Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.150.2019.2.AP
z 22 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni – przedstawione we wniosku z dnia 21 marca 2019 r. (data wpływu 22 marca 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 6 maja 2019 r. (data wpływu 7 maja 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych nieodpłatnego przekazania przedsiębiorstwa przez jednego małżonka na rzecz drugiego małżonka jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900), w związku z czym pismem z dnia 23 kwietnia 2019 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.150.2019.1.AP, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 23 kwietnia 2019 r. (data doręczenia 26 kwietnia 2019 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła powyższy wniosek pismem z dnia 6 maja 2019 r., nadanym w dniu 6 maja 2019 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni zamierza przejąć przedsiębiorstwo swojego męża, którego przedmiotem działalności jest handel opałem oraz usługi transportowe. W skład przedsiębiorstwa wchodzą środki trwałe, drobne wyposażenie oraz towary handlowe, a także wszelkie kontakty handlowe, baza nabywców, usługi na umowy abonamentowe. Mąż rozlicza się na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów, taką samą formę Wnioskodawczyni wybierze dla swojej działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni przejmie przedsiębiorstwo nieodpłatnie, ponieważ ma z mężem wspólność majątkową.

W piśmie z dnia 6 maja 2019 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni wskazała, że w dniu 22 stycznia 2019 r. wystąpiła z wnioskiem o wpis do CEiDG i taki wpis otrzymała, jednak działalności gospodarczej nie rozpoczęła i w związku z tym wniosła o zawieszenie działalności gospodarczej. Od dnia 31 stycznia 2019 r. działalność jest zawieszona. Dochody z przyszłej działalności Wnioskodawczyni planuje opodatkować na zasadach ogólnych, a dla celów podatkowych zamierza prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów - podobnie jak robi to obecnie Jej mąż. Opisane we wniosku przedsiębiorstwo męża jest przedsiębiorstwem w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego, tzn. jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni zamierza przejąć przedsiębiorstwo po uzyskaniu interpretacji w kwestii nurtujących Jej wątpliwości, a dokładny moment przejęcia uzależnia od tego, czy interpretacja będzie pozytywna, czy negatywna. Decyzja taka podyktowana jest tym, że Wnioskodawczyni chce działać w warunkach niebudzących wątpliwości podatkowych w zakresie owego przejęcia. W przypadku przejęcia przez Wnioskodawczynię przedsiębiorstwa mąż zaprzestanie prowadzenia działalności gospodarczej. Przejęcie nastąpi w formie pisemnego protokołu przekazania przedsiębiorstwa. Powodem przejęcia przedsiębiorstwa jest zniechęcenie męża do dalszego jego prowadzenia, z kolei Wnioskodawczyni nie chce tracić źródła zarobkowania, które ma już stworzoną określoną pozycję na lokalnym rynku. Towary handlowe zakupione w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez męża oraz te, które jeszcze zostaną zakupione do momentu przejęcia przedsiębiorstwa zostały oraz zostaną zarachowane w koszty uzyskania przychodu w działalności gospodarczej męża. W momencie przekazania przedsiębiorstwa koszty uzyskania przychodów w działalności męża zostaną skorygowane o wartość tych towarów, których mąż nie sprzeda, i które będą elementem składowym przedsiębiorstwa na dzień jego przekazania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy przyjęte w ramach przedsiębiorstwa towary handlowe będą dla Wnioskodawczyni stanowić koszty uzyskania przychodu, wynikającego ze sprzedaży towarów?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w związku z tym, że łączy Ją z mężem wspólność majątkowa, małżonkowie towary handlowe nabyli wspólnie, a zatem Wnioskodawczyni poniosła wydatki na ich nabycie (łącznie z mężem). Towary te nie zostały sprzedane w działalności męża (w związku z czym o ich wartość zostaną skorygowane koszty uzyskania przychodów w działalności męża), natomiast zostaną sprzedane w działalności Wnioskodawczyni.

Wnioskodawczyni uważa zatem, że skoro to Ona osiągnie przychód z ich sprzedaży, to powinna mieć możliwość zaliczenia poniesionych na nie wydatków w koszty uzyskania tego przychodu.

Nie znajdzie tu też zastosowania art. 23 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z uwagi na to, że istnieje pomiędzy Wnioskodawczynią a Jej mężem wspólnota majątkowa i w rozumieniu przepisów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (Dział III) oraz Kodeksu Cywilnego (art. 888) przekazanie takie nie jest darowizną. Towary te zostały nabyte w trakcie trwania wspólności majątkowej i ze wspólnych środków finansowych, zatem przy ich przekazaniu na potrzeby działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawczynię nie nastąpi zmiana właściciela, a jedynie zmiana osoby zarządzającej określonymi składnikami majątku w obrębie tej samej wspólności majątkowej (zgodnie z art. 36 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego). Współwłaścicielami tych składników bowiem pozostaną nadal te same osoby.

W związku z powyższym, Wnioskodawczyni uważa, że wartość towarów handlowych, które przekaże Jej mąż w celu odsprzedaży, w Jej działalności gospodarczej będzie stanowić koszt uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5a pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o przedsiębiorstwie oznacza to przedsiębiorstwo w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego.

Definicja przedsiębiorstwa zawarta została w art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), zgodnie z którym przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych, przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej.

Obejmuje ono w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
5. koncesje, licencje i zezwolenia;
6. patenty i inne prawa własności przemysłowej;
7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
8. tajemnice przedsiębiorstwa;
9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
   
   

Zauważyć przy tym należy, że katalog składników (elementów) przedsiębiorstwa, o których mowa w ww. przepisie, nie ma charakteru zamkniętego, o czym świadczy użycie sformułowania „w szczególności”. W związku z powyższym, w skład przedsiębiorstwa w rozumieniu Kodeksu cywilnego mogą wchodzić także inne składniki majątkowe, niewymienione w cyt. wyżej przepisie, np. zobowiązania wynikające z prowadzonej w ramach tego przedsiębiorstwa pozarolniczej działalności gospodarczej.

W myśl natomiast art. 55² Kodeksu cywilnego, czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłe wynika, że Wnioskodawczyni zamierza przejąć przedsiębiorstwo swojego męża, którego przedmiotem działalności jest handel opałem oraz usługi transportowe. W skład przedsiębiorstwa wchodzą środki trwałe, drobne wyposażenie oraz towary handlowe, a także wszelkie kontakty handlowe, baza nabywców, usługi na umowy abonamentowe. Mąż rozlicza się na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów, taką samą formę Wnioskodawczyni wybierze dla swojej działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni przejmie przedsiębiorstwo nieodpłatnie, ponieważ ma z mężem wspólność majątkową. W dniu 22 stycznia 2019 r. wystąpiła z wnioskiem o wpis do CEiDG i taki wpis otrzymała, jednak działalności gospodarczej nie rozpoczęła i w związku z tym wniosła o zawieszenie działalności gospodarczej. Od dnia 31 stycznia 2019 r. działalność jest zawieszona. Opisane we wniosku przedsiębiorstwo męża jest przedsiębiorstwem w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego, tzn. jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. W przypadku przejęcia przez Wnioskodawczynię przedsiębiorstwa mąż zaprzestanie prowadzenia działalności gospodarczej. Przejęcie nastąpi w formie pisemnego protokołu przekazania przedsiębiorstwa. Towary handlowe zakupione w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez męża oraz te, które jeszcze zostaną zakupione do momentu przejęcia przedsiębiorstwa, zostały oraz zostaną zarachowane w koszty uzyskania przychodu w działalności gospodarczej męża. W momencie przekazania przedsiębiorstwa koszty uzyskania przychodów w działalności męża zostaną skorygowane o wartość tych towarów, których mąż nie sprzeda, i które będą elementem składowym przedsiębiorstwa na dzień jego przekazania.

Na podstawie art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682, z późn. zm.), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Stosownie natomiast do art. 33 ww. ustawy, do majątku osobistego każdego z małżonków należą:

1. przedmioty majątkowe nabyte przed powstaniem wspólności ustawowej;
2. przedmioty majątkowe nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę, chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił;
3. prawa majątkowe wynikające ze wspólności łącznej podlegającej odrębnym przepisom;
4. przedmioty majątkowe służące wyłącznie do zaspokajania osobistych potrzeb jednego z małżonków;
5. prawa niezbywalne, które mogą przysługiwać tylko jednej osobie;
6. przedmioty uzyskane z tytułu odszkodowania za uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia albo z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; nie dotyczy to jednak renty należnej poszkodowanemu małżonkowi z powodu całkowitej lub częściowej utraty zdolności do pracy zarobkowej albo z powodu zwiększenia się jego potrzeb lub zmniejszenia widoków powodzenia na przyszłość;
7. wierzytelności z tytułu wynagrodzenia za pracę lub z tytułu innej działalności zarobkowej jednego z małżonków;
8. przedmioty majątkowe uzyskane z tytułu nagrody za osobiste osiągnięcia jednego z małżonków;
9. prawa autorskie i prawa pokrewne, prawa własności przemysłowej oraz inne prawa twórcy;
10. przedmioty majątkowe nabyte w zamian za składniki majątku osobistego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.
    
    

Wyżej wymieniony przepis określa zatem, co stanowi osobisty majątek każdego z małżonków. Do majątku odrębnego małżonków nie zalicza się zatem przedmiotów służących do prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 34¹ Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, każdy z małżonków jest uprawniony do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego oraz do korzystania z nich w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez drugiego małżonka.

Stosownie natomiast do art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

W tym miejscu należy podkreślić, że w przypadku, gdy do przekazania przedsiębiorstwa dochodzi między małżonkami, między którymi obowiązuje ustrój wspólności majątkowej, w ten sposób, że jeden z małżonków przekazuje nieodpłatnie składniki majątku wykorzystywane w swojej działalności gospodarczej, a drugi małżonek przyjmuje je do wykorzystywania we własnej działalności gospodarczej i składniki te objęte są wspólnością majątkową, nie dochodzi do zmiany właściciela tych składników majątku. Zmienia się jedynie sposób ich wykorzystywania.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Zatem, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
  

• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Z przeanalizowanych regulacji prawnych wynika, że przepis art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uzależnia możliwość zaliczenia wydatku w ciężar kosztów uzyskania przychodów od spełnienia m.in. warunku, że wydatek ten musi zostać poniesiony przez podatnika.

Według definicji „kosztu”, zawartej w internetowym Słowniku języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, pojęcie to oznacza – sumę pieniędzy wydatkowanej na kupno lub opłacenie czegoś, natomiast definicja „kosztów” z tegoż Słownika oznacza – nakłady, wydatki poniesione przez przedsiębiorstwo w celu wytworzenia (nabycia) określonego produktu.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych - w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób, albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa.

Wyłączenie z kosztów podatkowych wydatków może zatem mieć miejsce jedynie wówczas, jeżeli składnik majątku podatnika nie jest wykorzystywany dla celów działalności prowadzonej przez podatnika, lecz służy osobistym celom osób fizycznych lub bez uzasadnienia znajduje się poza siedzibą podatnika. Darowizna lub nieodpłatne przekazanie tych składników wykorzystywanych w działalności gospodarczej nie skutkuje w każdym przypadku koniecznością skorygowania kosztów uzyskania przychodów o wartość tych składników majątkowych. Jeśli składniki majątku były faktycznie wykorzystywane w działalności i przyczyniły się do osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, to podatnik ma prawo wydatki na ich nabycie zaliczyć do kosztów, bez względu na sposób ich późniejszego wykorzystania.

Zatem w przedmiotowej sprawie, wydatki poniesione z tytułu zakupu towarów handlowych, które uprzednio zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez męża Wnioskodawczyni działalności gospodarczej (a które podlegają faktycznemu zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w momencie uzyskania przychodu z ich sprzedaży) w momencie ich nieodpłatnego przekazania na rzecz Wnioskodawczyni, utracą u męża Wnioskodawczyni cechę poniesienia ich w celu osiągnięcia, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, o której mowa w art. 22 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym, nieodpłatne przekazanie przez męża Wnioskodawczyni towarów handlowych na Jej rzecz spowoduje, że wydatki poniesione na ich zakup, należy wyksięgować z kosztów uzyskania przychodów w działalności gospodarczej męża.

Skoro w przedmiotowej sprawie mąż Wnioskodawczyni w momencie nieodpłatnego przekazania przedsiębiorstwa żonie dokona korekty kosztów uzyskania przychodu o wartość wydatków poniesionych na zakup niesprzedanych towarów handlowych, wówczas Wnioskodawczyni będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Nią pozarolniczej działalności gospodarczej wartość tych towarów, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za prawidłowe.

Należy przy tym zastrzec, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku opis będzie różnił się od zdarzenia przyszłego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Ponadto wskazać należy, że z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) – niniejsza interpretacja dotyczy Wnioskodawczyni. Nie wywołuje skutków prawnych dla męża Wnioskodawczyni.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.