Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.221.2019.1.AC
z 4 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 3 kwietnia 2019 r. (data wpływu 4 kwietnia 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości ewidencjonowania w podatkowej księdze przychodów i rozchodów oraz uznania za koszty uzyskania przychodów wydatków na zakup reklam na portalu społecznościowym – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości ewidencjonowania w podatkowej księdze przychodów i rozchodów oraz uznania za koszty uzyskania przychodów wydatków na zakup reklam na portalu społecznościowym.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni dnia 2 maja 2014 r. rozpoczęła prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej. Głównym przedmiotem działalności, zgodnie z Polską Klasyfikacją Działalności, jest sprzedaż detaliczna prowadzona przez domy sprzedaży wysyłkowej lub Internet sklasyfikowana jako PKD 47.91.Z. Sprzedaż towarów handlowych i wyrobów dokonywana jest za pośrednictwem sklepu internetowego.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 80, poz. 350, z późn. zm.), jako osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, Wnioskodawczyni podlega obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Od 2014 r. dochody Wnioskodawczyni z pozarolniczej działalności gospodarczej opodatkowane były na zasadach ogólnych, według skali podatkowej. Od 2019 r. dochody z pozarolniczej działalności gospodarczej opodatkowane są podatkiem liniowym 19%. Wnioskodawczyni prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Nie jest i nie była zobowiązana do prowadzenia ksiąg rachunkowych zgodnie z ustawą z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2018 r., poz. 395, z późn. zm.). Wnioskodawczyni jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Wnioskodawczyni ewidencjonuje koszty uzyskania przychodów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów w dacie ich poniesienia. Zgodnie z art. 22 ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów Wnioskodawczyni przyjmuje dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

W celu dotarcia do jak największej liczby odbiorców, których konsekwencją będzie podwyższenie osiąganych przychodów ze sprzedaży, Wnioskodawczyni korzysta z możliwości zakupu reklam na portalu społecznościowym. Faktury za reklamę wystawia firma zarejestrowana w Irlandii. Wnioskodawczyni przypuszcza, że faktury wystawiane są zgodnie z prawem irlandzkim.

Podczas tworzenia pierwszej reklamy Wnioskodawczyni dodała do konta metodę płatności. Metoda płatności to sposób zapłaty za tę reklamę oraz za wszystkie inne w przyszłości. Wnioskodawczyni wybrała kartę kredytową. Termin naliczania opłat za reklamy zależy od sposobu płatności.

Za reklamy można płacić na jeden z dwóch sposobów:

• płatności automatyczne – Wnioskodawczyni nie płaci za reklamy od razu. W trakcie wyświetlania reklam naliczane są koszty. Wnioskodawczyni jest obciążana nimi automatycznie w dniu comiesięcznego rozliczenia oraz po wydaniu określonej kwoty zdefiniowanej jako próg rozliczeniowy. Może zdarzyć się to wielokrotnie w ciągu jednego miesiąca lub wcale, w zależności od kwoty progu rozliczeniowego, liczby wyświetlanych reklam i wysokości budżetów. Ponieważ można wielokrotnie osiągnąć próg rozliczeniowy, w danym miesiącu może zostać naliczonych wiele opłat. Płatność jest pobierana automatycznie z karty kredytowej Wnioskodawczyni;
  

• płatności samodzielne – Wnioskodawczyni dodaje środki do konta przed wyemitowaniem reklam, a portal odejmuje opłaty od tej kwoty nawet raz dziennie podczas emisji reklam. Środki do konta Wnioskodawczyni dodaje za pomocą karty kredytowej.
  
  

Wycena reklam jest oparta na systemie aukcyjnym, w którym reklamy rywalizują o wyświetlenia na podstawie kryterium oferty i skuteczności. Podczas prezentowania reklamy należności są naliczane wyłącznie za liczbę jej kliknięć lub wyświetleń.

Fakturę za usługi reklamowe Wnioskodawczyni generuje samodzielnie, pobierając ją z Menadżera Reklam w zakładce „Rozliczenia i metody płatności”. Wnioskodawczyni nie ma możliwości wpisania samodzielnie daty wystawienia, jak również nie jest ona automatycznie generowana na pobranym dokumencie.

Na fakturze znajdują się:

• informacja dla którego konta reklamowego została wystawiona wraz z jego identyfikatorem,
  

• data płatności,
  

• metoda płatności,
  

• identyfikator transakcji,
  

• typ produktu,
  

• status faktury,
  

• kwota w walucie, którą Wnioskodawczyni wybrała podczas tworzenia konta reklamowego oraz podsumowanie płatności,
  

• naliczony podatek VAT (jeśli Wnioskodawczyni kupuje reklamy na firmę VAT 0,00 i musi go samodzielnie rozliczyć),
  

• typ płatności,
  

• lista kampanii, których faktura dotyczy wraz ze szczegółowym podziałem kosztów,
  

• w stopce faktury znajdują się dane portalu społecznościowego (adres siedziby w Irlandii, numer VAT),
  

• dane firmy Wnioskodawczyni, które skonfigurowała w ustawieniach,
  

• numer faktury,
  

Na końcu dokumentu widnieje dodatkowa informacja: „Customer to account for any VAT arising on this supply in accordance with Article 196, Council Directive 2006/112/EC.”

Brak wskazania na fakturze daty jej wystawienia został zaliczony przez orzecznictwo do błędów mniejszej wagi (NSA w wyroku z dnia 28 stycznia 2000 r., sygn. akt I SA/Gd 1722/97, Lex nr 41504).

Zgodnie z art. 106k ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.), po stwierdzeniu braku daty wystawienia faktury, Wnioskodawczyni wystawiła faktury zwane notą korygującą. Niestety do dnia złożenia wniosku nie otrzymała Ona akceptacji wystawcy faktur.

Na portalu społecznościowym oprócz faktur Wnioskodawczyni ma możliwość generowania także raportu rozliczenia, zawierającego zestawienie wszystkich transakcji za dany miesiąc. Raport rozliczenia zawiera:

1. szczegółowe dane dostawcy i nabywcy (nazwę, adres siedziby, numer identyfikacyjny),
2. dokładne określenie okresu, którego raport dotyczy np. „Raport rozliczenia: 1.11.2018-30.11.2018”,
3. określenie usługi, której raport dotyczy, tj. płatność za reklamę,
4. metodę płatności,
5. wykaz poszczególnych transakcji (data rozliczenia, identyfikator transakcji, naliczona kwota PLN),
6. podsumowanie wszystkich transakcji.
   
   

Na końcu dokumentu widnieje dodatkowa informacja: „Customer to account for any VAT arising on this supply in accordance with Article 196, Council Directive 2006/112/EC.”

Każda wyszczególniona transakcja dokładnie odpowiada pojedynczej wystawionej fakturze. Raport rozliczenia zawiera dane określone w § 12 ust. 3 pkt 2, lit. a, c, d Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475), czyli: wiarygodne określenie wystawcy lub wskazanie stron (nazwę i adresy) uczestniczących w operacji gospodarczej, której dowód dotyczy, przedmiot operacji gospodarczej i jego wartość, podpis Wnioskodawczyni jako osoby uprawnionej do prawidłowego udokumentowania operacji gospodarczych. Raport rozliczenia nie zawiera daty wystawienia dowodu, jednak zgodnie z § 12 ust. 3 pkt 2 lit. b Rozporządzenia, jeżeli data dokonania operacji gospodarczej odpowiada dacie wystawienia dowodu, wystarcza podanie jednej daty, to możemy uznać, że wystarczające jest podanie jednej daty, którą będzie okres dokonania operacji gospodarczej (raport obejmuje pełny miesiąc kalendarzowy).

