Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.137.2019.1.JK2
z 24 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 marca 2019 r. (data wpływu 25 marca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest zakładem ubezpieczeń prowadzącym działalność w zakresie ubezpieczeń w dziale II, tj. pozostałe ubezpieczenia osobowe oraz ubezpieczenia majątkowe w grupach 1-4, 6-10,12-18 stosownie do przepisów ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Dz. U. z 2018 r. poz. 999), zwanej dalej „ustawą o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej”. W związku z prowadzoną działalnością Wnioskodawca dokonuje wypłat świadczeń na rzecz osób fizycznych (dalej: "świadczenia").

Świadczenia mogą być wypłacone przez Wnioskodawcę m.in. w następujących sytuacjach:

1. świadczenie wypłacane na podstawie umowy ubezpieczenia, w związku z zajściem określonego w tej umowie zdarzenia,
2. świadczenie wypłacane mimo, że w ocenie Wnioskodawcy w danym przypadku wyłączona jest jego odpowiedzialność wskutek nieobowiązywania umowy ubezpieczenia lub (umownego lub wynikającego z przepisów prawa) wyłączenia jego odpowiedzialności (dalej: „świadczenia kulancyjne" lub „kulancja").
   
   

W pierwszym przypadku podstawą wypłaty świadczenia będzie umowa ubezpieczenia zawarta przez ubezpieczającego z Wnioskodawcą. W przypadku zajścia określonego zdarzenia, uprawniony z umowy ubezpieczenia wystąpi do Wnioskodawcy z roszczeniem o wypłatę świadczenia. Stosownie do art. 16 ustawy o działalności ubezpieczeniowej, po otrzymaniu zawiadomienia o zajściu zdarzenia losowego objętego ochroną ubezpieczeniową Wnioskodawca będzie podejmował postępowanie dotyczące ustalenia stanu faktycznego zdarzenia, zasadności zgłoszonych roszczeń i wysokości świadczenia. W sytuacji, gdy w ocenie Wnioskodawcy świadczenie nie przysługuje lub przysługuje w innej wysokości niż określona w zgłoszonym roszczeniu, Wnioskodawca będzie informował o tym osobę występującą z roszczeniem wskazując na okoliczności oraz na podstawę prawną uzasadniającą całkowitą lub częściową odmowę wypłaty świadczenia.

Jeżeli osoba zgłaszająca roszczenie będzie kwestionować ustalenia Wnioskodawcy co do wysokości przyznanego świadczenia, bądź odmowy jego wypłaty, Wnioskodawca - mając na względzie różnego rodzaju ryzyka, jakie mogą zaistnieć w przypadku ewentualnego sporu z uprawnionym - może podjąć działania mające na celu zawarcie ugody z osobą zgłaszającą roszczenie. W przypadku odmowy wypłaty świadczenia i sporu sądowego wynikłego z odmowy, podstawą wypłaty świadczenia może być prawomocne orzeczenie sądu zasądzające świadczenie na rzecz osoby uprawnionej.

W drugim przypadku (świadczenia kulancyjne) wypłata świadczenia może mieć miejsce pomimo tego, że w opinii Wnioskodawcy - na podstawie przepisów prawa lub postanowień danej umowy ubezpieczenia, w tym ogólnych warunków ubezpieczenia - brak jest odpowiedzialności Wnioskodawcy w zakresie, w jakim osoba zgłaszająca roszczenie będzie domagać się zapłaty świadczenia. Wnioskodawca może dokonać wypłaty takiego świadczenia, mając na względzie swój szeroko pojęty interes ekonomiczny (np. wysokie koszty ewentualnego procesu sądowego w stosunku do kwoty spornej, ryzyk wizerunkowe, konieczność zachowania pozytywnych relacji lub zasady współżycia społecznego.

Świadczenie kulancyjne może być wypłacone na podstawie uzasadnionego wniosku, sporządzonego przez osobę występująca z roszczeniem po zajęciu stanowiska komórki organizacyjnej Wnioskodawcy, która stwierdziła zasadność wypłaty świadczenia mimo braku odpowiedzialności Wnioskodawcy.

Podsumowując, tytułem wypłaty przedmiotowych świadczeń przez Wnioskodawcę może być:

1. uznanie roszczenia osoby uprawnionej w wyniku ustaleń dokonanych w postępowaniu, o którym mowa w art. 16 ustawy o działalności ubezpieczeniowej;
2. ugoda zawarta z uprawnionym;
3. prawomocne orzeczenie sądu;
4. wypłata w drodze kulancji.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wypłata opisanych wyżej świadczeń przez Wnioskodawcę na rzecz osób uprawnionych powoduje obowiązek sporządzenia przez Wnioskodawcę informacji o wysokości przychodów (PIT-11) i przekazania jej podatnikowi oraz właściwemu urzędowi skarbowemu?

Zdaniem Wnioskodawcy, zdefiniowane w opisie stanu faktycznego świadczenia podlegają zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych („PIT") na mocy art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy o PIT. Zgodnie więc z treścią art. 42a tej ustawy, w związku z ich wypłatą nie powstanie obowiązek sporządzenia przez Wnioskodawcę i przekazania informacji PIT-11 (do końca roku 2018 był to PIT-8C). Warunkiem zwolnienia od PIT jest to, by wypłacane świadczenia nie stanowiły dochodu a) z ubezpieczenia składników majątku służących prowadzeniu działalności gospodarczej b) o którym mowa w art. 24 ust. 15 i 15a ustawy o PIT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

1. W myśl art. 42a ustawy o PIT, „Osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania."
   W przypadku więc wypłaty przez Wnioskodawcę świadczeń objętych zwolnieniem od PIT na mocy art. 21 ustawy o PIT, Wnioskodawca nie będzie obowiązany do sporządzenia informacji PIT-11 (do końca roku 2018 był to PIT-8C), a tym samym do przekazania jej podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu.
2. Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy o PIT, wolne od PIT są kwoty otrzymane z tytułu ubezpieczeń majątkowych i osobowych, z wyjątkiem: a) odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą lub prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane zgodnie z art. 27 ust. 1 lub art. 30c, b) dochodu, o którym mowa w art. 24 ust. 15 i ust. 15a.
3. Kluczowym dla rozstrzygnięcia przedmiotowej kwestii jest więc ustalenie, czy świadczenia wypłacane przez Wnioskodawcę, są świadczeniami z tytułu ubezpieczeń majątkowych i osobowych.
   
   

Umowa ubezpieczenia jest umową nazwaną zdefiniowaną w art. 805 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r., Nr 16, poz. 93, z późn. zm.). Zgodnie z treścią tego przepisu „przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę”.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, tytułem wypłaty przedmiotowych świadczeń przez Wnioskodawcę może być:

1. uznanie roszczenia osoby uprawnionej w wyniku ustaleń dokonanych w postępowaniu, o którym mowa w art. 16 ustawy o działalności ubezpieczeniowej;
   
2. ugoda zawarta z uprawnionym;
3. prawomocne orzeczenie sądu;
4. wypłata w drodze kulancji.
   
   

Dla ustalenia, czy świadczenia wypłacone przez Wnioskodawcę stanowią „kwoty otrzymane z tytułu ubezpieczeń majątkowych i osobowych” bez znaczenia pozostaje fakt, czy do wypłaty świadczenia dochodzi w wyniku uznania roszczenia osoby uprawnionej w wyniku ustaleń dokonanych w postępowaniu, o którym mowa w art. 16 ustawy o działalności ubezpieczeniowej, zawarcia ugody, prawomocnego orzeczenia sądu, czy też w drodze kulancji. Zwolnieniem przedmiotowym zostały objęte bowiem kwoty wypłat z ubezpieczeń majątkowych i osobowych, bez względu na sposób ich kalkulacji oraz okoliczności, które legły u podstaw ich wypłaty.

Stanowisko powyższe znajduje potwierdzenie w wydawanych przez organy podatkowe interpretacjach indywidualnych, w tym również tych wydanych przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie IPPB4/4511-1282/15-5/IM, interpretacja indywidualna z dnia 17 grudnia 2015 roku, interpretacji IPPB4/4511-1281/15-5/IM z dnia 17 grudnia 2015 roku, IPPB2/415-1023/14-2/MK interpretacja z dnia 23 lutego 2015 roku.

Wnioskodawca rozumie, że ww. wyżej interpretacje indywidualne wydane zostały w indywidualnych sprawach i tylko w tamtych sprawach są wiążące. Zostały one jednakże powołane z uwagi na zawarte w nich wskazówki interpretacyjne, jako - zdaniem Wnioskodawcy - użyteczne i aktualne również w niniejszej sprawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 cyt. ustawy, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2018 r. przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast w świetle art. 11 ust. 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń

Z ogólnej definicji przychodów zawartej w art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że przychodami są w szczególności otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Przy czym przez pojęcie „otrzymane” – zgodnie ze Słownikiem języka polskiego – należy rozumieć takie pieniądze i wartości pieniężne, które zostały podatnikowi dane. Mając na uwadze istnienie wielu form rozliczeń należy uznać, że otrzymane pieniądze to nie tylko wypłacona gotówka, ale również kwota, która wpłynęła na rachunek bankowy podatnika. Natomiast „postawionymi do dyspozycji” są takie pieniądze i wartości pieniężne, które podatnik – wykazując określoną aktywność – ma możliwość włączyć do swojego władztwa. Innymi słowy, podatnik ma możliwość skorzystania z tychże pieniędzy, a nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone środki do dyspozycji.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Na mocy art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, źródłami przychodów są inne źródła.

Równocześnie, przepis art. 20 ust. 1 przytoczonej ustawy stanowi, że za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Zgodnie z art. 42a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r., osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania (PIT-8C).

Natomiast na podstawie art. 42a ust. 1 w zw. z ust. art. 42a ust. 2 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2019 r., rolnik, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania (PIT-11).

Natomiast na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy zwalnia się od podatku kwoty otrzymane z tytułu ubezpieczeń majątkowych i osobowych za wyjątkiem:

1. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą lub prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane zgodnie z art. 27 ust. 1 lub art. 30c,
2. dochodu, o którym mowa w art. 24 ust. 15 i 15a.
   
   

Ogólne warunki, zasady podejmowania i prowadzenia działalności w zakresie ubezpieczeń majątkowych i osobowych określa ustawa z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Dz. U. z 2019 r., poz. 381, z późn. zm.).

Na podstawie art. 28 ustawy o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej, zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie lub świadczenie na podstawie uznania roszczenia uprawnionego z umowy ubezpieczenia w wyniku ustaleń dokonanych w przeprowadzonym przez siebie postępowaniu, o którym mowa w art. 29, zawartej z nim ugody lub prawomocnego orzeczenia sądu.

Z treści art. 805 § 1 i § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r. poz.1025, z późn. zm.) wynika, że przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie:

1. przy ubezpieczeniu majątkowym – określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku;
2. przy ubezpieczeniu osobowym – umówionej sumy pieniężnej, renty lub innego świadczenia w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku w życiu osoby ubezpieczonej.
   
   

Zgodnie z art. 822 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej jest rodzajem ubezpieczenia majątkowego, o którym mowa w art. 822 ustawy Kodeks cywilny. Świadczenie należne od ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia OC ma wyrównywać uszczerbek majątkowy powstały już w wyniku wystąpienia zdarzenia wyrządzającego szkodę osobie trzeciej.

Stosownie do art. 829 § 1 ustawy Kodeks cywilny, ubezpieczenie osobowe może w szczególności dotyczyć:

1. przy ubezpieczeniu na życie – śmierci osoby ubezpieczonej lub dożycia przez nią oznaczonego wieku,
2. przy ubezpieczeniu następstw nieszczęśliwych wypadków – uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia lub śmierci wskutek nieszczęśliwego wypadku.
   
   

Należy zauważyć, przez kwoty otrzymane z tytułu ubezpieczeń, objęte dyspozycją art. 21 ust. 1 pkt 4 rozumie się świadczenia do wypłaty, których zobowiązany jest ubezpieczyciel w związku z zawartą umową ubezpieczenia.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, ze w związku z prowadzoną działalnością Wnioskodawca dokonuje wypłat świadczeń na rzecz osób fizycznych. Świadczenia mogą być wypłacone przez Wnioskodawcę m.in. w następujących sytuacjach: 1. świadczenie wypłacane na podstawie umowy ubezpieczenia, w związku z zajściem określonego w tej umowie zdarzenia, 2. świadczenie wypłacane mimo, że w ocenie Wnioskodawcy w danym przypadku wyłączona jest jego odpowiedzialność wskutek nieobowiązywania umowy ubezpieczenia lub (umownego lub wynikającego z przepisów prawa) wyłączenia jego odpowiedzialności („świadczenia kulancyjne" lub „kulancja"). Tytułem wypłaty przedmiotowych świadczeń przez Wnioskodawcę może być:

1. uznanie roszczenia osoby uprawnionej w wyniku ustaleń dokonanych w postępowaniu, o którym mowa w art. 16 ustawy o działalności ubezpieczeniowej;
   
2. ugoda zawarta z uprawnionym;
   
3. prawomocne orzeczenie sądu;
4. wypłata w drodze kulancji.
   
   

Mając na uwadze powołane przepisy oraz przedstawiony opis stanu faktycznego należy stwierdzić, świadczenia te korzystają ze zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym Wnioskodawca nie ma obowiązku sporządzenia i przesłania do podatnika i właściwego organu podatkowego informacji według ustalonego wzoru o wysokości przychodów, o której mowa w art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (PIT-11, do końca 2018 r. był to PIT-8C).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.