Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.167.2019.1.MT
z 24 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 lutego 2019 r. (data wpływu 1 marca 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia dochodu ze zbycia środka trwałego w postaci prawa ochronnego do znaku towarowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia dochodu ze zbycia środka trwałego w postaci prawa ochronnego do znaku towarowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

Wnioskodawca jest wiceprezesem w spółce z o.o., która jest komplementariuszem w spółce T. spółka z o.o. spółka komandytowa i jest jednym ze wspólników spółki z o.o. spółki komandytowej. Spółka jest firmą handlową istniejącą na rynku od 1991 r. Obecnie dzięki wypracowanej pozycji szczyci się uznaniem i zaufaniem największych producentów na świecie. W ten sposób na przestrzeni lat stała się wyłącznym dystrybutorem w Polsce takich marek jak m. in. X , która obecnie jest jedną z najpopularniejszych marek sportowych na świecie. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT od wielu lat. Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym. Wprowadził On na rynek polski tę markę (X), zbudował jej popularność i wypracował duży popyt na wyroby tej marki w kraju. Stworzył również własną markę - sieć sklepów oferujących m in. obuwie znanych marek. Będąc jedynym dystrybutorem marki X, Wnioskodawca również w galeriach stworzył kilkadziesiąt stoisk wyłącznie z produktami tej marki - sklepy firmowe. Obecnie marka X widząc wyniki i ogromny wzrost zainteresowania jej produktami zmienia swoją politykę dystrybucji i chce przejąć od Wnioskodawcy całość wypracowanej strategii dotyczącej dystrybucji swojej marki. X obecnie w całej Europie (nie tylko w Polsce) chce zająć się osobiście sprzedażą, a nie poprzez dystrybutorów którzy dotychczas zajmowali się tym. Wnioskodawca przez lata wyłącznej dystrybucji marki na Polskę wypracował strategię sprzedaży, rozreklamował markę w Polsce, stworzył firmowe sklepy, stworzył sieć dystrybucji w innych niż firmowe sklepach, szkolił pracowników odnośnie tej marki, itp. Będąc wyłącznym dystrybutorem marki stworzył ją w Polsce od zera do powszechnie rozpoznawalnej i cenionej marki z dużym popytem i potencjałem. W ramach struktury Wnioskodawca ma wyodrębnioną wewnętrznie strukturę dotyczącą m.in. marki X Jest to m in. działalność związana z dystrybucją produktów, ich marketingiem oraz posprzedażową obsługą produktów.

Struktura zajmująca się dystrybucją marki X stanowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa (dalej: „ZCP”) w myśl art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług.

Struktura zajmująca się ww. marką jest u Wnioskodawcy organizacyjnie i finansowo wyodrębniona w istniejącym przedsiębiorstwie, na którą składa się zespół składników materialnych, niematerialnych i osobowych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadać gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania. Obecnie w wyniku zmiany polityki firmy będącej właścicielem marki X , firma chce od Wnioskodawcy kupić ww. ZCP. W skład ZCP nie wejdzie znak towarowy Wnioskodawcy, który jest wykorzystywany przy obsłudze marki X Znak jednak również zostanie sprzedany, ale nie jako wchodzący w skład ZCP. Znak zostanie wyceniony przez biegłego i oferta na jego kupno zostanie przedstawiona na wolnym rynku.

Transakcja planowana uzasadniona jest ekonomicznie i jej celem nie jest uzyskanie korzyści podatkowej i nie stanowi obejścia prawa, bowiem to sam X chce od Wnioskodawcy przejąć ZCP, zajmujące się dystrybucją marki na terenie Polski. X chce przejąć całą dystrybucję w Europie i sam się nią zająć, na to Wnioskodawca nie ma wpływu. Zatem klauzula przeciwko unikaniu opodatkowania nie będzie miała tu zastosowania. Celem przyszłej transakcji jest przejęcie i kontynuacja prowadzenia dystrybucji towarów marki przez jej właściciela, a nie poprzez dystrybutora. Umowa sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa będzie mieć charakter odpłatny. Cena przedmiotu transakcji odpowiadać będzie warunkom rynkowym. W szczególności, cena nabycia majątku uwzględniać będzie wartość funkcjonalnie związanych z nim zobowiązań oraz rezerw na zobowiązania. Niezależny podmiot zewnętrzny dokona wyceny wszystkich składników stanowiących zorganizowaną część przedsiębiorstwa, uwzględniając ich stan, stopień zużycia, czas i miejsce odpłatnego zbycia. Wnioskodawca na moment sprzedaży ZCP i znaku nie zmieni rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej a jedynie ją ograniczy. Wnioskodawca zamierza nadal kontynuować działalność gospodarczą po sprzedaży.

Składniki majątku, które wejdą w skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa to: aktywa trwałe, wartości niematerialne i prawne, towary handlowe, należności, środki pieniężne, zobowiązania, pracownicy.

Składniki majątku stanowią zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 5a pkt 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm., dalej: „ustawa o PIT”).

Prawo ochronne na znak towarowy zostało ujęte w ewidencji wartości niematerialnych i prawnych Spółki.

Pismem z dnia 10 kwietnia 2019 r. (data wpływu 17 kwietnia 2019 r.) Wnioskodawca ostatecznie sformułował pytanie.

W związku z powyższym opisem zadano ostatecznie sformułowane pytanie.

Czy Wnioskodawca prawidłowo ustali dochód (stratę) ze zbycia środka trwałego w postaci prawa ochronnego do znaku towarowego w oparciu o art. 24 ust. 2 ustawy PIT, jako różnicę między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 dokonanych od tych środków?

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie mógł On ująć niezamortyzowaną (nieumorzoną) wartość początkową znaku jako koszt uzyskania przychodu w dacie jego sprzedaży i wykreślenia z ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. W odniesieniu do niniejszej kwestii dotyczącej tego, czy niezamortyzowana część wartości początkowej prawa ochronnego do znaku towarowego po sprzedaży będzie kosztem uzyskania przychodów dla Wnioskodawcy w dacie sprzedaży oraz wykreślenia z ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych należy zauważyć, że w świetle art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących wartościami niematerialnymi i prawnymi (z zastrzeżeniem zawartym w art. 14 ust. 2c), stanowią przychód z działalności gospodarczej. W związku z powyższym, dochód ze sprzedaży prawa ochronnego do znaku towarowego w prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej w formie spółki komandytowej, ustala się na podstawie przepisu art. 24 ust. 2 pkt 1 (zdanie drugie) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym, dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b), a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tych środków i wartości. Zdaniem Wnioskodawcy w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdą szczególne zasady ustalania dochodu określone w art. 24 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy. Tym samym, dochód ustala się pomniejszając przychód z odpłatnego zbycia wartości niematerialnej i prawnej w postaci prawa ochronnego do znaku towarowego o wydatki na jego nabycie stanowiące wartość początkową. Tak obliczoną różnicę należy powiększyć o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych, które nie zostały zaliczone wcześniej do kosztów uzyskania przychodów.

Reasumując - w momencie sprzedaży nie w pełni zamortyzowanego prawa ochronnego do znaku towarowego Wnioskodawca będzie mógł, proporcjonalnie do Jego prawa do udziału w zysku spółki komandytowej, zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowaną część wartości początkowej prawa ochronnego do znaku towarowego w dacie sprzedaży oraz wykreślenia z ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

Wnioskodawca pragnie powołać się na wydaną interpretację indywidualną z dnia 18.02.2019 roku o numerze 0113-KDIPT2-3.4011.646.2018.2 w której to stanowisko w niniejszej sprawie zostało uznane za nieprawidłowe jedynie dlatego iż Wnioskodawca niesłusznie powołał się na błędną podstawę prawną .W związku z powyższym Wnioskodawca modyfikuje swoje stanowisko zgodnie ze stanowiskiem Organu w niniejszej interpretacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

X a podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 5b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Stosownie do ust. 2 ww. przepisu, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

1. rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat;
2. ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną.
   
   

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą sposobu ustalenia dochodu ze sprzedaży prawa ochronnego do znaku towarowego.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zasady ustalania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej zostały określone w art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

1. środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1500 zł,
3. składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
4. składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

– wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

W świetle cytowanych powyżej przepisów zauważyć należy, że przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi w prowadzonej działalności gospodarczej (z zastrzeżeniem zawartym w art. 14 ust. 2c), stanowią przychód z działalności gospodarczej.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest wiceprezesem w spółce z o.o., która jest komplementariuszem w spółce T spółka z o.o. spółka komandytowa i jest jednym ze wspólników spółki z o.o. spółki komandytowej. Spółka komandytowa zamierza dokonać sprzedaży prawa ochronnego do znaku towarowego, które zostało ujęte w ewidencji wartości niematerialnych i prawnych spółki komandytowej.

W związku z powyższym, dochód ze sprzedaży prawa ochronnego do znaku towarowego stanowiącego środek trwały w prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej, ustala się na podstawie przepisu art. 24 ust. 2 ustawy o PIT, zgodnie z którym, dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b, a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tych środków i wartości.

Wskazać również należy, że stosownie do treści cytowanego powyżej art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części, wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

X ie uważa się za koszty uzyskania przychodów również odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie (art. 23 ust. 1 pkt 45 omawianej ustawy).

W związku z powyższym, przy sprzedaży wartości niematerialnej i prawnej kosztem uzyskania przychodów jest różnica między wartością początkową ww. wartości niematerialnej i prawnej, a sumą dokonanych odpisów amortyzacyjnych (art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b). X a sumę odpisów amortyzacyjnych składają się odpisy amortyzacyjne zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, jak i te niestanowiące kosztów podatkowych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy. Stosownie do treści tego przepisu, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Reasumując, należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdą szczególne zasady ustalania dochodu określone w art. 24 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy. Tym samym, dochód ustala się pomniejszając przychód z odpłatnego zbycia wartości niematerialnej i prawnej w postaci prawa ochronnego do znaku towarowego o wydatki na jego nabycie stanowiące wartość początkową. Tak obliczoną różnicę należy powiększyć o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych, które nie zostały zaliczone wcześniej do kosztów uzyskania przychodów.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia dochodu (straty) ze zbycia środka trwałego w postaci prawa ochronnego do znaku towarowego należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4A, 35-016 Rzeszów, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.