Wydatki na reklamę Wnioskodawczyni ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów w dacie płatności wskazanej na fakturze. Data płatności jest jednocześnie datą zakończenia kampanii reklamowej, której dotyczy faktura, a więc jest datą wykonania usługi reklamowej. Wydatki na reklamę zostały uznane za koszty uzyskania przychodów w dacie płatności wskazanej na fakturze.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy wydatki za zakupione reklamy na portalu społecznościowym mogą być ewidencjonowane w podatkowej księdze przychodów i rozchodów i zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie faktur wystawionych przez X Ireland Limited, jeśli na wygenerowanej przez portal fakturze nie widnieje data wystawienia faktury i Wnioskodawczyni nie otrzymała akceptacji wystawcy faktury dla wystawionych przez Nią not korygujących?
2. Czy wydatki za zakupione reklamy na portalu społecznościowym mogą być ewidencjonowane w podatkowej księdze przychodów i rozchodów i zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie faktur wystawionych przez X Ireland Limited nieposiadających daty wystawienia, do których z powodu braku daty wystawienia zostały wystawione noty korygujące, jeśli Wnioskodawczyni otrzyma akceptację wystawcy faktury dla wystawionych przeze Nią not korygujących?
3. Czy wydatki za zakupione reklamy na portalu społecznościowym mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i ewidencjonowane w podatkowej księdze przychodów i rozchodów zbiorczym zapisem w ostatnim dniu miesiąca na podstawie raportu rozliczenia zakwalifikowanego jako dowód księgowy?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni,

Stanowisko do pytania 1

Wydatki za zakupione reklamy na portalu społecznościowym mogą być ewidencjonowane w podatkowej księdze przychodów i rozchodów i zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie faktur wystawionych przez X Ireland Limited, jeśli na wygenerowanej przez portal fakturze nie widnieje data wystawienia faktury i nie otrzymano akceptacji wystawcy faktury dla wystawionych not korygujących.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych określa, co należy do kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Co do zasady, aby wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów muszą być spełnione dwie przesłanki: celem wydatku musi być osiąganie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenia źródła przychodów oraz wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów niezaliczanych do kosztów uzyskania przychodów. Zakup reklamy na portalu społecznościowym zdecydowanie służy osiąganiu przychodów, gdyż jedyną formą sprzedaży towarów handlowych i wyrobów jest sprzedaż za pośrednictwem sieci Internet. Ponadto zakup usług reklamowych nie został wymieniony w art. 23 ustawy i nie został wyłączony z kosztów uzyskania przychodów.

Koszty reklam na portalu internetowym są wysokie i ponoszone w celu osiągania przychodów, poprzez dotarcie do jak największej liczby odbiorców. Wnioskodawczyni nie ma wpływu na system portalu, na którym generowane są faktury. Nie wie także, czy przepisy w innym kraju (w tym przypadku Irlandii) nakładają na wystawcę wymóg ujmowania daty wystawienia. Ponadto, mimo braku tej daty, Wnioskodawczyni jest zobowiązana do rozliczenia podatku VAT z tytułu importu usług, z racji dokonanej płatności, której data jest umieszczona na fakturze. Faktury zostały wystawione w dacie wykonania usługi reklamowej, będącej datą zakończenia kampanii reklamowej i będącej jednocześnie datą płatności za wykonaną kampanię reklamową. Zdaniem Wnioskodawczyni, faktury powinny być zaewidencjonowane w podatkowej księdze przychodów i rozchodów w dacie płatności wskazanej na fakturze. Bez znaczenia pozostaje fakt braku akceptacji wystawcy faktury dla wystawionych not korygujących.

Stanowisko do pytania 2

Wydatki za zakupione reklamy na portalu społecznościowym mogą być ewidencjonowane w podatkowej księdze przychodów i rozchodów i zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie faktur wystawionych przez X Ireland Limited nieposiadających daty wystawienia, do których z powodu braku daty wystawienia zostały wystawione noty korygujące i otrzymano akceptację wystawcy faktur dla wystawionych not korygujących.

Jak opisano w uzasadnieniu stanowiska do pytania 1, zakup reklamy na portalu społecznościowym spełnia definicję kosztu uzyskania przychodów zawartą w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zakup został udokumentowany fakturą niezawierającą daty wystawienia. Zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług ( Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.), faktura powinna zawierać datę wystawienia.

Brak wskazania na fakturze daty jej wystawienia został zaliczony przez orzecznictwo do błędów mniejszej wagi (NSA w wyroku z dnia 28 stycznia 2000 r., sygn. akt I SA/Gd 1722/97, Lex nr 41504).

Zgodnie z art. 106k ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, po stwierdzeniu braku daty wystawienia faktury, zostały wystawione faktury zwane notą korygującą. W przypadku potwierdzenia not korygujących przez wystawcę faktur należy przyjąć za datę wystawienia faktur datę wskazaną w notach korygujących i w tej dacie należy zaewidencjonować faktury w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Stanowisko do pytania 3

Wydatki za zakupione reklamy na portalu społecznościowym mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i ewidencjonowane w podatkowej księdze przychodów i rozchodów zbiorczym zapisem w ostatnim dniu miesiąca na podstawie raportu rozliczenia zakwalifikowanego jako dowód księgowy.

Jak opisano w uzasadnieniu stanowiska do pytania 1, zakup reklamy na portalu społecznościowym spełnia definicję kosztu uzyskania przychodów zawartą w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z § 12 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są inne dowody księgowe, wymienione w § 13 i 14, stwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem i zawierające co najmniej:

1. wiarygodne określenie wystawcy lub wskazanie stron (nazwę i adresy) uczestniczących w operacji gospodarczej, której dowód dotyczy,
2. datę wystawienia dowodu oraz datę lub okres dokonania operacji gospodarczej, której dowód dotyczy, z tym że jeżeli data dokonania operacji gospodarczej odpowiada dacie wystawienia dowodu, wystarcza podanie jednej daty,
3. przedmiot operacji gospodarczej i jego wartość oraz ilościowe określenie, jeżeli przedmiot operacji jest wymierny w jednostkach naturalnych,
4. podpisy osób uprawnionych do prawidłowego udokumentowania operacji gospodarczych

–oznaczone numerem lub w inny sposób umożliwiający powiązanie dowodu z zapisami księgowymi dokonanymi na jego podstawie.

Raport rozliczenia spełnia wymogi uznania go za dowód księgowy zgodnie z § 12 ust. 3 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Zawiera wiarygodne określenie wystawcy oraz nabywcy, zawiera wskazanie okresu dokonania operacji gospodarczej, tj. konkretny miesiąc, zawiera opis przedmiotu operacji i jego wartość oraz podpis właściciela firmy. Nie zawiera co prawda daty wystawienia dowodu, jednak zgodnie z brzmieniem § 12 ust. 3 pkt 2 lit. b rozporządzenia, w sytuacji gdy data dokonania operacji gospodarczej odpowiada dacie wystawienia dowodu, wystarcza podanie jednej daty. Na raporcie rozliczenia został podany okres dokonania operacji oraz daty poszczególnych rozliczeń, będące jednocześnie datami wykonania poszczególnych kampanii reklamowych. Zatem raport rozliczenia należy uznać za dowód księgowy, na podstawie którego mogą być dokonywane zapisy w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

• wydatek winien być poniesiony, w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
  

• wydatek nie może znajdować się wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów wskazanych w art. 23 ww. ustawy,
  

• wydatek winien być właściwie udokumentowany.
  
  

W świetle powyższego kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Podkreślić należy, że to na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia, że dany wydatek został faktycznie poniesiony i że spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu – w szczególności że pozostaje on w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub możliwością powstania przychodu. Aby dany wydatek mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, musi zostać również prawidłowo udokumentowany.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą. Głównym przedmiotem działalności jest sprzedaż detaliczna prowadzona przez domy sprzedaży wysyłkowej lub Internet. Sprzedaż towarów handlowych i wyrobów dokonywana jest za pośrednictwem sklepu internetowego. Wnioskodawczyni ewidencjonuje koszty uzyskania przychodów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów w dacie ich poniesienia. W celu dotarcia do jak największej liczby odbiorców, których konsekwencją będzie podwyższenie osiąganych przychodów ze sprzedaży, Wnioskodawczyni korzysta z możliwości zakupu reklam na portalu społecznościowym. Faktury za reklamę wystawia firma zarejestrowana w Irlandii. Wnioskodawczyni przypuszcza, że faktury wystawiane są zgodnie z prawem irlandzkim. Fakturę za usługi reklamowe Wnioskodawczyni generuje samodzielnie, pobierając ją z Menadżera Reklam w zakładce „Rozliczenia i metody płatności”. Wnioskodawczyni nie ma możliwości wpisania samodzielnie daty wystawienia, jak również nie jest ona automatycznie generowana na pobranym dokumencie. Po stwierdzeniu braku daty wystawienia faktury, Wnioskodawczyni wystawiła faktury zwane notą korygującą. Niestety do dnia złożenia wniosku nie otrzymała Ona akceptacji wystawcy faktur. Na portalu społecznościowym oprócz faktur Wnioskodawczyni ma możliwość generowania także raportu rozliczenia, zawierającego zestawienie wszystkich transakcji za dany miesiąc. Każda wyszczególniona transakcja w raporcie dokładnie odpowiada pojedynczej wystawionej fakturze. Raport rozliczenia zawiera dane określone w § 12 ust. 3 pkt 2, lit. a, c, d Rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, czyli: wiarygodne określenie wystawcy lub wskazanie stron (nazwę i adresy) uczestniczących w operacji gospodarczej, której dowód dotyczy, przedmiot operacji gospodarczej i jego wartość, podpis Wnioskodawczyni jako osoby uprawnionej do prawidłowego udokumentowania operacji gospodarczych. Raport rozliczenia nie zawiera daty wystawienia dowodu jednak zgodnie z § 12 ust. 3 pkt 2 lit. b Rozporządzenia, jeżeli data dokonania operacji gospodarczej odpowiada dacie wystawienia dowodu, wystarcza podanie jednej daty, to możemy uznać, że wystarczające jest podanie jednej daty, którą będzie okres dokonania operacji gospodarczej (raport obejmuje pełny miesiąc kalendarzowy). Wydatki na reklamę Wnioskodawczyni ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów w dacie płatności wskazanej na fakturze. Data płatności jest jednocześnie datą zakończenia kampanii reklamowej, której dotyczy faktura, a więc jest datą wykonania usługi reklamowej. Wydatki na reklamę zostały uznane za koszty uzyskania przychodów w dacie płatności wskazanej na fakturze.

W związku z powyższym, odnosząc się do przedstawionego przez Wnioskodawczynię opisu stanu faktycznego stwierdzić należy, że wydatki na reklamę, nie zostały wyłączone z kosztów podatkowych na podstawie art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Co więcej, we wniosku został wykazany związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy poniesieniem wydatków na reklamę a uzyskaniem przychodu ze źródła, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. W rezultacie nie budzi wątpliwości, że w omawianym przypadku prawidłowo udokumentowane wydatki poniesione na zakup reklam spełniają ww. definicję kosztów uzyskania przychodów.

Odnosząc się do sposobu dokumentowania wydatków na zakup reklam, zauważyć należy, że stosownie do treści art. 24a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, przedsiębiorstwa w spadku, spółki cywilne osób fizycznych, spółki cywilne osób fizycznych i przedsiębiorstwa w spadku, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3, 5 i 5a, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Z ww. przepisu wynika, że jeżeli podatnik prowadzący podatkową księgę przychodów i rozchodów prawidłowo i zgodnie z obowiązującym prawem zaewidencjonuje dokonany wydatek w tej księdze, to tym samym należycie go udokumentuje do celów ustalenia wysokości dochodu.

Szczegółowe warunki prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, określają przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2017 r., poz. 728, z późn. zm.).

Stosownie do treści § 12 ust. 3 pkt 1 powołanego rozporządzenia, podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są: faktury, faktury VAT RR, rachunki oraz dokumenty celne, zwane dalej „fakturami”, wystawione zgodnie z odrębnymi przepisami.

Wskazać przy tym należy, że odrębnymi przepisami do których odsyła § 12 ust. 3 pkt 1 powołanego rozporządzenia jest ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), a nie każda inna ustawa podatkowa obowiązująca w danym kraju, w tym przypadku w Irlandii.

Ustawa ta w art. 2 pkt 31 stanowi, że przez fakturę – rozumie się przez to dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie.

W myśl art. 106e ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, faktura powinna zawierać m.in.:

1. datę wystawienia;
2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
12. stawkę podatku;
13. sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
15. kwotę należności ogółem;
    
    

Należy zauważyć, że faktura, wystawiona zgodnie z ww. art. 106e ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, powinna zawierać nie tylko datę jej wystawienia ale także numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku (czyli podatku od towarów i usług) – pkt 4. Natomiast po stronie nabywcy na takiej fakturze może widnieć numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi.

Zgodnie z art. 106k ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, nabywca towaru lub usługi, który otrzymał fakturę zawierającą pomyłki, z wyjątkiem pomyłek w zakresie danych określonych w art. 106e ust. 1 pkt 8-15, może wystawić fakturę nazywaną notą korygującą. Faktura, ta wymaga akceptacji wystawcy faktury (ust. 2).

W związku z faktem, że faktury, które posiada Wnioskodawczyni zostały wystawione przez podmiot zarejestrowany w Irlandii, to nie zostały one wystawione na gruncie polskich przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, a tylko w tym przypadku można stosować zasady wynikające z tej ustawy dotyczące krygowania pomyłek zawartych na fakturze.

Niezależnie od powyższego przyjęcie stanowiska że „odrębnymi przepisami”, do których odsyła powyższy przepis w zakresie m.in. faktur jest ustawa o podatku od towarów i usług, a nie ustawy podatkowe obowiązujące w innym kraju (w tym przypadku w Irlandii), sytuacja braku faktur wystawionych zgodnie z przepisami polskiej ustawy o podatku od towarów i usług, powoduje, że należy przeanalizować § 12 ust. 3 pkt 2 i dalsze rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Zgodnie z § 12 ust. 3 pkt 2 ww. rozporządzenia, podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są: inne dowody, wymienione w § 13 i 14, stwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem i zawierające co najmniej:

1. wiarygodne określenie wystawcy lub wskazanie stron (nazwę i adresy) uczestniczących w operacji gospodarczej, której dowód dotyczy,
2. datę wystawienia dowodu oraz datę lub okres dokonania operacji gospodarczej, której dowód dotyczy, z tym że jeżeli data dokonania operacji gospodarczej odpowiada dacie wystawienia dowodu, wystarcza podanie jednej daty,
3. przedmiot operacji gospodarczej i jego wartość oraz ilościowe określenie, jeżeli przedmiot operacji jest wymierny w jednostkach naturalnych,
4. podpisy osób uprawnionych do prawidłowego udokumentowania operacji gospodarczych

–oznaczone numerem lub w inny sposób umożliwiający powiązanie dowodu z zapisami księgowymi dokonanymi na jego podstawie.

Dowód księgowy powinien być sporządzony w języku polskim. Treść dowodu musi być pełna i zrozumiała; dopuszczalne jest stosowanie skrótów ogólnie przyjętych. Jeżeli w dowodzie podane jest wartościowe określenie operacji gospodarczej tylko w walucie obcej, podatnik posiadający ten dowód jest obowiązany przeliczyć walutę obcą na złote, po obowiązującym w dniu dokonania operacji kursie, zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o podatku dochodowym. Wynik przeliczenia należy zamieścić w wolnych polach dowodu lub w załączniku do dowodu sporządzonego w walucie obcej (§ 12 ust. 4 rozporządzenia).

Przy czym, przepis § 13 ww. rozporządzenia stanowi, że za dowody księgowe uważa się również:

1. dzienne zestawienia dowodów (faktur dotyczących sprzedaży) sporządzone do zaksięgowania ich zbiorczym zapisem;
2. noty księgowe, sporządzone w celu skorygowania zapisu dotyczącego operacji gospodarczej, wynikającej z dowodu obcego lub własnego, otrzymane od kontrahenta podatnika lub przekazane kontrahentowi;
3. dowody przesunięć;
4. dowody opłat pocztowych i bankowych;
5. inne dowody opłat, w tym dokonywanych na podstawie książeczek opłat, oraz dokumenty zawierające dane, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 2.
   
   

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że raporty rozliczenia, zawierające zestawienie wszystkich transakcji za dany miesiąc, nie zostały wyszczególnione w ww. rozporządzeniu, jako dowody księgowe. Co do zasady nie mogą więc one dokumentować kosztów uzyskania przychodów.

Aby dany wydatek mógł zostać uznany za koszt podatkowy, powinien zostać właściwie udokumentowany. Co do zasady, rozporządzenie w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów zawiera odpowiednie regulacje prawne określające, jakie dokumenty są właściwe dla zapisów w księgach podatkowych prowadzonych przez podatnika bądź też jakie warunki musi spełniać taki dokument, aby mógł stanowić podstawę do zaksięgowania kosztu. Jeśli posiadany przez podatnika dokument nie spełnia takich obligatoryjnych warunków – wówczas nie można uznać go za dowód w rozumieniu ww. aktu prawnego.

Tym samym należy wskazać, że brak odpowiedniego dokumentu spełniającego warunki poprawności z rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów skutkuje tym, że dokument taki – w myśl ww. aktu prawnego – nie będzie stanowić podstawy do zaksięgowania kosztu w prowadzonych księgach. Zatem jeżeli podatnik nie będzie dysponował odpowiednim dokumentem spełniającym warunki poprawności określone w rozporządzeniu w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, to w konsekwencji dokument taki – w myśl ww. aktu prawnego – nie będzie stanowić podstawy do zaksięgowania kosztu w prowadzonych księgach.

Mając powyższe na względzie, w świetle wyżej przytoczonych przepisów, należy stwierdzić, że zakup reklam na portalu społecznościowym winien być, co do zasady, udokumentowany w oparciu o faktury, faktury VAT RR, rachunki oraz dokumenty celne, zwane dalej „fakturami”, wystawione zgodnie z odrębnymi przepisami, co wynika z treści cytowanego przepisu § 12 ust. 3 pkt 1 ww. rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

W przypadku, gdy Wnioskodawczyni posiada faktury wystawione na gruncie innych niż polskie przepisy, to nie może Ona stosować zasad wynikających z ustawy o podatku od towarów i usług, dotyczących krygowania pomyłek zawartych na fakturze.

Posiadane przez Wnioskodawczynię raporty rozliczenia, zawierające zestawienie wszystkich transakcji za dany miesiąc nie są wyszczególnione w § 13 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów jako dowód księgowy. Zatem, nie mogą takiego dowodu stanowić.

Dodać należy również, że brak możliwości zaewidencjonowania wydatków w podatkowej księdze przychodów i rozchodów z uwagi na brak posiadania przez podatnika wymaganej w rozporządzeniu formy ich udokumentowania – nie oznacza automatycznego braku możliwości uznania ich za koszt uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jeżeli zatem podatnik w inny sposób rzetelnie udokumentuje poniesienie kosztu podatkowego, powinien to uwzględnić w trakcie roku podatkowego w bieżącej zaliczce na podatek, jak również w rocznym rozliczeniu podatku dochodowego.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.

Niemniej jednak ostateczna ocena, czy wydatek został prawidłowo udokumentowany, leży w kompetencjach organów podatkowych właściwych dla Wnioskodawczyni w danej sprawie w toku odpowiedniego postępowania. Organ wydający interpretację indywidualną nie może natomiast dokonać takiej oceny, albowiem postępowanie o wydanie interpretacji indywidualnej wyklucza analizę materiału dowodowego w sprawie. Zauważyć jednak należy, że w myśl art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Dowodami w postępowaniu podatkowym mogą być w szczególności księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających, kontroli podatkowej lub kontroli celno-skarbowej oraz materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe (art. 181 ustawy Ordynacja podatkowa).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.