Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4012.93.2019.2.SS
z 21 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 marca 2019 r. (data wpływu 14 marca 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 15 kwietnia 2019 r. (data wpływu 23 kwietnia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży produktów wytworzonych przez uczestników WTZ w ramach realizowanego programu rehabilitacji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży produktów wytworzonych przez uczestników WTZ w ramach realizowanego programu rehabilitacji. Wniosek uzupełniono w dniu 23 kwietnia 219 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Gmina (dalej: Wnioskodawca) jest zarejestrowana jako podatnik podatku od towarów i usług (dalej: VAT). Z dniem 1 stycznia 2017 r. Gmina dokonała centralizacji rozliczeń w podatku VAT wspólnie ze swoimi jednostkami budżetowymi. Oznacza to, że jedynym czynnym podatnikiem VAT jest Gmina, a jej rozliczenia obejmują wszystkie transakcje sprzedaży i zakupu realizowane przez wszystkie jednostki organizacyjne Gminy.

W skład scentralizowanej struktury Wnioskodawcy wchodzi Warsztat Terapii Zajęciowej (dalej: WTZ). Stanowi on jednostkę budżetową Gminy, która działa na podstawie Uchwały Rady Miejskiej z dnia 30 grudnia 1998 r. Do dnia centralizacji WTZ był zwolniony z podatku VAT na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa).

Podstawą działalności WTZ są:

• ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 511, ze zm.),
• rozporządzenie Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25 marca 2004 r. w sprawie warsztatów terapii zajęciowej (Dz. U. z 2004 r., nr 63, poz. 587),
• umowa z dnia 19 grudnia 1997 r. o utworzeniu Warsztatu Terapii Zajęciowej dla osób niepełnosprawnych pomiędzy Wojewódzkim Urzędem Pracy – Wojewódzkim Ośrodkiem d/s Zatrudnienia i Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych a Zarządem Miejskim.
  
  

Działalność WTZ jest finansowana ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych maksymalnie w 90% kosztów działalności oraz samorządu powiatowego w wysokości co najmniej 10% tych kosztów.

Warsztat stanowi wyodrębnioną organizacyjnie i finansowo placówkę stwarzającą osobom niepełnosprawnym niezdolnym do podjęcia pracy możliwość rehabilitacji społecznej i zawodowej w zakresie pozyskiwania lub przywracania umiejętności niezbędnych do podjęcia zatrudnienia. WTZ to jedna z podstawowych form aktywności wspomagająca proces rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych.

Działalność WTZ jest działalnością o charakterze niezarobkowym, a jednym z elementów terapii, prowadzonej w ramach WTZ, jest ręczne wytwarzanie wyrobów głównie dekoracyjnych, między innymi stroików, kartek okolicznościowych, obrazów, itp. Wyroby te oferowane są w placówce do nabycia przez osoby odwiedzające, a także w galerii artystycznej, która znajduje się w wynajmowanym pomieszczeniu Ratusza Miejskiego oraz na kiermaszach i wystawach. Na terenie placówki, funkcjonuje również kawiarenka, w której uczestnicy, a także zewnętrzni klienci, mogą nabyć kawę.

Ceny za powyższe produkty są ustalane w wysokości umożliwiającej zwrot wydatków poniesionych na wytworzenie tych produktów. Środki pozyskane w ten sposób są w całości przeznaczane na rehabilitację i integrację społeczną uczestników warsztatu. O wydatkowaniu powyższych środków współdecyduje samorząd uczestników WTZ, przeznaczane one są najczęściej na wycieczki i spotkania integracyjne. Przedmioty powstałe podczas zajęć warsztatowych są formą rehabilitacji osób niepełnosprawnych uczestniczących w warsztacie.

