Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.43.2019.2.MM
z 7 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 23 stycznia 2019 r. (data wpływu 28 stycznia 2019 r.), uzupełnionym pismem z 24 kwietnia 2019 r. (data wpływu 29 kwietnia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy odsetki od pożyczki otrzymanej przez Spółkę od Spółki niemieckiej mogą być opodatkowane w Niemczech bez potrzeby potrącania zaliczki na podatek dochodowy w Polsce w sytuacji, kiedy Spółka jest w posiadaniu certyfikatu rezydencji podatkowej Spółki niemieckiej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 stycznia 2019 r. wpłynął do organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy odsetki od pożyczki otrzymanej przez Spółkę od Spółki niemieckiej mogą być opodatkowane w Niemczech bez potrzeby potrącania zaliczki na podatek dochodowy w Polsce w sytuacji, kiedy Spółka jest w posiadaniu certyfikatu rezydencji podatkowej Spółki niemieckiej. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 18 kwietnia 2019 r. Znak: 0111-KDIB1-2.4010.43.2019.1.MM wezwano do jego uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano 29 kwietnia 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej także: „Spółka”, „Pożyczkobiorca”) zawarł xx września 2018 r. umowę pożyczki z kontrahentem zagranicznym, posiadającym siedzibę swojego przedsiębiorstwa w Niemczech (dalej: „Spółka niemiecka”, „Pożyczkodawca”). Rezydencja podatkowa Pożyczkodawcy została potwierdzona zaświadczeniem wystawionym przez właściwy miejscowo zagraniczny urząd skarbowy w dniu xx lipca 2018 r. W chwili zawarcia umowy środki finansowe znajdowały się w Niemczech i zostały przekazane na rzecz Spółki w drodze przelewu bankowego po podpisaniu umowy. Pożyczka została oprocentowana w wysokości 5% w skali roku. Spłata pożyczki ma następować w ratach, przy czym pierwsza rata powinna zostać spłacona na koniec stycznia 2019 r. Następne raty mają być spłacane w odstępach miesięcznych. Spółka zamierza spłacić ratę kapitałową, lecz obie strony zgodnie ustaliły, że zapłata odsetek nastąpi po uzyskaniu interpretacji w zakresie obowiązku zapłaty podatku od odsetek.

Powodem złożenia wniosku o interpretację są zapisy umowy z dnia 14 maja 2003 r między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz.U. z 2005 r. Nr 12 poz. 90; dalej: „Umowa polsko-niemiecka”), które w art. 11 tej umowy dopuszczającą w ust. 1 możliwość pełnego opodatkowania odsetek w drugim Umawiającym się Państwie, a jednocześnie w ust. 2 wskazują maksymalną kwotę podatku do pobrania w pierwszym Umawiającym się Państwie na nie więcej niż 5%.

Jednocześnie wnioskodawca przywołuje interpretację indywidulaną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 23 października 2008 r. Znak: ITPB3/423-431/08/PS w analogicznej sprawie, w której pożyczkodawca był podmiotem fińskim, w której stwierdzono, że warunkiem zwalniającym wnioskodawcę (w przytoczonej sprawie) z obowiązku pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego z tytułu wypłaconych odsetek jest udokumentowanie miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Należy zważyć, że treść art. 11 ust. 1 i 2 umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku zawartych pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec i pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Republiką Finlandii są identyczne.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy odsetki od pożyczki otrzymanej przez Spółkę będącą rezydentem polskim od Spółki niemieckiej będącej rezydentem niemieckim mogą być opodatkowane w drugim Umawiającym się Państwie bez potrzeby potrącania zaliczki na podatek dochodowy w pierwszym Umawiającym się Państwie („u źródła”) w sytuacji, kiedy Pożyczkobiorca jest w posiadaniu certyfikatu rezydencji podatkowej Pożyczkodawcy?

Zdaniem Wnioskodawcy (stanowisko sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Mając na względzie treść art. 11 ust. 1 Umowy polsko-niemieckiej, dopuszczającego możliwość pełnego opodatkowania odsetek w drugim Umawiającym się Państwie, oraz zważywszy na okoliczność udokumentowanego miejsca siedziby i miejsca opodatkowania strony udzielającej pożyczki w drugim Umawiającym się Państwie, oraz zważywszy, że pożyczka została przekazana z drugiego Umawiającego się Państwa, oraz przywołując wydaną i opublikowaną interpretację podatkową dla sytuacji zaistniałej w analogicznej sprawie (przytoczona we wniosku interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 23 października 2008 r. Znak: ITPB3/423-431/08/PS), Wnioskodawca wywodzi dopuszczalność opodatkowania odsetek od umowy pożyczki w drugim Umawiającym się Państwie, czyli w Republice Federalnej Niemiec.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036 z późn. zm.; dalej: „ustawa o CIT”), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 3 ust. 3 ustawy o CIT, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. wszelkiego rodzaju działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
2. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
3. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
4. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków lub tytułów uczestnictwa - jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów takiej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, funduszu inwestycyjnego, instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
5. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia;
6. niezrealizowanych zysków, o których mowa w rozdziale 5a.
   
   

W przepisach powyższych wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła.

W stosunku do niektórych przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego przychodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - ustala się w wysokości 20% przychodów.

Regulacja art. 21 ust. 2 ustawy o CIT stanowi, że przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W myśl art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2.000.000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Powyższe regulacje prawne wskazują na fakt, że w przypadku podmiotu, który nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu a uzyskuje przychody na tym terytorium, w kwestii sposobu opodatkowania, pierwszeństwo mają postanowienia właściwej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu. Przy czym, zastosowanie stawki podatku wynikającej z takiej umowy lub niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych uzyskanym od niego zaświadczeniem (certyfikatem rezydencji) wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej.

Z art. 11 ust. 1 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz.U. z 2005 r. Nr 12 poz. 90; dalej: „Umowa polsko-niemiecka”) wynika, że odsetki, które powstają w Umawiającym się Państwie i są wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jednakże takie odsetki mogą być także opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z ustawodawstwem tego Państwa, ale jeżeli osoba uprawniona do odsetek ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto tych odsetek. Właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną w drodze wzajemnego porozumienia sposób stosowania tego ograniczenia (art. 11 ust. 2 Umowy polsko-niemieckiej).

Zgodnie natomiast z art. 11 ust. 3 Umowy polsko-niemieckiej, bez względu na postanowienia ustępu 2 niniejszego artykułu, odsetki, o których mowa w ustępie 1, podlegają opodatkowaniu tylko w Umawiającym się Państwie, w którym odbiorca odsetek ma miejsce zamieszkania lub siedzibę, jeżeli odbiorca ten jest osobą uprawnioną do odsetek i jeżeli takie odsetki są wypłacane:

1. Rządowi Rzeczypospolitej Polskiej lub Rządowi Republiki Federalnej Niemiec;
2. z tytułu jakiegokolwiek rodzaju pożyczki udzielonej, zabezpieczonej lub gwarantowanej przez instytucję publiczną promującą eksport;
3. w związku ze sprzedażą na kredyt wyposażenia przemysłowego, handlowego lub naukowego;
4. w związku ze sprzedażą na kredyt towarów przez jedno przedsiębiorstwo drugiemu przedsiębiorstwu, lub
5. w związku z jakąkolwiek pożyczką udzieloną przez bank.
   
   

Przy czym, stosownie do art. 11 ust. 4 Umowy polsko-niemieckiej, użyte w niniejszym artykule określenie „odsetki” oznacza dochód z wszelkiego rodzaju wierzytelności, zarówno zabezpieczonych, jak i niezabezpieczonych hipoteką lub prawem do uczestniczenia w zyskach dłużnika, a w szczególności dochody z pożyczek rządowych oraz dochody z obligacji lub skryptów dłużnych, włącznie z premiami i nagrodami związanymi z takimi pożyczkami, obligacjami lub skryptami dłużnymi. Opłat karnych z tytułu opóźnionej zapłaty nie uważa się za odsetki w rozumieniu niniejszego artykułu.

Jednocześnie postanowienia ust. 1, 2 i 3 art. 11 Umowy polsko-niemieckiej nie mają zastosowania, jeżeli osoba uprawniona do odsetek, mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, prowadzi w drugim Państwie, w którym powstają odsetki, działalność gospodarczą poprzez zakład tam położony, bądź wykonuje wolny zawód w oparciu o stałą placówkę, która jest w nim położona i jeżeli wierzytelność, z tytułu której płacone są odsetki, jest faktycznie związana z takim zakładem lub stałą placówką. W takim przypadku stosuje się postanowienia art. 7 lub art. 14 (art. 11 ust. 5 Umowy polsko-niemieckiej).

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, Spółka (Pożyczkobiorca) zawarła umowę pożyczki ze Spółką niemiecką (Pożyczkodawcą). Rezydencja podatkowa Pożyczkodawcy została potwierdzona zaświadczeniem wystawionym przez właściwy miejscowo zagraniczny urząd skarbowy.

Spółka powzięła wątpliwość, czy odsetki od pożyczki otrzymanej przez Spółkę od Spółki niemieckiej mogą być opodatkowane w Niemczech bez potrzeby potrącania zaliczki na podatek dochodowy w Polsce w sytuacji, kiedy Spółka jest w posiadaniu certyfikatu rezydencji podatkowej Spółki niemieckiej.

Jak wynika z przytoczonych wyżej przepisów, w przypadku podmiotu, który nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu a uzyskuje przychody na tym terytorium, w kwestii sposobu opodatkowania, pierwszeństwo mają postanowienia właściwej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu (w niniejszej sprawie - Umowy polsko-niemieckiej). Kwestię opodatkowania odsetek wypłacanych przez podmiot będący rezydentem polskim podmiotowi będącemu rezydentem niemieckim reguluje art. 11 ust. 1 i 2 Umowy polsko-niemieckiej. Jednocześnie art. 11 ust. 3 Umowy polsko-niemieckiej przewiduje opodatkowanie odsetek tylko w Umawiającym się Państwie, w którym odbiorca odsetek ma miejsce zamieszkania lub siedzibę (w niniejsze sprawie - w Niemczech), jeżeli odbiorca ten jest osobą uprawnioną do odsetek i jeżeli takie odsetki są wypłacane:

1. Rządowi Rzeczypospolitej Polskiej lub Rządowi Republiki Federalnej Niemiec;
2. z tytułu jakiegokolwiek rodzaju pożyczki udzielonej, zabezpieczonej lub gwarantowanej przez instytucję publiczną promującą eksport;
3. w związku ze sprzedażą na kredyt wyposażenia przemysłowego, handlowego lub naukowego;
4. w związku ze sprzedażą na kredyt towarów przez jedno przedsiębiorstwo drugiemu przedsiębiorstwu, lub
5. w związku z jakąkolwiek pożyczką udzieloną przez bank.
   
   

Z opisu zdarzenia przyszłego nie wynika, aby którakolwiek z przesłanek wymienionych w art. 11 ust. 3 lit. a-e Umowy polsko-niemieckiej została spełniona. Regulacja przewidziana w art. 11 ust. 3 Umowy polsko-niemieckiej nie znajdzie zatem zastosowania w niniejszej sprawie.

W sprawie nie zachodzi również wyłączenie stosowania art. 11 ust. 1, 2 i 3 Umowy polsko-niemieckiej przewidziane w art. 11 ust. 5 tej umowy. Z opisu zdarzenia przyszłego nie wynika, aby spełnione zostały przesłanki wymienione w art. 11 ust. 5 Umowy polsko-niemieckiej, w szczególności z opisu tego nie wynika, aby Spółka niemiecka prowadziła działalność gospodarczą poprzez zakład położony na terytorium Polski a wierzytelność, z tytułu której płacone są odsetki, była faktycznie związana z takim zakładem. Regulacja przewidziana w art. 11 ust. 5 Umowy polsko-niemieckiej również nie znajdzie zatem zastosowania w niniejszej sprawie.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że na podstawie mających zastosowanie w sprawie art. 11 ust. 1 i 2 Umowy polsko-niemieckiej oraz art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT przychód z tytułu odsetek wypłacanych na rzecz Spółki niemieckiej będzie podlegał na terytorium Polski opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych. W konsekwencji Spółka wypłacająca odsetki będzie zobowiązana do pobrania jako płatnik zryczałtowanego podatku dochodowego (podatku „u źródła”) od wartości wypłaconych odsetek na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT i w przypadku udokumentowania siedziby Spółki niemieckiej dla celów podatkowych uzyskanym od niej certyfikatem rezydencji będzie uprawniona do ograniczenia wysokości pobranego podatku do 5% tej wartości na podstawie art. 11 ust. 2 Umowy polsko-niemieckiej.

Stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym odsetki od pożyczki otrzymanej przez Spółkę od Spółki niemieckiej mogą być opodatkowane w Niemczech bez potrzeby potrącania zaliczki na podatek dochodowy w Polsce w sytuacji, kiedy Spółka jest w posiadaniu certyfikatu rezydencji podatkowej Spółki niemieckiej, jest zatem nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę na poparcie swojego stanowiska interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 23 października 2008 r. Znak: ITPB3/423-431/08/PS stwierdzić należy, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla organu wydającego przedmiotową interpretację. Powołana interpretacja nie stanowi źródła prawa, wiąże strony w konkretnej indywidualnej sprawie, więc zawartego w niej stanowiska organu podatkowego nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Ponadto należy zwrócić uwagę, iż powołana interpretacja indywidualna wydana została w nieobowiązującym już stanie prawnym (w oparciu o nieobowiązującą już umowę między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Finlandii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku podpisaną w Helsinkach dnia 26 października 1977 r. – Dz.U. z 1979 r. Nr 12 poz. 84 zastąpioną przez aktualnie obowiązującą konwencję między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Finlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu podpisaną w Helsinkach dnia 8 czerwca 2009 r. – Dz.U. z 2010 r. Nr 37 poz. 205).

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.