Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.44.2019.4.IR
z 11 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 15 stycznia 2019 r. (data wpływu 23 stycznia 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 1 kwietnia 2019 r. (data wpływu 9 kwietnia 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• momentu powstania przychodu w podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu wykonania w 2012 r. usług projektowych – jest prawidłowe,

• przedawnienia zobowiązania z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 23 stycznia 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług.

Z uwagi na braki wniosku, Organ podatkowy pismem z dnia 22 marca 2019 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.44.2019.1.IR (doręczonym w dniu 30 marca 2019 r.), wezwał Wnioskodawczynię na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) do jego uzupełnienia, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. W odpowiedzi na ww. wezwanie w dniu 9 kwietnia 2019 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 5 kwietnia 2019 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni prowadzi Pracownię, jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT oraz podatnikiem podatku dochodowego. Po przeprowadzeniu przetargu Gmina Miasto w T. zawarła z Wnioskodawczynią w dniu 30 stycznia 2011 r. umowę, której przedmiotem było wykonanie przez Wnioskodawczynię dokumentacji projektowej oraz specyfikacji technicznej wykonania i odbioru robót budowlanych dla potrzeb realizacji zadania. W § 3 ust. 1 umowy Wnioskodawczyni zobowiązała się wykonać zlecone prace w terminie 8 miesięcy od dnia wejścia w życie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla Miasta lub od dnia uprawomocnienia się decyzji zezwalającej na realizację inwestycji drogowej. W § 3 ust. 3 zastrzeżono, że w przypadku, gdy do dnia 31 grudnia 2011 r. nie wejdzie w życie miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego bądź nie uprawomocni się wskazana decyzja, umowa ulegnie rozwiązaniu. Wnioskodawczyni wykonała koncepcję architektoniczną szkoły wraz z zagospodarowaniem terenu, koncepcję dróg dojazdowych, na podstawie której został sporządzony Plan Miejscowy do terenu budowy szkoły – pierwszy etap umowy, który został zapłacony przez Gminę. Następnie, zgodnie z zapisami umowy (czekając na wejście w życie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego) Wnioskodawczyni wstrzymała prace projektowe. Gmina Miasto w T., aneksami do umowy, przedłużała okres trwania umowy.

W dniu 17 kwietnia 2012 r. Gmina Miasto w T. pisemnie zwróciła się do Wnioskodawczyni z prośbą o podjęcie prac związanych z dokumentacją projektową. Po otrzymaniu pisma z dnia 17 kwietnia 2012 r. Wnioskodawczyni rozpoczęła intensywne prace projektowe, zleciła podmiotom trzecim wykonanie części zadania. Do dnia 30 września 2012 r. projekt budowlany został wykonany w znacznej części, stan zaawansowania robót w zakresie projektu budowlanego wynosi 90%. W piśmie z dnia 9 lipca 2013 r. Wnioskodawczyni poinformowała Gminę Miasto w T., że do dnia 30 września 2012 r. wykonała drugi etap zamówienia, tj. projekt budowlany i wezwała do wyznaczenia terminu, w którym zamawiający dokona odbioru prac i wezwała do zapłaty wynagrodzenia w kwocie 123 000 zł. W odpowiedzi Gmina Miasto w T. stwierdziła, że w dniu 30 września 2012 r. (ostatni termin aneksu do umowy) zawarta przez strony umowa uległa rozwiązaniu.

W następstwie ww. okoliczności, Wnioskodawczyni wystąpiła z pozwem o zapłatę należnego Jej wynagrodzenia. Dnia 11 grudnia 2017 r. Sąd Okręgowy wydał wyrok, stosownie do którego „W drodze dowodu z zeznań świadków, zeznań powódki, dowodu z dokumentacji projektowej sporządzonej w formie elektronicznej oraz opinii biegłego z zakresu architektury ustalono, że poza koncepcją architektoniczną, do dnia 30 września 2012 r. powódka wykonała zasadniczą część projektu budowalnego. Nie został on ukończony, ale jego forma i treść wykazuje bardzo duży stopień zaawansowania merytorycznego. Brak uzgodnień i dokumentów formalno-prawnych, nie pozwolił na jego zakończenie. Prace nad wykonaniem projektu budowlanego zostały zrealizowane w 90%. Ustalono, że wysokość ryczałtowego wynagrodzenia za ten projekt wynosiła 100 000,00 zł netto. Sąd uznał zatem, że uzasadnione jest żądanie przez powódkę wynagrodzenia w wysokości 90 000,00 zł netto, czyli 109 800,00 zł brutto. Do takiej wysokości powództwo zostało uwzględnione”.

Wnioskodawczyni, jak również Gmina Miasto T. wnieśli apelację od ww. orzeczenia. Wyrokiem z dnia 8 listopada 2018 r. Sąd Apelacyjny orzekł, że „Nie naruszył Sąd Okręgowy art. 627 k.c. przyjmując, że powódce należy się wynagrodzenie za sporządzoną część dokumentacji projektowej. Określił Sąd wysokość tego wynagrodzenia w oparciu o umowę stron, ustaliwszy za pomocą opinii biegłego stan zaawansowania prac projektowych w dniu 30 września 2012 r. Zasądzona zaskarżonym wyrokiem kwota roszczenia głównego stanowi wynagrodzenie za prace projektowe przez powódkę rzeczywiście wykonane w okresie obowiązywania umowy”.

Dnia 21 listopada 2018 r. Gmina Miasto T. przelała na rzecz Wnioskodawczyni kwotę wynikającą z orzeczenia Sądu Okręgowego oraz Sądu Apelacyjnego wraz z należnymi odsetkami.

Podkreślenia wymaga fakt, że pomimo wykonania usługi w 2012 r., Wnioskodawczyni nie wystawiła w tym okresie faktury na rzecz Gminy Miasta w T., a ponadto nie wykazała w deklaracji VAT należnego podatku oraz nie wykazała w tym zakresie przychodu w podatku dochodowym od osób fizycznych. Przyczyną niewystawienia faktury VAT było stanowisko Gminy Miasta T., wedle którego umowa z Wnioskodawczynią uległa rozwiązaniu. Miasto T. nie było zainteresowane wykonanym projektem, odbiorem prac projektowych i dalszą współpracą z Wnioskodawczynią, co doprowadziło do wystąpienia przez Wnioskodawczynię na drogę sądową.

W piśmie z dnia 1 kwietnia 2019 r. stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że ma nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.).

Wnioskodawczyni nadal prowadzi działalność gospodarczą. W okresie od 2012 r. do dzisiaj opodatkowana jest 19% podatkiem liniowym w podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) oraz prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów dla celów podatkowych. Wnioskodawczyni ujęła wydatki związane z wykonaniem umowy w zakresie projektu budowlanego w 2012 r.

W konsekwencji usługa, za którą mocą orzeczenia wskazanego Sądu Wnioskodawczyni otrzymała wynagrodzenie została wykonana do dnia 30 września 2012 r.

Kwota 90 000 zł netto stanowi jedynie należność główną (wynagrodzenie za wykonaną usługę), ponadto zostały zasądzone odsetki oraz koszty postępowania sądowego. Wnioskodawczyni nie wystawiła faktury.

Ponadto Wnioskodawczyni podała, że nie wystąpiły okoliczności zawieszające lub przerywające bieg przedawnienia zobowiązania podatkowego z tytułu podatku dochodowego do osób fizycznych, o których mowa w art. 70 § 2-8 ustawy Ordynacja podatkowa.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Kiedy powstał obrót w podatku od towarów i usług z tytułu wykonania w 2012 r. usług projektowych na rzecz Gminy Miasta T. i czy zobowiązanie podatkowe z tego tytułu uległo przedawnieniu z dniem 1 stycznia 2018 r.?
2. Kiedy powstał przychód w podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu wykonania w 2012 r. usług projektowych na rzecz Gminy Miasta T. i czy zobowiązanie podatkowe z tego tytułu uległo przedawnieniu z dniem 1 stycznia 2019 r.?
   
   

Niniejsza interpretacja stanowi rozstrzygnięcie wniosku w zakresie pytania nr 2, natomiast w zakresie pytania nr 1 zostaje wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawczyni (po uzupełnieniu), w myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Zgodnie natomiast z art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, jednym ze źródeł przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Stosownie do treści art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Co do zasady, przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej są zatem wszelkie przychody osiągane w związku z prowadzoną działalnością, z wyjątkiem przychodów wymienionych w art. 14 ust. 3 ww. ustawy.

Jednocześnie cyt. art. 14 ust. 1 ww. ustawy, statuuje ujmowanie dla celów podatkowych przychodów, które jeszcze nie zostały otrzymane przez podatnika, ale są mu należne, tj. stanowią przedmiot wymagalnych świadczeń. Świadczenie należne podatnikowi musi być przy tym skonkretyzowane i wynikać z treści zobowiązania, którego jest on stroną. O jego wymagalności można natomiast mówić od momentu, gdy podatnik jako wierzyciel ma prawo dochodzenia spełnienia tego świadczenia, a dłużnik obowiązek jego realizacji. Zatem, nawet brak zapłaty w przewidzianym przez strony terminie rodzi obowiązek podatkowy i zobowiązanie podatkowe w zakresie sumy należnej za wykonane świadczenie.

Zgodnie z art. 14 ust. 1c ww. ustawy, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e, 1h-1j i 1n-1p, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.
   
   

Z kolei, w myśl art. 14 ust. 1i ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku otrzymania przychodu z działalności gospodarczej, do którego nie stosuje się ust. 1c, 1e i 1h, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

Zgodnie ze stanem faktycznym, Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą. Do dnia 30 września 2012 r. Wnioskodawczyni wykonała usługę projektową na rzecz Gminy Miasta T. polegającą na wykonaniu 90% projektu budowlanego. Stosownie do treści wyroku Sądu Okręgowego z dnia 11 grudnia 2017 r. „do dnia 30 września 2012 r. powódka wykonała zasadniczą część projektu budowlanego. Nie został on ukończony, ale jego forma i treść wykazuje bardzo duży stopień zaawansowania merytorycznego. Brak uzgodnień i dokumentów formalno-prawnych nie pozwolił na jego zakończenie. Prace nad wykonaniem projektu budowlanego zostały zrealizowane w 90 %. Ustalono, że wysokość ryczałtowego wynagrodzenia za ten projekt wynosiła 100.000,00 zł netto. Sąd uznał zatem, że uzasadnione jest żądanie przez powódkę wynagrodzenia w wysokości 90 000,00 zł netto, czyli 109 800,00 zł brutto. Do takiej wysokości powództwo zostało uwzględnione”.

W konsekwencji usługa, za którą mocą orzeczenia wskazanego Sądu Wnioskodawczyni otrzymała wynagrodzenie została wykonana do dnia 30 września 2012 r.

W piśmie z dnia 9 lipca 2013 r. Wnioskodawczyni wezwała do wyznaczenia terminu, w którym Gmina Miasto T. dokona odbioru prac i wezwała do zapłaty wynagrodzenia w kwocie 123 000 zł. W związku z powstaniem przychodu należnego z tytułu wykonanych usług projektowych Wnioskodawczyni była zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego za 2012 r., jednakże go nie uregulowała i zaistniała zaległość podatkowa. W dniu 8 listopada 2018 r. Sąd Apelacyjny wydał wyrok zasądzający od Gminy Miasta T. na rzecz Wnioskodawczyni kwotę 90 000 zł netto (109 800 zł brutto).

Powyższa kwota wraz z odsetkami została przelana na konto bankowe Wnioskodawczyni dnia 21 listopada 2018 r.

Zdaniem Wnioskodawczyni, z brzmienia przytoczonych przepisów wywieść należy, że przychód Wnioskodawczyni powstał w momencie, w którym wierzytelność stawała się należna, tj. w momencie zajścia zdarzenia, które dawało wierzycielowi uprawnienie do żądania świadczenia. Wykonanie prac projektowych, za które zostało określone wynagrodzenie, dawało podstawę do żądania zapłaty (w tym wniesienie powództwa do sądu powszechnego), jak również do uznania, że należność (wierzytelność), której wysokość była sporna, stanowiła przychód należny, który podlega opodatkowaniu na mocy art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym zasadnym jest twierdzenie, że wyrok Sądu Apelacyjnego nie kreował przychodu, a jedynie potwierdził zasadność roszczenia na gruncie prawa cywilnego, podczas gdy skutki podatkowe zdarzenia oceniać trzeba na gruncie prawa podatkowego. Wyrok zasądzający wynagrodzenie nie miał charakteru konstytutywnego, był jedynie wyrokiem deklaratoryjnym potwierdzającym obiektywnie istniejące roszczenie przysługujące Wnioskodawczyni a zatem brak jest podstaw do uzależnienia powstania przychodu od tego wyroku.

Według Wnioskodawczyni, z opisu stanu faktycznego wynika jednoznacznie, że usługi zostały wykonane w 2012 r. i powstało roszczenie o zapłatę należności z tego tytułu, które ostatecznie znalazło potwierdzenie w wyroku Sądu Apelacyjnego. Zatem, już wówczas powstał przychód w rozumieniu art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jego uzyskanie zrodziło obowiązek podatkowy, z którego wynikało zobowiązanie podatkowe i to niezależnie od faktu, że nie wystawiono faktury dokumentującej przychód.

Podkreślenia wymaga fakt, że choć Wnioskodawczyni nie dopełniła obowiązku wynikającego z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w roku podatkowym, w którym obowiązek ten powstał, to na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych niedopuszczalne jest przyjęcie, że w związku z wyrokiem sądu powszechnego w przedmiocie zapłaty doszło do odnowienia obowiązku podatkowego.

Powyższe stanowisko znajduje, według Wnioskodawczyni, oparcie w wyrokach sądów administracyjnych, a to: WSA w Gliwicach z dnia 17 października 2016 r., sygn. akt I SA/Gl 415/16, WSA w Krakowie z dnia 29 października 2013 r., sygn. akt I SA/Kr 737/13, WSA w Warszawie z dnia 19 stycznia 2011 r., sygn. akt III SA/Wa 750/10, NSA z dnia 15 stycznia 2013 r., sygn. akt II FSK 1049/11, które zapadły w podobnych stanach faktycznych i prawnych.

Warto także, według Wnioskodawczyni, przywołać tezy z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 listopada 2006 r., sygn. akt II FSK 1375/05, w którym Sąd orzekając na gruncie 14 ust. 1 u.p.d.o.f. wskazał, że przychód z działalności gospodarczej nie powstaje przed datą, w której wymagalne stało się roszczenie o zapłatę należności za wykonaną usługę, czy sprzedany towar. Konieczne jest więc ustalenie, w jakiej dacie podatnik (wierzyciel) mógł najwcześniej domagać się zapłaty za wykonanie ww. czynności. NSA podkreślił, że analizowana regulacja nie rozróżnia, czy przychód jest sporny, czy bezsporny. Ten fakt nie ma wpływu na określenie przychodu z działalności gospodarczej. W prawie podatkowym bowiem najważniejsze jest wykonanie usługi – sprzedaży towaru i upływ terminu do zapłaty należności. Za niemającą znaczenia NSA uznał okoliczność sporu cywilnoprawnego co do wysokości należności wynikających z tytułu usług wykonanych przez podmiot gospodarczy.

Podobne stanowisko, według Wnioskodawczyni, zajęły organy podatkowe w następujących interpretacjach przepisów prawa podatkowego:

1. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 21 marca 2016 r., nr IBPB-1-1/4511-9/16/WRz,
2. interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 18 maja 2017 r., nr 0111-KDIB1-2.4010.26.2017.1.MM.
   
   

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawczyni reprezentuje stanowisko, że skoro jak wskazano we wniosku, kwota należna z tytułu wykonania przez Nią pracy na rzecz Gminy Miasta T. stanowiła przychód należny Wnioskodawczyni, podlegający opodatkowaniu w 2012 r., to późniejsze jej wyegzekwowanie (otrzymanie) w 2018 r. od kontrahenta na skutek postępowania sądowego nie prowadzi do odnowienia obowiązku podatkowego. W konsekwencji zobowiązanie podatkowe z tego tytułu uległo przedawnieniu z dniem 1 stycznia 2019 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

• momentu powstania przychodu w podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu wykonania w 2012 r. usług projektowych – jest prawidłowe,

• przedawnienia zobowiązania z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych – jest nieprawidłowe.
  
  

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 9 ust. 2 ww. ustawy, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Stosownie do art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Art. 14 ust. 1c powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym w 2012 r. stanowił, że za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e, 1h i 1i, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.
   
   

Z treści ww. art. 14 ust. 1c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – pomimo, że na przestrzeni lat 2012-2018 kilkakrotnie ulegał zmianie każdorazowo wynikało, że za datę powstania przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej uważa się dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień wystawienia faktury albo uregulowania należności.

Jeżeli więc doszło do wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, bez wystawienia faktury albo uregulowania należności, wówczas należy uznać, że decydujące będzie wydanie towarów lub wykonanie usługi i to w tym dniu powinien zostać wykazany przychód należny z tego tytułu.

Zatem, przychód ze źródła, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza rozpoznaje się w dacie zdarzenia – jednego z wymienionych w cytowanym przepisie –- które wystąpiło jako pierwsze.

W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawczyni prowadzi Pracownię, jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT oraz podatnikiem podatku dochodowego. Po przeprowadzeniu przetargu Gmina Miasto w T. zawarła z Wnioskodawczynią w dniu 30 stycznia 2011 r. umowę, której przedmiotem było wykonanie przez Wnioskodawczynię dokumentacji projektowej oraz specyfikacji technicznej wykonania i odbioru robót budowlanych dla potrzeb realizacji zadania. W § 3 ust. 1 umowy Wnioskodawczyni zobowiązała się wykonać zlecone prace w terminie 8 miesięcy od dnia wejścia w życie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla Miasta T. lub od dnia uprawomocnienia się decyzji zezwalającej na realizację inwestycji drogowej. W § 3 ust. 3 zastrzeżono, że w przypadku, gdy do dnia 31 grudnia 2011 r. nie wejdzie w życie miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego bądź nie uprawomocni się wskazana decyzja, umowa ulegnie rozwiązaniu. Wnioskodawczyni wykonała koncepcję architektoniczną szkoły wraz z zagospodarowaniem terenu, koncepcją dróg dojazdowych, na podstawie której został sporządzony Plan Miejscowy do terenu budowy szkoły – pierwszy etap umowy, który został zapłacony przez Gminę T. Następnie, zgodnie z zapisami umowy (czekając na wejście w życie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego) Wnioskodawczyni wstrzymała prace projektowe. Gmina Miasto w T., aneksami do umowy, przedłużała okres trwania umowy. W dniu 17 kwietnia 2012 r. Gmina Miasto w T. pisemnie zwróciła się do Wnioskodawczyni z prośbą o podjęcie prac związanych z dokumentacją projektową. Po otrzymaniu pisma z dnia 17 kwietnia 2012 r. Wnioskodawczyni rozpoczęła intensywne prace projektowe, zleciła podmiotom trzecim wykonanie części zadania. Do dnia 30 września 2012 r. projekt budowlany został wykonany w znacznej części, stan zaawansowania robót w zakresie projektu budowlanego wynosi 90%. W piśmie z dnia 9 lipca 2013 r. Wnioskodawczyni poinformowała Gminę Miasto w T., że do dnia 30 września 2012 r. wykonała drugi etap zamówienia, tj. projekt budowlany i wezwała do wyznaczenia terminu, w którym zamawiający dokona odbioru prac i wezwała do zapłaty wynagrodzenia w kwocie 123 000 zł. W odpowiedzi Gmina Miasto w T. stwierdziła, że w dniu 30 września 2012 r (ostatni termin aneksu do umowy) zawarta przez strony umowa uległa rozwiązaniu. W następstwie ww. okoliczności, Wnioskodawczyni wystąpiła z pozwem o zapłatę należnego Jej wynagrodzenia. Dnia 11 grudnia 2017 r. Sąd Okręgowy wydał wyrok, stosownie do którego „W drodze dowodu z zeznań świadków, zeznań powódki, dowodu z dokumentacji projektowej sporządzonej w formie elektronicznej oraz opinii biegłego z zakresu architektury ustalono, że poza koncepcją architektoniczną, do dnia 30 września 2012 r. powódka wykonała zasadniczą część projektu budowalnego. Nie został on ukończony, ale jego forma i treść wykazuje bardzo duży stopień zaawansowania merytorycznego. Brak uzgodnień i dokumentów formalno-prawnych, nie pozwolił na jego zakończenie. Prace nad wykonaniem projektu budowalnego zostały zrealizowane w 90%. Ustalono, że wysokość ryczałtowego wynagrodzenia za ten projekt wynosiła 100 000,00 zł netto. Sąd uznał zatem, że uzasadnione jest żądanie przez powódkę wynagrodzenia w wysokości 90 000,00 zł netto, czyli 109 800,00 zł brutto. Do takiej wysokości powództwo zostało uwzględnione”.

Wyrokiem z dnia 8 listopada 2018 r. Sąd Apelacyjny orzekł, iż „Nie naruszył Sąd Okręgowy art. 627 k.c. przyjmując, że powódce należy się wynagrodzenie za sporządzoną część dokumentacji projektowej…”. Dnia 21 listopada 2018 r. Gmina Miasto T. przelała na rzecz Wnioskodawczyni kwotę wynikającą z orzeczenia Sądu Okręgowego oraz Sądu Apelacyjnego wraz z należnymi odsetkami. Pomimo wykonania usługi w 2012 r., Wnioskodawczyni nie wystawiła w tym okresie faktury na rzecz Gminy Miasta w T., a ponadto nie wykazała w deklaracji VAT należnego podatku oraz nie wykazała w tym zakresie przychodu w podatku dochodowym od osób fizycznych. Przyczyną niewystawienia faktury VAT było stanowisko Gminy Miasta T., wedle którego umowa z Wnioskodawczynią uległa rozwiązaniu. Ponadto Wnioskodawczyni podała, że nie wystąpiły – okoliczności zawieszające lub przerywające bieg przedawnienia zobowiązania podatkowego z tytułu podatku dochodowego do osób fizycznych, o których mowa w art. 70 § 2-8 ustawy Ordynacja podatkowa.

W odniesieniu do podanej przez Wnioskodawczynię sytuacji należy zatem stwierdzić, że w przypadku przychodów należnych z tytułu wykonanych usług, momentem powstania przychodu dla celów podatkowych, w myśl art. 14 ust. 1 w związku z art. 14 ust. 1 c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest dzień wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień wystawieniu faktury albo uregulowania należności.

W myśl art. 59 § 1 pkt 9 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), zobowiązanie podatkowe wygasa w całości lub w części wskutek przedawnienia.

Natomiast definicja zobowiązania podatkowego jest zawarta w art. 5 ww. ustawy, w myśl której zobowiązaniem podatkowym jest wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 21 § 1 pkt 1 ww. ustawy, zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania.

Jak stanowi art. 70 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Istotą przedawnienia uregulowanego w art. 70 ustawy Ordynacja podatkowa jest to, że na skutek upływu czasu zobowiązanie podatkowe wygasa z mocy prawa, zobowiązanie podatkowe bowiem przestaje istnieć.

Okres przedawnienia – zgodnie z art. 70 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – co do zasady – wynosi pięć lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Termin przedawnienia zobowiązania podatkowego zaczyna biec od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku, a kończy się z upływem 5 lat.

Przedawnienie oznacza, że po upływie określonego czasu od momentu powstania zobowiązania podatkowego zobowiązanie to wygasa, a organ podatkowy, po upływie terminu przedawnienia, nie może domagać się uregulowania (nie ma możliwości wyegzekwowania) należnego świadczenia. Należy przy tym zauważyć, że przedawnienie następuje z mocy prawa.

W ustawie Ordynacja podatkowa wskazano także okoliczności, które zawieszają, bądź też przerywają bieg terminu przedawnienia.

W myśl art. 70 § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, bieg terminu przedawnienia nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu:

1. od dnia wydania decyzji, o których mowa w art. 67a § 1 pkt 1 lub 2, do dnia terminu płatności odroczonego podatku lub zaległości podatkowej, ostatniej raty podatku lub ostatniej raty zaległości podatkowej;
2. od dnia wejścia w życie rozporządzenia w sprawie przedłużenia terminu płatności podatku, wydanego przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych, do dnia upływu przedłużonego terminu.
   
   

Bieg terminu przedawnienia przerywa ogłoszenie upadłości. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu uprawomocnienia się postanowienia o ukończeniu postępowania upadłościowego (art. 70 § 3 ww. ustawy).

Jak stanowi art. 70 § 4 ustawy Ordynacja podatkowa, bieg terminu przedawnienia zostaje również przerwany wskutek zastosowania środka egzekucyjnego, o którym podatnik został zawiadomiony. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu, w którym zastosowano środek egzekucyjny.

W myśl art. 70 § 6 ustawy Ordynacja podatkowa, bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu z dniem:

1. wszczęcia postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe, jeżeli podejrzenie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia wiąże się z niewykonaniem tego zobowiązania;
2. wniesienia skargi do sądu administracyjnego na decyzję dotyczącą tego zobowiązania;
3. wniesienia żądania ustalenia przez sąd powszechny istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa;
4. doręczenia postanowienia o przyjęciu zabezpieczenia, o którym mowa w art. 33d § 2, lub doręczenia zarządzenia zabezpieczenia w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji;
5. doręczenia zawiadomienia o przystąpieniu do zabezpieczenia w przypadkach określonych w art. 32a § 3 i art. 35 § 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2016 r., poz. 599, z późn. zm.).
   
   

Instytucja przedawnienia ma to do siebie, że w odniesieniu do okresu, który uległ przedawnieniu, nie mogą być dokonywane żadne czynności ani zwiększające zobowiązanie podatkowe, ani zmniejszające zobowiązanie podatkowe.

W opisie stanu faktycznego Wnioskodawczyni wskazała, że w sprawie będącej przedmiotem wniosku o interpretację indywidualną nie wystąpiły okoliczności zawieszające lub przerywające bieg przedawnienia zobowiązania podatkowego z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych, o których mowa w art. 70 § 2-8 ustawy Ordynacja podatkowa.

Mając na uwadze przedstawiony opis stanu faktycznego oraz powołane wyżej przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że przychód w podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu wykonania przez Wnioskodawczynię w 2012 r. usług projektowych powstał z dniem wykonania usługi i to w tym dniu powinien zostać wykazany należny przychód z tego tytułu. Przychód ze źródła, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza rozpoznaje się bowiem w dacie zdarzenia – jednego z wymienionych w cytowanym przepisie art. 14c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tego które wystąpiło jako pierwsze.

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać w tej części za prawidłowe.

Z kolei stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie przedawnienia zobowiązania podatkowego z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych należy uznać za nieprawidłowe. Powyższe wynika z faktu, że Wnioskodawczyni uważa, że zobowiązanie podatkowe z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych uległo przedawnieniu z dniem 1 stycznia 2019 r, podczas gdy na mocy art. 70 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zobowiązanie z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych w związku z wykonaniem usługi projektowej w 2012 r. uległo przedawnieniu z dniem 31 grudnia 2018 r., jeśli nie wystąpiły okoliczności zawieszające lub przerywające bieg przedawnienia zobowiązania podatkowego, o których mowa w art. 70 § 2-8 ustawy Ordynacja podatkowa. Zatem, zasądzone wyrokiem sądowym wynagrodzenie z tytułu wykonania ww. usług, otrzymane przez Wnioskodawczynię w listopadzie 2018 r., nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.