowej stopnia podstawowego, przedsiębiorstw państwowych, dla których organy określone w pkt 1 pełnią funkcję organu założycielskiego, zakładów i innych jednostek organizacyjnych podporządkowanych organom określonym w pkt 1 stało się w dniu wejścia w życie ustawy, tj. w dniu 27 maja 1990 r., z mocy prawą mieniem właściwych gmin.

W Decyzji Ministra Cyfryzacji podkreślono, że z brzmienia tego przepisu wynika, że przedmiotem komunalizacji jest wyłącznie mienie ogólnonarodowe (państwowe), zaś z komunalizacji wyłączone jest mienie należące do osób fizycznych, stanowiące ich własność.

W Decyzji Ministra Cyfryzacji wskazano, że decyzją z dnia 24 maja 2013 r. Prezydent Miasta dokonał podziału działki nr 10 na działki nr 10/1 i nr 10/2.

Nieruchomość położona przy ul. Z. (której dotyczy niniejszy wniosek) stanowi działkę aktualnie oznaczoną nr 10/1, dla której prowadzona jest KW…... Nieruchomość ta objęta była działaniem dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze (dalej „Dekret"). Z mocy art. 1 Dekretu wszelkie grunty położone na terenie W. przeszły na własność gminy Miasta W. Następnie, na podstawie art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 20 marca 1950 r. o terenowych organach jednolitej władzy państwowej (Dz.U. nr 14, poz. 130) stały się własnością Skarbu Państwa.

W Decyzji Ministra Cyfryzacji wskazano, że przejście własności gruntu nie obejmowało własności budynków położonych na gruncie. To dlatego, że zgodnie z art. 5 Dekretu budynki i inne przedmioty znajdujące się na gruntach przechodzących na własność Gminy pozostawały własnością dotychczasowych właścicieli. Dla zachowania tego prawa konieczne było złożenie przez dotychczasowych właścicieli gruntów lub ich następców prawnych — w ciągu 6 miesięcy od dnia objęcia gruntów w posiadanie przez gminę — wniosku o przyznanie na tym gruncie prawa wieczystej dzierżawy (zmienionej potem na własność czasową, a następnie na wieczyste użytkowanie). Prawo własności budynków byłych właścicieli gruntów wygasało (przechodziło na własność gminy, a następnie na Skarb Państwa), dopiero z chwilą uprawomocnienia się decyzji o odmowie przyznania im prawa własności czasowej (prawa wieczystego użytkowania), albo w razie niezłożenia we wskazanym wyżej terminie wniosku o przyznanie prawa wieczystej dzierżawy.

Zgodnie z zaświadczeniem Sądu Grodzkiego z dnia 24 września 1949 r. tytuł własności nieruchomość pod nazwą „Nieruchomość w mieście uregulowany był jawnym wpisem na imię M.O. (dalej „Dawna właścicielka”).

Dawna właścicielka w dniu 26 września 1949 r. złożyła wniosek o przyznanie jej za czynszem symbolicznym prawa własności czasowej dla nieruchomości położonej w W. przy ul. Z.

Wniosek został rozpoznany przez Prezydium Krajowej Rady Narodowej Miasta (dalej „KRN”). KRN orzeczeniem z 1955 r. (dalej „Orzeczenie KRN") odmówiła ustanowienia dawnej właścicielce prawa własności do nieruchomości przy ul. Z. Jednocześnie KRN stwierdziła, że wszystkie budynki znajdujące się na tym gruncie przeszły na własność Skarbu Państwa.

W Decyzji Ministra Cyfryzacji wskazano, że w przedmiotowej sprawie kluczowe znaczenie mają skutki prawne ostatecznej decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 15 października 2012 r. Stwierdziło ono nieważność Orzeczenia KRN.

Wyeliminowanie z obrotu prawnego tego orzeczenia spowodowało konieczność ponownego rozpatrzenia wniosku dekretowego.

Prezydent Miasta decyzją z 27 września 2013 r. ustanowił prawo użytkowania wieczystego do zabudowanego gruntu przy Z. na rzecz: H. K. (6/18). S. K. (3/18), Z. K. (3/18) M.R. (2/18), I. D. (2/18) oraz A. K. (2/18).

