Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.153.2019.1.JC
z 24 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 kwietnia 2019 r. (data wpływu 16 kwietnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy na Wnioskodawcy ciąży obowiązek opłacania podatku dochodowego, o którym mowa w art. 24b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, od przychodów ze środka trwałego, tj. Stadionu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy na Wnioskodawcy ciąży obowiązek opłacania podatku dochodowego, o którym mowa w art. 24b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, od przychodów ze środka trwałego, tj. Stadionu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka – Wnioskodawca jest właścicielem Stadionu (dalej: „Stadion” lub „Obiekt”). Przedmiotowy Obiekt posadowiony jest na gruncie, którego właścicielem także jest Wnioskodawca. Obiekt został zaprojektowany zgodnie z kwalifikacją UEFA, dla potrzeb piłkarskich rozgrywek międzynarodowych, jak i piłkarskich rozgrywek krajowych. Pełni także rolę zaplecza treningowego, przede wszystkim dla zawodników ligowych.

Stadion pozwala na organizację różnego rodzaju wydarzeń o charakterze, przede wszystkim, sportowym.

Ponadto w Obiekcie możliwe jest organizowanie wydarzeń o charakterze kulturalno-rozrywkowym czy biznesowym. Stadion pełni rolę obiektu wielofunkcyjnego i wykorzystywany jest w głównej mierze w celu organizacji meczy piłki nożnej i innych imprez sportowych, a oprócz tego, w mniejszym zakresie, wystaw, targów, konferencji, koncertów itp. W części zadaszonej stadion może pełnić zarówno funkcje pomocnicze dla widowiska odbywającego się na płycie głównej (np. szatnie, miejsca dla widzów, poczekalnie, parkingi, toalety, pokoje dla sędziów) oraz funkcje samodzielne (np. restauracje, bufety, magazyny, sklepy, biura, sale konferencyjne, centrum sportowo-rekreacyjne).

Obiekt jest zwartą bryłą mieszczącą pełnowymiarowe, niezadaszone boisko, widownię, funkcje pomocnicze oraz pełny program funkcjonalny wymagany dla przeprowadzenia meczu. Dach Stadionu, mający formę lekkiego zadaszenia membranowego, umiejscowiony jest wyłącznie nad trybunami Obiektu i nie spełnia klasycznej roli dachu bowiem nie chroni całkowicie przed warunkami atmosferycznymi, a pełni jedynie funkcje związane z zapewnieniem częściowej ochrony widzom oraz rozprowadzeniem infrastruktury technicznej obsługującej widownię. Pod widownią Obiektu znajduje się od trzech do siedmiu poziomów powierzchni mieszczących wszystkie funkcje pomocnicze i obsługujące Stadion. Poziomy przeznaczone dla ruchu widzów wyposażone są w zespoły sanitarne, gastronomiczne i inne niezbędne funkcje obsługujące wydarzenia z udziałem publiczności (np. punkty medyczne, handlowe).

Wymiary Obiektu to 230 m x 203 m x 45 m, wymiary murawy to 111 m x 72 m, a pojemność Stadionu to 41.620 miejsc. Łączna powierzchnia Obiektu wynosi około 117.000 m2, z czego około 37.000 m2 stanowi powierzchnia zamknięta (pomieszczenia), a resztę powierzchnia otwarta. Tak więc znacząco większa część Obiektu to przestrzenie użytkowe otwarte. Pomieszczenia zamknięte typowe są dla budynków, natomiast obszary otwarte są charakterystyczne dla budowli. Pomimo istniejących powierzchni zamkniętych oraz powierzchni otwartych Obiekt funkcjonuje jako jedna całość.

Spółka osiąga przychody z tytułu dzierżawy całości Stadionu na rzecz Spółki - operatora Stadionu, który zajmuje się udostępnianiem, komercjalizacją Obiektu. Stadion stanowi dla Spółki środek trwały o wartości początkowej powyżej 10 mln zł.

Wnioskodawca w 2019 r. wystąpił do Urzędu Statystycznego z wnioskiem o wskazanie (nadanie) symbolu, według klasyfikacji KŚT, dla stanowiącego własność Spółki Stadionu.

W 2019 r. Urząd Statystyczny na powyższy wniosek udzielił odpowiedzi o następującej treści: ,,(...) obiekt stadionu piłkarskiego ze zlokalizowanym pod trybunami stadionu: zapleczem dla sportowców, działaczy, sędziów, powierzchniami przeznaczonymi na cele komercyjne oraz utwardzonym terenem poza koroną stadionu, ogrodzeniem, bramami wejściowymi i oświetleniem, mieści się w grupowaniu: KŚT grupa 2 rodzaj 290 „Budowle sportowe i rekreacyjne”.”

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy na Wnioskodawcy ciąży obowiązek opłacania podatku dochodowego, o którym mowa w art. 24b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, od przychodów z przedmiotowego środka trwałego, tj. Stadionu?

Zdaniem Wnioskodawcy, w zaistniałym stanie faktycznym, Spółka nie była i nie jest obowiązana do opłacania podatku dochodowego - na mocy art. 24b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT”), w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2019 r. - od przychodów z przedmiotowego środka trwałego, tj. Stadionu.

Artykuł 24b ust. 1 ustawy o CIT, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., stanowi, że podatek dochodowy od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, który:

1. stanowi własność albo współwłasność podatnika,
2. został oddany w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze,
3. jest położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;

wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.

Jak z powyższego wynika, jednym z podstawowych warunków zastosowania art. 24b ust. 1 ww. ustawy jest możliwość zakwalifikowania danego środka trwałego, jako budynku. Tymczasem, w ocenie Wnioskodawcy, odnosząc się do opisanego stanu faktycznego, nie można uznać, że przedmiotowy obiekt sportowy jest budynkiem. Potwierdza to wykładnia art. 24b ust. 1 ustawy o CIT.

Przepisy ustawy o CIT nie definiują pojęcia "budynek". W literaturze przedmiotu wskazuje się natomiast, że skoro ustawa nie wprowadza żadnych definicji czy zasad, wedle których miałoby następować zakwalifikowanie środków trwałych do grupy budynków, to, zgodnie z aktualną praktyką, przyjąć należy, że przez budynek należy rozumieć zadaszony obiekt budowlany wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywany dla potrzeb stałych, przystosowany do przebywania ludzi, zwierząt lub ochrony przedmiotów (zob. rozporządzenie Rady Ministrów z 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (dalej: "PKOB")) (zob. A. Bogucki, Zmiany w podatkach dochodowych, LEX).

W zakresie kwalifikacji pomocne są również objaśnienia do grupy 1 KŚT, zawarte w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (dalej: „KST”), gdzie budynki zostały zdefiniowane jako zadaszone obiekty budowlane, na trwale połączone z gruntem, wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych, przystosowane do przebywania ludzi, zwierząt lub ochrony przedmiotów. Za szczególny rodzaj budynku uważa się wiatę, która stanowi pomieszczenie naziemne, nie obudowane ścianami ze wszystkich stron lub nawet w ogóle ścian pozbawione. Pojęcie „budynek” obejmuje również samodzielne podziemne obiekty budowlane takie jak centra handlowe, warsztaty, garaże podziemne. W skład budynku, jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wlicza się także obiekty pomocnicze obsługujące dany budynek, przykładowo chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie.

Zatem w tym miejscu należy przeanalizować, czy Stadion, w świetle powyższych definicji i objaśnień, może zostać uznany za budynek.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego łączna powierzchnia Obiektu wynosi około 117.000 m2, z czego około 37.000 m2 stanowi powierzchnia zamknięta (pomieszczenia), a resztę powierzchnia otwarta, m.in. nie posiadająca dachu w powyższym jego rozumieniu. Tak więc znacząco większa część Obiektu to przestrzenie użytkowe otwarte. Pomieszczenia zamknięte typowe są dla budynków, natomiast obszary otwarte są charakterystyczne dla budowli. Pomimo istniejących powierzchni zamkniętych oraz powierzchni otwartych Obiekt funkcjonuje, jako jedna całość. Należy przy tym dodać, że ani ustawodawca, ani sądy, czy też Organy podatkowe, w wydawanych orzeczeniach i interpretacjach, nie rozróżniają w ramach stadionu poszczególnych jego części, lecz traktują stadion jako całość. Z tego też względu stwierdzić należy, że Stadion jest jednolitym obiektem wielofunkcyjnym, który nie spełnia przesłanek niezbędnych do uznania go za budynek.

Pełną poprawność powyższych twierdzeń Wnioskodawcy potwierdza, wydana na jego wniosek, opinia klasyfikacyjna GUS, gdzie wskazano, że: „(...) obiekt stadionu piłkarskiego ze zlokalizowanym pod trybunami stadionu: zapleczem dla sportowców, działaczy, sędziów, powierzchniami przeznaczonymi na cele komercyjne oraz utwardzonym terenem poza koroną stadionu, ogrodzeniem, bramami wejściowymi i oświetleniem, mieści się w grupowaniu: KŚT grupa 2 rodzaj 290 „Budowle sportowe i rekreacyjne”.

Warto również wskazać, iż zagadnienie dotyczące opodatkowania przychodów uzyskiwanych ze środka trwałego będącego stadionem było niedawno przedmiotem interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, z dnia 21 grudnia 2018 r. sygn. 0111-KDIB1-2.4010.414.2018.1.DP, w której stwierdzono że:

„Artykuł 24b ust. 1 ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. odnosi się do pojęcia budynku. W ocenie Organu kluczowe dla uznania danego środka trwałego za budynek jest jego zaklasyfikowanie w ewidencji środków trwałych. W ewidencji środków trwałych podatnik jest bowiem zobowiązany do prawidłowego przyporządkowania danemu środkowi trwałemu symbolu KŚT, co jednocześnie jest powiązane ze stosowaniem odpowiedniej stawki amortyzacyjnej. Zakwalifikowanie danego środka trwałego w ewidencji środków trwałych zgodnie z symbolem KŚT, jako budynku determinuje, po spełnieniu pozostałych przesłanek z art. 24b ustawy o CIT, opodatkowanie podatkiem dochodowym od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem. Jednocześnie obowiązek właściwej klasyfikacji zgodnie z KŚT spoczywa na podatniku. Skoro zatem obiekt, którego dotyczy wniosek został ujęty w Klasyfikacji Środków Trwałych w grupowaniu 290 - Budowle sportowe i rekreacyjne, obiekt ten nie spełnia kryteriów o jakich mowa w powołanym wcześniej art. 24b ust. 1 ustawy o CIT, gdyż nie jest budynkiem”.

Podsumowując przywołane powyżej okoliczności, w tym zwłaszcza, mając na uwadze, wydaną dla Wnioskodawcy, opinię klasyfikacyjną GUS, stwierdzić należy, iż w zaistniałym w sprawie stanie faktycznym, Spółka nie będzie zobowiązana do opłacania podatku dochodowego - na mocy art. 24b ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2019 r. - od przychodów uzyskiwanych ze środka trwałego, tj. Stadionu.

Stadion (jako obiekt wielofunkcyjny składający się z powierzchni zamkniętych oraz otwartych), w świetle obowiązujących przepisów, nie może bowiem zostać uznany za budynek, co stawi jeden z podstawowych warunków opodatkowania tym podatkiem. Stadion będzie podlegał sklasyfikowaniu, jako budowla, do grupowania 290 KŚT - Budowle sportowe i rekreacyjne oraz grupowania 2411 PKOB - Boiska i budowle sportowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy wskazać, że ustawą z 15 czerwca 2018 r., o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2018 r., poz. 1291), zostało wprowadzone nowe brzmienie przepisu art. 24b, który obowiązuje od 1 stycznia 2019 r.

Zgodnie z art. 24b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2019 r., poz. 865; dalej: „updop”), podatek dochodowy od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, który:

1. stanowi własność albo współwłasność podatnika,
   
2. został oddany w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze,
   
3. jest położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
   

- zwany dalej „podatkiem od przychodów z budynków”, wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.

Stosownie do art. 24b ust. 2 updop, zwalnia się od podatku od przychodów z budynków przychód ze środka trwałego będącego budynkiem mieszkalnym oddanym do używania w ramach realizacji programów rządowych i samorządowych dotyczących budownictwa społecznego, jeżeli zwolnienie to stanowi rekompensatę spełniającą warunki określone w decyzji Komisji z dnia 20 grudnia 2011 r. w sprawie stosowania art. 106 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych, przyznawanej przedsiębiorstwom zobowiązanym do wykonywania usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym (Dz. Urz. UE L 7 z 11.01.2012, str. 3).

