Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-3.4011.149.2019.2.AWO
z 9 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa. (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 26 marca 2019 r. (data wpływu 27 marca 2019 r.), uzupełnionym w dniu 26 kwietnia 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny, uzupełniony w dniu 26 kwietnia 2019 r., o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości.

We wniosku złożonym przez:

• Zainteresowanego będącego stroną postępowania:
• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:

przedstawiono, po uzupełnieniu, następujący stan faktyczny.

Małżonkowie A i B (dalej jako: „Zainteresowani”) zawarli w 2016 r. w formie aktu notarialnego umowę darowizny, w której:

• B oświadczył, że daruje do majątku wspólnego małżonków działkę zakupioną w 1996 r. stanowiącą jego majątek osobisty,
• A oświadczyła, że daruje do majątku wspólnego małżonków działkę otrzymaną w drodze darowizny od rodziców w 1987 r. wchodzącą w skład jej majątku osobistego.

Zainteresowani pozostają w związku małżeńskim - w ustroju ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej od 1977 r. W 2018 r. Zainteresowani sprzedali działkę z powstałego w ten sposób majątku wspólnego.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 25 kwietnia 2019 r. (data wpływu 26 kwietnia 2019 r.), wskazano, że działka, którą Zainteresowani sprzedali należała pierwotnie do A.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w sytuacji przedstawionej we wniosku sprzedaż tej działki w 2018 r. podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych przez któregoś z małżonków?

Zdaniem Zainteresowanych sprzedaż w roku 2018 przedmiotowej działki nie będzie stanowiła dla żadnego z małżonków źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm., dalej jako: „PIT”), gdyż zbycie działki zostało dokonane po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie. W omawianym przypadku, zdaniem Zainteresowanych, termin ten będzie liczony od końca 1996 r. i od końca 1987 r.

Zainteresowani wskazali, że dla ustalenia zakresu opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych kluczowe jest ustalenie momentu nabycia nieruchomości w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)c) ustawy o PIT. W ocenie Zainteresowanych datą nabycia nieruchomości przez każdego z małżonków jest data nabycia przez tego małżonka, który nieruchomość włączył do majątku wspólnego. W konsekwencji od tej daty należy liczyć upływ pięcioletniego terminu, o którym mowa w wyżej wymienionej ustawie. Dotyczy to również małżonka, który nabył prawo własności nieruchomości w drodze darowizny.W konsekwencji, dla oceny skutków podatkowych związanych z interpretacją art. 10 ust. 1 pkt lit. a)c) ustawy o PIT umowa darowizny nieruchomości z majątku osobistego jednego z małżonków do majątku wspólnego małżonków nie stanowi daty nabycia przez żadnego z małżonków w rozumieniu cytowanego przepisu.

Zainteresowani podali, że czynność ta ma charakter wyłącznie czynności prawnej rozporządzającej o charakterze nieodpłatnym. Za datę nabycia omawianej nieruchomości przez każdego z małżonków należy, w ocenie Zainteresowanych, uznać zatem datę nabycia przez tego z małżonków, który włączył ją do majątku wspólnego (rok 1987 i 1996) również w odniesieniu do małżonka, który nabył prawo własności nieruchomości w drodze darowizny. Tym samym włączenie do majątku wspólnego małżonków w drodze umowy darowizny nieruchomości stanowiącej majątek odrębny jednego z małżonków, nie jest nabyciem tej nieruchomości przez drugiego małżonka w rozumieniu wyżej wymienionej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zainteresowani dodatkowo podkreślili, że zgodnie z art. 31 § 1 Kodeku rodzinnego i opiekuńczego (Dz. U z 2018 r., poz. 788, z późn. zm.) z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami wspólność majątkowa (ustawowa), która obejmuje majątek nabyty w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich. Małżonkowie mogą ją jednak w formie aktu notarialnego rozszerzyć lub ograniczyć. Umowa taka ma charakter bezudziałowy. Oznacza to, że w przypadku sprzedaży nieruchomości każdy z małżonków zbywa całą nieruchomość, a nie udziały w niej, a cały przychód ze sprzedaży wchodzi niepodzielnie do majątku wspólnego. Nie jest możliwe nabycie nieruchomości w określonym udziale przez małżonków pozostających we wspólności majątkowej małżeńskiej, działających jednocześnie, co wynika z istoty wspólności małżeńskiej.

W opinii Zainteresowanych z chwilą objęcia nieruchomości wspólnością majątkową nie następuje jakiekolwiek wydzielenie części nieruchomości, a zatem każdy z małżonków jest właścicielem całej nieruchomości. Zawarcie umowy majątkowej nie oznacza też zbycia prawa do nieruchomości lub jej części.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanych w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)−c) wyżej wskazanej ustawy źródłem przychodów jest odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

− jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)−c) przed upływem pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

W świetle powyższego, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub ww. praw majątkowych następuje przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie i nie zostaje dokonane w wykonaniu działalności gospodarczej stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości, decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma moment i sposób nabycia tej nieruchomości.

Z treści wniosku wynika, że Zainteresowani w 2016 r. zawarli w formie aktu notarialnego umowę darowizny, w której oświadczyli, że darują do majątku wspólnego:

• działkę zakupioną w 1996 r. - stanowiącą majątek osobisty B,
• działkę otrzymaną w drodze darowizny w 1987 r. - stanowiącą majątek osobisty A.

Zainteresowani pozostają w ustroju ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej od 1977 r.W 2018 r. sprzedano działkę pierwotnie należącą do A.

Podkreślić należy, że stosunki majątkowe między małżonkami zostały uregulowane w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 31 § 1 wskazanej ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Przedmiotami majątkowymi w rozumieniu tego przepisu są wszelkie prawa majątkowe zarówno bezwzględne (prawo własności rzeczy oraz inne prawa rzeczowe), jak i względne. Wspólność ustawowa obejmuje wszelkie przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich. Z przepisu tego wynika, że wspólność małżeńska została ukształtowana jako wspólność łączna. Charakteryzuje się ona tym, że w czasie jej trwania małżonkowie nie mają określonych udziałów w majątku wspólnym, nie mogą więc rozporządzać udziałami, a także nie mogą żądać podziału majątku objętego wspólnością ustawową. Obojgu małżonkom przysługuje pełne prawo do całości majątku wspólnego.

Do majątku osobistego każdego z małżonków należą natomiast m.in. przedmioty majątkowe nabyte przez dziedziczenie, zapis, darowiznę, chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił (art. 33 pkt 2 cytowanej ustawy).

W świetle Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego nie ma więc przeszkód, aby małżonkowie zawierali między sobą umowy, na mocy których dokonują transferu przedmiotów albo praw majątkowych pomiędzy majątkami. Małżonkowie mogą więc zawrzeć umowę przenoszącą jakieś konkretne prawo, np. własność nieruchomości, z majątku osobistego jednego małżonka do majątku wspólnego.

Zaprezentowane stanowisko znajduje odzwierciedlenie w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 maja 2016 r., sygn. akt II FSK 1110/14, w którym Sąd wyraził stanowisko, że małżonkowie mogą przez umowę zawartą w formie aktu notarialnego wspólność ustawową rozszerzyć lub ograniczyć albo ustanowić rozdzielność majątkową lub rozdzielność majątkową z wyrównaniem dorobków (umowa majątkowa).

Umowa rozszerzająca wspólność majątkową małżeńską uregulowana została w art. 47 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Jest to umowa, której celem jest ustanowienie ustroju majątkowego między małżonkami w sposób odmienny od przewidzianego w przepisach o wspólności ustawowej. Umowy o rozszerzenie wspólności ustawowej w zakresie, w jakim ustanawiają zasadę kształtującą ustrój majątkowy, są stricte umowami majątkowymi małżeńskimi, działają na przyszłość i mają charakter organizacyjny. Tak więc skoro z chwilą objęcia nieruchomości wspólnością majątkową nie następuje jakiekolwiek wydzielenie części nieruchomości, a żadnemu z małżonków (współwłaścicieli) nie przysługuje własność fizycznie wydzielonej części rzeczy, to nie można przyjąć, że z chwilą rozszerzenia wspólności majątkowej (wspólności ustawowej) strona takiej umowy wyzbyła się prawa do tej rzeczy.

Tożsamej oceny dokonano w szeregu innych wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego (dla przykładu: wyrok z dnia 31 maja 2017 r., sygn. II FSK 1236/15, wyrok z dnia 22 marca 2017 r., sygn. akt II FSK 456/15, wyrok z dnia 7 marca 2017 r., sygn. II FSK 410/15 wyrok z dnia 13 maja 2016 r., sygn. akt II FSK 1110/14, wyrok z dnia 7 kwietnia 2016 r., sygn. akt II FSK 313/14 oraz wyrok z dnia 9 kwietnia 2002 r., sygn. akt III SA 2717/00).

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego, należy stwierdzić, że nabycie przez Zainteresowanych nieruchomości stanowiącej przedmiot zapytania, tj. działki, będącej przedmiotem umowy sprzedaży zawartej w 2018 r., nastąpiło w 1987 r., tj. w momencie otrzymana przez Wnioskodawczynię nieruchomości

w drodze darowizny  do majątku osobistego. Dokonana darowizna między małżonkami pozostającymi we wspólności majątkowej małżeńskiej, przenosząca składnik majątkowy z majątku odrębnego do majątku wspólnego, nie stanowi ponownego nabycia prawa do tego składnika przez obdarowanego małżonka.

Zatem, odpłatne zbycie przez Zainteresowanych w 2018 r. wskazanej nieruchomości, nie stanowiło źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zarówno dla Wnioskodawczyni, jak i dla Jej małżonka, gdyż zbycie to nastąpiło po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jej nabycie. Biorąc pod uwagę powyższe, na Zainteresowanych nie ciąży obowiązek zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z tego tytułu.

Wobec powyższego, stanowisko zawarte we wniosku należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43300 BielskoBiała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.