Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-3.4011.42.2019.2.AW
z 29 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 30 stycznia 2019 r. (data wpływu – 31 stycznia 2019 r.) – uzupełnionego pismem z dnia 25 lutego 2019 r. (data wpływu 27 lutego 2019 r.) – o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia od opodatkowania dochodu uzyskiwanego z tytułu renty otrzymywanej w zamian za zrzeczenie się przysługującej służebności osobistej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 stycznia 2019 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia od opodatkowania dochodu uzyskiwanego z tytułu renty otrzymywanej w zamian za zrzeczenie się przysługującej służebności osobistej. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych. Wobec tego pismem z dnia 13 lutego 2019 r., znak 0115-KDIT2-3.4011.42.2019.1.AW wezwano Wnioskodawczynię do jego uzupełnienia. Niniejsze zostało dokonane w dniu 27 lutego 2019 r. (data wpływu).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (ostatecznie sformułowany w uzupełnieniu wniosku).

Aktem notarialnym z dnia 19 września 2005 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem darowali córce A. B. zabudowaną nieruchomość rolną. Córka ustanowiła na rzecz Wnioskodawczyni i jej męża nieodpłatną dożywotnią służebność osobistą mieszkania, polegającą na prawie wyłącznego korzystania przez nich z części domu, tj. z jednego pokoju na parterze budynku mieszkalnego i jednego pokoju z tarasem na piętrze, z używalnością kuchni, łazienki i innych pomieszczeń oraz urządzeń służących do codziennego użytku wszystkim mieszkańcom budynku wraz z prawem nieograniczonego poruszania się po całym obejściu oraz zobowiązaniem do zapewnienia Wnioskodawczyni i jej mężowi opieki i pielęgnacji w razie choroby lub niemocy starczej. Córka Wnioskodawczyni zmarła w dniu 14 stycznia 2011 r., zaś jej mąż w dniu 14 września 2012 r. Od tego też czasu zięć G. B. oraz wnuczka D. B. przestali wywiązywać się z zawartej umowy. Pomiędzy stronami doszło do konfliktu osobistego, który zakończył się polubownie. Na mocy umowy zawartej dnia 19 marca 2018 r. z podpisami notarialnie poświadczonymi, Wnioskodawczyni zrzekła się przysługującej jej służebności w zamian za dożywotnią rentę w wysokości 1 250 zł płatną, przez G. B. i D. B., co miesiąc do pierwszego dnia każdego miesiąca poczynając od dnia 1 kwietnia 2018 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku).

Czy otrzymywane przez Wnioskodawczynię, co miesiąc, dożywotnio środki pieniężne (renta za zrzeczenie się służebności) stanowi – w myśl art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dochód, od którego powinien zostać zapłacony podatek dochodowy, czy jest to zadośćuczynienie za utratę domu, które winno na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b rzeczonej ustawy być zwolnione od opodatkowania?

Zdaniem Wnioskodawczyni – stanowisko sformułowane zostało w uzupełnieniu wniosku – otrzymywana przez nią co miesiąc kwota 1250 zł jest rodzajem rekompensaty oraz zadośćuczynienia za dobrowolne zrzeczenie się służebności osobistej mieszkania. Stąd też jako swoistego rodzaju odszkodowanie w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego winno korzystać na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3-3d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ze zwolnienia od podatku dochodowego. Nie ulega bowiem wątpliwości, że odszkodowanie jest świadczeniem o charakterze kompensacyjnym, które ma na celu naprawienie wyrządzonej szkody. Przy czym szkoda rozumiana jest zarówno jako uszczerbek w istniejącym mieniu jak i utrata przyszłych korzyści. Nie ulega zatem wątpliwości, że w przedmiotowej sprawie szkoda taka niewątpliwie zaistniała. W wyniku rezygnacji z przysługującej służebności doszło do pogorszenia sytuacji mieszkaniowej oraz finansowej Wnioskodawczyni. Kwota otrzymywanej przez Wnioskodawczynię rekompensaty jest niewątpliwie nieadekwatna do treści uprzednio przysługującego jej prawa osobistego. Otrzymywane przez Wnioskodawczynię środki przeznaczane są w całości na zaspokojenie jej potrzeb mieszkaniowych oraz zaopatrzenie medyczne. Nadto kwota ta i tak nie wystarcza by zaspokoić jej usprawiedliwione potrzeby w powyższym zakresie. W świetle powyższego nie ulega zatem wątpliwości, że zrzeczenie się przez Wnioskodawczynię służebności mieszkania doprowadziło do uszczerbku w jej mieniu. Co więcej, kwota renty nie stanowi też dla niej żadnego przysporzenia w całości bowiem przeznaczana jest na realizacji jej praw, które uprzednio zaspakajane były w ramach służebności. Nadto wskazać należy, że skoro służebność osobista nie podlega opodatkowaniu to również świadczenie pieniężne będące jej ekwiwalentem nie powinno być obarczane podatkiem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W myśl zasady powszechności opodatkowania, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wymienia źródła przychodów, którymi m.in. są:

• odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie – pkt 8 lit. a),
• inne źródła – pkt 9.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy – w brzmieniu obowiązującym w 2018 r. – przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Treść tego unormowania została zmieniona ustawą z dnia 23 października 2018 r. – Zmiana ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U., poz. 2193). Zmiana ta pozostaje jednak bez wpływu na rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie.

Za przychód należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Pod pojęciem przychodu należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Do przychodów podatkowych zalicza się takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, które stanowić będą trwałe przysporzenie majątkowe. Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono majątek podatnika (taki którym może rozporządzać jak właściciel).

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ww. ustawy, który stanowi uszczegółowienie art. 10 ust. 1 pkt 9 tej ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użyte w tym przepisie sformułowanie „w szczególności” wskazuje, że przepis zawiera tylko przykładowe wyliczenie przychodów, co oznacza, że przysporzenia majątkowe, nie zaliczane do pozostałych źródeł przychodów, stanowią przychody objęte tym przepisem.

Uwzględniając powyższe, podstawą uzyskania przychodów z innych źródeł mogą być – co do zasady – takie czynności, w wyniku których po stronie osoby fizycznej następuje przysporzenie majątkowe.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni wraz z mężem darowali córce zabudowaną nieruchomość rolną. Córka ustanowiła na rzecz Wnioskodawczyni i jej męża nieodpłatną dożywotnią służebność osobistą mieszkania, polegającą na prawie wyłącznego korzystania przez nich z części domu. Córka Wnioskodawczyni zmarła w dniu 14 stycznia 2011 r., zaś jej mąż w dniu 14 września 2012 r. Na mocy umowy zawartej dnia 19 marca 2018 r. Wnioskodawczyni zrzekła się przysługującej jej służebności w zamian za dożywotnią rentę w wysokości 1 250 zł płatną, przez G. B. i D. B., co miesiąc do pierwszego dnia każdego miesiąca poczynając od dnia 1 kwietnia 2018 r.

Stosownie do art. 296 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), nieruchomość można obciążyć na rzecz oznaczonej osoby fizycznej prawem, którego treść odpowiada treści służebności gruntowej (służebność osobista).

Z przepisu tego wynika, że służebność osobista jest obciążeniem nieruchomości na rzecz indywidualnie oznaczonej osoby fizycznej. Na skutek ustanowienia służebności właściciel nieruchomości obciążonej ma obowiązek znosić w określonym zakresie korzystanie z jego nieruchomości przez osobę uprawnioną.

Z kolei, uregulowana w art. 301 i 302 ww. Kodeksu cywilnego służebność mieszkania stanowi rodzaj służebności osobistej, która polega na uprawnieniu osoby fizycznej do korzystania z budynku lub jego części znajdującego się na cudzej nieruchomości.

Ponadto wyjaśnić należy, że źródłem powstania służebności osobistej może być zarówno umowa pomiędzy właścicielem nieruchomości a osobą fizyczną, jak również rozrządzenie testamentowe i obciążenie spadkobiercy zapisem o treści służebności osobistej.

Stosownie natomiast do art. 299 Kodeksu cywilnego służebność osobista wygasa najpóźniej ze śmiercią uprawnionego. Niemniej jednak pamiętać należy, że służebność osobista jest jednym z ograniczonych praw rzeczowych. W związku z powyższym służebności można się zrzec. Stosownie bowiem do art. 246 § 1 powołanego Kodeksu, jeżeli uprawniony zrzeka się ograniczonego prawa rzeczowego, prawo to wygasa. Oświadczenie o zrzeczeniu się prawa powinno być złożone właścicielowi rzeczy obciążonej.

Wobec tego w analizowanym stanie faktycznym Wnioskodawczyni – skoro otrzymuje świadczenie pieniężne w zamian za zrzeczenie się przysługującej jej służebności osobistej – uzyskuje przysporzenie majątkowe o określonej wartości, skutkujące powstaniem przychodu z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem – jak wynika z powyższego – wypłacane na rzecz Wnioskodawczyni kwoty za zrzeczenie się służebności osobistej obciążającej nieruchomość, która stanowiła uprzednio jej własność stanowią dla niej przychód z innych źródeł w rozumieniu art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przychód ten nie jest objęty zakresem żadnego ze zwolnień z opodatkowania, katalog których zawarty został w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w tym dotyczących świadczeń o charakterze odszkodowawczym. Odszkodowanie jest bowiem sposobem naprawienia szkody, w tym szkód powstałych na skutek niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, szkód powstałych w następstwie czynu niedozwolonego i innych. Naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże, gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu (art. 363 § 1 Kodeksu cywilnego). Odszkodowanie jest więc szczególnym rodzajem świadczenia polegającym na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach chronionych przez prawo. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Z kolei w doktrynie i judykaturze powszechnym jest wiązanie pojęcia odszkodowania jedynie z uszczerbkiem majątkowym, natomiast pojęcia zadośćuczynienia z doznaną krzywdą (uszczerbkiem niematerialnym).

W omawianym przypadku nie wystąpił element szkody, tj. uszczerbek w istniejącym mieniu, czy też utrata przyszłych korzyści. Wnioskodawczyni otrzymuje zapłatę za to, że zrzekła się przysługujących jej uprawnień, a nie z tej racji, że poniosła szkodę.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r. poz. 917, 1000 i 1076), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Powyższym zwolnieniem, objęte są więc te odszkodowania, których wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów odrębnych z wyjątkiem wymienionych w lit. a)-g) tego przepisu, tj. m.in. odszkodowań wypłacanych na podstawie zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Z kolei, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Zakres ww. zwolnienia został ograniczony zatem do odszkodowań (zadośćuczynień):

• których wysokość lub zasady ustalania nie wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw ani postanowień układów zbiorowych pracy, czy też innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy –Kodeks pracy;
• otrzymanych na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie;
• otrzymanych bez związku z prowadzoną działalnością gospodarczą;
• niedotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Warunkiem natomiast zastosowania zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest otrzymanie odszkodowania na podstawie przepisów o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu państwa polskiego, odpowiednio warunkiem zastosowania zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 3c ww. ustawy jest otrzymanie przez poszkodowanego odszkodowania w postaci renty na podstawie przepisów prawa cywilnego, art. 21 ust. 1 pkt 3d otrzymanie odszkodowania na podstawie przepisów prawa geologicznego i górniczego.

W przypadku Wnioskodawczyni, żadna z wyżej wymienionych przesłanek nie jest spełniona. Otrzymane/otrzymywane przez Wnioskodawczynię środki pieniężne nie są żadnego rodzaju odszkodowaniem. Nie stanowią też zadośćuczynienia. Środki te są wyłącznie zapłatą za zrzeczenie się prawa do służebności osobistej obciążającej nieruchomość.

Reasumując, otrzymując środki pieniężne za zrzeczenie się służebności osobistej Wnioskodawczyni niewątpliwe uzyskuje przysporzenie majątkowe, skutkujące powstaniem przychodu z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód ten – stosownie do treści art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (przepis ten – w brzmieniu obowiązującym w 2018 r. – stanowił, że podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 1aa, 7 i 8, a od 1 stycznia 2019 r. stanowi, że podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie od dnia 15 lutego do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym. Zeznania złożone przed początkiem terminu uznaje się za złożone w dniu 15 lutego roku następującego po roku podatkowym) – Wnioskodawczyni powinna wykazać w zeznaniu podatkowym składanym do 30 kwietnia roku następującego po roku, w którym otrzymała przychód i zapłacić należny z ww. tytułu podatek dochodowy.

Końcowo wyjaśnić należy, że art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), który stanowi, że Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną) nakłada na organ interpretacyjny obowiązek wydania interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego. W związku z tym, organ interpretacyjny nie jest uprawniony do zajmowania stanowiska w sprawie kwot wskazanych przez Zainteresowaną we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

Ponadto – co także wymaga podkreślenia – wykładni żądanego przepisu oraz oceny stanowiska Wnioskodawczyni w przedmiotowej sprawie dokonano w oparciu o przedstawiony przez Wnioskodawczynię stan faktyczny w zakresie postawionego pytania. Dokumenty załączone do wniosku nie podlegały natomiast ocenie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.