W Decyzji Ministra Cyfryzacji wskazano, że: „W przedmiotowej sprawie kluczowe znaczenie mają skutki prawne ostatecznej decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 15 października 2012 r. Stwierdzenie nieważności decyzji ostatecznej wywołuje bowiem skutek ex tunc, tzn. od dnia wydania aktu administracyjnego, który podlega unieważnieniu. Następuje restitutio in integrum, tzn. przywrócenie stanu poprzedniego obowiązującego przed wydaniem aktu, którego nieważność stwierdzono. Taki stan faktyczny i prawny prowadzi do wniosku, że ostateczne rozstrzygnięcie w sprawie nie przyznania byłym właścicielom prawa własności czasowej nie zapadło, a zatem prawo własności budynku położonego przy ul. Z., nie przeszło na własność Skarbu Państwa. Oznacza to tym samym, że prawo to zachowali dotychczasowi właściciele nieruchomości (względnie ich następcy prawni)".

Dalej w Decyzji Ministra Cyfryzacji wskazano, że będący przedmiotem interpretacji budynek nie podlegał działaniu ustawy z dnia 10 maja 1990 r. — Przepisy wprowadzające ustawę o Samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz.U. nr 32, poz. 191 z późn.zm.). Budynek ten stanowił bowiem, na podstawie art. 5 Dekretu, odrębny przedmiot własności przysługującej osobom fizycznym.

W konsekwencji w Decyzji Ministra Cyfryzacji wskazano, że decyzja Wojewody z dnia 27 marca 1997 r., w części dotyczącej budynku będącego przedmiotem niniejszego wniosku wydana została z rażącym naruszeniem przepisu art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. — Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych, co uzasadnia stwierdzenie jej nieważności w tym zakresie, w trybie art. 156 § 1 pkt 2 KPA.

Grunt

Decyzją z 27 września 2013 r. Prezydent Miasta orzekł o ustanowieniu prawa użytkowania wieczystego o powierzchni 1118 mkw. położonej przy ul. Z.:

H. K. (6/18),
S. K. (3/18),
Z. K. (3/18),
M. R. (2/18),
I. D. (2/18),
A. K. (2/18).

Aktem notarialnym z 23 września 2014 r. oddano nieruchomość przy ul. Z. w użytkowanie wieczyste na rzecz ww. osób.

Decyzją Zarządu z 24 września 2015 r. przekształcono prawo użytkowania wieczystego nieruchomości położonej przy ul. Z. w prawo własności. Właścicielami stali się:

H. K. (6/18),
S. K. (3/18),
Z. K. (3/18),
M. R. (2/18),
I. D. (2/18),
A. K. (2/18).
Zainteresowanymi są:
1. S. K. i (wnioskodawca będący stroną postępowania),
2. Z. K. (wnioskodawca niebędący stroną postępowania),
3. M. R. (wnioskodawca niebędący stroną postępowania),
4. A. K. (wnioskodawca niebędący stroną postępowania),
5. I. D. (wnioskodawca niebędący stroną postępowania).

Wszyscy Zainteresowani uzyskali prawa do nieruchomości przy ul Z. w wyniku dziedziczenia. S. K. i Z. K. nabyli prawo do Nieruchomości na podstawie postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku z 2010 r. po I. K. (zmarłej w 2002 r.), która nabyła prawa w wyniku dziedziczenia od dawnej właścicielki.

M. R., A. K. oraz I. D. nabyły prawo do Nieruchomości na podstawie postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku z 2012 r. po K. M. K. (zmarłej w 1996 r.), która nabyła prawa w wyniku dziedziczenia od dawnej właścicielki.

Prawa do nieruchomości przechodziły zatem na kolejne osoby tylko i wyłącznie w formie dziedziczenia. Nigdy nie były przedmiotem sprzedaży.

Planowana transakcja

Zainteresowani planują sprzedać posiadane udziały w prawie własności działki oraz budynku (dalej określanych łącznie jako „Nieruchomość"). W związku ze skomplikowanym stanem prawnym Nieruchomości u Zainteresowanych powstała wątpliwość, czy planowana sprzedaż będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W uzupełnieniu Zainteresowany wskazał, że:

Dawna Właścicielka była pierwotną właścicielką nieruchomości położonej w W. przy ul. Z. To jej odebrano tę nieruchomość na podstawie dekretu.
Zwrot nieruchomości (ustanowienie użytkowania wieczystego do gruntu) nastąpił na podstawie art. 7 dekretu z 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta (Dz.U. nr 50, poz. 279)?

Ponadto w dniu 2 lipca 2019 r. Wnioskodawca uzupełnił wniosek poprzez wskazanie daty śmierci dawnej właścicielki nieruchomości – 22 marca 1975 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy z tytułu sprzedaży Nieruchomości Zainteresowani będą podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Zainteresowanych, z tytułu sprzedaży Nieruchomości nie będą podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Uzasadnienie stanowiska Zainteresowanych.

Zasady opodatkowania.

