2019.04.16 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.35.2019.1.ISK
z 16 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 stycznia 2019 r. (data wpływu 18 stycznia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania oferowanej przez Wnioskodawcę Karty podarunkowej za bon różnego przeznaczenia oraz obowiązku podatkowego w związku z jego realizacją - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 stycznia 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania oferowanej przez Wnioskodawcę Karty podarunkowej za bon różnego przeznaczenia oraz obowiązku podatkowego w związku z jego realizacją.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi na terytorium Polski sieć sklepów znajdujących się w centrach handlowych oferując odzież i akcesoria. W celu zwiększenia sprzedaży Wnioskodawca oferuje m.in. Karty podarunkowe (dalej jako „Karta”) o różnych nominałach (od 50 zł do 1.000 zł). Karta ta akceptowana jest wyłącznie w sklepach Wnioskodawcy na terytorium Polski i upoważnia do nabycia dowolnych towarów oferowanych przez Wnioskodawcę w terminie ważności Karty (najczęściej trzy lata od momentu wydania Karty) za kwotę zgromadzoną na Karcie. Wypłata gotówki z Karty nie jest możliwa. Informacje o zasadach dotyczących stosowania Kart udostępnione są w sklepach Wnioskodawcy przy kasach.

Wnioskodawca oferuje szeroki asortyment odzieży i akcesoriów obejmujący tysiące pozycji (m.in. spodnie, bluzki, koszule, kurtki, bielizna, paski, torebki itp.). Ze względu na sezonowość oferowanych towarów (sezon zimowy/sezon letni) oraz zmiany kolekcji asortyment ten ulega ciągłej modyfikacji. Z uwagi na długi okres ważności Karty, w momencie jej dystrybucji nie ma możliwości jednoznacznego zdefiniowania towaru bądź towarów, które zostaną wydane w zamian za środki zgromadzone na Karcie.

Wszystkie aktualnie oferowane przez Wnioskodawcę towary objęte są podstawową stawką VAT w wysokości 23%. Jeżeli jednak nabywca towaru będzie podatnikiem podatku od wartości dodanej legitymującym się aktywnym numerem VAT UE oraz deklarującym wywóz nabytego z wykorzystaniem Karty towaru z Polski do innego państwa UE, a Wnioskodawca dysponować będzie dokumentami wymienionymi w art. 42 Ustawy VAT, sprzedaż taka podlegać będzie opodatkowaniu stawką VAT 0%. Wnioskodawca dokonuje także sprzedaży w ramach systemu Tax Free.

Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT z siedzibą w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym stanie faktycznym spełnione są warunki do uznania, iż oferowana przez Wnioskodawcę Karta wypełnia definicję bonu różnego przeznaczenia, określoną w art. 2 pkt 44 Ustawy VAT, przez co dostawa towarów, za którą zapłata dokonywana będzie z wykorzystaniem Karty podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach ogólnych, tj. zgodnie z art. 19a ust. 1 Ustawy VAT dopiero w momencie faktycznego wydania towaru nabywcy, a nie w momencie wcześniejszej sprzedaży samej Karty?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 8b ust. 1 Ustawy VAT faktyczne przekazanie towarów lub faktyczne świadczenie usług dokonane w zamian za bon różnego przeznaczenia przyjmowany przez dostawcę lub usługodawcę jako wynagrodzenie lub część wynagrodzenia podlega opodatkowaniu podatkiem. Nie podlega opodatkowaniu podatkiem wcześniejszy transfer bonu różnego przeznaczenia.

Przez bon różnego przeznaczenia (dalej też jako „MPV”) rozumie się bon inny niż bon jednego przeznaczenia (art. 2 pkt 44 Ustawy VAT).

Za bon jednego przeznaczenia (dalej też jako „SPV”) uznaje się natomiast bon (tj. instrument, z którym wiąże się obowiązek jego przyjęcia jako wynagrodzenia lub części wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług, w przypadku którego towary, które mają zostać dostarczone, lub usługi, które mają zostać wykonane, lub tożsamość potencjalnych dostawców lub usługodawców są wskazane w samym instrumencie lub określone w powiązanej dokumentacji, w tym w warunkach wykorzystania tego instrumentu), w przypadku którego miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których bon dotyczy, oraz kwota należnego podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze z tytułu dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług są znane w chwili emisji bonu.

