Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.58.2019.2.AJ
z 16 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 lutego 2019 r. (data wpływu 4 lutego 2019 r.), uzupełnionego pismem z dnia 3 kwietnia 2019 r. (data nadania 3 kwietnia 2019 r., data wpływu 9 kwietnia 2019 r.) na wezwanie Organu podatkowego z dnia 27 marca 2019 r. nr 0114-KDIP2-1.4010.58.2019.1.AJ (data nadania 27 marca 2019 r., data doręczenia 2 kwietnia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku obowiązku pobrania podatku u źródła w związku z wypłatą na rzecz Spółki Polskiej, ale na rachunek bankowy spółki irlandzkiej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku obowiązku pobrania podatku u źródła w związku z wypłatą na rzecz Spółki Polskiej, ale na rachunek bankowy spółki irlandzkiej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca”) jest domem mediowym świadczącym na rzecz swoich klientów usługi polegające na planowaniu i prowadzeniu kampanii reklamowych oraz zakupie usług mediowych (takich jak czas reklamowy w telewizjach, miejsce na reklamę w prasie, ekspozycja w Internecie materiałów reklamowych, itp.)

Wnioskodawca nabywa różnego rodzaju usługi mediowe (dalej: „Świadczenia”), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 2343 z późn. zm., dalej: „Ustawa o CIT”) zarówno od kontrahentów krajowych (dalej: „Kontrahent krajowy”), jak i od podmiotów wymienionych w art. 3 ust. 2 Ustawy o CIT niemających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu (dalej: „Kontrahenci zagraniczni”). Przepis art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT dotyczy opodatkowanych ryczałtowo dochodów uzyskiwanych w Polsce przez podmioty niebędące polskimi rezydentami.

Jednym z Kontrahentów krajowych, od którego Wnioskodawca nabywa Świadczenia jest polska spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, która jest polskim rezydentem podatkowym i podlega polskiemu podatkowi od osób prawnych od całości dochodów uzyskanych na terytorium RP („Spółka Polska”).

Na fakturze wystawionej przez Spółkę Polską za Świadczenia na rzecz Wnioskodawcy jako odbiorca płatności wskazana jest spółka zagraniczna z siedzibą w Irlandii (dalej: „Spółka zagraniczna”). Na fakturze podany jest zagraniczny rachunek bankowy w banku z siedzibą w Wielkiej Brytanii. Faktura zawiera adnotację w języku angielskim, że: „Spółka zagraniczna pobiera zapłatę w imieniu Spółki Polskiej”.

Spółka Polska nie jest zakładem Spółki zagranicznej. Posiada odrębną osobowość prawną. Spółka Polska oraz Spółka zagraniczna są jedynie podmiotami z jednej grupy przedstawiciela serwisu z branży mediów społecznościowych. Właścicielem Spółki Polskiej oraz Spółki zagranicznej jest jeden podmiot z siedzibą w Stanach Zjednoczonych Ameryki.

Ponadto Spółka Polska zapewniła, że jest ostatecznym beneficjentem przychodu za Świadczenia. Spółka Polska zagwarantowała Wnioskodawcy, że przygotuje stosowne oświadczenie w tej sprawie mówiące, że środki za Świadczenia finalnie trafiają do niej. Spółka zagraniczna zapewniła natomiast, że występuje w roli poborcy płatności w imieniu Spółki Polskiej z przyczyn zapewnienia lepszej wydajności operacyjnej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy opisana transakcja, tj. nabycie Świadczeń od Spółki Polskiej oraz jednoczesne dokonanie wypłaty z tytułu tych Świadczeń na rachunek bankowy Spółki zagranicznej z siedzibą w Irlandii, która pobiera zapłatę na rzecz Spółki Polskiej, będzie wiązała się z obowiązkiem poboru przez Wnioskodawcę podatku u źródła na gruncie art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT ?

Zdaniem Wnioskodawcy, opisana transakcja, tj. nabycie Świadczeń od Spółki Polskiej oraz jednoczesne dokonanie wypłaty z tytułu tych Świadczeń na rachunek bankowy Spółki zagranicznej z siedzibą w Irlandii, która pobiera zapłatę na rzecz Spółki Polskiej, nie będzie wiązała się z obowiązkiem poboru przez Wnioskodawcę podatku u źródła na gruncie art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT, gdyż jest to transakcja krajowa.

Art. 26 ust. 1 ustawy o CIT wskazuje, że: „Osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika”.

Art. 21 ust. 1 pkt 2a stanowi natomiast o tym, że „podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów: z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze - ustala się w wysokości 20% przychodów”.

Art. 3 ust. 2 ustawy o CIT wskazuje, że: „Podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej”.

Zgodnie natomiast z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2018 r. poz. 800, dalej: „O.p.”): „Płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu”.

Wnioskodawca ma wątpliwości, czy we wskazanym stanie faktycznym zastosowanie będą miały przepisy dotyczące zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych. Podstawową przesłanką istnienia obowiązku pobrania podatku przez płatnika jest dokonywanie wypłat należności na rzecz podatników niebędących polskimi rezydentami.

W opinii Wnioskodawcy, podatnikiem będzie Spółka Polska, co wyłącza obowiązek Wnioskodawcy uzyskania certyfikatu rezydencji podatkowej Spółki zagranicznej. Należy wskazać, że Świadczenia wykonywane są przez Spółkę Polską, z którą Wnioskodawca zawrze stosowną umowę na nabycie Świadczeń. Z faktury wystawianej przez Spółkę Polską wynika, że to ona jest sprzedawcą Świadczeń, natomiast Spółka zagraniczna jest jedynie odbiorcą wypłaty za zrealizowanie Świadczenia. Na fakturze widnieje zapis w języku angielskim, mówiący, że Spółka zagraniczna pobiera zapłatę w imieniu Spółki Polskiej. Oznacza to, że rzeczywistym beneficjentem zapłaty oraz sprzedawcą Świadczeń na rzecz Wnioskodawcy jest Spółka Polska.

Jedynie z przyjętego modelu biznesowego wynika, że to Spółka zagraniczna pobiera zapłaty za Świadczenia wykonywane Spółkę Polską, w co Wnioskodawca nie ma prawa ingerować i czego nie może kwestionować. Dodatkowo Spółka Polska jest zarejestrowana w polskim Krajowym Rejestrze Sądowym i prowadzi swoją działalność jako spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Polsce, gdzie ma swoją siedzibę.

Podatek u źródła, zgodnie z przepisami Ustawy o CIT, należy natomiast pobrać od każdej płatności dokonywanej przez polskiego przedsiębiorcę na rzecz zagranicznego podmiotu z tytułów wskazanych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. Podmioty, które nie posiadają na terytorium Polsce siedziby lub zakładu (oddziału), a świadczą usługi poza granicami Polski, obciąża ograniczony obowiązek podatkowy, o którym mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, zaś wypłacając zagranicznym kontrahentom wynagrodzenie za wykonane usługi, polski podatnik jest zobowiązany do potrącenia podatku u źródła, o którym mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT (por. m.in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 września 2017r., II FSK 3840/14, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 25 stycznia 2018 r., I SA/GI 969/17, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 listopada 2017r., III SA/Wa 3243/15, wszystkie w CBOSA). W wyroku z dnia 14 listopada 2017 r., III SA/Wa 2230/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził natomiast, że: „Fakt, iż wypłata z tytułu odsetek została dokonana w wyniku dyspozycji właściciela obligacji na rachunek innego podmiotu nie czyni z tego ostatniego - podatnika zobowiązanego do zapłaty podatku. Osobą, która osiągnęła przychody z tytułu odsetek od obligacji skarbowych jest osoba, która nabyła te obligacje i jest w dalszym ciągu ich właścicielem”.

W ocenie Wnioskodawcy, mimo iż wypłaty z tytułu zrealizowanych Świadczeń trafiają na zagraniczny rachunek bankowy wystawcą faktury i podmiotem, z którym zawarta jest umowa na sprzedaż Świadczeń jest Spółka Polska. Spółka Polska nie może być zaś traktowana jako podmiot zagraniczny, a tylko wobec takiego podmiotu występuje obowiązek poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych. Artykuł 26 ust. 1 ustawy o CIT nie będzie miał zatem zastosowania w sprawie.

Reasumując, nabywając Świadczenia od Spółki Polskiej oraz jednocześnie dokonując wypłaty za te Świadczenia na rachunek bankowy Spółki zagranicznej nie powstaje obowiązek poboru przez Wnioskodawcę w dniu dokonania wypłaty zryczałtowanego podatku dochodowego od tych wypłat zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 2a oraz art. 26 ust. 1 Ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie braku obowiązku pobrania podatku u źródła w związku z wypłatą na rzecz Spółki Polskiej, ale na rachunek bankowy spółki irlandzkiej – jest prawidłowe.

Stosownie do treści art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1036, z późn. zm. - dalej „updop”) podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 updop podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 2a updop, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze - ustala się w wysokości 20% przychodów.

Na mocy art. 21 ust. 2 updop ww. przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Na podstawie art. 4a pkt 29 updop pojęcie „rzeczywisty właściciel” – oznacza podmiot, który spełnia łącznie następujące warunki:

1. otrzymuje należność dla własnej korzyści, w tym decyduje samodzielnie o jej przeznaczeniu i ponosi ryzyko ekonomiczne związane z utratą tej należności lub jej części,
2. nie jest pośrednikiem, przedstawicielem, powiernikiem lub innym podmiotem zobowiązanym prawnie lub faktycznie do przekazania całości lub części należności innemu podmiotowi,
3. prowadzi rzeczywistą działalność gospodarczą w kraju siedziby, jeżeli należności uzyskiwane są w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, przy czym przy ocenie, czy podmiot prowadzi rzeczywistą działalność gospodarczą, przepis art. 24a ust. 18 stosuje się odpowiednio.
   
   

Art. 26 ust. 1 updop stanowi, iż osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a–1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Zgodnie z art. 26 ust. 2e ww. ustawy jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 przekracza kwotę, o której mowa w ust. 1, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać, z zastrzeżeniem ust. 2g, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę, o której mowa w ust. 1:

1. z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a–1e;
2. bez możliwości niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a także bez uwzględniania zwolnień lub stawek wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.
   
   

Z przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji opisu prawnopodatkowego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca objęty nieograniczonym obowiązkiem podatkowym w Polsce - podlegający polskiemu podatkowi od osób prawnych od całości dochodów uzyskanych na terytorium RP na podstawie art. 3 ust. 1 updop - wypłaca należności za usługi mediowe, wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 2a updop (czyli usługi reklamowe lub o podobnym funkcjonalnie charakterze) na rzecz polskiego rezydenta podatkowego będącego ich rzeczywistym właścicielem (Spółki Polskiej). Jednocześnie z opisu stanu faktycznego nie wynika, aby Spółka Polska była zakładem jakiejkolwiek spółki zagranicznej w rozumieniu art. 4a pkt 11 updop, w związku z czym brak jest podstaw do zastosowania art. 26 ust. 1d ww. ustawy w niniejszej sprawie.

Natomiast Ustawodawca zawęził obowiązek pobrania podatku u źródła do należności wypłacanych w związku z osiąganiem dochodów na terytorium polski przez nierezydentów objętych ograniczonym obowiązkiem podatkowym, wymienionych w art. 3 ust. 2 updop.

Artykuł 21 ust. 1 pkt 2a updop wprost odnosi się do przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 powołanej ustawy. Natomiast art. 26 ust. 1 i art. 26 ust. 2e updop odnoszą się wyłącznie do należności wymienionych w art. 21 ust. 1 i 22 ust. 1 tej ustawy, a więc należności wypłacanych na rzecz podatników określonych w art. 3 ust. 2 updop.

Skoro wypłata następuje na rzecz spółki, której dochody podlegają opodatkowaniu na podstawie art. 3 ust. 1 updop, to brak jest podstawy prawnej do pobrania podatku u źródła w związku z wypłatą wynagrodzenia na rzecz tej spółki za przedmiotowe usługi.

Okoliczność, że Wnioskodawca dokonuje płatności na rachunek wskazany przez Spółkę Polską, ale prowadzony na rzecz Spółki zagranicznej (z siedzibą w Irlandii) nie ma znaczenia w przedmiotowej sprawie. Istotne jest to, że przychód w rozumieniu art. 12 udpop (przysporzenie majątkowe o charakterze trwałym, definitywnym bezzwrotnym, mające odzwierciedlenie w zwiększeniu aktywów lub zmniejszeniu pasywów) uzyskuje Spółka Polska, a nie Spółka zagraniczna, która jest jedynie odbiorcą wypłaty.

Organ interpretacyjny przyjmuje przy tym za Wnioskodawcą, że Spółka Polska jest rzeczywistym właścicielem wypłacanej należności.

W tym stanie rzeczy stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym:

• nabywając Świadczenia od Spółki Polskiej oraz jednocześnie dokonując wypłaty za te Świadczenia na rachunek bankowy Spółki zagranicznej nie powstaje obowiązek poboru przez Wnioskodawcę w dniu dokonania wypłaty zryczałtowanego podatku dochodowego od tych wypłat zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 2a oraz art. 26 ust. 1 Ustawy o CIT

• opisana transakcja, tj. nabycie Świadczeń od Spółki Polskiej oraz jednoczesne dokonanie wypłaty z tytułu tych Świadczeń na rachunek bankowy Spółki zagranicznej z siedzibą w Irlandii, która pobiera zapłatę na rzecz Spółki Polskiej, nie będzie wiązała się z obowiązkiem poboru przez Wnioskodawcę podatku u źródła na gruncie art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT, gdyż jest to transakcja krajowa
  

– należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
   
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.