Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.137.2019.2.NL
z 7 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 marca 2019 r. (data wpływu 01 kwietnia 2019 r.), uzupełnionym 04 kwietnia 2019 r., 15 maja 2019 r., 06 czerwca 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy podnośniki, o których mowa we wniosku stanowią w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych „urządzenia przemysłowe”, których najem od zagranicznych kontrahentów obliguje Spółkę (jako płatnika) do pobrania podatku dochodowego od dochodu osiągniętego na terytorium Polski przez kontrahentów posiadających ograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Polski – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 01 kwietnia 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy podnośniki, o których mowa we wniosku stanowią w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych „urządzenia przemysłowe”, których najem od zagranicznych kontrahentów obliguje Spółkę (jako płatnika) do pobrania podatku dochodowego od dochodu osiągniętego na terytorium Polski przez kontrahentów posiadających ograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Polski.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 29 maja 2019 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.137.2019.1.NL, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 06 czerwca 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością Spółką komandytową, prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wynajmu i sprzedaży różnego rodzaju podnośników, ładowarek teleskopowych i wózków widłowych. Spółka zajmuje się również sprzedażą części zamiennych oraz serwisem takich maszyn, jak i szkoleniem ich operatorów.

Wnioskodawca świadczy usługi wynajmu podnośników również na terytorium innych krajów Unii Europejskiej. Może się zdarzyć, że ze względu na niewystarczającą liczbę własnych maszyn Spółka będzie najmować na terytorium państwa, w którym świadczy usługi potrzebne podnośniki i następnie podnajmie je na rzecz swoich klientów. Najem podnośników może zatem wiązać się z zapłatą należności na rzecz podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wnioskodawca świadczy usługi na terytorium innych państw i w tym celu ponosi pewne koszty związane z najmem podnośników oraz osiąga zyski z tytułu podnajmu podnośników. Spółka nie wykorzystuje zatem podnośników na własne potrzeby, a dzięki świadczeniu usług wynajmu zagranicą osiąga dochód, który jest następnie opodatkowany w Polsce.

Warunki dopuszczenia podnośników do pracy w każdym państwie Unii Europejskiej są odmienne. Przeprowadzenie dodatkowych badań technicznych oraz zapewnienie pełnej obsługi serwisowej na odległych realizacjach dostarczając sprzęt z Polski byłoby nieekonomiczne i całkowicie dyskwalifikowałoby możliwość obsługi klientów na terenie Unii Europejskiej, co w konsekwencji oznaczałoby spadek rentowności Spółki i zaprzestanie prowadzenia działalności Spółki.

Spółka nie posiada na terenie krajów, w których najmuje podnośniki, siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie zarejestrował się w żadnym z tych Państw jako podatnik VAT.

Będące przedmiotem wniosku podnośniki wynajmowane przez Wnioskodawcę będą miały postać platformy z barierkami, na której mogą bezpiecznie pracować ludzie. Platforma ta posadowiona jest na bazie, z której jest unoszona za pomocą różnego rodzaju mechanizmów (np. siłowników). Baza wyposażona jest w koła, dzięki którym można łatwo przemieszczać podnośnik na ternie placu budowy. Zastosowanie kół jezdnych w podnośniku umożliwia jego rozładunek i załadunek z samochodu ciężarowego który musi każdorazowo dostarczyć i odbierać podnośniki z placu budowy. Podnośnik nie może pełnić w jakikolwiek sposób środka transportu ani być uznanym za pojazd. Podnośniki nie są konstrukcyjnie przygotowane do poruszania się po drogach publicznych, ponieważ nie posiadają niezbędnej homologacji, oświetlenia drogowego ani bezpiecznej dla operatora kabiny czy pasów bezpieczeństwa. Masa sprzętu i nacisk punktowy na podłoże wykluczają wjazd sprzętu na drogę publiczną. Podnośniki nie są w stanie pokonywać większych wzniesień ani odległości większych niż kilkadziesiąt metrów. Podnośniki umożliwiają ludziom jedynie bezpieczną pracę na wysokości np. podczas prac budowlanych, remontowych, naprawczych, instalacyjnych. Podnośniki wynajmowane przez Wnioskodawcę będą wykorzystywane przy pracach budowlanych (realizowanych poza terytorium Polski).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy podnośniki, o których mowa we wniosku stanowią w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych „urządzenia przemysłowe”, których najem od zagranicznych kontrahentów obliguje Spółkę (jako płatnika) do pobrania podatku dochodowego od dochodu osiągniętego na terytorium Polski przez kontrahentów posiadających ograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Polski?

Zdaniem Wnioskodawcy, najmowane przez Spółkę podnośniki nie będą stanowić urządzeń przemysłowych, w związku z czym nie istnieje obowiązek pobrania przez Spółkę (jako płatnika) podatku dochodowego od dochodu osiągniętego na terytorium Polski przez kontrahentów posiadających ograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Polski.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodów za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego ustala się w wysokości 20% przychodów. Przepis ten wyznacza zamknięty katalog źródeł przychodów, od których należy pobrać podatek w momencie zapłaty należności na rzecz podmiotu zagranicznego. Oznacza to, że zakres pojęcia „urządzenie przemysłowe” nie może być interpretowany rozszerzająco i obejmować innych przedmiotów niż wymienione literalnie w przepisie.

Wnioskodawca pragnie również wskazać, iż uznanie, że podnośniki nie znajdują się w zakresie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wyłącza zastosowanie regulacji stanowiących o pobraniu podatku przez Spółkę jako płatnika. W tej sytuacji nie powstaje zatem konieczność przeanalizowania umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych z poszczególnymi państwami, których rezydentami podatkowymi są kontrahenci Spółki. Umowy te pomimo, iż mają pierwszeństwo przed polskimi przepisami nie będą stosowane w sytuacji, w której na gruncie prawa polskiego obowiązek pobrania podatku od należności licencyjnych zostanie wyłączony.

W ocenie Wnioskodawcy, najmowane od zagranicznych kontrahentów podnośniki nie będą stanowić „urządzeń przemysłowych” których najem wiązałby się z obowiązkiem pobrania podatku. Podnośniki są bowiem wykorzystywane jako wsparcie w świadczeniu usług budowalnych. Działalność przemysłowa jest z kolei czymś odrębnym od usług budowlanych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, nie zawiera definicji legalnej pojęcia „urządzeń przemysłowych”. Przy ustaleniu zakresu tego pojęcia należy więc odwołać się do wykładni językowej i definicji obowiązującej na gruncie języka potocznego. Według Słownika języka polskiego PWN (http://www.wsjp.pl) „urządzenie” oznacza mechanizm lub zespół mechanizmów, służący do wykonania określonych czynności. Ten sam słownik definiuje przymiotnik „przemysłowe” jako dotyczące przemysłu, związane z przemysłem, natomiast samo pojęcie „przemysł” według słownika oznacza produkcję materialną polegającą na wydobywaniu z ziemi bogactw naturalnych i wytwarzaniu produktów w sposób masowy przy użyciu urządzeń przemysłowych.

Oczywistym w związku z tym jest, że sprzęt wykorzystywany w pracach budowlanych nie może być traktowany jako urządzenie przemysłowe, ponieważ nie bierze udziału w produkcji przemysłowej. Nie jest on bowiem wykorzystywany do masowej produkcji dóbr, co jest niezbędne do uznania konkretnej działalności za działalność przemysłową. W konsekwencji zatem podnośniki powinny zostać zaliczone do kategorii urządzeń budowlanych, które są traktowane na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odrębnie niż urządzenia przemysłowe. Załącznik 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustala odmienne stawki amortyzacyjne dla maszyn budowalnych oraz dla różnego rodzaju maszyn przemysłowych. Osobne ujęcie tych dwóch rodzajów środków trwałych przez ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie pozwala na ich wspólne grupowanie. Taka wykładnia art. 21 ust. 1 pkt 1 byłaby dokonana wbrew przepisom ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, należy więc rozróżnić urządzenie przemysłowe, które odpowiada za istotną część procesu produkcji i determinuje jej kształt od urządzenia, które ułatwia prowadzenie prac na wysokości nie będąc jednocześnie urządzeniem służącym do celów przemysłowych. Korzystanie z podnośnika ułatwia przebieg procesu świadczenia usług, ale nie jest dla niego konieczne. Ponadto wykorzystanie podnośnika może być łatwo zastąpione przez postawienie rusztowania, które jednak często okazuje się mniej ekonomiczne niż użycie podnośnika.

W opinii Wnioskodawcy, nawet uznając, iż podnośniki nie są maszynami budowlanymi, to w takiej sytuacji należy je uznać za urządzenia techniczne bądź urządzenia ogólnego zastosowania, co również powoduje, że nie ma możliwości przyjąć, że są to urządzenia przemysłowe, ponieważ i w tym przypadku Załącznik 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych traktuje je odmiennie.

Stanowisko co do tego, że urządzenia wykorzystywane w procesie budowlanym nie stanowią „urządzeń przemysłowych”, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, potwierdzają liczne orzeczenia sądów administracyjnych. Jako przykład warto przywołać wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 05 marca 2014 r., sygn. akt II FSK 820/12, w którym sąd uznał, że „pojęcie „urządzenie przemysłowe” należy rozumieć jako składnik majątku pełniący pomocniczą funkcję w ramach procesu przemysłowego, rozumianego jako ciąg działań mechanicznych lub chemicznych mających na celu masową produkcję towarów”. Odwołując się do takiego rozumienia, zdaniem Spółki należy uznać, że podnośniki nie mogą być traktowane jako urządzenia przemysłowe w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ponieważ nie pełnią istotnej funkcji w masowym procesie produkcji, a jedynie pomocniczą funkcję w jednostkowym świadczeniu usług budowlanych, które nie są usługami powtarzalnymi, a ponadto są co do zasady wykonywane przez różne podmioty.

Zasadniczą funkcją najmowanych przez Wnioskodawcę podnośników będzie unoszenie ludzi i ładunków. Oznacza to, że użycie tego sprzętu nigdy nie doprowadzi do stworzenia jakiegokolwiek produktu (tym bardziej na masową skalę), a jedynie umożliwi efektywniejsze i szybsze świadczenie usług. W opinii Wnioskodawcy, z uwagi na fakt, że funkcja podnośników ma jedynie charakter akcesoryjny, to powoduje ich wyłączenie z zakresu definicji urządzenia przemysłowego. Dodatkowo należy zaznaczyć, że dokładne przeznaczenie podnośników nie jest z góry określone i zależy od potrzeb indywidualnych klientów Wnioskodawcy (nie są natomiast wykorzystywane w produkcji przemysłowej). Urządzenie przemysłowe ma natomiast jasno określoną funkcję w momencie jego powstania i pełni ją w uprzednio ustalony, niezmienny sposób.

Należy zatem oddzielić budownictwo od przemysłu. Budownictwo nie polega na masowym wytwarzaniu powtarzalnych wyrobów, w związku z czym podnośniki nie mogą być uznawane za „urządzenia przemysłowe”. Podobnie uznał również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z dnia 03 października 2013 r., sygn. akt I SA/Kr 1371/13. Sąd wskazał, że „budownictwo nie jest tożsame z przemysłem, a urządzenie przemysłowe z urządzeniem budowlanym”.

Sklasyfikowanie podnośników jako „urządzeń przemysłowych” stanowiłoby nieuzasadnione rozszerzenie zakresu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zastosowanie wykładni rozszerzającej w konsekwencji stanowiłoby odejście od zasady wykładni literalnej, co wiązałoby się z naruszeniem zasad interpretacji aktów normatywnych. Zdaniem Wnioskodawcy, ustalając zakres pojęcia „urządzenie przemysłowe” nie można pomijać żadnego elementu tego pojęcia. Oznacza to, że należy wziąć pod uwagę samą definicję „urządzenia”, a następnie zawęzić jej zakres zgodnie z rozumieniem przymiotnika „przemysłowe”, ponieważ ustawodawca nakłada obowiązek pobrania podatku u źródła nie od każdego urządzenia, ale jedynie od urządzenia przemysłowego. Urządzenie przemysłowe jest zaś urządzeniem, które bierze udział (wspomaga) w procesie przemysłowym będącym ciągiem czynności mechanicznych bądź chemicznych. Takie rozumienie art. 21 ust. 1 pkt 1 zaprezentował również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 05 marca 2014 r., sygn. akt II FSK 820/12.

Spółka jako argument przemawiający za wyłączeniem z zakresu pojęcia „urządzenie przemysłowe” podnośników wskazuje również sposób ich ujęcia w Klasyfikacji Środków Trwałych. Wnioskodawca jest świadomy, iż nie istnieje przepis, który bezpośrednio nakazywałby używanie tej Klasyfikacji na potrzeby przypisania danym urządzeniom miana przemysłowych, jednak ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odwołuje się do Klasyfikacji, co oznacza, że można pomocniczo powołać ją również analizując zakres pojęcia „urządzenia przemysłowe”. W podgrupie 65 Klasyfikacji zostały sklasyfikowane urządzenia przemysłowe, natomiast w podgrupie 76 zostały sklasyfikowane podnośniki. Biorąc pod uwagę, że na podstawie KŚT podatnicy ustalają m.in. stawki amortyzacji, to zdaniem Wnioskodawcy, można się opierać na grupowaniu tam przedstawionym. Takie rozumowanie potwierdził również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 08 października 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 2973/11, stwierdzając, że „bez względu na reguły wykładni językowej, pomocna w ustaleniu zakresu obowiązywania normy z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych może też być Klasyfikacja Środków Trwałych”.

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na brzmienie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych środki transportu wskazane w przepisie są jedną z kategorii urządzeń przemysłowych, zatem jeśli podnośniki nie mogą być uznane za urządzenia przemysłowe, to tym bardziej nie mogą być uznane za ich szczególną kategorię jaką są środki transportu. Ponadto nawet jeśli uznać, że środki transportu i urządzenia przemysłowe są przez niniejszy przepis traktowane rozłącznie to należy uznać, że same podnośniki nie służą celom transportowym, ponieważ jedynie unoszą rzeczy bądź ludzi w płaszczyźnie pionowej.

Wnioskodawca pragnie zauważyć, że pomimo, iż podnośniki będą miały możliwość przemieszczania się, to jest to jedynie funkcja dodatkowa, umożliwiająca ich transport pomiędzy miejscami, gdzie są używane. Należy zatem przyjąć, że funkcje jezdne podnośników pełnią identyczną rolę, jaką w przypadku podnośników innych niż kołowe pełni samochód transportowy bądź naczepa, na której są przemieszczane. Ponadto nie bez znaczenia jest fakt, że podnośniki ze względów bezpieczeństwa nie mogą przemieszczać się z ładunkiem bądź ludźmi. Nie pełnia zatem funkcji transportowych, lecz są jedynie mobilne.

Biorąc pod uwagę powyższe, w opinii Spółki należy przyjąć, że przychody kontrahentów Wnioskodawcy, o których mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, które będą osiągane w związku z wypłatami przez Spółkę należności za użytkowanie podnośników nie będą stanowić przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku pobierania podatku od takich przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Na wstępie zauważyć należy, że w kontekście zadanego pytania oraz stanowiska Wnioskodawcy, wyznaczających zakres rozpatrzenia wniosku, przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia była wyłącznie kwestia dot. określenia, na gruncie przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865), czy podnośniki, o których mowa we wniosku stanowią w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych „urządzenia przemysłowe”, których najem od zagranicznych kontrahentów obliguje Spółkę (jako płatnika) do pobrania podatku dochodowego od dochodu osiągniętego na terytorium Polski przez kontrahentów posiadających ograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Polski. Nie była tym samym przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia kwestia opodatkowania otrzymanych przez kontrahentów Wnioskodawcy przysporzeń, na gruncie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych między Rzecząpospolitą Polską, a państwami miejsca zamieszkania tych kontrahentów.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl z art. 3 ust. 3 ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. wszelkiego rodzaju działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
2. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
3. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
4. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków lub tytułów uczestnictwa - jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów takiej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, funduszu inwestycyjnego, instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
5. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia;
6. niezrealizowanych zysków, o których mowa w rozdziale 5a.
   
   

Natomiast, zgodnie z art. 3 ust. 5 ww. ustawy, za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4.

Stosownie do art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1. z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),
   
2. z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
   2a. z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze
   
   • ustala się w wysokości 20% przychodów;
3. z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych,
   
4. uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej, z wyłączeniem przychodów uzyskanych z lotniczego rozkładowego przewozu pasażerskiego, skorzystanie z którego wymaga posiadania biletu lotniczego przez pasażera
   
   • ustala się w wysokości 10% tych przychodów.
   
   
   
   

Art. 21 ust. 2 ww. ustawy, stanowi, że przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ww. ustawy, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy kwestii ustalenia, czy podnośniki, o których mowa we wniosku stanowią w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych „urządzenia przemysłowe”, których najem od zagranicznych kontrahentów obliguje Spółkę (jako płatnika) do pobrania podatku dochodowego od dochodu osiągniętego na terytorium Polski przez kontrahentów posiadających ograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Polski.

Kluczowym dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy jest rozumienie użytego w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zwrotu „użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu”, a w szczególności pojęcia „urządzenie przemysłowe”. W ustawie podatkowej brak jest definicji legalnej słowa „urządzenie przemysłowe”. Niezbędnym jest zatem odwołanie do języka potocznego albowiem regułom języka normatywnego odpowiadają określone dyrektywy wykładni językowej, w myśl których (...) przy tłumaczeniu znaczenia normy należy jej przypisać takie znaczenie, jakie ma ona w języku potocznym, chyba, że ważne względy przemawiają za odstępstwem od tego znaczenia (L. Morawski, Zasady wykładni prawa, Toruń 2010, s. 99). Za punkt wyjścia przy interpretacji znaczenia wyrazów „urządzenie” i „przemysłowe” należy przyjąć ich znaczenie słownikowe. Otóż, wyraz „urządzenie” występuje w znaczeniu: „przedmiotu o złożonej konstrukcji, wykonującego lub ułatwiającego określoną pracę” (Wielki Słownik Języka Polskiego, http://www.wsjp.pl); „mechanizmu bądź zespołu mechanizmów, niekiedy bardzo skomplikowanych technicznie, służących do wykonywania określonych czynności, pełniących jakąś funkcję; przyrządu” (Nowy Słownik Języka Polskiego, pod red. B. Dunaja, s. 749); „mechanizmu lub zespołu mechanizmów, służącego do wykonania określonych czynności” (Słownik Języka Polskiego PWN, http://sjp.pwn.pl). Zaś wyraz „przemysłowy” oznacza „związany z przemysłem, używany, stosowany w przemyśle” (Nowy Słownik Języka Polskiego, por red. B. Dunaja, s. 543). Z kolei wyraz „przemysł” oznacza „działalność polegającą na produkcji towarów określonego rodzaju na dużą skalę, przy użyciu maszyn” (Wielki Słownik Języka Polskiego, www.wsjp.pl); „podstawowy dział gospodarki, obejmujący masowe wytwarzanie za pomocą środków technicznych określonej grupy wyrobów” (Nowy Słownik Języka Polskiego, pod red. B. Dunaja, s. 543).

W świetle powyższych definicji oraz zgodnie z ugruntowanym w doktrynie i orzecznictwie stanowiskiem przyjąć należy, że pojęcie „urządzenie przemysłowe” (podobnie jak handlowe lub naukowe), ma charakter sformułowania ogólnego, mieszczącego w sobie wszelkie możliwe urządzenia, stanowiące pewien zespół mechanizmów, elementów technicznych, które mogą mieć zastosowanie w działalności podmiotów o określonej specyfice - przemysłowej, handlowej lub naukowej (orzecznictwo NSA przyznało status urządzenia przemysłowego np. samochodom, naczepom, samolotom, koparkom, kontenerom, zbiornikom – tak: m.in. wyroki NSA z dnia 06 grudnia 1996 r., sygn. akt III SA 1091/94, z dnia 12 stycznia 1996 r., sygn. akt SA/Ka 2296/94, z dnia 16 maja 1995 r., sygn. akt SA/Sz 183/95).

Zatem pojęcie „urządzenie przemysłowe” lub „handlowe” należy rozumieć jako rodzaj mechanizmu lub zespół elementów, przyrządów, służący do wykonywania określonych czynności zarobkowych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, ułatwiający szeroko rozumiane prace materialne lub proces sprzedaży towarów i usług. Nie ulega wątpliwości, że wszelka działalność gospodarcza, tj. budowlana, przemysłowa, handlowa, naukowa, to działalność komercyjna, nastawiona na osiągnięcie zysku.

Zasadnym jest zatem stwierdzenie, że podnośniki, o których mowa we wniosku są niewątpliwie rodzajem mechanizmów służących do wykonywania określonych czynności, ułatwiających pracę i wykorzystywanych w przemyśle, a zatem stanowią urządzenia przemysłowe.

W związku z powyższym nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że sprzęt, wynajmowany dla celów prowadzonej działalności gospodarczej nie stanowi urządzenia przemysłowego. Zgodnie z tym co zostało stwierdzone, podnośniki jako urządzenia mające zastosowanie w szeroko rozumianej działalności gospodarczej (profesjonalnej) obejmują swoim zakresem również szeroko rozumiany przemysł oraz handel, tj. sprzedaż określonych usług o charakterze komercyjnym, zarobkowym.

Jak zostało wskazane powyżej, za taką interpretacją przemawia również wykładnia celowościowa art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zamiarem ustawodawcy było opodatkowanie wszelkich korzyści uzyskiwanych z wynajmu, leasingu i innych praw do użytkowania określonych urządzeń przez podmioty zagraniczne w Polsce.

Również konstrukcja i brzmienie tego artykułu włączającego jednoznacznie do urządzeń przemysłowych, handlowych oraz naukowych środki transportu wskazuje, że wykładnia zawężająca rozumienie urządzenia przemysłowego, handlowego tylko do związanego ściśle z przemysłem jako gałęzią gospodarki (w odróżnieniu od transportu, czy budownictwa) nie znajduje logicznego uzasadnienia.

Należy jednak pamiętać, że słownikowe znaczenie wyrażeń używanych w tekstach prawnych nie może być absolutyzowane i to z wielu powodów. Za najlepszą strategię korzystania ze słownika uznaje się traktowanie znaczeń słownikowych jako punkt wyjścia do analiz prowadzących do ostatecznego wyboru znaczenia terminu prawnego (B. Brzeziński, Podstawy wykładni prawa podatkowego, Gdańsk 2008, s. 51). Bezkrytyczne posługiwanie się definicją słownikową, bez odniesienia do okoliczności sprawy, należy uznać za źródło nadmiernych uproszczeń poddanego analizie zagadnienia.

Argumentacja Wnioskodawcy, jakoby najmowane przez Spółkę podnośniki nie stanowiły urządzeń przemysłowych, w związku z czym nie podlegają opodatkowaniu podatkiem „u źródła” na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, prowadzi do wniosków, że celem ustawodawcy było opodatkowanie jedynie podmiotów prowadzących działalność w zakresie wąsko rozumianego przemysłu, handlu oraz nauki. W ocenie Organu, powyższą argumentację należy odrzucić z tego względu, że podmioty z branży np. budowlanej, transportowej, byłyby uprzywilejowane względem podmiotów prowadzących działalność stricte przemysłową, handlową czy naukową. Zatem termin urządzenie przemysłowe, handlowe oraz naukowe należy rozumieć jako wszelkie urządzenia wykorzystywane w prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej (komercyjnej), nastawionej na cele zarobkowe.

Jednocześnie takie rozumowanie wydaje się nieuzasadnione, gdyż przyjęcie wykładni proponowanej przez Wnioskodawcę prowadziłoby do sytuacji, w której podobne urządzenie jest różnie kwalifikowane do celów podatkowych w zależności od przedmiotu działalności podatnika.

Termin „urządzenie przemysłowe, handlowe” powinno być rozumiane autonomicznie, z uwzględnieniem celu, który chciał osiągnąć ustawodawca. Nie sposób zatem uznać, że celem ustawodawcy było wyłączenie z zakresu przedmiotowego przepisu art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych opodatkowania płatności z tytułu używania urządzeń budowlanych. W podobnej kwestii (opodatkowania prawa do korzystania z urządzeń budowlanych) analogiczne stanowisko zajął m.in. WSA w Warszawie w wyroku z dnia 17 sierpnia 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 516/10.

Podnośniki, o których mowa we wniosku, niewątpliwie stanowią mechanizmy lub zespoły elementów służących do wykonywania przez wynajmującego czynności. Są zatem urządzeniem przemysłowym.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka będzie zobowiązana do potrącenia zryczałtowanego podatku u źródła z tytułu tych należności wypłacanych na rzecz podmiotów z rezydencją na terytorium innych krajów Unii Europejskiej.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do przywołanych przez Wnioskodawcę wyroków należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.