W Raporcie z konsultacji projektu z dnia 5 lipca 2018 r. ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług wprowadzającej definicje bonów (PT3.8100.1.14.2018.LBE.6) Minister Finansów (dalej jako „MF”) przedstawił swoje stanowisko odnośnie zasad definiowania bonów pod kątem właściwego rozpoznania obowiązku podatkowego z tytułu ich transferu (dystrybucji).

MF stwierdził mianowicie, że kwalifikacji bonu do określonej kategorii (jako bon jednego przeznaczenia albo bon różnego przeznaczenia) należy dokonać w momencie jego emisji. Przez bon jednego przeznaczenia zdaniem MF jest rozumiany bon, w przypadku którego:

miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których dany bon dotyczy, oraz

VAT należny z tytułu tych towarów lub usług są znane w chwili emisji.

Ponadto wg MF za bony SPV będą uznane bony, w przypadku których w momencie ich emisji wiadomo już, w jakim państwie członkowskim należałoby odprowadzić należny podatek VAT z tytułu dostawy towarów/świadczenia usług, których dotyczy bon, wiadomo też, jaka jest kwota należnego podatku. Jeżeli w chwili emisji któraś z tych informacji (lub obie) nie jest znana, wówczas taki bon nie spełnia definicji bonu SPV i powinien zostać uznany za bon różnego przeznaczenia.

Bon lub powiązana z nim dokumentacja już w chwili emisji powinny jasno określać charakter tego bonu. Aby bon był bonem SPV, to miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług oraz należny VAT z tytułu dostawy tych towarów lub świadczenia usług powinny być znane w chwili emisji bonu. Oznacza to, że jeżeli bon dopuszcza m.in. możliwość dokonania przy jego wykorzystaniu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz dostawy krajowej (w ramach jednego bonu), to taki bon nie spełnia definicji bonu SPV. Ani przepisy Dyrektywy Rady (UE) 2016/1065 z dnia 27 czerwca 2016 r. zmieniające dyrektywę 2006/112/WE w odniesieniu do bonów na towary lub usługi (Dz. U. UE L 177/9) ani Ustawy VAT nie przewidują możliwości zmiany charakteru bonu.

Zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 7 Ustawy VAT faktura powinna zawierać nazwę (rodzaj) towaru lub usługi, stanowiące przedmiot opodatkowania. Istotne jest, że do transakcji realizowanych z wykorzystaniem bonów należy stosować odpowiednio przepisy w zakresie fakturowania, w tym także dotyczące obowiązku zamieszczania w fakturze danych dotyczących nazwy (rodzaju) towaru lub usługi. Sposób przedstawienia w fakturze danych niezbędnych do określenia przedmiotu opodatkowania należy do podatnika, jednak nazwa towaru lub usługi musi być przedstawiona tak, aby umożliwiać identyfikację sprzedawanego towaru lub usługi.

W przypadku bonu SPV transakcją podlegającą opodatkowaniu jest sam transfer bonu SPV, a nie późniejsza faktyczna dostawa towarów lub świadczenie usług, których ten bon dotyczy. W ocenie MF podatnik, który we własnym imieniu dokonuje transferu bonu SPV, dokonuje dostawy towarów lub świadczenia usług, których dotyczy bon SPV i w związku z tym w fakturze dokumentującej taką transakcję zobowiązany jest wskazać nazwę towaru lub usługi objętej bonem SPV (możliwe jest doprecyzowanie, że taka dostawa towaru/usługa jest realizowana przy wykorzystaniu bonu SPV). Nazwa towaru lub usługi musi być przedstawiona tak, aby umożliwiać identyfikację towaru lub usługi. Podobnie - zdaniem MF - należy postępować w przypadku wykazywania tych danych w paragonie. Realizując więc dostawy towarów lub usług z wykorzystaniem bonów podatnicy powinni mieć na uwadze zapewnienie prawidłowej realizacji obowiązków dotyczących wystawiania faktur/paragonów. Umieszczona na paragonie fiskalnym nazwa towaru musi oznaczać nazwę jednostkową sprzedawanego towaru, a nie grupę asortymentową, tak aby do każdego towaru możliwe było przyporządkowanie odpowiedniej stawki podatkowej oraz aby użyta nazwa była zgodna z będącym przedmiotem obrotu towarem. Nazwy uwzględniające jednoznaczne identyfikowanie oferowanych towarów określa sam podatnik uwzględniając asortyment sprzedawanych towarów. Sposób dokonywania jednoznacznej identyfikacji towaru jest w dużej mierze uzależniony od specyfiki prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej. Podatnik powinien wystawiać paragony zawierające nazwy towarów na tyle szczegółowe, żeby z jednej strony pozwalały one organowi podatkowemu na weryfikację prawidłowego rozliczenia podatku, a z drugiej strony zapewniły nabywcy (konsumentowi) możliwość kontroli dokonywanych zakupów. Jednoznaczne oznaczenie nabywanego towaru ma też znaczenie w przypadku zwrotu nabytego towaru.

Biorąc powyższe pod uwagę, w ocenie Wnioskodawcy, wyemitowana przez Wnioskodawcę Karta, akceptowana wyłącznie w sklepach Wnioskodawcy na terytorium Polski i upoważniająca do nabycia dowolnych towarów oferowanych przez Wnioskodawcę powinna być traktowana jako bon różnego przeznaczenia (MPV).

W momencie transferu Karty znane jest miejsce dostawy towarów (terytorium Polski). Oferowane towary objęte są aktualnie przy dostawie w kraju podstawową stawką VAT (23%). Istnieje jednak możliwość nabycia od Wnioskodawcy z wykorzystaniem Karty towaru przez podatnika podatku od wartości dodanej legitymującego się aktywnym numerem VAT UE z innego państwa UE oraz deklarującego wywóz nabytego towaru z Polski do innego państwa UE. W takim przypadku Wnioskodawca uprawniony będzie do zastosowania stawki VAT 0%. Uprawnienie takie obejmuje również przypadki sprzedaży dokonywanej w ramach systemu Tax Free.

Z uwagi na szeroki asortyment oferowanych przez Wnioskodawcę towarów, w chwili sprzedaży Karty nie ma możliwości jednoznacznego zidentyfikowania towaru, będącego przedmiotem późniejszej faktycznej dostawy. Stanowi to przeszkodę w zapewnieniu realizacji obowiązku prawidłowego udokumentowania sprzedaży fakturą lub paragonem z kasy fiskalnej. Przy realizacji Karty może bowiem zostać nabyty jeden lub więcej towarów z różnych grup asortymentu.

Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy, ze względu na fakt, iż w momencie emisji Karty nie jest możliwe jednoznaczne ustalenie kwoty należnego podatku, a ponadto nie ma możliwości jednoznacznego zidentyfikowania towaru objętego dostawą dokonywaną z wykorzystaniem Karty, Karta ta nie może być traktowana jako bon jednego przeznaczenia, podlegający opodatkowaniu VAT w momencie transferu Karty.

W konsekwencji. Karta powinna być uznana jako bon różnego przeznaczenia. W takim wypadku obowiązek podatkowy powstawać będzie na zasadach ogólnych, tj. zgodnie z art. 19a ust. 1 Ustawy VAT w momencie faktycznego dokonania dostawy towaru w zamian za bon. Sprzedaż samej Karty nie będzie natomiast podlegać opodatkowaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Wskazać w tym miejscu należy, iż od dnia 1 stycznia 2019 r. do ustawy o podatku od towarów i usług zostały wprowadzone dodatkowe przepisy mające na celu implementację dyrektywy Rady (UE) 2016/1065 z dnia 27 czerwca 2016 r. zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w odniesieniu do bonów na towary lub usługi (Dz. Urz. UE L 177 z 1 lipca 2016 r.). Celem wprowadzonych przepisów jest uproszczenie, modernizacja i ujednolicenie przepisów ustawy VAT mających zastosowanie do bonów na towary lub usługi. Przy czym nowe regulacje mają zastosowanie wyłącznie do bonów wyemitowanych po dniu 31 grudnia 2018 r.

W myśl art. 2 pkt 41 ustawy przez bon rozumie się instrument, z którym wiąże się obowiązek jego przyjęcia jako wynagrodzenia lub części wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług, w przypadku którego towary, które mają zostać dostarczone, lub usługi, które mają zostać wykonane, lub tożsamość potencjalnych dostawców lub usługodawców są wskazane w samym instrumencie lub określone w powiązanej dokumentacji, w tym w warunkach wykorzystania tego instrumentu.

Zgodnie z art. 2 pkt 43 ustawy, bon jednego przeznaczenia to bon, w przypadku którego miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których bon dotyczy, oraz kwota należnego podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze z tytułu dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług są znane w chwili emisji tego bonu.

Natomiast przez bon różnego przeznaczenia rozumie się bon inny niż bon jednego przeznaczenia (art. 2 pkt 44 ustawy).

Emisja bonu, w myśl art. 2 pkt 42 ustawy, to pierwsze wprowadzenie bonu do obrotu.

Natomiast przez transfer bonu rozumie się emisję bonu oraz każde przekazanie tego bonu po jego emisji (art. 2 pkt 45 ustawy).

Wskazać w tym miejscu należy, iż wprowadzenie definicji bonu na towary i usługi, jest nie tylko istotne ze względu na potrzebę harmonizacji opodatkowania podatkiem VAT w odniesieniu do transakcji z wykorzystaniem bonów w UE, lecz także ze względu na potrzebę unikania zakłóceń konkurencji. Celem tej definicji jest również rozróżnienie pomiędzy bonami, które można wymienić na towary i usługi a instrumentami płatniczymi, które służą tylko i wyłącznie do realizacji płatności, gdyż opodatkowanie bonów podatkiem VAT jako specyficznego środka płatniczego i instrumentów płatniczych jest różne.

Z uwagi na fakt, że bony w praktyce mogą nabierać coraz więcej cech, które charakteryzują instrumenty płatnicze, w każdym przypadku należy badać czy płatności, przy których skorzystać można z takiego instrumentu, dotyczą ograniczonej liczby oznaczonych co do nazwy towarów lub usług lub czy tożsamość potencjalnych oferentów dostaw towarów lub usług jest znana z góry - wówczas taki instrument zachowuje swój charakter bonu.

W odniesieniu do rozróżnienia bonu jednego przeznaczenia od bonu różnego przeznaczenia wskazać należy, że związane jest to z odmiennym traktowaniem tych bonów w świetle VAT. Istotą tego rozróżnienia jest to, czy w związku z dostawą towarów lub świadczeniem usług, na które bon ostatecznie zostanie wymieniony, w momencie emisji bonu, dostępnych jest wystarczająco dużo informacji, by stwierdzić, gdzie ma nastąpić opodatkowanie podatkiem VAT i w jakiej kwocie. Zatem gdy powyższe dane są możliwe do określenia tj. w momencie emisji bonu można określić jego miejsce opodatkowania oraz wysokość podatku VAT należnego, to mamy do czynienia z bonem jednego przeznaczenia. W pozostałych przypadkach tj. gdy nie można ustalić miejsca opodatkowania w momencie emisji bonu lub nie jest znana kwota podatku VAT należnego mamy do czynienia z bonami różnego przeznaczenia.

Zasady dotyczące opodatkowania transferu bonów SPV i MPV zostały przedstawione w dziale II rozdziale 2a ustawy „Opodatkowanie w przypadku stosowania bonów”.

Art. 8a ustawy określa transfer bonu jednego przeznaczenia. Zgodnie z ust. 1 tego przepisu, transfer bonu jednego przeznaczenia dokonany przez podatnika działającego we własnym imieniu uznaje się za dostawę towarów lub świadczenie usług, których ten bon dotyczy.

Jeżeli transferu bonu jednego przeznaczenia dokonuje podatnik działający w imieniu innego podatnika, uznaje się, że taki transfer stanowi dostawę towarów lub świadczenie usług, których ten bon dotyczy, dokonane przez podatnika, w imieniu którego działa podatnik (art. 8a ust. 3 ustawy).

W przypadku gdy dostawca towarów lub usługodawca nie jest podatnikiem, który działając we własnym imieniu, wyemitował bon jednego przeznaczenia, uznaje się, że ten dostawca lub usługodawca dokonał odpowiednio dostawy towarów lub świadczenia usług, których ten bon dotyczy, na rzecz podatnika, który wyemitował ten bon (art. 8a ust. 4 ustawy).

Kwestię dotyczącą momentu powstania obowiązku podatkowego regulują przepisy art. 19a ustawy.

Zgodnie z ust. 1 art. 19a ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 1a, 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Wyłączeniem od powyższej reguły jest przepis art. 19a ust. 1a ustawy, dotyczący obowiązku podatkowego w przypadku stosowania bonów, zgodnie z którym, w przypadku, o którym mowa w art. 8a ust. 1 i 3, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania transferu bonu jednego przeznaczenia.

Natomiast w myśl art. 19a ust. 4a ustawy, w przypadku, o którym mowa w art. 8a ust. 1 i 3, dostawę towarów uznaje się za dokonaną, a usługę uznaje się za wykonaną z chwilą dokonania transferu bonu jednego przeznaczenia.

Z powyższych przepisów art. 19a ust. 1a i 4a ustawy wynika, że obowiązek podatkowy dla stosowania bonów jednego przeznaczenia jest wyłączony z opodatkowania na zasadach ogólnych. Obowiązek podatkowy z tytułu dostawy towarów/świadczenia usług, do których dochodzi na skutek transferu bonu jednego przeznaczenia, powstaje z chwilą dokonania transferu bonu jednego przeznaczenia. Momentem, w którym ww. dostawę towarów/świadczenie usług należy uznać dla celów VAT za dokonane jest w każdym przypadku moment dokonania transferu bonu jednego przeznaczenia.

W odniesieniu natomiast do obowiązku podatkowego dla bonów różnego przeznaczenia zastosowanie będą miały zasady ogólne wynikające z art. 19a ust. 1 ustawy, czyli podatek stanie się wymagalny w miesiącu dokonania dostawy towaru lub wykonania usługi i co do zasady powinien zostać rozliczony za ten okres rozliczeniowy.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca będący zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT z siedzibą w Polsce, prowadzi na terytorium Polski sieć sklepów znajdujących się w centrach handlowych oferując odzież i akcesoria. W celu zwiększenia sprzedaży Wnioskodawca oferuje m.in. Karty podarunkowe o różnych nominałach (od 50 zł do 1.000 zł). Karta ta akceptowana jest wyłącznie w sklepach Wnioskodawcy na terytorium Polski i upoważnia do nabycia dowolnych towarów oferowanych przez Wnioskodawcę w terminie ważności Karty (najczęściej trzy lata od momentu wydania Karty) za kwotę zgromadzoną na Karcie. Wypłata gotówki z Karty nie jest możliwa. Wnioskodawca oferuje szeroki asortyment odzieży i akcesoriów obejmujący tysiące pozycji (m.in. spodnie, bluzki, koszule, kurtki, bielizna, paski, torebki itp.). Z uwagi na długi okres ważności Karty, w momencie jej dystrybucji nie ma możliwości jednoznacznego zdefiniowania towaru bądź towarów, które zostaną wydane w zamian za środki zgromadzone na Karcie.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą uznania oferowanej przez Wnioskodawcę Karty podarunkowej za bon różnego przeznaczenia, o którym mowa w art. 2 pkt 44 ustawy oraz obowiązku podatkowego w związku z jego realizacją.

Jak już wcześniej wskazano, przez bon (SPV) należy rozumieć taki bon, w przypadku którego miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których dany bon dotyczy oraz VAT należny z tytułu tych towarów lub usług są znane w chwili emisji tego bonu. Natomiast za bon różnego przeznaczenia (MPV) uznaje się bon inny niż bon jednego przeznaczenia.

W zakresie kwalifikacji bonu do określonej kategorii (jako bonu jednego lub różnego przeznaczenia) należy wskazać, że przez bon jednego przeznaczenia (SPV) jest rozumiany bon, w przypadku którego miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których dany bon dotyczy, oraz VAT należny z tytułu dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług są znane w chwili emisji bonu. Za bony SPV będą uznane bony, w przypadku których w momencie ich emisji wiadomo już, w jakim państwie członkowskim należałoby odprowadzić podatek należny VAT z tytułu dostawy towarów/świadczenia usług, których dotyczy bon, wiadomo też, jaka jest kwota należnego podatku. Jeżeli w chwili emisji któraś z tych informacji (lub obie) nie jest znana wówczas taki bon nie spełnia definicji bonu SPV i powinien zostać uznany za bon MPV. Bon lub powiazania z nim dokumentacja już w chwili emisji powinny jasno określać charakter tego bonu. Przepisy dyrektywy 2016/1065 nie przewidują możliwości zmiany charakteru bonu.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należy zwrócić uwagę, iż Wnioskodawca (z uwagi, jak sam wskazuje, na długi okres ważności ww. Karty, tj. najczęściej trzy lata od momentu jej wydania oraz jak wynika z opisu sprawy szeroki asortyment oferowanych przez Wnioskodawcę towarów, jak również możliwość nabycia przy realizacji ww. Karty dowolnych towarów w sklepach Wnioskodawcy) w momencie dystrybucji (transferu) ww. Karty nie posiada wiedzy na jaki towar finalnie zostanie ta Karta wymieniona, przy czym wszystkie oferowane przez Wnioskodawcę towary są opodatkowane podstawową stawką podatku VAT w wysokości 23%. Wnioskodawca oferuje wprawdzie szeroki asortyment odzieży i akcesoriów, jednakże asortyment ten obejmuje określone rodzaje towarów (tj. m.in. bluzki, koszule, spodnie, kurtki, bielizna, paski, torebki itp.), a ww. Kartę klient może zrealizować wyłącznie w sklepach Wnioskodawcy na terytorium Polski, co oznacza tym samym, że zarówno miejsce opodatkowania, stawka podatku, jak i rodzaj towaru (zakres asortymentu) jest określony na moment emisji ww. Karty. Jednocześnie z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca emituje Karty podarunkowe o różnych nominałach (od 50 do 1000 zł), a Karty te upoważniają do nabycia dowolnych towarów przez niego oferowanych w terminie ważności Karty za kwotę (środki) zgromadzoną na tej Karcie. W momencie emisji ww. Karty została więc ustalona również konkretna wartość kwotowa tej Karty. Ponadto, Wnioskodawca wskazuje, iż „Informacje o zasadach dotyczących stosowania Kart” udostępnione są przy kasach w sklepach Wnioskodawcy, co przy jednoczesnym wskazaniu w opisie sprawy, iż Karta akceptowana jest wyłącznie w sklepach Wnioskodawcy na terytorium Polski i upoważnia do nabycia dowolnych towarów z asortymentu Wnioskodawcy, może wskazywać, iż zostały określone warunki wykorzystania tej Karty jako zapłaty (wynagrodzenia) za określone rodzaje towarów z asortymentu Wnioskodawcy, które mają zostać dostarczone.

Niemniej jednak Wnioskodawca w chwili emisji Karty dopuszcza również możliwość nabycia towaru z wykorzystaniem ww. Karty przez podatnika podatku od wartości dodanej legitymującego się aktywnym numerem VAT UE z innego państwa członkowskiego UE oraz deklarującego wywóz nabytego towaru z Polski do innego państwa UE, co przy jednoczesnym wskazaniu w opisie sprawy, że Wnioskodawca będzie dysponować dokumentami wymienionymi w art. 42 ustawy o VAT wskazuje, iż taka sprzedaż będzie podlegać opodatkowaniu 0% stawką podatku VAT.

Zatem, jeżeli w ramach jednej Karty (bonu) istniałaby możliwość dokonania zakupu zarówno towarów opodatkowanych na terytorium kraju podstawową stawką podatku VAT w wysokości 23%, jak również zakupu w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (przy spełnieniu warunków wynikających z art. 42 ustawy o VAT) opodatkowanej 0% stawką podatku VAT, Karta taka nie stanowi bonu jednego przeznaczenia (bonu SPV) w rozumieniu art. 2 pkt 43 ustawy o VAT. W konsekwencji ww. Kartę należałoby uznać za bon różnego przeznaczenia (bon MPV).

W odniesieniu natomiast do momentu powstania obowiązku podatkowego dla bonu różnego przeznaczenia zastosowanie znajdą zasady ogólne wynikające z art. 19a ust. 1 ustawy. Zatem obowiązek podatkowy dla przedmiotowej Karty podarunkowej powstanie w momencie faktycznej dostawy towaru w zamian za ww. Kartę tj. podatek stanie się wymagalny w miesiącu dokonania dostawy towaru i co do zasady powinien zostać rozliczony za ten okres rozliczeniowy.

Wskazać w tym miejscu należy, że powyższe regulacje odnoszą się jedynie do Kart podarunkowych będących bonami różnego przeznaczenia które zostały wyemitowane od 1 stycznia 2019 r.

Tym samym za prawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym oferowana przez niego Karta podarunkowa powinna zostać zaklasyfikowana jako bon różnego przeznaczenia dla którego obowiązek podatkowy powstaje w z chwilą dokonania dostawy towarów w zamian za ten bon.

Przedmiotowa interpretacja dotyczy wyłącznie kwestii będącej przedmiotem zapytania. Inne kwestie nie objęte pytaniem, w tym m.in. fakturowania i ewidencjonowania na kasie sprzedaży niniejszej Karty podarunkowej, nie mogły być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. Wnioskodawca nie przedstawił w tym zakresie elementów zdarzenia oraz kwestia ta nie była przedmiotem Jego wątpliwości.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym, w zakresie zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Stosownie do § 2 ww. artykułu przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin