Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.67.2019.4.DP
z 16 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 lutego 2019 r. (data wpływu 13 lutego 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 4 kwietnia 2019 r. (data wpływu 9 kwietnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z zakupem gruntu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z zakupem gruntu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca od dnia 3 stycznia 2011 r. prowadził działalność gospodarczą w zakresie usług remontowo-wykończeniowych opodatkowaną w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych. Od dnia 1 stycznia 2019 r. Wnioskodawca poszerzył działalność o budowę domów na sprzedaż. W związku z tym zmienił formę opodatkowania na zasady ogólne oraz zarejestrował się jako podatnik czynny podatku od towarów i usług (VAT). Wnioskodawca w dniu 30 listopada 2018 r. zakupił wspólnie z żoną działkę budowlaną z myślą o planowanym poszerzeniu działalności. Sprzedający działkę był płatnikiem podatku VAT, więc od ceny sprzedaży działki został naliczony i zapłacony podatek VAT. Na zakupionej działce Wnioskodawca zamierza wybudować dom i sprzedać go wraz z działką. Sprzedaż domu wraz z działką również będzie opodatkowana podatkiem VAT.

W złożonym do wniosku uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że między nim a jego żoną istnieje ustawowa wspólność majątkowa małżeńska.

Zakupiony w listopadzie 2018 r. grunt stanowi towar handlowy, ponieważ został zakupiony z zamiarem wybudowania na nim domu i sprzedaży wraz z tym domem. Od momentu zakupu nigdy nie był użytkowany jako środek trwały i nie był zaewidencjonowany jako środek trwały.

Wydatki na zakup gruntu nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, ponieważ prowadzona przez Wnioskodawcę działalność do końca 2018 r. była opodatkowana w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych.

Na zakupionej działce nie został jeszcze wybudowany budynek mieszkalny. Obecnie Wnioskodawca jest na etapie projektowania i załatwiania pozwoleń. Po wybudowaniu budynek nie będzie stanowił środka trwałego w działalności, ponieważ będzie wybudowany z przeznaczeniem na sprzedaż. Od dnia 1 stycznia 2019 r. zdarzenia gospodarcze w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności ewidencjonowane są za pomocą podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Czy w związku z tym, że na zakupionej działce Wnioskodawca wybuduje dom, który następnie sprzeda wraz z działką w ramach działalności gospodarczej, a sprzedaż będzie opodatkowana podatkiem dochodowym na zasadach ogólnych, to czy cena netto zakupionej działki będzie stanowiła koszt uzyskania przychodu?

Wnioskodawca uważa, że zakupiona działka jest towarem handlowym, więc konieczne jest sporządzenie i zaksięgowanie remanentu początkowego na dzień 1 stycznia 2019 r., w którym zostanie wykazana wartość przedmiotowej działki, która będzie stanowiła koszt uzyskania przychodu w 2019 r. 

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

W myśl art. 22 ust. 4 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10.

Natomiast zgodnie z art. 22 ust. 5 ww. ustawy u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

Stosownie natomiast do treści art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W myśl art. 22 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zasady określone w ust. 5-5c, z zastrzeżeniem ust. 6b, mają zastosowanie również do podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów, pod warunkiem że stale w każdym roku podatkowym księgi te będą prowadzone w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania przychodów odnoszących się tylko do tego roku podatkowego.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodu, stosownie do art. 22 ust. 6b ww. ustawy, w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Natomiast zgodnie z art. 24 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych u podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących księgi przychodów i rozchodów dochodem z działalności jest różnica pomiędzy przychodem w rozumieniu art. 14 a kosztami uzyskania powiększona o różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadków, jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego, lub pomniejszona o różnicę pomiędzy wartością remanentu początkowego i końcowego, jeżeli wartość remanentu początkowego jest wyższa.

Sposób prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów określa rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2017 r., poz.728 z późn. zm.).

Stosownie do § 3 pkt 1 lit. a) ww. rozporządzenia Ministra Finansów, towarami handlowymi są wyroby przeznaczone do sprzedaży w stanie nieprzerobionym, towarami handlowymi są również produkty uboczne uzyskiwane przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej,

Natomiast zgodnie z pkt 2 § 3 przez cenę zakupu należy rozumieć cenę, jaką nabywca płaci za zakupione składniki majątku, pomniejszoną o podatek od towarów i usług, podlegający odliczeniu zgodnie z odrębnymi przepisami, a przy imporcie powiększoną o należne cło, podatek akcyzowy oraz opłaty celne dodatkowe, obniżoną o rabaty opusty, inne podobne obniżenia, w przypadku zaś otrzymania składnika majątku w drodze darowizny lub spadku - wartość odpowiadającą cenie zakupu takiego samego lub podobnego składnika.

Z kolei w myśl pkt 3 cytowanego powyżej paragrafu, przez cenę nabycia należy rozumieć cenę zakupu składnika majątku powiększoną o koszty uboczne związane z zakupem towarów i składników majątku do chwili złożenia w magazynie według ich cen zakupu, a w szczególności koszty transportu, załadunku i wyładunku oraz ubezpieczenia w drodze.

Stosownie do § 27 pkt 1 ww. rozporządzenia podatnicy są obowiązani do sporządzenia i wpisania do księgi spisu z natury towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadów, zwanego dalej "spisem z natury", na dzień 1 stycznia, na koniec każdego roku podatkowego, na dzień rozpoczęcia działalności w ciągu roku podatkowego, a także w razie utraty w ciągu roku podatkowego prawa do zryczałtowanego opodatkowania podatkiem dochodowym, zmiany wspólnika, zmiany proporcji udziałów wspólników lub likwidacji działalności.

W myśl § 29 pkt 1 ww. rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, podatnik jest obowiązany wycenić materiały i towary handlowe objęte spisem z natury według cen zakupu lub nabycia albo według cen rynkowych z dnia sporządzenia spisu, jeżeli są one niższe od cen zakupu lub nabycia; spis z natury półwyrobów (półfabrykatów), wyrobów gotowych i braków własnej produkcji wycenia się według kosztów wytworzenia, a odpadów użytkowych, które w toku działalności utraciły swoją pierwotną wartość użytkową, wycenia się według wartości wynikającej z oszacowania uwzględniającego ich przydatność do dalszego użytkowania.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w dniu 30 listopada 2018 r. zakupił wspólnie z żoną działkę budowlaną. Między małżonkami istnieje ustawowa wspólność majątkowa. Od dnia 1 stycznia 2019 r. Wnioskodawca poszerzył prowadzoną działalność gospodarczą o budowę domów na sprzedaż. Na zakupionej działce Wnioskodawca zamierza wybudować dom i sprzedać go wraz z działką. Zakupiony w listopadzie 2018 r. grunt stanowi towar handlowy. Grunt od momentu zakupu nigdy nie był użytkowany ani zaewidencjonowany jako środek trwały. Wydatki na zakup gruntu nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, ponieważ prowadzona przez Wnioskodawcę działalność do końca 2018 r. była opodatkowana w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych. Na zakupionej działce nie został jeszcze wybudowany budynek mieszkalny. Obecnie Wnioskodawca jest na etapie projektowania i załatwiania pozwoleń. Po wybudowaniu budynek nie będzie stanowił środka trwałego w działalności, ponieważ będzie wybudowany z przeznaczeniem na sprzedaż. Od dnia 1 stycznia 2019 r. zdarzenia gospodarcze w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności ewidencjonowane są za pomocą podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa podatkowego jak i okoliczności przedstawione w opisie stanu faktycznego stwierdzić należy, że wartość gruntu stanowiącego towar handlowy należy ująć w spisie z natury (remanencie początkowym) na dzień 1 stycznia 2019 r. Wartość ta będzie miała wpływ na rozliczenie roczne (różnica wynikająca z remanentu początkowego i końcowego będzie zwiększać lub pomniejszać wysokość dochodu do opodatkowania). Zatem jeżeli w 2019 r. nastąpi sprzedaż gruntu wraz z wybudowanym budynkiem mieszkalnym, to cena netto nabycia tego gruntu zostanie uwzględniona w kosztach podatkowych roku 2019.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznać należy za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.