Zgodnie z orzecznictwem zasady opodatkowania sprzedaży nieruchomości odzyskanych w wyniku odebrania ich prawowitym właścicielom z naruszeniem przepisów Dekretu zależą od tego, komu została zwrócona nieruchomość. Możliwe są dwie sytuacje.

nieruchomość została zwrócona osobom pozbawionym własności, ich spadkobiercom albo spadkobiercom tych spadkobierców,
nieruchomość została zwrócona osobom, które nabyły roszczenia do odzyskania nieruchomości (np. je kupiły albo otrzymały w darowiźnie).

Analizowany przypadek dotyczy pierwszej sytuacji. Prawa do Nieruchomości nigdy nie były bowiem przedmiotem obrotu i przechodziły na kolejne osoby (w tym Zainteresowanych) tylko w wyniku dziedziczenia.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2018, poz. 1509 ze zm. - dalej „Ustawa o PIT): „źródłami przychodów są (...) odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
prawa wieczystego użytkowania gruntów,
innych rzeczy,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany”.

Z tego przepisu wynika, że sprzedaż nieruchomości po upływie 5 lat od nabycia (licząc od końca roku podatkowego) nie jest źródłem przychodu. Innymi słowy taka sprzedaż nie podlega opodatkowaniu.

Należy zatem zaznaczyć, że Zainteresowani nabyli prawa do Nieruchomości na podstawie postanowień o stwierdzeniu nabycia spadku z 2010 r. oraz 2012 r. Minęło już zatem 5 lat (liczone od końca roku podatkowego) od momentu nabycia praw do Nieruchomości przez Zainteresowanych.

Analiza prawna dotycząca gruntu

Z punktu widzenia ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych każdy ze spadkobierców nabył grunt w momencie nabycia spadku, w skład którego wchodziły uprawnienia do odzyskania Nieruchomości.

Zgodnie z orzecznictwem ustanowienie użytkowania wieczystego na rzecz spadkobierców (ich spadkobierców) osoby pozbawionej własności nieruchomości na podstawie dekretu nie jest jej nabyciem w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przede wszystkim wynika to z orzeczenia Sądu Najwyższego z 7 maja 2002 r. (III RN 18/02). Sąd Najwyższy wskazał w nim, że: „celem ustawodawcy nie było objęcie opodatkowaniem sprzedaży użytkowania wieczystego nieruchomości, jeżeli sprzedaż ta została dokonana przez byłego właściciela tej nieruchomości lub jego następców prawnych, którzy użytkowanie wieczyste uzyskali w wyniku realizacji uprawnień wynikając z art. 7 ust. 1-4 dekretu. Sąd uznał, że w przypadku tych osób nie doszło do nabycia użytkowania wieczystego, gdyż osoby te były właścicielami, którym państwo mocą dekretu odebrało własność nieruchomości i nigdy nie wywiązało się z określonych w dekrecie obowiązków w zakresie zrekompensowania właścicielom wywłaszczonych nieruchomości poniesionego przez nich uszczerbku majątkowego. W ocenie sądu tak należało potraktować spadkobierców byłych właścicieli nieruchomości, jeżeli to oni uzyskali użytkowanie wieczyste w wyniku realizacji uprawnień wynikających z art. 7 ust. 1-4 dekretu, które przeszły na nich ze spadkodawców".

Pogląd ten został powtórzony w wielu wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego, np. z 28 kwietnia 2015 r., II FSK 425/13. Co istotne, obecnie jest on akceptowany również przez organy podatkowe. Z ich interpretacji wynika, że sprzedaż nieruchomości po upływie 5 lat od końca roku, w którym nastąpiło nabycie spadku (w skład którego wchodziły uprawnienia do odzyskania nieruchomości) nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W interpretacji indywidualnej z 20 września 2018 r. (IPPB4/415-29/14/18-3/S/LZ) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wskazał, że: „Przy rozstrzygnięciu tej kwestii, należy mieć na uwadze nie tylko przepisy prawa podatkowego, ale przede wszystkim przepisy prawa cywilnego dotyczące nabycia, czy też utraty prawa własności.

Prawo własności w systemie prawnym jest traktowane jako prawo o najszerszej treści i w porównaniu z innymi prawami, jako prawo najsilniejsze w stosunku do rzeczy. Własność jest bezterminowym prawem - trwa tak długo, jak długo istnieje rzecz, która jest przedmiotem własności.

Prawo użytkowania wieczystego jest silnym prawem rzeczowym, lokującym się w hierarchii tych praw bezpośrednio po prawie własności, a przed ograniczonymi prawami rzeczowymi, co pozwala na potraktowanie ustanowienia użytkowania wieczystego jako swoistej restytucji stosunków własnościowych.

Zgodnie z art. 922 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018, poz. 1025, z późn. zm.) - spadek to prawa i obowiązki zmarłego wynikające ze stosunków cywilnoprawnych, które z chwilą jego śmierci przechodzą na następców prawnych. W myśl art. 924 Kodeksu cywilnego - spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku ( art. 925 Kodeksu cywilnego). Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki przechodzą na jedną lub kilka osób.

Natomiast oddanie w użytkowanie wieczyste „gruntu" skomunalizowanego Dekretem z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta, w wypadku spełnienia przesłanek przewidzianych w tym akcie prawnym przez ubiegającego się o to dotychczasowego właściciela tego gruntu lub jego następców prawnych, miało niewątpliwie charakter rekompensacyjny.

Przepis art. 7 ust. 1 Dekretu przewidywał, że:

dotychczasowy właściciel gruntu, prawni następcy właściciela, będący w posiadaniu gruntu, lub osoby prawa jego reprezentujące, mogą w ciągu 6 miesięcy od dnia objęcia w posiadanie gruntu przez gminę zgłosić wniosek o przyznanie na tym gruncie jego dotychczasowemu właścicielowi prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną:

gmina uwzględni wniosek, jeżeli korzystanie z gruntu przez dotychczasowego właściciela da się pogodzić z przeznaczeniem gruntu według planu zabudowania;

w razie uwzględnienia wniosku gmina ustali, czy przekazanie gruntu nastąpi tytułem wieczystej dzierżawy, czy na prawie zabudowy, oraz określi warunki, pod którymi umowa może być zawarta;

w przypadku nieuwzględnienia wniosku, gmina zaofiaruje uprawnionemu, w miarę posiadania zapasu gruntów - na tych samych warunkach dzierżawę wieczystą gruntu równej wartości użytkowej, bądź prawo zabudowy na takim gruncie; w razie niezgłoszenia wniosku, przewidzianego w ust. 1, lub nieprzyznania z jakichkolwiek innych przyczyn dotychczasowemu właścicielowi wieczystej dzierżawy albo prawa zabudowy, gmina obowiązana jest uiścić odszkodowanie w myśl art. 9. Zgodnie z art. 9 dekretu, odszkodowanie miało być wypłacone w „miejskich papierach wartościowych", które jednak nigdy nie zostały wyemitowane.

Jak wynika z przytoczonej regulacji, prawodawcy niewątpliwie chodziło o zrekompensowanie dotychczasowym właścicielom (ich następcom prawnym) przejścia na własność gminy miasta gruntów oraz budynku wybudowanego na tym gruncie stanowiących dotąd ich własność. W dekrecie od razu uregulowano kwestię stosownych rekompensat. Odzyskanie prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną (art. 7 ust. 1 Dekretu, obecnie prawa wieczystego użytkowania) było ustawowo zagwarantowaną formą rekompensaty.

Wydanie na podstawie art. 7 ust. 1 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze w decyzji ustanawiającej prawo użytkowania wieczystego gruntu na rzecz byłego właściciela lub jego następców prawnych oraz zawarcie przez Prezydenta Miasta z byłym właścicielem lub jego następcami prawnymi umowy użytkowania wieczystego gruntu nie może być traktowane jako nabycie prawa wieczystego użytkowania gruntów w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z powyższych przepisów wynika, że nie powinno się oceniać ustanowienia na rzecz Zainteresowanych prawa użytkowania wieczystego w kategoriach nabycia, o jakim stanowi art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w części dotyczącej praw i roszczeń nabytych w spadku. Oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste nie może być utożsamione ze zwrotem własności, jednakże stanowi swoisty substytut zwrotu własności, w sytuacji, w której ubieganie się o zwrot własności jest niemożliwe ze względu na brak do tego podstaw prawnych w dekrecie komunalizacyjnym. Ustanowienie w tej sytuacji użytkowania wieczystego, należy traktować, jako swoistą restytucję stosunków własnościowych z przed komunalizacji".

Nabyciem nieruchomości nie jest również przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności. Jest to bowiem jedynie zmiana formy prawnej faktycznego prawa do nieruchomości. Potwierdza to m.in. interpretacja indywidualna z 25 maja 2017 r. (0114-KDIP3-1.4011.145.2017.2.MJ) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wskazał, że: „za datę nabycia nieruchomości, od której liczony jest 5 letni termin, określony w przepisie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy uznać datę nabycia udziału w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości, tj. datę zawarcia aktu notarialnego ustanowienia na rzecz Wnioskodawczyni użytkowania wieczystego opisanej nieruchomości. Moment przekształcenia prawa wieczystego użytkowania w prawo własności jest to tylko zmiana formy prawnej faktycznego prawa do nieruchomości”.

Oznacza to, że sprzedaż gruntu przy ul. Z. będzie miała miejsce po upływie 5 lat licząc od końca roku podatkowego, w którym został on nabyty przez Zainteresowanych.

W konsekwencji sprzedaż tego gruntu nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Analiza prawna dotycząca budynku

Z punktu widzenia niniejszej analizy istotne jest również, że w momencie pozbawiania własności pani M. O. istniał już budynek, który został zwrócony jej spadkobiercom. Oznacza to bowiem, że została ona pozbawiona jego posiadania bezprawnie. W konsekwencji własność budynku nigdy nie przeszła na Skarb Państwa. Wynika to jednoznacznie z Decyzji Ministra Cyfryzacji. W Decyzji Ministra Cyfryzacji wskazano bowiem, że: „W przedmiotowej sprawie kluczowe znaczenie mają skutki prawne ostatecznej decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 15 października 2012 r. Stwierdzenie nieważności decyzji ostatecznej wywołuje bowiem skutek ex tunc, tzn. od dnia wydania aktu administracyjnego, który podlega unieważnieniu. Następuje restitutio in integrum, tzn. przywrócenie stanu poprzedniego obowiązującego przed wydaniem aktu, którego nieważność stwierdzono. Taki stan faktyczny i prawny prowadzi do wniosku, że ostateczne rozstrzygnięcie w sprawie nie przyznania byłym właścicielom prawa własności czasowej nie zapadło, a zatem prawo własności budynku położonego przy ul. Z. w W., nie przeszło na własność Skarbu Państwa. Oznacza to tym samym, że prawo to zachowali dotychczasowi właściciele nieruchomości (względnie ich następcy prawni)".

Oznacza to, że Zainteresowani są właścicielami budynku przy ul. Z. przez okres dłuższy niż 5 lat licząc od jego nabycia. W konsekwencji sprzedaż budynku nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Sytuacja byłaby inna, gdyby budynek został wybudowany już po przejęciu gruntu na podstawie Dekretu (co jednak nie miało miejsca w analizowanej sytuacji).

Podsumowanie

W przypadku każdego z Wnioskodawców minęło już pięć lat (licząc od końca roku podatkowego), od momentu nabycia Nieruchomości w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji planowana sprzedaż Nieruchomości nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanych w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego:

w części dotyczącej uznania, że Zainteresowani nabyli prawa do nieruchomości na podstawie postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku z 2010 r. oraz 2012 r. – jest nieprawidłowe,

w pozostałym zakresie – jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
prawa wieczystego użytkowania gruntów,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Przepis cytowanego wyżej art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, formułuje generalną zasadę, że nie płaci się podatku dochodowego, jeśli od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości lub ich części lub udziału w nieruchomości oraz prawa użytkowania wieczystego gruntów upłynęło 5 lat. W związku z tym, jeśli od końca roku, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości lub ich części lub udziału w nieruchomości oraz prawa użytkowania wieczystego upłynęło 5 lat, sprzedaż tej nieruchomości oraz prawa użytkowania wieczystego nie podlega w ogóle opodatkowaniu.

Jak z powyższego wynika, dla opodatkowania przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości podatkiem dochodowym od osób fizycznych istotne znaczenie ma data nabycia przedmiotowej nieruchomości bądź udziału w niej.

Przy rozstrzygnięciu tej kwestii, należy mieć na uwadze nie tylko przepisy prawa podatkowego, ale przede wszystkim przepisy prawa cywilnego dotyczące nabycia, czy też utraty prawa własności.

Prawo własności w systemie prawnym jest traktowane jako prawo o najszerszej treści i w porównaniu z innymi prawami, jako prawo najsilniejsze w stosunku do rzeczy. Własność jest bezterminowym prawem – trwa tak długo, jak długo istnieje rzecz, która jest przedmiotem własności.

Zgodnie z art. 922 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny Dz. U. z 2019 r., poz. 1145) – spadek to prawa i obowiązki zmarłego wynikające ze stosunków cywilnoprawnych, które z chwilą jego śmierci przechodzą na następców prawnych. W myśl art. 924 Kodeksu cywilnego – spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego).

Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego, a data śmierci (chwila śmierci) ustala, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej. Z kolei postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia spadku lub akt poświadczenia dziedziczenia potwierdzają jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia.

Oddanie w użytkowanie wieczyste gruntu skomunalizowanego dekretem z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta (Dz. U. z 1945 r., Nr 50, poz. 279) w wypadku spełnienia przesłanek przewidzianych w tym akcie prawnym przez ubiegającego się o to dotychczasowego właściciela tego gruntu lub jego następców prawnych, miało niewątpliwie charakter rekompensacyjny.

Przepis art. 7 ust. 1 ww. dekretu przewidywał, że:

dotychczasowy właściciel gruntu, prawni następcy właściciela, będący w posiadaniu gruntu, lub osoby prawa jego reprezentujące, mogą w ciągu 6 miesięcy od dnia objęcia w posiadanie gruntu przez gminę zgłosić wniosek o przyznanie na tym gruncie jego dotychczasowemu właścicielowi prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną;

gmina uwzględni wniosek, jeżeli korzystanie z gruntu przez dotychczasowego właściciela da się pogodzić z przeznaczeniem gruntu według planu zabudowania, a jeżeli chodzi o osoby prawne – ponadto, gdy użytkowanie gruntu zgodnie z jego przeznaczeniem w myśl planu zabudowania nie pozostaje w sprzeczności z zadaniami ustawowymi lub statutowymi tej osoby prawnej;

w razie uwzględnienia wniosku gmina ustali, czy przekazanie gruntu nastąpi tytułem wieczystej dzierżawy, czy na prawie zabudowy, oraz określi warunki, pod którymi umowa może być zawarta;

w przypadku nieuwzględnienia wniosku, gmina zaofiaruje uprawnionemu, w miarę posiadania zapasu gruntów – na tych samych warunkach dzierżawę wieczystą gruntu równej wartości użytkowej, bądź prawo zabudowy na takim gruncie;

w razie niezgłoszenia wniosku, przewidzianego w ust. 1, lub nieprzyznania z jakichkolwiek innych przyczyn dotychczasowemu właścicielowi wieczystej dzierżawy albo prawa zabudowy, gmina obowiązana jest uiścić odszkodowanie w myśl art. 9.

Jak wynika z przytoczonej regulacji, prawodawcy niewątpliwie chodziło o zrekompensowanie dotychczasowym właścicielom (ich następcom prawnym) przejścia na własność miasta gruntów stanowiących dotąd ich własność. W dekrecie od razu uregulowano kwestię stosownych rekompensat. Odzyskanie prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną (art. 7 ust. 1 dekretu, obecnie prawa wieczystego użytkowania) było ustawowo zagwarantowaną formą rekompensaty.

Z odniesienia powyższych przepisów do przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że nie powinno się oceniać ustanowienia na rzecz Zainteresowanych prawa użytkowania wieczystego w kategoriach nabycia, o jakim stanowi art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste nie może być utożsamione ze zwrotem własności, jednakże stanowi swoisty substytut zwrotu własności, w sytuacji, w której ubieganie się o zwrot własności jest niemożliwe ze względu na brak do tego podstaw prawnych w dekrecie komunalizacyjnym. Ustanowienie w tej sytuacji użytkowania wieczystego, należy traktować, jako swoistą restytucję stosunków własnościowych z przed komunalizacji.

W kluczowym dla spraw dekretowych wyroku z dnia 7 maja 2002 r. (III RN 18/02) Sąd Najwyższy uznał, że „Wydanie na podstawie art. 7 ust. 1 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze decyzji ustanawiającej prawo użytkowania wieczystego gruntu na rzecz byłego właściciela (jego następców prawnych) oraz zawarcie przez Prezydenta Miasta Stołecznego…. z byłym właścicielem (jego następcami prawnymi) umowy użytkowania wieczystego gruntu nie może być taktowane jako nabycie prawa wieczystego użytkowania gruntów w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem sprzedaż/odpłatne zbycie prawa wieczystego użytkowania ustanowionego w trybie art. 7 tego dekretu nie stanowi źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 tej ustawy także wówczas, gdy sprzedaż ta została dokonana przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło ustanowienie użytkowania wieczystego, a także przed upływem pięciu lat od wydania decyzji administracyjnej o ustanowieniu użytkowania wieczystego i zawarcia umowy o ustanowieniu tego prawa.”

Zatem Sąd Najwyższy uznał, że w przypadku tych osób nie doszło do nabycia użytkowania wieczystego, gdyż osoby te były właścicielami, którym państwo mocą dekretu odebrało własność nieruchomości i nigdy nie wywiązało się z określonych w dekrecie obowiązków w zakresie zrekompensowania właścicielom wywłaszczonych nieruchomości poniesionego uszczerbku majątkowego.

Pogląd ten podzielają również sądy administracyjne (np. wyrok NSA z dnia 28 kwietnia 2015 r., sygn. II FSK 425/13, wyrok NSA z dnia 28 września 2006 r., sygn. II FSK 1232/05, wyrok WSA w Warszawie z dnia 29 września 2006 r., sygn. III SA/Wa 1541/06, wyrok WSA w Warszawie z dnia 5 marca 2013 r., sygn. III SA/Wa 2606/12, wyrok WSA w Warszawie z dnia 28 marca 2013 r., sygn. III SA/Wa 2498/12, wyrok WSA w Warszawie z dnia 7 maja 2013 r., sygn. III SA/Wa 3072/12).

Sądy administracyjne podzieliły pogląd zawarty w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2002 r., sygn. akt III RN 18/02, że „(…) celem ustawodawcy nie było objęcie opodatkowaniem sprzedaży użytkowania wieczystego nieruchomości, jeżeli sprzedaż ta została dokonana przez byłego właściciela tej nieruchomości lub jego następców prawnych, którzy użytkowanie wieczyste uzyskali w wyniku realizacji uprawnień wynikając z art. 7 ust. 1-4 dekretu. Sąd uznał, że w przypadku tych osób nie doszło do nabycia użytkowania wieczystego, gdyż osoby te były właścicielami, którym państwo mocą dekretu odebrało własność nieruchomości i nigdy nie wywiązało się z określonych w dekrecie obowiązków w zakresie zrekompensowania właścicielom wywłaszczonych nieruchomości poniesionego przez nich uszczerbku majątkowego. W ocenie sądu, tak należało potraktować spadkobierców byłych właścicieli nieruchomości, jeżeli to oni uzyskali użytkowanie wieczyste w wyniku realizacji uprawnień wynikających z art. 7 ust. 1-4 dekretu, które przeszły na nich ze spadkodawców”.

W świetle przywołanych uregulowań prawnych, należy stwierdzić, że ustanowienie na rzecz Zainteresowanych w trybie art. 7 dekretu prawa użytkowania wieczystego gruntu w udziale, w którym prawa i roszczenia Zainteresowani nabyli w spadku po następcach prawnych dawnej właścicielki, nie stanowi nabycia w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Użytkowanie wieczyste jest prawem rzeczowym, którego przedmiotem może być grunt stanowiący własność Skarbu Państwa, gminy lub związku międzygminnego. Jest to prawo na rzeczy cudzej, jednak zakres i sposób określenia treści tego prawa zbliża je bardziej do prawa własności, niż praw rzeczowych ograniczonych. Ponadto, na podstawie wyraźnych odesłań w art. 234 i 237 ustawy Kodeks cywilny, do ww. prawa stosuje się odpowiednio przepisy o własności nieruchomości. Z powyższych względów prawo użytkowania wieczystego nie zostało wymienione w art. 244 ww. ustawy, wśród innych praw rzeczowych ograniczonych, lecz zostało uregulowane odrębnie, jako tytuł II księgi drugiej Kodeksu cywilnego.

Granice prawa użytkowania wieczystego są wyznaczane przez ustawy, zasady współżycia społecznego oraz umowę o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste. Uprawnienie do wyłącznego korzystania z gruntu przez użytkownika wieczystego gruntu jest skuteczne wobec osób trzecich, a także właściciela gruntu, chyba że umowa, o której mowa wyżej, zawiera odrębne uregulowania dotyczące uprawnień właściciela.

Użytkowanie wieczyste jest prawem zbywalnym, podlega dziedziczeniu oraz egzekucji. Użytkownik wieczysty może więc rozporządzać swoim prawem zarówno w drodze czynności prawnej inter vivos, jak i mortis causa – za życia i na wypadek śmierci. Nie można być natomiast jednocześnie właścicielem i użytkownikiem wieczystym gruntu, ponieważ nabycie prawa własności przez użytkownika wieczystego gruntu prowadzi do wygaśnięcia użytkowania wieczystego.

Możliwe jest jednak przekształcenie prawa użytkowania wieczystego, przysługującej osobie fizycznej będącej dotychczasowym użytkownikiem wieczystym, w prawo własności. Przekształcenie prawa wieczystego użytkowania w prawo własności jest tylko zmianą formy prawnej faktycznego prawa do nieruchomości.

Wobec powyższego, ww. przekształcenie również nie jest zdarzeniem prawnopodatkowym, które należy utożsamiać z nabyciem, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jeżeli chodzi o budynki znajdujące się na gruntach przechodzących na własność gminy miasta, to zgodnie z art. 5 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta, pozostają one własnością dotychczasowych właścicieli, o ile przepisy szczególne nie stanowią inaczej. Przepis ten obejmował zatem tylko takie budynki, które istniały, a więc były wybudowane na gruncie w chwili, kiedy zgodnie z postanowieniami Dekretu grunt stał się własnością miasta. Z powyższego wynika zatem, że w chwili kiedy zgodnie z postanowieniami dekretu grunt, na którym znajdował się budynek przechodził na własność gminy miasta, to budynek ten pozostawał własnością dotychczasowych właścicieli. Nie przechodził zatem razem z gruntem na własność gminy Miasta. Oznacza to, że w stosunku do takiego budynku nie można mówić o jego zwrocie. Budynek ten bowiem nigdy nie przechodził na własność gminy, aby ta mogła dokonywać ewentualnego zwrotu. Tym samym, rozpatrując datę nabycia przez spadkobierców poprzednich właścicieli budynku, który w momencie przejścia na własność gminy gruntu, na tym gruncie już się znajdował należy brać pod uwagę datę nabycia spadku.

Jak wynika z treści wniosku, przedmiotowy budynek mieszkalny został wybudowany przed 1945 r., a więc istniał w dacie objęcia przedmiotowej nieruchomości dekretem.

W tym miejscu należy wskazać, że w dniu 1 stycznia 2019 r., w związku z opublikowaniem ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2159) – w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, wprowadzono art. 10 ust. 5, zgodnie z którym w przypadku odpłatnego zbycia, nabytych w drodze spadku, nieruchomości lub praw majątkowych, określonych w ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), okres, o którym mowa w tym przepisie, liczy się od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie tej nieruchomości lub nabycie prawa majątkowego przez spadkodawcę.

Stosownie do art. 16 ww. ustawy zmieniającej, przepisy art. 10 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą, stosuje się do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2019 r.

Zatem od dnia 1 stycznia 2019 r. pięcioletni okres, po upływie, którego nie powstanie obowiązek uiszczenia podatku dochodowego z tytułu sprzedaży nieruchomości nabytych w drodze spadku liczony jest od końca roku, w którym spadkodawca ją nabył lub wybudował, a nie tak jak w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2018 r. od końca roku, w którym został otwarty spadek (w którym zmarł spadkodawca). Zmiana obejmuje, zatem wszystkich, którzy dokonają zbycia nieruchomość po 31 grudnia 2018 r., bez względu na datę odziedziczenia nieruchomości.

Moment nabycia spadku przez spadkobiercę należy ocenić zgodnie z przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145). Ogólne zasady spadkobrania w prawie spadkowym wskazują, że prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób. Zgodnie z art. 924 kodeksu cywilnego z chwilą śmierci spadkodawcy dochodzi do otwarcia spadku, zaś chwila ta, na mocy art. 925 kodeksu cywilnego stanowi moment nabycia przez spadkobiercę spadku.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że S. K. i Z. K. nabyli prawo do Nieruchomości na podstawie postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku z 2010 r. po I. K. (zmarłej w 2002 r.), która nabyła prawa w wyniku dziedziczenia od dawnej właścicielki. M. R., A. K. oraz I. D. nabyły prawo do Nieruchomości na podstawie postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku z 2012 r. po K. M. K. (zmarłej w 1996 r.), która nabyła prawa w wyniku dziedziczenia od dawnej właścicielki.

W opisanym stanie faktycznym do celów stosowania art. 10 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, momentem nabycia przez spadkodawców Zainteresowanych udziałów w budynku, którzy udziały w tej nieruchomości nabyli również w spadku, jest moment nabycia tych udziałów w budynku zgodnie z przepisami kodeksu cywilnego, tj. w chwili śmierci ich spadkodawczyni (dawnej właścicielki), tj. w dniu 22 marca 1975 r. Wobec powyższego 5-letni okres o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 w związku z art. 10 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku Zainteresowanych niewątpliwie minął.

Reasumując, planowana sprzedaż przez Zainteresowanych udziałów w prawie własności działki odzyskanej w trybie art. 7 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowania gruntów na obszarze miasta, przed upływem 5 lat od momentu uzyskania prawa użytkowania wieczystego nie stanowi dla Zainteresowanych źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 tej ustawy, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Natomiast odpłatne zbycie udziału budynku wybudowanego przed 1945 r., nie będzie stanowiło dla Zainteresowanych źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, z uwagi na upływ pięcioletniego terminu, o którym mowa w przywołanym wyżej art. 10 ust. 1 pkt 8 w związku z art. 10 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Zainteresowanych w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę do sądu administracyjnego wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin