Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.165.2019.2.LS
z 26 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 lutego 2019 r. (data wpływu 5 marca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z finansowaniem ze środków obrotowych spotkań integracyjnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z finansowaniem ze środków obrotowych spotkań integracyjnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

S.A. (dalej: „Bank” lub „Wnioskodawca”) jest specjalistycznym bankiem korporacyjnym, obsługującym duże przedsiębiorstwa, jak również sektor publiczny. Wnioskodawca prowadzi działalność bankową na podstawie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe.

W ramach struktury organizacyjnej Banku, poszczególnym jednostkom organizacyjnym przyznawane są indywidualne środki budżetowe z przeznaczeniem na organizację ogólnodostępnych spotkań integracyjnych dla pracowników Banku w ramach danej jednostki organizacyjnej (dalej: „spotkania integracyjne”).

Spotkania integracyjne co do zasady organizowane są po godzinach pracy. Spotkania te mają zwykle miejsce w restauracjach. Zdarzają się jednakże sytuacje gdy spotkania integracyjne mają charakter wspólnych wyjść do teatru lub kina.

Fundusze wykorzystywane w celu organizacji spotkań integracyjnych nie pochodzą z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, lecz ze środków obrotowych Banku. Bank ponosi pełny koszt spotkań integracyjnych.

Celem organizowanych przez Wnioskodawcę spotkań integracyjnych jest poprawa komunikacji wewnętrznej i motywacji do pracy poprzez zintegrowanie pracowników, jak również budowanie zespołu, poprawa atmosfery pracy oraz ułatwienie ułożenia wzajemnych relacji między pracownikami. Zamierzeniem Wnioskodawcy jest poprawa efektywności i wydajności pracy, a przez to zwiększenie przychodów Banku.

Udział w spotkaniach integracyjnych jest co do zasady dobrowolny, jednakże mając na uwadze cel przyświecający organizacji opisywanych spotkań, pracodawca oczekuje obecności pracownika na tego typu wydarzeniach.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym uczestnictwo pracowników Banku w spotkaniach integracyjnych, przedstawionych w opisie stanu faktycznego niniejszego wniosku, nie powoduje powstania po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy, a co za tym idzie na Wnioskodawcy, jako płatniku, nie ciąży obowiązek obliczania i pobrania zaliczki na podatek dochodowy w myśl art. 31 ustawy o PDOF?

Zdaniem Wnioskodawcy, uczestnictwo pracowników Banku w spotkaniach integracyjnych, przedstawionych w opisie stanu faktycznego niniejszego wniosku, nie powoduje powstania po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy, a co za tym idzie na Wnioskodawcy, jako płatniku, nie ciąży obowiązek obliczania i pobrania zaliczki na podatek dochodowy w myśl art. 31 ustawy o PDOF.

UZASADNIENIE STANOWISKA WNIOSKODAWCY W ZAKRESIE PYTANIA

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o PDOF opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl zaś art. 10 ust. 1 ustawy o PDOF źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Art. 11 ust. l ustawy o PDOF określa, iż przychodami, są co do zasady otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PDOF za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone przez pracownika, jak również wartość innych odpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo nieodpłatnych.

Należy wskazać, że użyte przez ustawodawcę w przywołanym wyżej przepisie zwrot „w szczególności” oznacza, iż wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Mając powyższe na uwadze, przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych do niego są wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia na rzecz pracownika, skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku do niego pokrewnym.

Jednocześnie, zgodnie z treścią art. 31 UPDOF, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Przepisy ustawy o PDOF nie zawierają jednoznacznej definicji nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 ustawy o PDOF. Rozumienie tego pojęcia zostało jednakże dotychczas wypracowane w orzecznictwie.

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: „NSA”) ustalił znaczenie terminu świadczenia nieodpłatnego w oparciu o przepisy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż termin „nieodpłatne świadczenie” obejmuje wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10 NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, iż ma ono również zastosowanie do przepisów podatku dochodowego od osób fizycznych.

Jednocześnie w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 Trybunał Konstytucyjny wskazał, iż nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika, bez ustalonej za nie zapłaty, należy uznać za świadczenie podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Mając na uwadze powyższe, Trybunał Konstytucyjny określił kryteria, które to determinują charakter nieodpłatnego świadczenia podlegającego zakwalifikowaniu jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy. Aby świadczenie takie mogło zostać zakwalifikowane jako przychód w rozumieniu przepisów art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 UPDOF, muszą one charakteryzować się niniejszymi cechami:

1. zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
2. zostały spełnione w interesie pracownika, nie zaś w interesie pracodawcy, i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia przez niego wydatku, który w innymi przypadku musiałby ponieść,
3. korzyść uzyskiwana przez pracownika jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi - nie jest zaś dostępna w sposób ogólny dla wszystkich pracowników.
   
   

W ocenie Wnioskodawcy nie sposób jest zidentyfikować w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym powitania po stronie pracowników biorących udział w spotkaniach integracyjnych przysporzenia majątkowego. Należy bowiem wskazać, iż mimo braku obowiązku uczestnictwa w spotkaniach integracyjnych nałożonego na pracowników, pracodawca oczekuje wzięcia w nich udziału. Pracodawca odpowiada za pomyślność strategicznego rozwoju przedsiębiorstwa. Mając na uwadze, iż zamierzeniem Wnioskodawcy w odniesieniu do organizacji spotkań integracyjnych jest bowiem poprawa efektywności i wydajności pracy, a przez to zwiększenie przychodów Banku, nie można w związku z powyższym stwierdzić, iż spotkania te mają charakter w pełni dobrowolny.

Ponadto wskazać należy, iż w ocenie Trybunału Konstytucyjnego, aby świadczenie nieodpłatne podlegało opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, uzyskiwane przez pracownika przysporzenie musi mieć co do zasady realny charakter, tym samym musi dojść do otrzymania określonej korzyści. Zdaniem Trybunału: „bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu; nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak podstaw do określenia jego wysokości”.

Powyższe w ocenie Wnioskodawcy pozwala twierdzić, iż w przypadku gdy pracodawca organizuje na rzecz swoich pracowników spotkania integracyjne, po stronie pracownika nie powstaje przysporzenie majątkowe rozumiane jako korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Zdaniem Wnioskodawcy nie sposób bowiem założyć, iż gdyby pracodawca nie podjął się organizacji danego spotkania integracyjnego, pracownik zdecydowałby się wziąć udział w analogicznym przedsięwzięciu, a tym samym poniósłby w tym celu analogiczne wydatki. Przychód pracownika obejmował będzie nieodpłatne świadczenie, gdy świadczenie to zostanie spełnione w interesie pracownika (nie zaś pracodawcy) i przynosi pracowników korzyść w postaci powiększenia jego aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść.

Wnioskodawca pragnie wskazać, iż mając na uwadze cel przyświecający organizacji spotkań integracyjnych, korzyść z tytułu uczestnictwa pracowników w tych spotkaniach odnosi Bank, jako pracodawca, nie zaś uczestnicy spotkań.

Jak zostało przedstawione w opisie stanu faktycznego, celem organizowanych przez Wnioskodawcę spotkań integracyjnych jest poprawa komunikacji wewnętrznej i motywacji do pracy poprzez zintegrowanie pracowników, jak również budowanie zespołu, poprawa atmosfery pracy oraz ułatwienie ułożenia wzajemnych relacji między pracownikami. Dobra współpraca pomiędzy pracownikami Banku ma kluczowe znaczenie dla efektywności i wydajności wykonywania przez nich zadań, co ma jednoznaczne i realne przełożenie na potencjalne zwiększenie przychodów Banku. Tym samym korzyść wynikająca z organizacji spotkań integracyjnych osiągana jest przez Bank.

Powyższe stanowisko zajął m.in. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej prawa podatkowego z dnia 28 sierpnia 2018 r. nr 0115-KDIT2-2.4011.283.2018.1.BK.

Również w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 16 marca 2015 r., sygn. IBPBII/1/415-1029/14/BP wskazano, że: „(...) nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika ze stosunku pracy - gdy świadczenie to powoduje wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia: w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej lub w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku. (...) Przychód pracownika będzie obejmował nieodpłatne świadczenie, gdy świadczenie to zostanie spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przynosi pracownikowi korzyść w postaci powiększenia jego aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. (...) Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi, tj. nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów. (...) Impreza integracyjna organizowana przez pracodawcę nie spełnia kryterium wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści). Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie impreza organizowana przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu.”

Odnosząc powyższą analizę do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, w ocenie Wnioskodawcy udział pracowników w spotkaniach integracyjnych organizowanych przez Bank nie powoduje powstania po stronie pracowników przysporzenia majątkowego z tytułu nieodpłatnego świadczenia, tj. przychodu ze stosunku pracy w myśl art. 12 ust. 1 ustawy o PDOF, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji na Wnioskodawcy nie ciąży z tego tytułu obowiązek obliczania oraz pobierania zaliczki na podatek dochodowy, zgodnie z treścią art. 31 ustawy o PDOF.

W związku z powyższym Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości stanowiska przedstawionego na wstępie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.) – opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź, od których zaniechano poboru podatku.

Wyszczególnienia źródeł przychodów osiągniętych przez osoby fizyczne ustawodawca dokonał w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy – przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie natomiast do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania

Z kolei, zgodnie z treścią art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia nieodpłatne świadczenie. W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt II FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt II FPS 1/06, NSA ustalił znaczenie terminu nieodpłatne świadczenie na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stwierdził bowiem, że ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym, ponieważ obejmuje wszelkie zjawiska o charakterze gospodarczym i zdarzenia prawne, których konsekwencją jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne oraz gospodarcze w działalności osób prawnych, których następstwem jest nieodpłatne, czyli niezwiązane z kosztami lub inną formą świadczenia przysporzenie majątku tej osobie, mające wyraźny finansowy wymiar. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził, że powyższe stanowisko ma zastosowanie także odnośnie podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 tej ustawy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Ponadto, treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

W myśl art. 12 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowe.

Z treści wniosku wynika, że w ramach struktury organizacyjnej Banku, poszczególnym jednostkom organizacyjnym przyznawane są indywidualne środki budżetowe z przeznaczeniem na organizację ogólnodostępnych spotkań integracyjnych dla pracowników Banku w ramach danej jednostki organizacyjnej (dalej: „spotkania integracyjne”). Spotkania integracyjne co do zasady organizowane są po godzinach pracy. Spotkania te mają zwykle miejsce w restauracjach. Zdarzają się jednakże sytuacje gdy spotkania integracyjne mają charakter wspólnych wyjść do teatru lub kina. Fundusze wykorzystywane w celu organizacji spotkań integracyjnych nie pochodzą z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, lecz ze środków obrotowych Banku. Bank ponosi pełny koszt spotkań integracyjnych. Celem organizowanych przez Wnioskodawcę spotkań integracyjnych jest poprawa komunikacji wewnętrznej i motywacji do pracy poprzez zintegrowanie pracowników, jak również budowanie zespołu, poprawa atmosfery pracy oraz ułatwienie ułożenia wzajemnych relacji między pracownikami. Zamierzeniem Wnioskodawcy jest poprawa efektywności i wydajności pracy, a przez to zwiększenie przychodów Banku. Udział w spotkaniach integracyjnych jest co do zasady dobrowolny, jednakże mając na uwadze cel przyświecający organizacji opisywanych spotkań, pracodawca oczekuje obecności pracownika na tego typu wydarzeniach.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnić należy, że dokonując oceny, czy udział w spotkaniu integracyjnym prowadzi do powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy kierować się wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym stwierdzono, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

1. po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
2. po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
3. po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
   
   

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje swoim pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych, czy szkoleniach choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w takich spotkaniach dobrowolnie, to po jego stronie nie pojawia się żadna korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Natomiast, bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu. Nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak jest podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w spotkaniu integracyjnym integracyjnym, zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, wskazać należy, że udział pracowników Banku w spotkaniach integracyjnych, opłaconych ze środków obrotowych Banku, mających na celu integrację pracowników, poprawę relacji między nimi, poprawy efektywności wykonywanych przez pracowników zadań oraz zwiększenie motywacji do pracy, nie będzie stanowić dla nich przysporzenia majątkowego.

Zatem, opłacenie przez Wnioskodawcę ze środków obrotowych kosztów ww. spotkań integracyjnych nie spowoduje powstania po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika wynikające z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie złożenia wniosku.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę do sądu administracyjnego wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.