Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.90.2019.2.BS
z 8 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 25 stycznia 2019 r. (data wpływu 1 marca 2019 r.), uzupełnionym 16 kwietnia 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy w świetle art. 15e ust. 1 i ust. 11 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszt wynagrodzenia należnego Usługodawcy z tytułu korzystania z oprogramowania do zarządzania prawami do programów i utrzymanie tego oprogramowania, nie jest objęty ograniczeniami określonymi w art. 15e ust. 1 tej ustawy z uwagi na funkcjonalny związek tego kosztu z usługami świadczonymi przez Spółkę – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 marca 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy w świetle art. 15e ust. 1 i ust. 11 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszt wynagrodzenia należnego Usługodawcy z tytułu korzystania z oprogramowania do zarządzania prawami do programów i utrzymanie tego oprogramowania, nie jest objęty ograniczeniami określonymi w art. 15e ust. 1 tej ustawy z uwagi na funkcjonalny związek tego kosztu z usługami świadczonymi przez Spółkę.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 4 kwietnia 2019 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.90.2019.1.BS wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 16 kwietnia 2019 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej: „Spółka”) jest polską spółką kapitałową, polskim rezydentem podatkowym. Spółka prowadzi działalność m.in. w zakresie zarządzania cyfrową platformą telewizyjną, w tym dostarczania usług telewizji i Internetu na rzecz klientów (będących abonentami).

Główne źródło przychodów Spółki to sprzedaż usług telewizyjnych, elementem których są programy i transmisje telewizyjne (do abonentów), a także licencjonowanie programów i transmisji telewizyjnych do kablooperatorów.

Spółka zawarła z powiązanym usługodawcą (powiązanie w rozumieniu art. 11 ustawy o PDOP; dalej: „Usługodawca”) umowę przyznającą jej niewyłączne prawo do korzystania z oprogramowania oraz wykonywania czynności związanych z utrzymaniem tego oprogramowania. Przedmiotowe oprogramowanie wspiera działalność Spółki (robocza nazwa tego oprogramowania to „X”), gdyż pozwala na zarządzanie prawami do programów zakupionych na potrzeby transmisji telewizyjnych, zarządzanie zakupami tych programów oraz zarządzaniem ramówką i nadawaniem tych programów w ramach usług telewizyjnych. Jednocześnie, Spółka jest uprawniona do wsparcia Usługodawcy w zakresie instalacji i utrzymania wskazanego oprogramowania. Oprogramowanie jest udostępniane Spółce na zasadzie licencji niewyłącznej. Oprogramowanie nie jest traktowane przez Spółkę jako licencja podlegająca amortyzacji podatkowej i nie jest wprowadzane do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych.

Wynagrodzenie Usługodawcy zgodnie z przedmiotową umową zostało określone jako kwota stała, która może zostać powiększona w przypadku rozszerzenia zaangażowania Usługodawcy w świadczenie usług na rzecz Spółki.

Z perspektywy rozliczeń podatkowych, przychody ze sprzedaży usług na rzecz abonentów stanowią przychody podatkowe Spółki. Wynagrodzenie należne usługodawcy na podstawie umowy licencyjnej może natomiast stanowić koszt uzyskania przychodu.

Przedmiotem niniejszego wniosku jest potwierdzenie, czy wynagrodzenie należne Usługodawcy, stanowiące koszt podatkowy po stronie Spółki, jest objęte restrykcjami określonymi w art. 15e ust. 1 ustawy o PDOP. Dla potrzeb wniosku Spółka przyjmuje, iż wskazane wynagrodzenie może stanowić koszt podatkowy na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP (tj. pozostaje w związku z przychodami Spółki i nie jest objęte katalogiem kosztów niepodatkowych określonym w art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP).

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 9 kwietnia 2019 r., Wnioskodawca wskazał m.in, że:

1. oczekuje interpretacji przepisów prawa w oparciu o stan prawny obowiązujący do końca 2018 r.,
2. koszt nabywanej usługi nie jest bezpośrednio ujmowany w kalkulacji wartości abonamentu, stanowiącego przychód Spółki. Natomiast, kalkulując wartość takiego abonamentu (przychodu), Spółka uwzględnia całość kosztów, które są niezbędne dla utrzymania oferty dla abonenta, w tym koszt przedmiotowego oprogramowania,
3. koszty oprogramowania do zarządzania programami i transmisjami, są ponoszone przez Spółkę, by umożliwić jej budowanie oferty abonamentowej dla swoich abonentów. Dzięki takiemu oprogramowaniu, Spółka ma wiedzę, z których pozycji (programów i transmisji) może skorzystać i w jakim terminie. Dlatego też przychody z abonamentu (usługa Spółki) są pochodną faktu, że Spółka buduje ofertę abonamentową, do czego używa wskazanego oprogramowania.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy, w świetle art. 15e ust. 1 i ust. 11 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszt wynagrodzenia należnego Usługodawcy z tytułu korzystania z oprogramowania do zarządzania prawami do programów i utrzymanie tego oprogramowania, nie jest objęty ograniczeniami określonymi w art. 15e ust. 1 tej ustawy z uwagi na funkcjonalny związek tego kosztu z usługami świadczonymi przez Spółkę?

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle art. 15e ust. 1 oraz ust. 11 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 z późn. zm.; dalej: „ustawa o PDOP”), koszt wynagrodzenia należnego Usługodawcy z tytułu korzystania z oprogramowania do zarządzania prawami do programów i utrzymanie tego oprogramowania, nie jest objęty ograniczeniami określonymi w art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z uwagi na funkcjonalny związek tego kosztu z usługami świadczonymi przez Spółkę.

Uzasadniając powyższe twierdzenie Wnioskodawca wskazał, iż jak stanowi art. 15e ust. 1 ustawy o PDOP, podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

1. usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,
2. wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o PDOP,
3. przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

-poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych i odsetek.

Z powyższego przepisu wynika więc, iż koszty określonych świadczeń poniesione na rzecz podmiotów powiązanych, mogą zostać wykluczone z kosztów podatkowych (o ile ich wartość przekracza określone limity).

Niemniej jednak, jak stanowi art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o PDOP, ograniczenie, o którym mowa w art. 15e ust. 1 ustawy o PDOP, nie ma zastosowania do kosztów usług, opłat i należności, zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi. Innymi słowy, nawet jeśli koszty danego świadczenia wchodzą w zakres przedmiotowy wskazany w art. 15e ust. 1 ustawy o PDOP, to o ile pozostają w bezpośrednim związku z wytworzeniem towaru czy świadczeniem usługi, są wyłączone z restrykcji.

W tym kontekście należy wskazać na rozumienie pojęcia bezpośredniego związku, o którym mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o PDOP. Zgodnie ze stanowiskiem Ministerstwa Finansów wyrażonym w wyjaśnieniach do przepisu art. 15e ustawy o PDOP „(...) przepis art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT (...) nie odnosi się do sposobu „związania kosztu z przychodami”, lecz do sposobu związania kosztu „z wytworzeniem lub nabyciem/wytworzeniem towaru lub świadczeniem usługi”. (...) Jest to zatem koszt, który wpływa na finalną cenę danego towaru lub usługi, jako (zazwyczaj) jeden z wielu wydatków niezbędnych do poniesienia w procesie produkcji, dystrybucji danego dobra lub świadczenia określonej usługi. Koszt ten powinien przy tym być możliwy do zidentyfikowania, jako czynnik obiektywnie kształtujący cenę danego dobra lub usługi (...)”.

Innymi słowy, funkcjonalny związek pomiędzy kosztem ponoszonym przez Spółkę a przychodami / ceną sprzedawanych towarów i usług, warunkuje wyłączenie tego kosztu z restrykcji wskazanej w art. 15e ust. 1 ustawy o PDOP.

W przypadku oprogramowania służącego zarządzaniu programami i transmisjami dla potrzeb budowania ramówki telewizyjnej, związek kosztu tego oprogramowania i usług świadczonych przez Spółkę, jest oczywisty. Działalność Spółki polega głównie na budowaniu oraz sprzedaży abonamentów telewizyjnych i sprzedaży ich do abonentów, jak również na tworzeniu programów telewizyjnych i sprzedaży ich do kablooperatorów. Kluczowym elementem oferty Spółki są więc prawa i transmisje telewizyjne – brak tych elementów wyklucza możliwość świadczenia usług przez Spółkę.

Dlatego też zarządzanie tymi prawami i transmisjami, definiowanie czy Spółka posiada aktualne tytułu do tych praw i transmisji, w sposób oczywisty, jest funkcjonalnie związane z usługami realizowanymi przez Spółkę i stanowi czynnik kosztowy tych usług. Przy znaczącej liczbie praw i transmisji, które wykorzystuje Spółka, oprogramowanie pozwalające w sposób zautomatyzowany weryfikować czy Spółka może z ich korzystać, jest niezbędne aby w sposób bezpieczny świadczyć usługi przez Spółkę.

Z tej przyczyny, koszty ponoszone przez Spółkę na oprogramowanie „X” powinny być traktowane jako funkcjonalnie związane z kosztami świadczenia usług przez Spółkę na rzecz jej klientów (tj. abonentów czy kablooperatorów).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2018 r. poz. 1036, dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

W myśl art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

1. usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,
2. wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7,
3. przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

-poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych, o których mowa w art. 11, lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 9a ust. 6, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, i odsetek.

Prawami i wartościami, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o CIT są:

1. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
2. licencje,
3. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej,
4. wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how).
   
   

Przy czym, zgodnie z art. 15e ust. 4 ustawy CIT, do przychodów i kosztów, o których mowa w ust. 1, przepis art. 7 ust. 3 stosuje się odpowiednio.

Stosownie do art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, ograniczenie, o którym mowa w ust. 1, nie ma zastosowania do kosztów usług, opłat i należności, o których mowa w ust. 1, zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi.

Wprowadzenie przepisów limitujących wysokość kosztów uzyskania przychodów podatników związanych z umowami, które generowały opłaty za korzystanie z wartości niematerialnych i prawnych na rzecz podmiotów powiązanych miało na celu uszczelnienie systemu podatku dochodowego i przeciwdziałanie unikaniu opodatkowania. Jednocześnie jednak ustawodawca w art. 15e ust. 11 pkt 1 wyłączył z zakresu kosztów podlegających limitowaniu na podstawie art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, koszty usług i praw bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru albo świadczeniem usługi. Kluczowe dla odczytania zakresu omawianego wyłączenia jest zatem precyzyjne ustalenie znaczenia pojęcia kosztów „bezpośrednio związanych” z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi. Przepis art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, odnosi się do sposobu związania kosztu „z wytworzeniem lub nabyciem/ wytworzeniem towaru lub świadczeniem usługi”. Językowa analiza tego wyrażenia prowadzi do wniosku, iż chodzi o związek kosztu z czynnością „wytwarzania” lub „nabywania” towaru albo „świadczenia” usługi. Bardziej funkcjonalna wykładnia tych pojęć sprowadza się do poszukiwania tego związku z samym przedmiotem (efektem) tego wytwarzania (nabywania) albo świadczenia usługi, tj. określonym dobrem lub określoną usługą. Z tego względu należy stwierdzić, iż koszt o którym mowa w omawianym przepisie to koszt usług lub prawa w jakimkolwiek stopniu „inkorporowanych” w produkcie, towarze lub usłudze. Jest to zatem koszt, który wpływa na finalną cenę danego towaru lub usługi, jako (zazwyczaj) jeden z wielu wydatków niezbędnych do poniesienia w procesie produkcji, dystrybucji danego dobra lub świadczenia określonej usługi. Koszt ten powinien przy tym być możliwy do zidentyfikowania, jako czynnik obiektywnie kształtujący cenę danego dobra lub usługi. Konieczność doszukiwania się związku kosztu z produktem, towarem i usługą wyklucza z zakresu omawianego wyłączenia koszty ogólnie służące działalności podatnika, ponoszone bez związku z konkretnym towarem lub usługą.

W myśl natomiast art. 15e ust. 12 ustawy o CIT, przepis ust. 1 stosuje się do nadwyżki wartości kosztów wskazanych w tym przepisie, z wyłączeniem kosztów, o których mowa w ust. 11, przekraczającej w roku podatkowym łącznie kwotę 3 000 000 zł. Jeżeli rok podatkowy podatnika jest dłuższy albo krótszy niż 12 miesięcy, kwotę tego progu oblicza się, mnożąc kwotę 250 000 zł przez liczbę rozpoczętych miesięcy roku podatkowego podatnika.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego i jego uzupełnieni wynika m.in., że Wnioskodawca prowadzi działalność m.in. w zakresie zarządzania cyfrową platformą telewizyjną, w tym dostarczania usług telewizji i Internetu na rzecz klientów (będących abonentami). Główne źródło przychodów Spółki to sprzedaż usług telewizyjnych, elementem których są programy i transmisje telewizyjne (do abonentów), a także licencjonowanie programów i transmisji telewizyjnych do kablooperatorów. Spółka zawarła z powiązanym usługodawcą umowę przyznającą jej niewyłączne prawo do korzystania z oprogramowania oraz wykonywania czynności związanych z utrzymaniem tego oprogramowania. Przedmiotowe oprogramowanie wspiera działalność Spółki (robocza nazwa tego oprogramowania to „X”), gdyż pozwala na zarządzanie prawami do programów zakupionych na potrzeby transmisji telewizyjnych, zarządzanie zakupami tych programów oraz zarządzaniem ramówką i nadawaniem tych programów w ramach usług telewizyjnych. Jednocześnie, Spółka jest uprawniona do wsparcia Usługodawcy w zakresie instalacji i utrzymania wskazanego oprogramowania. Oprogramowanie jest udostępniane Spółce na zasadzie licencji niewyłącznej. Oprogramowanie nie jest traktowane przez Spółkę jako licencja podlegająca amortyzacji podatkowej i nie jest wprowadzane do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych. Wynagrodzenie Usługodawcy zgodnie z przedmiotową umową zostało określone jako kwota stała, która może zostać powiększona w przypadku rozszerzenia zaangażowania Usługodawcy w świadczenie usług na rzecz Spółki. Spółka przyjmuje, iż wskazane wynagrodzenie może stanowić koszt podatkowy na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP (tj. pozostaje w związku zprzychodami Spółki i nie jest objęte katalogiem kosztów niepodatkowych określonym w art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP). Wnioskodawca wskazał, że koszt nabywanej usługi nie jest bezpośrednio ujmowany w kalkulacji wartości abonamentu, stanowiącego przychód Spółki. Natomiast, kalkulując wartość takiego abonamentu (przychodu), Spółka uwzględnia całość kosztów, które są niezbędne dla utrzymania oferty dla abonenta, w tym koszt przedmiotowego oprogramowania. Koszty oprogramowania do zarządzania programami i transmisjami, są ponoszone przez Spółkę, by umożliwić jej budowanie oferty abonamentowej dla swoich abonentów. Dzięki takiemu oprogramowaniu, Spółka ma wiedzę, z których pozycji (programów i transmisji) może skorzystać i w jakim terminie. Dlatego też przychody z abonamentu (usługa Spółki) są pochodną faktu, że Spółka buduje ofertę abonamentową, do czego używa wskazanego oprogramowania.

Mając na uwadze powyższe oraz przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego stwierdzić należy, że nie podlega wątpliwości, iż licencje są objęte przepisem ograniczającym wysokość opłat zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów do ustawowo określonego limitu (art. 15e ust. 1 w zw. z 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o CIT). Opłata licencyjna zatem mieści się w katalogu wydatków podlegających ograniczeniu w zaliczaniu do kosztów podatkowych, o którym mowa w art. 15e ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT.

W tym miejscu zauważyć należy, że na gruncie art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT nie każdy koszt ponoszony przez podatnika może być potraktowany jako koszt bezpośrednio związany z wytworzeniem lub nabyciem towaru. Przesądzać o tym nie może jedynie rodzaj (charakter) działalności prowadzonej przez podatnika.

W ocenie Organu koszty wynagrodzenia należnego Usługodawcy z tytułu korzystania z oprogramowania do zarządzania prawami do programów i utrzymanie tego oprogramowania należy rozpoznać jako koszty ogólne służące działalności Wnioskodawcy, ponoszone bez związku z konkretną usługą.

Wskazać należy, że nabywanym przez Spółkę licencjom, chociaż niewątpliwie związanym w jakimiś stopniu ze świadczeniem usług, nie można przypisać bezpośredniego wpływu na ich świadczenie. Zdaniem Organu, związek tych wydatków ze świadczeniem usług ma charakter pośredni, gdyż ich ponoszenie jest niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania prowadzonej działalności gospodarczej, jednakże nie ma możliwości wskazania bezpośredniego wpływu tych wydatków na świadczenie usług przez Wnioskodawcę. Ww. wydatki (koszty) nie przekładają się wprost (w sposób bezpośredni) na świadczenie usług, są ponoszone przez Wnioskodawcę bez uchwytnego ścisłego związku z konkretnymi usługami. Powyższe koszty odnoszą się do całokształtu działalności Spółki i związane są z jej funkcjonowaniem. W ponoszonym koszcie nie można doszukać się bezpośredniego związku ze świadczonymi usługami, a tylko w takim przypadku możliwe jest zastosowanie art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT. W opisanej powyżej sytuacji, związek ponoszonych kosztów ze świadczonymi usługami ma charakter pośredni, bowiem koszt nabywanych usług nie jest bezpośrednio ujmowany w kalkulacji wartości abonamentu, koszty oprogramowania do zarządzania programami i transmisjami, są ponoszone przez Spółkę, by umożliwić jej budowanie oferty abonamentowej dla swoich abonentów, a wynagrodzenie Usługodawcy zgodnie z przedmiotową umową zostało określone jako kwota stała, zatem należy uznać, iż wydatki te stanowią koszty ogólne służące działalności podatnika, ponoszone bez związku z konkretnym towarem lub usługą. Trudno uznać, iż obiektywnie kształtują cenę konkretnych usług świadczonych przez Wnioskodawcę. Zatem, nie można uznać, iż są „inkorporowane” w konkretnych, jednoznacznie możliwych do zidentyfikowania usługach, jako wpływające na ich finalną cenę.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego do 31 grudnia 2018 r.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.