Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.152.2019.2.MP
z 17 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 6 marca 2019 r. (data wpływu do Krajowej Informacji Skarbowej 3 kwietnia 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 21 maja 2019 r. (data nadania 22 maja 2019 r., data wpływu 28 maja 2019 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 13 maja 2019 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.152.2019.1.MP (data nadania 13 maja 2019 r., data doręczenia 15 maja 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zwrotu poniesionych kosztów w związku z naprawieniem szkody – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 marca 2019 r. do Naczelnika Urzędu Skarbowego wpłynęło pismo z dnia 6 marca 2019 r. w zakresie opodatkowania zwrotu poniesionych kosztów w związku z naprawieniem szkody.

Następnie pismem z dnia 28 marca 2019 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego na podstawie art. 15, art. 16 i art. 170 § 1 w związku z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) przekazał niniejsze pismo wraz z załącznikami zgodnie z właściwością rzeczową do rozpatrzenia Dyrektorowi Krajowej Informacji Skarbowej.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 13 maja 2019 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.152.2019.1.MP (data nadania 13 maja 2019 r., data doręczenia 15 maja 2019 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia braków formalnych wniosku. Pismem z dnia 21 maja 2019 r. (data nadania 22 maja 2019 r., data wpływu 28 maja 2019 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła powyższe w terminie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Zakład Energetyczny (Spółka) wystawił Wnioskodawczyni PIT-11 za rok 2018, w którym wskazał przychód jaki otrzymała Wnioskodawczyni w 2018 r. w związku z przyznanym przez Spółkę jednorazowym odszkodowaniem, zakwalifikowanym do przychodów z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W styczniu 2018 r. w związku z przepięciami na słupie energetycznym Wnioskodawczyni doznała szkody w postaci przepalenia urządzeń elektrycznych w domu w postaci: przepalenia sterownika do kotła CO - naprawy kotła CO (faktura VAT z dnia 19 stycznia 2018 r.), spalenia dwóch napędów do bram garażowych (faktura z dnia 18 stycznia 2018 r.), uszkodzenia napędu bramy wjazdowej (faktura VAT z dnia 24 stycznia 2018 r.), naprawa alarmu (faktura VAT z dnia 31 stycznia 2018 r.). Spółka jako zobowiązana do naprawienia szkody uznała swoją odpowiedzialność i zrefundowała Wnioskodawczyni koszty poniesione wcześniej w związku z przedmiotową szkodą w łącznej kwocie 3.174,91 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Zakład Energetyczny prawidłowo wystawił Wnioskodawczyni jako poszkodowanemu PIT-11, kwalifikując kwotę odszkodowania w wysokości 3.174,91 zł jako przychód?
   
2. Czy Wnioskodawczyni zobowiązana jest do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych w związku z przyznanym i wypłaconym odszkodowaniem przez Zakład Energetyczny?
   
3. Czy w związku z zaistniałą sytuacją i wypłaconym odszkodowaniem przez Zakład Energetyczny, Wnioskodawczyni zobowiązana jest do zapłaty jakiegokolwiek podatku?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni, Zakład Energetyczny błędnie zakwalifikował powyższe odszkodowanie jako przychód uzyskany w 2018 r. Naprawienie szkody w całości pokryło wydatki związane z naprawieniem urządzeń elektrycznych uszkodzonych bądź też zniszczonych w wyniku zdarzenia, za które w całości ponosi odpowiedzialność Spółka. Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odszkodowanie wypłacone Wnioskodawczyni przez Spółkę zwolnione jest od podatku dochodowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Na mocy art. 10 ust. 1 pkt 9 tej ustawy, źródłami przychodów są inne źródła.

Stosownie natomiast do treści art. 20 ust. 1 wyżej powołanej ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Sformułowanie „w szczególności” dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł należy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2018 r., przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast stosownie do postanowień art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Artykuł ten wskazuje na definicję kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie z generalną zasadą zawartą w powołanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu lub zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Zatem, podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków pod warunkiem:

• faktycznego poniesienia wydatku,
  

• istnienia związku przyczynowego pomiędzy wydatkiem a przychodami,
  

• braku dokonanego wydatku na liście negatywnej, zawartej w art. 23 ustawy o PIT,
  

• odpowiedniego udokumentowania poniesionego wydatku.
  
  
  

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że w styczniu 2018 r. w związku z przepięciami na słupie energetycznym Wnioskodawczyni doznała szkody w postaci przepalenia urządzeń elektrycznych w domu w postaci: przepalenia sterownika do kotła CO, spalenia dwóch napędów do bram garażowych, uszkodzenia napędu bramy wjazdowej, naprawa alarmu. Zakład Energetyczny jako zobowiązany do naprawienia szkody uznał swoją odpowiedzialność i zrefundował Wnioskodawczyni koszty poniesione wcześniej w związku z przedmiotową szkodą.

Zakład Energetyczny wystawił Wnioskodawczyni PIT-11 za rok 2018, w którym wskazał przychód jaki otrzymała Wnioskodawczyni w 2018 r. w związku z przyznanym jednorazowym odszkodowaniem, zakwalifikowanym do przychodów z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji odszkodowania, należy jej więc szukać w innych przepisach, w tym m.in. w przepisach prawa cywilnego. W cywilnoprawnym ujęciu odszkodowanie jest świadczeniem mającym na celu naprawę wyrządzonej szkody lub jej kompensatę. Odszkodowanie może mieć formę restytucji (przywrócenie stanu poprzedniego) lub zapłaty określonej kwoty, która skompensuje poszkodowanemu poniesione straty.

Szkodą jest ubytek w majątku poszkodowanego spowodowany bezprawnym działaniem lub zaniechaniem sprawcy, a także niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem przez dłużnika zobowiązania.

Zasady naprawienia szkody określone zostały w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025), m.in. w art. 471, który stanowi, że dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że każde odszkodowanie ma za zadanie wyrównanie szkody w majątku, utraconych korzyści lub szkody poczynionej na osobie (zadośćuczynienie). Nie daje to jednak żadnych podstaw do twierdzenia, że skoro odszkodowanie wyrównuje szkodę, to nie stanowi przychodu. Stanowi zawsze przychód, gdyż otrzymujący je powiększa w ten sposób swój majątek. Odszkodowanie w żadnym wypadku nie ma charakteru restytucyjnego, bowiem niczego nie przywraca, a jedynie wynagradza stratę lub krzywdę. Warunkiem otrzymania każdego odszkodowania jest zdarzenie, w wyniku którego dana osoba doznała określonego uszczerbku. Nikt nie otrzyma odszkodowania, jeśli wcześniej nie zaszła przesłanka powodująca możliwość ubiegania się o nie.

Odszkodowanie stanowi przychód z innych źródeł (art. 10 ust. 1 pkt 9 i art. 20 ust. 1 cyt. ustawy). Tego rodzaju przychód ma charakter incydentalny, nie jest źródłem związanym z zarobkowaniem, tj. uzyskaniem środków utrzymania. Jest to zatem szczególny przychód i w takim kontekście należy również oceniać szerzej wydatki i okoliczności, które legły u podstaw otrzymania tego odszkodowania.

Należy więc stwierdzić, że podstawą uzyskania przychodów z innych źródeł mogą być tylko takie czynności, w wyniku których po stronie osoby fizycznej następuje przysporzenie majątkowe.

Zdaniem Wnioskodawczyni, wypłacone odszkodowanie zwolnione jest od podatku dochodowego zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (dz. U. z 2018 r. poz. 917, 1000, 1076), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Z literalnego brzmienia powołanego wyżej przepisu jednoznacznie wynika, że nie wszystkie odszkodowania otrzymywane przez osoby fizyczne są wolne od podatku dochodowego. Zakres zwolnienia wynikający z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy obejmuje tylko odszkodowania, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a)-g) tego przepisu.

Przy interpretacji przepisów dotyczących zwolnień podatkowych stosuje się wykładnię literalną, która ma pierwszeństwo przed wykładnią celowościową, co oznacza, że katalog zwolnień przedmiotowych zawarty w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym i nie można interpretować go rozszerzająco.

Analiza cytowanego powyżej przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje jednoznacznie, że ustawodawca konsekwentnie wyłączył z katalogu zwolnień odszkodowania, które zostały otrzymane na podstawie zawartej pomiędzy stronami umowy lub ugody pozasądowej, nawet w sytuacji gdy ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Z opisu zdarzenia przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni na podstawie faktur otrzymała od Spółki zwrot kosztów uszkodzonego sprzętu. Powyższa okoliczność stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g) ww. ustawy wyklucza zwolnienie z opodatkowania otrzymanej kwoty, gdyż w przedmiotowej sprawie kwota odszkodowania nie została przyznana na podstawie wyroku sądowego lub ugody sądowej.

Zatem, ze względu na brak możliwości objęcia opisanego w stanie faktycznym odszkodowania zwolnieniem przewidzianym w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a także którymkolwiek ze zwolnień przedmiotowych wymienionych w art. 21 ust. 1 ww. ustawy, należy stwierdzić, że kwota odszkodowania dotycząca poniesienia szkody w postaci uszkodzenia mienia (tj. urządzeń elektrycznych w domu), stanowi przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Przychód ten należy potraktować jako przychód z tzw. „innych źródeł”, o którym mowa w powołanym powyżej art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem prawidłowo został wystawiony PIT-11 za rok 2018, w którym Spółka wskazała przychód jaki otrzymała Wnioskodawczyni w 2018 r. w związku z przyznanym jednorazowym odszkodowaniem, zakwalifikowanym do przychodów z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, kwota przychodu z informacji PIT-11 powinna zostać uwzględniona w zeznaniu rocznym o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) składanym za rok podatkowy 2018.

Podkreślić również należy, że stosownie do art. 1 pkt 16 lit. a) ustawy z dnia 4 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2126) zmianie uległ przepis art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym: podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie od dnia 15 lutego do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym. Zeznania złożone przed początkiem terminu uznaje się za złożone w dniu 15 lutego roku następującego po roku podatkowym.

Zgodnie z art. 8 ww. ustawy zmieniającej, przepis art. 45 w nowym brzmieniu stosuje się do zeznań składanych za 2018 r. w zakresie dochodów uzyskanych wyłącznie za pośrednictwem płatnika lub podmiotów, o których mowa w art. 42a.

Natomiast, stosownie do art. 45 ust. 1a pkt 3 cyt. ustawy, w terminie określonym w ust. 1 podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym odrębne zeznania, według ustalonych wzorów, o wysokości osiągniętego w roku podatkowym dochodu (poniesionej straty) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30e.

Jednocześnie należy jednak zauważyć, że wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię:

• zostały faktycznie poniesione,
  

• ich poniesienie było przyczyną ubiegania się o odszkodowanie i faktycznego jego uzyskania,
  

• zostały odpowiednio udokumentowane,
  

• nie znajdują się na liście negatywnej, zawartej w art. 23 ustawy o PIT.
  
  
  

Oznacza to, że spełniają one wszystkie przesłanki warunkujące do uznania ich za koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o PIT.

W związku z powyższym, w przypadku gdy ww. koszty będą równe lub przekroczą wartość przychodu (kwota uzyskanego odszkodowania) nie wystąpi dochód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W takim przypadku Wnioskodawczyni nie będzie zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego z tego tytułu.

Stanowisko Wnioskodawczyni jest nieprawidłowe, gdyż jak wyjaśniono w treści interpretacji Spółka prawidłowo wystawiła informację PIT-11, a wypłacone odszkodowanie nie korzysta ze zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
   
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.