Z tytułu nabycia materiałów do terapii jednostka nie dokonuje żadnych odliczeń podatku VAT. Materiały te kupowane są ze środków PEFRON otrzymanych na bieżącą działalność WTZ, a środki ze sprzedaży jednostka przeznacza wyłącznie na integrację społeczną uczestników. Uzyskane środki ze sprzedaży produktów nie mogą stanowić źródła finansowania materiałów terapii, czy bieżących kosztów działalności WTZ.

W piśmie z dnia 15 kwietnia 2019 r., stanowiącym uzupełnienie do wniosku, Wnioskodawca – w odpowiedzi na pytania sformułowane przez tut. Organ – doprecyzował opis sprawy o następujące informacje:

1. Czy sprzedawane przez Wnioskodawcę towary wytwarzane przez uczestników WTZ mają dla nabywcy realną wartość ekonomiczną?
   Odp.
   Działalność warsztatów jest w głównej mierze ukierunkowana na zaktywizowanie zawodowe osób niepełnosprawnych. Jednym z elementów programu terapii zajęciowej jest wytwarzanie i wykonywanie różnych przedmiotów. Mogą to być chociażby prace malarskie, rysunkowe, wyszywane, rękodzieła, kartki świąteczne, stroiki okazjonalne, wyroby ceramiczne, serwetki, obrazki, itp. Przedmiotów wykonywanych przez uczestników Warsztatów Terapii Zajęciowej (dalej: WTZ) nie można wycenić tak jak inne tego rodzaju towary wykonane przez osoby pełnosprawne według określonej kalkulacji.
   Wytworzone przez osoby niepełnosprawne przedmioty mają walor użytkowy, estetyczny lub dekoracyjny. Produkty wytworzone w WTZ posiadają znikomą wartość ekonomiczną, a ponadto ich zakupu można dokonać jedynie w bardzo ograniczonej liczbie miejsc, tj.: w budynku WTZ, na zorganizowanych kiermaszach, w galerii. Prezentacja i sprzedaż tych przedmiotów ma przede wszystkim służyć kreowaniu właściwego wizerunku osoby niepełnosprawnej oraz jest formą terapii społecznej. Sprzedaż prac wytworzonych przez niepełnosprawnych w żaden sposób nie narusza warunków konkurencji na rynku. Nabywcy tych prac w głównej mierze są zdeterminowani pragnieniem wsparcia osób niepełnosprawnych, a nie uzyskaniem przedmiotów posiadających znaczne walory użytkowe lub estetyczne. Nabywany przez nich towar ma znaczenie drugorzędne, nie ma realnej wartości ekonomicznej, a jedynie wartość sentymentalną lub symboliczną (analogicznie jak cegiełki w zamian za darowizny).
2. Czy sprzedawane prace (wyroby) charakteryzują się obiektywnie znikomą wartością ekonomiczną?
   Odp.
   Wytworzone wyroby stanowią wartość dodaną prowadzonej terapii zajęciowej. Uczestnicy nabywają umiejętności niezbędne do podjęcia zatrudnienia w podmiotach ekonomii społecznej lub na wolnym rynku pracy. Jednym z elementów terapii jest szacowanie wartości własnej pracy włożonej w powstawanie wyrobów. Uczestnicy pod okiem instruktora nabywają umiejętności szacowania wartości wykonanej pracy, zużytego materiału i proponują kwotę, za którą dany wyrób, czy usługa może zostać sprzedany. Ustalona kwota zbycia nie jest kalkulowana tak jak to ma miejsce w przypadku ustalania ceny wytworzonego produktu, gdyż nie zawiera poszczególnych pozycji kalkulacyjnych takich jak: koszty bezpośrednie, pośrednie, marża. Warsztat Terapii Zajęciowej nie działa w celach zarobkowych, nie prowadzi sprzedaży na zasadach rynkowych, a sprzedawane wyroby nie przedstawiają realnej wartości ekonomicznej.
   Uzyskane ze sprzedaży dochody Warsztaty odprowadzają na rachunek jednostki nadrzędnej, tj. rachunek Gminy (art. 11 ust. 1 ustawy o finansach publicznych). Gmina zwiększa plan finansowy WTZ o wielkość wypracowanych środków. Środki finansowe ze sprzedaży produktów i usług wykonanych przez uczestników warsztatu gromadzone są na wyodrębnionym rachunku bankowym. Uzyskany dochód przeznacza się – w porozumieniu z uczestnikami warsztatu – na pokrycie wydatków związanych z integracją społeczną uczestników.
3. Jaka jest wartość materiałów zużytych do wytwarzania prac (wyrobów) do terapii zajęciowej w ramach Warsztatów?
   Odp.
   Wartość materiałów zużytych:
   rok 2017 kwota 32.999,99 zł;
   rok 2018 kwota 47.642,58 zł.
4. Jaki jest roczny przychód Warsztatów ze sprzedaży wyrobów wytwarzanych przez uczestników zajęć?
   Odp.
   Wartość sprzedaży:
   rok 2017 kwota 21.424,76 zł
   rok 2018 kwota 24.795,24 zł.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż produktów wytworzonych przez uczestników WTZ (osoby niepełnosprawne) w ramach realizowanego programu rehabilitacji podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż prac powstałych podczas prowadzenia rehabilitacji uczestników WTZ nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W ocenie Gminy, sprzedaż przedmiotów wytworzonych przez uczestników jest działalnością o charakterze niezarobkowym, co wynika z ust. 10 pkt 1 rozporządzenia z dnia 25 marca 2004 r. w sprawie warsztatów terapii zajęciowej, natomiast pkt 2 wskazuje, że dochód ze sprzedaży produktów i usług wykonywanych przez uczestników WTZ, w ramach realizowanego programu terapii, przeznacza się wyłącznie na pokrycie wydatków związanych z integracją społeczną uczestników.

Cena za wytworzone przedmioty pokrywa tylko i wyłącznie szacunkową wartość zużytych do wykonania ich produktów i nie zostaje spełniony warunek wykorzystania towarów w celach zarobkowych, a przedmiotowa czynność jest bowiem ściśle związana z realizacją terapii zajęciowej.

Fakt realizacji przez podopiecznych WTZ jednego z elementów terapii nie należy utożsamiać z pojęciem profesjonalnego przez nich wykonywanej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, a z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania jako właściciel.

Wyroby sprzedawane w placówce Warsztatu, a także w galerii artystycznej oraz na kiermaszach i wystawach są wynikiem prowadzonej z nimi terapii zajęciowej. Funkcjonowanie kawiarenki, którą prowadzą uczestnicy jest także formą terapii zajęciowej. Sam proces wytwarzania nie jest ukierunkowany na osiąganie zysków z ich sprzedaży, jedynie ma cel terapeutyczny.

Zdaniem Wnioskodawcy, przepisy te nie obejmują działalności polegającej na oferowaniu przedmiotów wykonywanych przez uczestników WTZ, ponieważ wytworzone przedmioty wycenia się jedynie szacunkowo na podstawie zużytych materiałów. Wartość produktów zużytych do wytworzenia sprzedawanych materiałów niejednokrotnie przewyższa ich cenę, ponieważ są one wytwarzane przez osoby niepełnosprawne cechujące się obniżoną sprawnością fizyczną i manualną. WTZ nie dostarcza pełnowartościowego wyrobu.

Potwierdzeniem stanowiska Wnioskodawcy w tym zakresie są również:

• stanowisko Ministra Rozwoju i Finansów Rzeczpospolitej Polskiej w piśmie z dnia 19 marca 2017 r., wyrażone w odpowiedzi na interpelację poselską nr 9965 z dnia 7 lutego 2017 r., Posła na Sejm RP;
• stanowisko Ministra Rozwoju i Finansów Rzeczpospolitej Polskiej w piśmie z dnia 21 kwietnia 2017 r., wyrażone w odpowiedzi na pismo Wojewódzkiej Społecznej Rady ds. Osób Niepełnosprawnych w Kielcach z dnia 25 stycznia 2017 r., w sprawie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży przedmiotów wytwarzanych przez uczestników WTZ;
• stanowisko Podsekretarza Stanu w ministerstwie Rozwoju i Finansów w piśmie z dnia 14 czerwce 2017 r., ujęte w odpowiedzi na interpelację poselską nr 12793 z dnia 30 maja 2017 r., Posła na Sejm RP.
  
  

Mając na uwadze powyższe, Gmina stoi na stanowisku, że sprzedaż przedmiotów wytworzonych przez uczestników WTZ w ramach terapii zajęciowej, w wyżej wskazanych formach, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, na mocy art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast w art. 8 ust. 1 ustawy wskazano, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Oznacza to, że organ władzy publicznej lub urząd obsługujący ten organ będą uznane za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonują czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach ich zadań oraz, gdy wykonują czynności mieszczące się w ramach tych zadań, ale czynią to na podstawie umów cywilnoprawnych.

W dniu 1 października 2016 r. weszła w życie ustawa z dnia 5 września 2016 r. o szczególnych zasadach rozliczeń podatku od towarów i usług oraz dokonywania zwrotu środków publicznych przeznaczonych na realizację projektów finansowanych z udziałem środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu przez jednostki samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2016 r., poz. 1454, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 3 tej ustawy, jednostka samorządu terytorialnego jest obowiązana do podjęcia rozliczania podatku wraz ze wszystkimi jednostkami organizacyjnymi najpóźniej od dnia 1 stycznia 2017 r.

W myśl art. 4 ustawy z dnia 5 września 2016 r., jednostka samorządu terytorialnego, której jednostki organizacyjne rozliczały się jako odrębni podatnicy, wstępuje z dniem podjęcia rozliczania podatku wraz ze wszystkimi jednostkami organizacyjnymi we wszystkie przewidziane w przepisach dotyczących podatku prawa i obowiązki jednostek organizacyjnych.

Z opisu sprawy wynika, że Gmina jest zarejestrowana jako podatnik podatku od towarów i usług. Z dniem 1 stycznia 2017 r. Gmina dokonała centralizacji rozliczeń w podatku VAT wspólnie ze swoimi jednostkami budżetowymi. W skład scentralizowanej struktury Wnioskodawcy wchodzi Warsztat Terapii Zajęciowej.

Podstawą działalności WTZ są:

• ustawa o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych,
• rozporządzenie Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej w sprawie warsztatów terapii zajęciowej,
• umowa o utworzeniu Warsztatu Terapii Zajęciowej dla osób niepełnosprawnych pomiędzy Wojewódzkim Urzędem Pracy – Wojewódzkim Ośrodkiem d/s Zatrudnienia i Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych a Zarządem Miejskim.
  
  

Działalność WTZ jest finansowana ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych maksymalnie w 90% kosztów działalności oraz samorządu powiatowego w wysokości co najmniej 10% tych kosztów. Warsztat stanowi wyodrębnioną organizacyjnie i finansowo placówkę stwarzającą osobom niepełnosprawnym niezdolnym do podjęcia pracy możliwość rehabilitacji społecznej i zawodowej w zakresie pozyskiwania lub przywracania umiejętności niezbędnych do podjęcia zatrudnienia. WTZ to jedna z podstawowych form aktywności wspomagająca proces rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych. Działalność WTZ jest działalnością o charakterze niezarobkowym, a jednym z elementów terapii, prowadzonej w ramach WTZ, jest ręczne wytwarzanie wyrobów głównie dekoracyjnych, między innymi stroików, kartek okolicznościowych, obrazów, itp. Produkty wytworzone w WTZ posiadają znikomą wartość ekonomiczną, a ponadto ich zakupu można dokonać jedynie w bardzo ograniczonej liczbie miejsc, tj.: w budynku WTZ, na zorganizowanych kiermaszach, w galerii. Prezentacja i sprzedaż tych przedmiotów ma przede wszystkim służyć kreowaniu właściwego wizerunku osoby niepełnosprawnej oraz jest formą terapii społecznej. Sprzedaż prac wytworzonych przez niepełnosprawnych w żaden sposób nie narusza warunków konkurencji na rynku. Nabywcy tych prac w głównej mierze są zdeterminowani pragnieniem wsparcia osób niepełnosprawnych, a nie uzyskaniem przedmiotów posiadających znaczne walory użytkowe lub estetyczne. Nabywany przez nich towar ma znaczenie drugorzędne, nie ma realnej wartości ekonomicznej, a jedynie wartość sentymentalną lub symboliczną (analogicznie jak cegiełki w zamian za darowizny). Ceny za powyższe produkty są ustalane w wysokości umożliwiającej zwrot wydatków poniesionych na wytworzenie tych produktów. Środki pozyskane w ten sposób są w całości przeznaczane na rehabilitację i integrację społeczną uczestników warsztatu. O wydatkowaniu powyższych środków współdecyduje samorząd uczestników WTZ, przeznaczane one są najczęściej na wycieczki i spotkania integracyjne. Przedmioty powstałe podczas zajęć warsztatowych są formą rehabilitacji osób niepełnosprawnych uczestniczących w warsztacie. Z tytułu nabycia materiałów do terapii jednostka nie dokonuje żadnych odliczeń podatku VAT. Materiały te kupowane są ze środków PEFRON otrzymanych na bieżącą działalność WTZ, a środki ze sprzedaży jednostka przeznacza wyłącznie na integrację społeczną uczestników. Uzyskane środki ze sprzedaży produktów nie mogą stanowić źródła finansowania materiałów terapii, czy bieżących kosztów działalności WTZ. Warsztat Terapii Zajęciowej nie działa w celach zarobkowych, nie prowadzi sprzedaży na zasadach rynkowych, a sprzedawane wyroby nie przedstawiają realnej wartości ekonomicznej.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, czy sprzedaż produktów wytworzonych przez uczestników WTZ (osoby niepełnosprawne) w ramach realizowanego programu rehabilitacji podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 10 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 511, z późn. zm.), do podstawowych form aktywności wspomagającej proces rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych zalicza się uczestnictwo tych osób w warsztatach terapii zajęciowej, zwanych dalej „warsztatami”.

Stosownie do art. 10a ust. 1 ww. ustawy, warsztat oznacza wyodrębnioną organizacyjnie i finansowo placówkę stwarzającą osobom niepełnosprawnym niezdolnym do podjęcia pracy możliwość rehabilitacji społecznej i zawodowej w zakresie pozyskania lub przywracania umiejętności niezbędnych do podjęcia zatrudnienia.

Na mocy art. 10a ust. 2 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, realizacja przez warsztat celu, o którym mowa w ust. 1, odbywa się przy zastosowaniu technik terapii zajęciowej, zmierzających do rozwijania:

1. umiejętności wykonywania czynności życia codziennego oraz zaradności osobistej;
2. psychofizycznych sprawności oraz podstawowych i specjalistycznych umiejętności zawodowych, umożliwiających uczestnictwo w szkoleniu zawodowym albo podjęcie pracy.
   
   

W myśl art. 10a ust. 3 ww. ustawy, terapię realizuje się na podstawie indywidualnego programu rehabilitacji, w którym określa się:

1. formy rehabilitacji;
2. zakres rehabilitacji;
3. metody i zakres nauki umiejętności, o których mowa w ust. 2;
4. formy współpracy z rodziną lub opiekunami;
5. planowane efekty rehabilitacji;
6. osoby odpowiedzialne za realizację programu rehabilitacji.
   
   

Należy wskazać, iż szczegółowe zasady tworzenia, działania i dofinansowywania warsztatu terapii zajęciowej, uregulowane są w rozporządzeniu Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25 marca 2004 r. w sprawie warsztatów terapii zajęciowej (Dz. U. z 2004 r. Nr 63, poz. 587).

Zgodnie z § 9 ww. rozporządzenia, warsztat działa na podstawie regulaminu organizacyjnego zatwierdzonego przez jednostkę prowadzącą warsztat. Regulamin organizacyjny warsztatu określa w szczególności:

1. prawa i obowiązki uczestnika warsztatu;
2. sposób ustalania wysokości środków finansowych otrzymywanych przez uczestnika warsztatu w ramach treningu ekonomicznego i gospodarowania nimi;
3. organizację pracy i zajęć;
4. sposób dowozu uczestników do warsztatu;
5. obowiązki kierownika warsztatu w zakresie:
   1. zapewnienia odpowiednich warunków pracy i organizowanych zajęć,
   2. planowania:
      • rozkładu zajęć w warsztacie,
      • przerw wakacyjnych uczestników warsztatu,
      • urlopów pracowników.
   
   

W świetle § 10 ust. 1 rozporządzenia w sprawie warsztatów terapii zajęciowej, działalność warsztatu jest działalnością o charakterze niezarobkowym.

Dochód ze sprzedaży produktów i usług wykonanych przez uczestników warsztatu w ramach realizowanego programu terapii przeznacza się, w porozumieniu z uczestnikami warsztatu, na pokrycie wydatków związanych z integracją społeczną uczestników (§ 10 ust. 2 ww. rozporządzenia).

Powołane wyżej przepisy art. 5, art. 7 i art. 8 ustawy, zawierają podstawowe zasady opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Z przepisów tych wynika przede wszystkim, że opodatkowaniu podlegają dostawa towarów oraz świadczenie usług realizowane na terytorium kraju. Ponadto dostawa towarów bądź świadczenie usług podlegają opodatkowaniu jeżeli mają charakter odpłatny. Tylko pozytywne ustalenia w powyższych aspektach upoważniają do stwierdzenia, że miała miejsce transakcja podlegająca opodatkowaniu.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia odpłatności. W języku potocznym odpłatność oznacza zapłatę, wynagrodzenie w zamian za rzecz (towar) lub zachowanie (usługę). Należy podkreślić, że pojęcie ,,odpłatna dostawa” powinno być rozumiane jako ekonomiczne korzyści dla sprzedającego.

W dorobku orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego dochodzi do dostawy towarów, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz sprzedawcy. Ponadto, aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy dostarczonym towarem a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją dostawy towaru.

Zatem dostawa towarów jest czynnością opodatkowaną podatkiem VAT jeżeli następuje za wynagrodzeniem oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne. O opodatkowaniu podatkiem VAT czynności dostawy towarów decyduje zatem jej odpłatność.

W ocenie Organu, przy sprzedaży prac, o której mowa we wniosku, warunek istnienia bezpośredniego związku pomiędzy dostawą towaru a odpłatnością nie jest spełniony.

Zapłata dokonywana przez nabywcę, nie jest konsekwencją dostawy towaru, tj. pracy wykonanej w ramach terapii zajęciowej przez osobę niepełnosprawną. Z perspektywy nabywcy takiej pracy, jej zakup jest jedynie specyficzną formą udzielenia pomocy polegającej na przekazaniu zadeklarowanej kwoty na cele podopiecznych WTZ. Sam nabywany towar ma znaczenie drugorzędne, nabywany towar nie ma bowiem dla nabywcy realnej wartości ekonomicznej, a jedynie wartość sentymentalną lub symboliczną (analogicznie jak ,,cegiełki” w zamian za darowizny). Nabywcę prac należy zatem postrzegać jako darczyńcę, a WTZ i osoby niepełnosprawne, jako podmiot obdarowany.

Podsumowując, sprzedaż produktów wytworzonych przez uczestników WTZ (osoby niepełnosprawne) w ramach realizowanego programu rehabilitacji nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z powyższych względów stanowisko przedstawione we wniosku należało uznać za prawidłowe.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 – rozpatrzone.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty opis sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.