W myśl art. 24b ust. 3 updop, przychód, o którym mowa w ust. 1, stanowi ustalona na pierwszy dzień każdego miesiąca wartość początkowa podlegającego opodatkowaniu środka trwałego wynikająca z prowadzonej ewidencji, a w miesiącu, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji – wartość początkowa ustalona na dzień wprowadzenia środka trwałego do ewidencji.

Zgodnie z art. 24b ust. 6 updop, w przypadku gdy budynek został oddany do używania w części, przychód ustala się proporcjonalnie do udziału powierzchni użytkowej oddanej do używania w całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku. Proporcję, o której mowa w zdaniu pierwszym, ustala się na dzień określony w ust. 3.

Na podstawie art. 24b ust. 7 updop, nie ustala się przychodu, o którym mowa w ust. 1, w przypadku, gdy ustalony na dzień określony w ust. 3, łączny udział oddanej do używania powierzchni użytkowej budynku nie przekracza 5% całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku.

W myśl art. 24b ust. 9 updop, podstawę opodatkowania stanowi suma przychodów, o których mowa w ust. 1, z poszczególnych budynków, pomniejszona o kwotę 10 000 000 zł.

Stosownie do art. 24b ust. 11 updop, podatnicy są obowiązani za każdy miesiąc obliczać podatek od przychodów z budynków i wpłacać go na rachunek urzędu skarbowego w terminie do 20. dnia miesiąca następującego po miesiącu, za który płacony jest podatek. Jeżeli podatnik przed upływem terminu, o którym mowa w zdaniu pierwszym, złoży zeznanie, o którym mowa w art. 27 ust. 1, podatek od przychodów z budynków za ostatni miesiąc roku podatkowego wpłaca nie później niż w terminie złożenia tego zeznania.

W myśl art. 24b ust. 12 updop, kwotę zapłaconego za dany miesiąc podatku od przychodów z budynków podatnicy odliczają od zaliczki na podatek, o której mowa w art. 25. W przypadku gdy podatnicy wpłacają zaliczki kwartalne, odliczeniu podlega podatek od przychodów z budynków zapłacony za miesiące przypadające na dany kwartał.

Podatnicy mogą nie wpłacać podatku od przychodów z budynków, jeżeli jest on niższy od kwoty zaliczki na podatek, o której mowa w art. 25, za dany miesiąc - art. 24b ust. 13 updop.

Jednocześnie na podstawie art. 24b ust. 14 updop, kwotę zapłaconego i nieodliczonego w roku podatkowym podatku od przychodów z budynków odlicza się od podatku obliczonego zgodnie z art. 19 za rok podatkowy. Odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 27 ust. 1.

Natomiast w myśl art. 24b ust. 15 updop, kwota podatku od przychodów z budynków nieodliczona na podstawie ust. 14 podlega zwrotowi na wniosek podatnika, jeżeli organ podatkowy nie stwierdzi nieprawidłowości wysokości zobowiązania podatkowego lub straty, obliczonych zgodnie z art. 19 w złożonym zeznaniu podatkowym, oraz podatku od przychodów z budynków, w szczególności jeżeli koszty finansowania dłużnego poniesione w związku z nabyciem lub wytworzeniem budynku, jak również inne przychody i koszty ustalone zostały na warunkach rynkowych.

Wskazać zatem należy, że w wyniku nowelizacji ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych od dnia 1 stycznia 2019 r., minimalnym podatkiem dochodowym zostały objęte wszystkie nieruchomości – budynki, niezależnie od ich klasyfikacji (m.in. mieszkalne, niemieszkalne, przemysłowe, magazynowe) położone na terytorium Polski, jeżeli generują przychody z najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Z zakresu tego podatku zostały wyłączone jedynie przychody z budynków mieszkalnych, jeżeli zostały oddane do używania w ramach rządowych (samorządowych) programów dotyczących budownictwa społecznego, przy spełnieniu warunków określonych w ustawie. Ponadto ustawodawca wskazał, że nie ustala się przychodu od środka trwałego będącego budynkiem, który stanowi własność albo współwłasność podatnika oraz został oddany w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, w przypadku, gdy łączny udział oddanej do używania powierzchni użytkowej budynku nie przekracza 5% całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku.

W tym miejscu należy zauważyć, że procesowi wykładni należy poddać każdy przepis prawny (tekst prawny) w celu zrozumienia go (ustalenia jego treści), niezależnie od stopnia jego rozumienia prima facie (tak Maciej Zieliński w: Wykładnia prawa. Zasady, reguły, wskazówki. Warszawa 2008, str. 320). Nie jest więc tak, że dokonanie wykładni jest zbędne wówczas, gdy przepis jest jasny (clara non sunt interpretanda), bowiem należy opowiedzieć się za twierdzeniem, że samo tylko ustalenie tego faktu (jednoznaczności przepisu) następuje w procesie interpretacyjnym. Chodzi wszak nie o to, aby rozumieć tekst czy przepis, ale o to, aby zrozumieć go zgodnie z treścią nadaną mu przez prawodawcę (op. cit., str. 61). Wykładnia prawa dokonywana jest wedle utrwalonych reguł.

W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się pierwszeństwo wykładni językowej nad pozostałymi rodzajami wykładni tj. systemową i celowościową. Tylko w wyjątkowych sytuacjach wolno odstąpić od literalnego brzmienia przepisu, w szczególności, gdy językowe dyrektywy interpretacyjne nie pozwalają z danego teksu prawnego wyinterpretować jednoznacznej normy postępowania lub gdy wykładnia językowa pozostaje w oczywistej sprzeczności z treścią innych norm. Według Naczelnego Sądu Administracyjnego, prymat wykładni gramatycznej można się zachować tylko w odniesieniu do przepisów sformułowanych w sposób niebudzący wątpliwości z punktu widzenia potocznie i powszechnie stosowanego języka, i tylko wówczas, gdy ta metoda wykładni daje wynik niekolidujący z wynikami innych metod (zob. wyrok NSA z dnia 24 lipca 2012 r., I OSK 398/12).

Jak podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 11 kwietnia 2014 r., II FSK 1077/12, wykładnia językowa konkretnego przepisu prawa jest nie tylko punktem wyjścia wykładni prawa, ale także zakreśla jej granice. Próba dokonania wykładni, która byłaby sprzeczna z językowym znaczeniem przepisu prawa byłaby naruszeniem zasady praworządności. Językowe znaczenie przepisu prawa wyznacza bowiem granice dopuszczalnej wykładni, gdyż „formuła słowna jest (...) granicą wszelkiego dopuszczalnego sensu, jakiego możemy poszukiwać w tekście przepisów prawa” (zob. wyrok NSA z dnia 18 grudnia 2000 r., III SA 3055/09, „Monitor Podatkowy” 2001, nr 4; również R. Mastalski, Wprowadzenie do prawa podatkowego, Warszawa 1995, s. 101-102).

Art. 24b ust. 1 updop w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. odnosi się do pojęcia budynku. W ocenie Organu kluczowe dla uznania danego środka trwałego za budynek jest jego zaklasyfikowanie w ewidencji środków trwałych. W ewidencji środków trwałych podatnik jest bowiem zobowiązany do prawidłowego przyporządkowania danemu środkowi trwałemu symbolu KŚT, co jednocześnie jest powiązane ze stosowaniem odpowiedniej stawki amortyzacyjnej. Zakwalifikowanie danego środka trwałego w ewidencji środków trwałych zgodnie z symbolem KŚT jako budynku determinuje, po spełnieniu pozostałych przesłanek z art. 24b updop, opodatkowanie podatkiem dochodowym od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem.

Jednocześnie obowiązek właściwej klasyfikacji zgodnie z KŚT spoczywa na podatniku.

Skoro zatem obiekt, którego dotyczy wniosek został ujęty w Klasyfikacji Środków Trwałych w grupowaniu 290 – Budowle sportowe i rekreacyjne, obiekt ten nie spełnia kryteriów o jakich mowa w powołanym wcześniej art. 24b ust. 1 updop, gdyż nie jest budynkiem.

Mając na uwadze powyższe, jak słusznie wskazuje Spółka, art. 24b ust. 1 updop nie znajdzie w przedmiotowej sprawie zastosowania. Zatem stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym, Spółka nie była i nie jest obowiązana do opłacania podatku dochodowego - na mocy art. 24b updop, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2019 r. - od przychodów z przedmiotowego środka trwałego, tj. Stadionu jest prawidłowe.

W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej wskazać należy, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.