2019.05.22 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
IPPB5/423-1168/14-1/MW/S/MR
z 22 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r.– Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 czerwca 2016 r. sygn. akt III SA/Wa 1724/15 (data wpływu prawomocnego wyroku oraz zwrotu akt sprawy 22 marca 2019 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 1 grudnia 2014 r. (data wpływu 4 grudnia 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie uwzględnienia w podstawie kalkulacji kwoty ulgi na nowe technologie, podatku naliczonego VAT związanego z wydatkami poniesionymi na nabycie i wdrożenie licencji na korzystanie z nowych technologii, w odniesieniu do którego Wnioskodawcy nie przysługuje prawo odliczenia od podatku należnego, w sytuacji gdy powyższe wydatki zostaną poniesione na rzecz podmiotu krajowego jak i podmiotu nieposiadającego w Polsce siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (import usług) w roku wprowadzenia nowej technologii do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych oraz w roku następującym po tym roku – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uwzględnienia w podstawie kalkulacji kwoty ulgi na nowe technologie, podatku naliczonego VAT związanego z wydatkami poniesionymi na nabycie i wdrożenie licencji na korzystanie z nowych technologii, w odniesieniu do którego Wnioskodawcy nie przysługuje prawo odliczenia od podatku należnego, w sytuacji gdy powyższe wydatki zostaną poniesione na rzecz podmiotu krajowego jak i podmiotu nieposiadającego w Polsce siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (import usług) w roku wprowadzenia nowej technologii do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych oraz w roku następującym po tym roku.

Dotychczasowy przebieg postępowania.

W dniu 24 lutego 2015 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: IPPB5/423-1168/14-2/MW, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy w zakresie uwzględnienia w podstawie kalkulacji kwoty ulgi na nowe technologie, podatku naliczonego VAT związanego z wydatkami poniesionymi na nabycie i wdrożenie licencji na korzystanie z nowych technologii, w odniesieniu do którego Wnioskodawcy nie przysługuje prawo odliczenia od podatku należnego, w sytuacji gdy powyższe wydatki zostaną poniesione na rzecz podmiotu nieposiadającego w Polsce siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (import usług) w roku wprowadzenia nowej technologii do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych oraz w roku następującym po tym roku.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 24 lutego 2015 r. nr IPPB5/423-1168/14-2/MW wniósł pismem z dniu 12 marca 2015 r. (data wpływu 16 marca 2015 r.) wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów pismem z dnia 15 kwietnia 2015 r. znak: IPPB5/4510-1-27/15-2/MW stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 24 lutego 2015 r. nr IPPB5/423-1168/14-2/MW złożył skargę z dnia 20 maja 2015 r. (data wpływu 25 maja 2015 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 22 czerwca 2016 r. sygn. akt III SA/Wa 1724/15 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 czerwca 2016 r. sygn. akt III SA/Wa 1724/15 Minister Finansów działający przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie złożył skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego pismem z dnia 22 sierpnia 2016 r. znak IPA/46-99/16.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 19 października 2018 r. (data wpływu 5 lutego 2019 r.), sygn. akt II FSK 2936/16 oddalił skargę kasacyjną Organu.

W dniu 22 marca 2019 r. do tut. Organu wpłynął prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 czerwca 2016 r. sygn. akt III SA/Wa 1724/15.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w prawomocnym wyroku z dnia 31 sierpnia 2016 r. sygn. akt III SA/Wa 2100/15 uznał, że skarga jest zasadna.

W uzasadnieniu ww. wyroku Sąd wskazał, że przedmiotem sporu w niniejszej sprawie jest stanowisko Ministra Finansów zawarte w zaskarżonej interpretacji, zgodnie z którym podatek naliczony VAT, związany z wydatkami Strony poniesionymi na nabycie i wdrożenie licencji na korzystanie z nowych technologii, w odniesieniu do którego Spółce nie przysługuje prawo do odliczenia od podatku należnego, w sytuacji gdy wydatki są poniesione na rzecz podmiotu nieposiadającego w Polsce siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (import usług), nie może być zaliczony do kwoty ulgi na nowe technologie, o której mowa w art. 18b ust. 4 u.p.d.o.p. W przypadków poniesienia przez Spółkę wydatków takiego samego rodzaju, ale na rzecz podmiotów krajowych - strony sporu są zgodne, że nierozliczony w takim przypadku podatek VAT powiększa podstawę ww. ulgi.

Skarżąca wskazała m.in. na wykładnię językową art. 18b ust. 4 u.p.d.o.p., w którym ustawodawca posługuje się terminem "podmiot uprawniony", a nie, jak wskazuje w interpretacji Organ, terminem "usługodawca". Zdaniem Spółki rezultaty wykładni systemowej (wewnętrznej i zewnętrznej) tego przepisu potwierdzają rezultat jego wykładni językowej, a więc przyjęcie, że "podmiotem uprawnionym", o którym mowa w tym przepisie, niekoniecznie musi być dostawca Systemów.

Rozstrzygając spór w przedmiotowej sprawie Sąd zauważył, że Sąd w tym sporze przyznał rację Skarżącej, nie podzielając tym samym stanowiska prezentowanego w interpretacji, będącej przedmiotem skargi.

Wskazać wobec tego należy, że zgodnie z art. 18b ust. 1 u.p.d.o.p. od podstawy opodatkowania, ustalonej zgodnie z art. 18, odlicza się wydatki poniesione przez podatnika na nabycie nowych technologii. Zgodnie zaś z art. 18b ust. 4 tej ustawy podstawą ustalenia wielkości odliczenia jest kwota wydatków poniesionych przez podatnika na nabycie nowej technologii, uwzględnionych w wartości początkowej, w części, w jakiej została zapłacona podmiotowi uprawnionemu w roku podatkowym, w którym nową technologię wprowadzono do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych lub w roku następującym po tym roku, oraz w której nie została zwrócona podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Zdaniem Sądu, wobec przywołanej powyżej treści art. 18b ust. 4 u.p.d.o.p. rację należy przyznać Skarżącej, że skoro w treści tego przepisu Ustawodawca posługuje się pojęciem "podmiot uprawniony", to prawo do uwzględnienia podatku VAT w podstawie odliczenia wydatków dokonanych na nabycie nowych technologii powinno być respektowane zawsze tam, kiedy podatnik dokonuje określonych wydatków na ten cel na rzecz jakiegokolwiek podmiotu, a nie tylko zbywcy nowych technologii. Pojęcie "wydatek” pochodzi z zakresu ekonomii i jako takie właśnie musi być rozumiane na gruncie art. 18b ust. 4 tej ustawy. O ile podatnik poniósł wydatek, to regułą jest uprawnienie do uwzględnienia tego wydatku przy kalkulacji podstawy opodatkowania w związku z nabyciem nowej technologii. Niezrozumiałe byłoby zróżnicowanie tego uprawnienia w zależności od tego, czy wydatek jest ponoszony w związku z nabyciem nowej technologii od usługodawcy krajowego oraz uiszczeniem wydatku (podatku VAT) – z ekonomicznego punktu widzenia - w cenie nabytej usługi płaconej temu usługodawcy, czy też ponoszony jest w związku z nabyciem tej samej nowej technologii, ale od usługodawcy z innego kraju w formie podatku bezpośrednio wpłaconego do urzędu skarbowego. Zarówno w pierwszym, jak i w drugim przypadku, usługobiorca ponosi - z ekonomicznego punktu widzenia - ten sam wydatek. Wspomniane zróżnicowanie jego sytuacji prawnej przeczyłoby więc ratio legis ulgi na nowe technologie, abstrahując od faktu, że przeczyłoby też wykładni językowej art. 18b ust. 4 u.p.d.o.p.

Odnosząc się natomiast do powoływanej w skardze wykładni systemowej wewnętrznej, polegającej na odwoływaniu się do art. 16g ust. 1 pkt 1 i ust. 3 u.p.d.o.p., Sąd wskazuje, że nie jest ona przekonująca. W ust. 3 tego przepisu ustawa ewidentnie wskazuje przecież, że ceną nabycia jest kwota należna zbywcy (a nie "podmiotowi uprawnionemu"), zaś nie sposób utrzymywać, że zbywcą usługi jest właściwy naczelnik urzędu skarbowego. Tę cenę nabycia co do zasady pomniejsza się o podatek od towarów i usług, a tylko wtedy, gdy podatnikowi podatku dochodowego nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT albo podatek ten nie stanowi podatku naliczonego, przy ustalaniu wartości do odliczenia od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym nie odejmuje się podatku VAT. Punktem wyjścia jest jednak zawsze kwota należna zbywcy. Jeśli zatem podatek VAT nie był zapłacony zbywcy, lecz bezpośrednio urzędowi skarbowemu, to trudno przyjąć, że art. 16g ust. 3 u.p.d.o.p. pozwala nie odejmować od kwoty zapłaconej zbywcy podatku zapłaconego urzędowi skarbowemu. Niemniej, w ocenie Sądu, powyższa wątpliwość musi być ostatecznie rozstrzygnięta przy zastosowaniu wykładni celowościowej, tj. przy respektowaniu zasady, że dla Ustawodawcy w art. 18b ust. 4 u.p.d.o.p. było kwestią obojętną, czy podatnik - nabywca nowej technologii nabędzie ją od podmiotu krajowego, czy też zagranicznego. O ile ustalenie wielkości podatku VAT do odliczenia, w ramach art. 90 ust. 2 i 3 ustawy o VAT, doprowadzi do uznania, że podatnik ten może odliczyć podatek tylko częściowo, proporcjonalnie, to skutecznym bodźcem zachęcającym do nabycia nowej technologii, a przez to zwiększenia konkurencyjności i innowacyjności polskiej gospodarki, mogło być tylko nadanie podatnikowi podatku dochodowego uprawnienia do pomniejszenia podstawy opodatkowania o podatek VAT, jaki nie mógł być odliczony na gruncie przepisów o VAT. Uzależnienie tego uprawnienia od kraju pochodzenia usługodawcy w dużym stopniu niweczyłoby zamysł Ustawodawcy ustanowienia skutecznych prawnie mechanizmów skłaniających do ponoszenia wydatków na nowe technologie.

Dodatkowo Sąd przychyla się do argumentacji Skarżącej, że powyższe uzależnienie uprawnienia do uwzględnienia podatku VAT przy obniżeniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od kraju pochodzenia usługodawcy nie dałoby się pogodzić ze wspólnotową zasadą swobody świadczenia usług oraz swobody przepływu kapitału, ustanowionymi w art. 56 i art. 63 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Natomiast wykładnia omawianych przepisów przyjęta przez Ministra Finansów prowadzi do tego skutku, że za sprawą krajowych unormowań podatkowych nabywanie od podmiotów z innych krajów usług stanowiących nowe technologie będzie mniej atrakcyjne dla polskich podatników podatku dochodowego, niż nabywanie takich usług od podmiotów krajowych. Utrwalone orzecznictwo TSUE, dotyczące obowiązku państw członkowskich zapewnienia swobody przedsiębiorczości oraz zakazu dyskryminacyjnego traktowania ze względu na kryterium pochodzenia państwowego przedsiębiorcy (poza wyrokami wskazanymi w skardze wskazać można już na wyroki w sprawach C - 414/06 Lidl Belgium, C - 383/05 Raffaele Talotta, czy też C - 293/06 Deutsche Shell) potwierdza, że niedopuszczalna dyskryminacja i naruszenie swobody przedsiębiorczości może mieć postać zarówno wprost różnicującą opodatkowanie tej samej działalności prowadzonej w różnych krajach członkowskich, jak też postać dyskryminacji ukrytej, ale prowadzącej de facto do tego samego, niedopuszczalnego skutku. Choć więc podatki dochodowe nie są zharmonizowane, to jednak swoboda prawodawcy krajowego jest ograniczona zakazem dyskryminacji (jawnej bądź ukrytej) podmiotów z innych krajów członkowskich. Jednocześnie wykładnia przyjęta przez Ministra Finansów stanowiłaby utrudnienie w swobodnym przepływie kapitału. Pojęcie "inne przepływy kapitału", zdefiniowane w załączniku I do Dyrektywy 88/361/EWG, obejmuje m.in. honoraria autorskie oraz płatności za świadczone usługi. Przepływ takich honorariów i płatności nie byłby swobodny, gdyby przyjąć, jak uczynił to Minister Finansów, że w polskim prawie krajowym istnieje dyskryminacja w nabywaniu usług skutkujących wymienionymi płatnościami, o ile świadczą je podmioty z innych krajów członkowskich.

Mając powyższe na uwadze Sąd stwierdza, że Minister Finansów dopuścił się naruszenia art. 18b ust. 4 u.p.d.o.p. poprzez jego błędną wykładnię. Przy ponownym rozpatrzeniu sprawy Minister Finansów będzie zobowiązany uwzględnić zaprezentowane powyżej stanowisko Sądu.

Dodatkowo Sąd wyjaśnia, iż pomimo, że zaskarżona interpretacja była dla Skarżącej częściowo korzystna, Sąd uchylił ją w całości z uwagi na nieprawidłową wykładnię prawa materialnego. Takie rozstrzygnięcie nie narusza wyrażonej w art. 134 § 2 p.p.s.a. zasady, zgodnie z którą Sąd nie może wydać orzeczenia na niekorzyść strony. Jak bowiem stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z dnia 7 lipca 2014r., sygn. akt II FPS 1/14, unormowanie zawarte w art. 134 § 2 p.p.s.a. nie ma zastosowania w przypadku zaskarżenia do sądu administracyjnego indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie uwzględnienia w podstawie kalkulacji kwoty ulgi na nowe technologie, podatku naliczonego VAT związanego z wydatkami poniesionymi na nabycie i wdrożenie licencji na korzystanie z nowych technologii, w odniesieniu do którego Wnioskodawcy nie przysługuje prawo odliczenia od podatku należnego, w sytuacji gdy powyższe wydatki zostaną poniesione na rzecz podmiotu krajowego jak i podmiotu nieposiadającego w Polsce siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (import usług) w roku wprowadzenia nowej technologii do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych oraz w roku następującym po tym roku, wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. Organ.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe

Sp. o.o. (dalej: „Wnioskodawca”) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawiera między innymi umowy, na podstawie których nabywa licencje na korzystanie z systemów komputerowych (dalej: „System”). Systemy mogą być nabywane przez Wnioskodawcę od dostawców krajowych bądź też od dostawców będących podatnikami VAT nieposiadającymi siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, a więc także od dostawców z innych niż Polska państw członkowskich Unii Europejskiej. W przypadku nabycia Systemu od podmiotu zagranicznego Wnioskodawca jest zobowiązany do rozpoznania importu usług.

Licencje na korzystanie z Systemów, nabywane przez Wnioskodawcę stanowią wartości niematerialne i prawne w rozumieniu art. 16b ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej „ustawa o pdop”) i spełniają warunki określone w art. 16b ust. 1 tej ustawy, tj.:

są nabyte przez Wnioskodawcę,
nadają się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia ich do używania,
przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
są wykorzystywane przez Wnioskodawcę na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Wnioskodawca wprowadza zakupione licencje do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych po wdrożeniu Systemu objętego nabytą licencją i po stwierdzeniu, że System nadaje się do gospodarczego wykorzystania.

Wnioskodawca prowadzi zasadniczo wyłącznie działalność zwolnioną z podatku VAT, w związku z tym, Wnioskodawca nie ma prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabywanymi Systemami. W konsekwencji, kwoty podatku naliczonego VAT związane z wydatkami poniesionymi na nabycie licencji na korzystanie z Systemu i ich wdrożenie, w stosunku do których Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do ich odliczenia od podatku należnego, Wnioskodawca uwzględnia w wartości początkowej Systemu jako wartości niematerialnej i prawnej, niezależnie od tego czy Wnioskodawca nabył System od dostawcy krajowego czy od dostawcy zagranicznego.

Wnioskodawca rozważa możliwość skorzystania z tzw. ulgi na nowe technologie, która została uregulowana w art. 18b ustawy o pdop, w przypadku, gdyby Systemy spełniały warunki uprawniające do skorzystania z takiej ulgi. Ocena spełnienia tych warunków przez Systemy nie jest przedmiotem niniejszego wniosku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy kwoty podatku naliczonego VAT związane z wydatkami dotyczącymi nabycia i wdrożenia licencji na korzystanie z nowych technologii, w rozumieniu art. 18b ustawy o pdop, poniesione w roku wprowadzenia nowej technologii do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych oraz w roku następującym po tym roku, w sytuacji, gdy Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia tego podatku naliczonego od podatku należnego, powinny zostać uwzględnione w podstawie kalkulacji kwoty ulgi na nowe technologie, o której mowa w art. 18b ustawy o pdop, niezależnie od tego czy powyższe wydatki zostaną poniesione na rzecz podmiotu krajowego czy na rzecz podmiotu nieposiadającego w Polsce siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli System będzie spełniał warunki do uznania go za nową technologię w rozumieniu art. 18b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm., dalej: pdop), to kwoty podatku naliczonego VAT z tytułu licencji na korzystanie z Systemu oraz usług związanych z wdrożeniem Systemu nabytych od podmiotów krajowych, jak i nieposiadających w Polsce siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, powinny zostać uwzględnione w podstawie kalkulacji kwoty ulgi na nowe technologie, o której mowa w tym przepisie w zakresie w jakim Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego i w jakim w związku z tym, wartość podatku naliczonego została uwzględniona w wartości początkowej Systemów dla celów podatku dochodowego.

Zgodnie z art. 18b ust. 1 ustawy o pdop od podstawy opodatkowania odlicza się wydatki poniesione przez podatnika na nabycie nowych technologii. Podstawą ustalenia wielkości odliczenia - co wynika z art. 18b ust. 4 ustawy o pdop - jest kwota wydatków poniesionych przez podatnika na nabycie nowej technologii, uwzględnionych w wartości początkowej, w części, w jakiej została zapłacona podmiotowi uprawnionemu w roku podatkowym, w którym nową technologię wprowadzono do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych lub w roku następującym po tym roku, oraz w której nie została zwrócona podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Biorąc pod uwagę treść powyższego przepisu, koszty niepodlegającego odliczeniu podatku naliczonego VAT z tytułu nabycia Systemu, aby mogły być uwzględnione w podstawie „ulgi na nowe technologie”, powinny zostać ujęte w wartości początkowej Systemu, a ponadto powinny zostać przez Wnioskodawcę faktycznie zapłacone podmiotowi uprawnionemu w roku podatkowym, w którym wprowadzono System do ewidencji lub następnym roku podatkowym oraz wydatki te nie mogą zostać Wnioskodawcy zwrócone w jakiejkolwiek formie. Mając powyższe na uwadze, zdaniem Wnioskodawcy, powołany przepis należy rozumieć w ten sposób, iż istota sformułowanego w nim warunku sprowadza się do tego, aby kwota, o której mowa w tym przepisie, została faktycznie zapłacona w określonych latach podatkowych oraz to, aby nie otrzymano jej zwrotu w jakiejkolwiek formie.

Zdaniem Wnioskodawcy, sformułowanie „kwota wydatków zapłacona podmiotowi uprawnionemu w roku podatkowym”, zawarte w art. 18b ust. 4 ustawy o pdop, należy rozumieć jako odnoszące się do wszystkich faktycznie zapłaconych kwot na rzecz każdego podmiotu uprawnionego do ich otrzymania. Należy bowiem zauważyć, że ustawodawca nie wprowadził do ustawy o pdop definicji „podmiotu uprawnionego”, pojęcie to należy zatem rozumieć zgodnie z jego językowym znaczeniem, a więc jako odnoszące się do każdego podmiotu uprawnionego do otrzymania określonej kwoty.

Ustawodawca nie wskazał w ustawie o pdop, iż jedynie dostawca jest podmiotem uprawnionym. Wprost przeciwnie, można twierdzić, że skoro ustawodawca nie posłużył się określeniem „dostawcy” lecz pojęciem szerszym, to uczynił to celowo, aby nie ograniczać kręgu odbiorców zapłaty jedynie do dostawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, zapłata kwoty podatku VAT na rzecz organu podatkowego uprawnionego do jego otrzymania stanowi zapłatę na rzecz podmiotu uprawnionego, o której mowa w art. 18b ust. 4 ustawy o pdop, zatem wyczerpuje przesłanki określone w tym przepisie.

Ponadto, należy też zwrócić uwagę, iż Wnioskodawca w przedstawionym stanie faktycznym będzie nabywać Systemy między innymi od podmiotów zagranicznych, w tym od podmiotów z innych niż Polska państw członkowskich Unii Europejskiej. Przyjęcie interpretacji innej niż przedstawiona powyżej przez Wnioskodawcę, mogłoby prowadzić do dyskryminacji takich dostawców względem dostawców krajowych. Należy bowiem zauważyć, że zróżnicowanie możliwości skorzystania z ulgi podatkowej w zależności wyłącznie od tego czy dostawca Systemu jest podmiotem krajowym czy zagranicznym, byłoby sprzeczne z podstawowymi zasadami prawa Unii Europejskiej, takimi jak zasada równości i zasada niedyskryminacji (zgodnie z art. 18 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej w zakresie zastosowania Traktatów i bez uszczerbku dla postanowień szczególnych, które one przewidują, zakazana jest wszelka dyskryminacja ze względu na przynależność państwową), zakaz nakładania podatków w sposób dyskryminujący podmioty z innych państw członkowskich (zgodnie z art. 110 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej żadne Państwo Członkowskie nie nakłada bezpośrednio lub pośrednio na produkty innych Państw Członkowskich podatków wewnętrznych jakiegokolwiek rodzaju wyższych od tych, które nakłada bezpośrednio lub pośrednio na podobne produkty krajowe) czy też zasada swobody świadczenia usług w ramach Unii Europejskiej (zgodnie z art. 56 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej w ramach poniższych postanowień ograniczenia w swobodnym świadczeniu usług wewnątrz Unii są zakazane w odniesieniu do obywateli Państw Członkowskich mających swe przedsiębiorstwo w Państwie Członkowskim innym niż Państwo odbiorcy świadczenia).

Powyższe zasady traktatowe znajdują swoje odzwierciedlenie w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który w wielu wyrokach wskazuje między innymi na zakaz bezpośredniej lub pośredniej dyskryminacji podatkowej, towarów pochodzących z innych państw członkowskich względem towarów krajowych (por. sprawy C-387/01 Weigel § 66; C-383/01 De Danske Bilimportrrer § 37; C-101/00 Tulliasiamies i Siilin § 52; C-345/93 Nunes Tadeu § 18; C-47/88 Komisja v. Dania § 9), potwierdza też, że traktatowa zasada swobody świadczenia usług obejmuje zakaz dyskryminacji zarówno jawnej jak ukrytej usługodawcy lub usługobiorcy ze względu na państwo pochodzenia (np. wyrok w sprawie C-388/01, Komisja przeciwko Włochom).

Jak ponadto wynika z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej organy państw członkowskich mają obowiązek stosowania tzw. wykładni prounijnej (np. wyrok w sprawie 14/83, Sabine von Colson i Elisabeth Kamann). Wykładnia prounijna polega na tym, że w przypadku, gdy możliwa jest interpretacja przepisu prawa krajowego, która nie prowadzi do konfliktu z zasadami prawa Unii Europejskiej, to taka wykładnia powinna mieć pierwszeństwo przed interpretacją niezgodną z prawem europejskim.

Mając powyższe na uwadze, należy uznać, że interpretacja, zgodnie z którą w przypadku nabycia Systemu od dostawców z innych państw członkowskich Unii Europejskiej, kwota podatku VAT naliczonego nie może być uwzględniona w podstawie ulgi na nowe technologie, może stanowić przejaw zakazanej dyskryminacji podmiotów z innych państw członkowskich Unii Europejskiej ze względu na ich pochodzenie. Interpretacja taka prowadziłaby bowiem do przyznania specjalnej ulgi podatkowej jedynie w przypadku nabycia licencji od polskich dostawców oraz pozbawienia prawa do skorzystania z tej ulgi, w przypadku nabycia porównywalnych licencji od producentów z innych państw, w tym państw członkowskich Unii Europejskiej. W celu uniknięcia powyższej dyskryminacji, należy w pierwszej kolejności zastosować wykładnię przepisu krajowego, która nie prowadzi do naruszenia prawa Unii Europejskiej. W konsekwencji należy uznać, że kwota niepodlegającego odliczeniu podatku naliczonego powinna być uwzględniona w kalkulacji wartości ulgi na nowe technologie niezależnie od tego jaki podmiot jest dostawcą Systemu, tj. czy jest to podmiot krajowy, czy też zagraniczny.

Podsumowując, w świetle obowiązujących przepisów oraz mając na uwadze naczelne zasady prawa Unii Europejskiej, za prawidłowe należy uznać przedstawione przez Wnioskodawcę stanowisko, zgodnie z którym Wnioskodawca będzie uprawniony do uwzględnienia w kalkulacji podstawy ustalenia wielkości odliczenia związanego z ulgą na nabycie nowych technologii podatku od towarów i usług, który został wykazany przez Wnioskodawcę, w części, w której nie podlegał odliczeniu, na podstawie przepisów ustawy o VAT i nie został Wnioskodawcy zwrócony w jakiejkolwiek formie niezależnie od tego czy Wnioskodawca nabył System od dostawcy krajowego czy od dostawy zagranicznego.

Takie stanowisko zajmują także organy podatkowe. Podobne stanowisko w tym zakresie zajął przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 8 sierpnia 2013 r. (sygn. ITPB3/423-272a/13/PS), w której stwierdził, że: „Spółka uprawniona jest do uwzględnienia w kalkulacji podstawy ustalenia wielkości odliczenia związanego z ulgą na nabycie nowych technologii podatku naliczonego w części, w której nie przysługuje pomniejszenie kwoty podatku należnego stosownie do treści art. 90 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, który został wykazany na fakturach wewnętrznych wystawionych przez Spółkę.

W związku z powyższym Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości przedstawionego stanowiska.

W wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy, po uwzględnieniu prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 czerwca 2016 r. sygn. akt III SA/Wa 1724/15 oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 października 2018 r. sygn. akt II FSK 2936/16 w świetle obowiązującego stanu prawnego, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie uwzględnienia w podstawie kalkulacji kwoty ulgi na nowe technologie, podatku naliczonego VAT związanego z wydatkami poniesionymi na nabycie i wdrożenie licencji na korzystanie z nowych technologii, w odniesieniu do którego Wnioskodawcy nie przysługuje prawo odliczenia od podatku należnego, w sytuacji gdy powyższe wydatki zostaną poniesione na rzecz podmiotu krajowego jak i podmiotu nieposiadającego w Polsce siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (import usług) w roku wprowadzenia nowej technologii do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych oraz w roku następującym po tym roku – należy uznać za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 j.t.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin