Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.66.2019.2.JK2
z 3 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 stycznia 2019 r. (data wpływu 1 lutego 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 8 marca 2019 r. (data nadania 8 marca 2019 r., data wpływu 11 marca 2019 r.) na wezwanie z dnia 27 lutego 2019 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.66.2019.1.JK2 (data nadania 28 lutego 2019 r., data doręczenia 4 marca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania rekompensaty pieniężnej przyznanej ławnikowi (pyt. Nr 1) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania rekompensaty pieniężnej przyznanej ławnikowi oraz zastosowania kosztów uzyskania przychodów oraz zasadności nazwy „rekompensata” dla ławnika.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 27 lutego 2019 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.66.2019.1.JK2 (data nadania 28 lutego 2019 r., data doręczenia 4 marca 2019 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku.

W dniu 11 marca 2019 r. (data nadania 8 marca 2019 r.) wpłynęło uzupełnienie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od dnia 1 stycznia 2011 r. Wnioskodawczyni sprawuje funkcję ławnika w Sądzie Rejonowym. Od świadczeń jakie otrzymuje z tego tytułu w postaci rekompensaty odprowadzana jest przez płatnika zaliczka na podatek dochodowy - w ocenie Wnioskodawczyni niesłusznie.

Zgodnie z art. 4 ustawy prawo o ustroju sądów powszechnych w sprawowaniu wymiaru sprawiedliwości obywatele biorą udział przez uczestnictwo ławników w rozpoznawaniu spraw (...). Jednocześnie przez okres sprawowania przez Wnioskodawczynię funkcji ławnika ustawodawca przewidywał na podstawie art. 172 § 3 – „rekompensatę pieniężną” za czas wykonywania czynności w sądzie, którymi są: udział w rozprawie lub posiedzeniu, uczestnictwo w naradzie nad wyrokiem, sporządzenie uzasadnienia lub uczestnictwo w posiedzeniu rady ławniczej, jeżeli został do niej wybrany. Przy czym dopiero od dnia 10 sierpnia 2018 roku wprowadzono zapis, że ławnikom przysługuje ryczałt na pokrycie kosztów dojazdu do sądu w celu wykonywania czynności w sądzie środkami komunikacji miejscowej w wysokości odpowiadającej stałej kwocie ustalanej w oparciu o wynagrodzenie zasadnicze sędziego.

Według porządku obowiązującego przed ww. zmianą ustawodawca w rzeczonym przepisie przewidywał tylko jedno świadczenie z tytułu wykonywania czynności ławnika - również obliczane ryczałtowo. Wnioskodawczyni nie zasiada w radzie ławniczej.

W uzupełnieniu z dnia 8 marca 2019 r. (data wpływu 11 marca 2019 r.) na pytanie organiu jakie należności Wnioskdowczyni otrzymuje, udzielono następującej odpowiedzi:

• od dnia 1 stycznia 2011 r. do nowelizacji ustawy o sądach powszechnych, tj. do sierpnia 2017 r. wypłaty tytułowano różnie: wynagrodzenie, po prostu „uznanie”, czy rekompensata (kwota przez większość okresu była niższa niż płaca minimalna w zakresie dniówki); - od 10 sierpnia 2018 r. rekompensata art. 172 § 4 ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych. Rekompensata zwiększona do 111,43 zł brutto.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych rekompensata jest zwolniona z podatku dochodowego od osób fizycznych do kwoty 2.280 zł miesięcznie?
2. Jeżeli rekompensata nie podlega zwolnieniu, to czy można zastosować koszty uzyskania przychodów w wysokości 111,25 zł miesięcznie w związku z art. 22 ust. 9 pkt 5 oraz art. 22 ust. 2 pkt 1?
3. Czy „rekompensata” to właściwe nazwanie świadczenia pieniężnego dla ławnika, który pełni tę funkcję społecznie?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie Nr 1. Natomiast w zakresie pytania Nr 2 i 3 zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawczyni, użyte przez ustawodawcę sformułowanie „rekompensata pieniężna” całkowicie odbiega od pojęcia rekompensaty w obowiązującym porządku prawnym, w tym rekompensat do jakich odnosi się art. 21 ustawy o podatku dochodowym. W istocie to świadczenie nie stanowi rekompensaty, gdyż nie spełnia zasadniczego celu jaki w zakresie porządku prawnego wiąże się z tą instytucją.

Analiza przepisów ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych, jednoznacznie wskazuje, że przedmiotowe świadczenie nie rekompensuje żadnego uszczerbku. Jest ono wypłacane w tej samej wysokości niezależnie, czy ławnik w związku z wykonywaniem funkcji ponosi jakikolwiek uszczerbek (np. w postaci utraconego zarobku), czy też nie, jak w przypadku emerytów. Wnioskodawczyni dodała, że kwota z tego tytułu w istocie była przez większość tego okresu niższa, niż płaca minimalna w zakresie jednej dniówki.

Ww. świadczenie jest wypłacane niezależnie od zaangażowania w poszczególne czynności sądu, a zatem niezależnie czy posiedzenie trwało 10 minut i spowodowało konieczność stawiennictwa w sądzie, czy też zajęło 8 godzin lub dłużej, co również incydentalnie się zdarza. Mało tego ww. świadczenie przysługuje od różnych niejednorodnych rodzajowo aktywności związanych z wykonywaniem tej społecznej funkcji - czym innym jest udział w posiedzeniu sądu, czym innym w radzie ławniczej. Częstotliwość udziału w czynnościach sądowych - też jest poza decyzyjnością ławnika - i wynika ostatecznie z decyzji prezesa sądu i potrzeb poszczególnych postępowań, obsady ławniczej poszczególnego sądu, czy wprowadzone w 2016 roku zasady niezmienności składu orzekającego.

W ocenie Wnioskodawczyni świadczenie płatne z tytułu wykonywania społecznej funkcji ławnika, niezależnie od użytej przez ustawodawcę nomenklatury, stanowi w całości świadczenie do którego odnosi się zwolnienie przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 17. Przeciwne rozumienie powołanego przepisu, w kontekście szczegółowych regulacji w zakresie równych zwolnień, prowadziłoby do wniosku, że norma zawarta w powołanym przepisie w istocie jest pusta i nie sposób odnaleźć jej desygnaty (poza radnymi samorządowymi).

Według Wnioskodawczyni o pełnieniu obowiązków społecznych można mówić, gdy dana osoba uczestniczy w pracy instytucji jako reprezentant pewnej społeczności, biorąc udział w rozwiązywaniu problemów tej społeczności w jej interesie. Taka rola wynika zarówno z umocowania ławnika w: ramach sprawowania wymiaru sprawiedliwości oraz sposobu jego wyboru, zwłaszcza jak w przypadku Wnioskodawczyni do Sądu Pracy. O tym, czy dane świadczenie jest dietą w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 17 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.), decyduje jego istota, a nie nazwa.

Wnioskodawczyni otrzymuje rekompensatę pieniężną za czas wykonywania czynności w sądzie: udział w rozprawie, posiedzeniu, uczestnictwo w naradzie nad wyrokiem, sporządzanie uzasadnieni, itp. Ogólnie wnioskodawczyni określiłaby te czynności jako uczestnictwo obywateli w sprawach publicznych, nieróżniące się co do zasady od czynności i zadań związanych z pełnieniem funkcji, np. radnego, posła czy senatora jako czynnik społeczny wybrany przez obywateli (lista 50 osób imienna) ewentualnie skierowana przez związki zawodowe i inne instytucje do reprezentacji obywateli.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawodawca w art. 10 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, jako osobne źródło przychodu wyróżnił działalność wykonywaną osobiście.

Stosownie do treści art. 13 pkt 5 cyt. ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody otrzymywane przez osoby wykonujące czynności związane z pełnieniem obowiązków społecznych lub obywatelskich, bez względu na sposób powoływania tych osób, nie wyłączając odszkodowania za utracony zarobek, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7.

Z wniosku wynika, że od dnia 1 stycznia 2011 r. Wnioskodawczyni sprawuje funkcję ławnika w Sądzie Rejonowym. Od świadczeń jakie otrzymuje z tego tytułu w postaci rekompensaty na podstawie art. 172 § 3 i § 4 Prawo o ustroju sądów powszechnych odprowadzana jest przez płatnika zaliczka na podatek dochodowy. Od dnia 1 stycznia wypłaty tytułowano różnie: wynagrodzenie, „uznanie”, rekompensata, natomiast od dnia 10 sierpnia 2018 r. – rekompensata.

Zgodnie z art. 4 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 52, z późn. zm.), w sprawowaniu wymiaru sprawiedliwości obywatele biorą udział przez uczestnictwo ławników w rozpoznawaniu spraw przed sądami w pierwszej instancji, chyba że ustawy stanowią inaczej.

Stosownie do art. 160 § 1 ww. ustawy, ławników do sądów okręgowych oraz do sądów rejonowych wybierają rady gmin, których obszar jest objęty właściwością tych sądów – w głosowaniu tajnym.

Zgodnie z art. 172 § 3 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 13 czerwca 2011 r., ławnik, za czas wykonywania czynności w sądzie, otrzymuje rekompensatę pieniężną.

W myśl art. 172 § 3 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 14 czerwca 2011 r., ławnik otrzymuje rekompensatę pieniężną za czas wykonywania czynności w sądzie, którymi są: udział w rozprawie lub posiedzeniu, uczestnictwo w naradzie nad wyrokiem, sporządzenie uzasadnienia lub uczestnictwo w posiedzeniu rady ławniczej, jeżeli został do niej wybrany.

Stosownie do art. 172 § 4 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 9 sierpnia 2018 r., wysokość rekompensaty dla ławników biorących udział w rozpoznawaniu spraw w sądach powszechnych, za jeden dzień pełnienia obowiązków ławnika, wynosi 1,9 % podstawy ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego, o której mowa w art. 91 § 1c.

Zgodnie z art. 172 § 4 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 10 sierpnia 2018 r., wysokość rekompensaty dla ławników biorących udział w rozpoznawaniu spraw w sądach powszechnych, za jeden dzień pełnienia obowiązków ławnika, wynosi 2,64% podstawy ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego, o której mowa w art. 91 § 1c.

Natomiast zgodnie z art. 172 § 4a ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 10 sierpnia 2018 r., ławnikowi przysługuje ryczałt na pokrycie kosztów dojazdu do sądu w celu wykonywania czynności w sądzie środkami komunikacji miejscowej w wysokości 0,25% podstawy ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego, o której mowa w art. 91 § 1c.

W świetle art. 172 § 6 cytowanej ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 9 sierpnia 2018 r., koszty wypłaty rekompensaty, o której mowa w § 3, ponosi Skarb Państwa.

W świetle art. 172 § 6 cytowanej ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 10 sierpnia 2018 r., koszty wypłaty świadczeń, o których mowa w § 4 i 4a, ponosi Skarb Państwa.

Natomiast art. 173 ww. ustawy stanowi, że ławnicy zamieszkali poza siedzibą sądu otrzymują diety oraz zwrot kosztów przejazdu i noclegu według zasad ustalonych w tym zakresie dla sędziów.

Wątpliwości Wnioskodawczyni budzi kwestia czy rekompensata pieniężna korzysta ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Według art. 21 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2003 r. do 31 grudnia 2018 r., wolne od podatku dochodowego są diety oraz kwoty stanowiące zwrot kosztów, otrzymywane przez osoby wykonujące czynności związane z pełnieniem obowiązków społecznych i obywatelskich - do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 2.280 zł.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., wolne od podatku dochodowego są diety oraz kwoty stanowiące zwrot kosztów, otrzymywane przez osoby wykonujące czynności związane z pełnieniem obowiązków społecznych i obywatelskich - do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 3.000 zł.

Przechodząc do analizy art. 21 ust. 1 pkt 17 ww. ustawy, należy posłużyć się poglądem panującym w orzecznictwie.

W wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 października 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 600/09, czytamy:

„Zgodzić się zatem należy ze stanowiskiem, wyrażonym w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 maja 2005 r. FSK 2536/04 (OSP 2006/7-8/80), że o tym czy dane świadczenie jest dietą w rozumieniu cytowanego przepisu decyduje jego istota a nie nazwa. Nie można jednakże podzielić stanowiska, że wobec braku legalnej definicji tego pojęcia, rozstrzygające jest jedno z jego brzmień słownikowych. Zakładając bowiem racjonalność ustawodawcy, nie do zaakceptowania jest teza, że dla określenia tego samego świadczenia, prawodawca w jednej ustawie posługuje się różnymi jego określeniami. Jak bowiem wspomniano, ustawa o ustroju sądów powszechnych (późniejsza niż ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie regulacji, określonej w art. 21 ust. 1 pkt 17) posługuje się pojęciem dieta dla określenia świadczenia, przysługującego ławnikowi zamieszkałemu poza siedzibą sądu (art.173 u.s.p.). Brak jest zatem podstaw do określania tym mianem również "rekompensaty pieniężnej", o której mowa w art. 172 § 3 u.s.p. po to wyłącznie, by na potrzeby innej ustawy zaliczyć to świadczenie do objętego zwolnieniem podatkowym. Tym bardziej, że również słownikowe określenie pojęcia "dieta" nie jest jednoznaczne i zawiera definicje wielorodzajowe (dieta - 1. sposób odżywiania, ograniczony jakościowo i ilościowo 2. sumy przeznaczone na koszty utrzymania w podróży służbowej, 3. wynagrodzenie z tytułu pełnienia określonych obowiązków, funkcji - por. np. Władysław Kopaliński: Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych, Wiedza Powszechna. Warszawa 1971, str. 173 "Mały słownik języka polskiego, pod red. S. Skorupki, H. Auderskiej i Z. Łempickiej, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1969, str. 115) ). Biorąc pod uwagę redakcję regulacji zawartej w art. 172 i 173 u.s.p. oraz art. 21 ust. 1 pkt 17 u.p.d.o.f. podzielić należy stanowisko wyrażone m.in. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 października 1996 r., sygn.akt SA/Sz 236/96, niepubl. w zbiorze urzędowym, dostępne Lex nr 27295 oraz wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 1 kwietnia 2004 r., sygn. akt I SA/Po 2460/03, niepubl. z zbiorze urzędowym, dostępne POP 2004/5/105, że prawidłowa wykładnia pojęcia "dieta", o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odnosi się do świadczeń, stanowiących zwrot kosztów utrzymania (np. w podróży służbowej, przy wykonywaniu obowiązków poza miejscem zamieszkania) nie zaś do wynagrodzeń czy rekompensat należnych z tytułu pełnionych funkcji czy wykonywanych obowiązków (także obywatelskich). Wszelkie ustawowe zwolnienia podatkowe stanowią, jak wspomniano, istotny wyjątek od reguł konstytucyjnych. Ich wyjątkowość natomiast sprawia, że nie można ich mnożyć przez stosowanie wykładni celowościowej, jak chce tego skarżąca”.

Podobne stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w tezowanym wyroku z dnia 13 lutego 2009 r. sygn. akt II FSK 302/08, z którego wynika, że rekompensata pieniężna wypłacana ławnikom sądowym (art. 173 par. 3 i 4 u.s.p.) nie jest dietą w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 17 u.p.d.o.f. i z tego względu nie jest objęta zwolnieniem z opodatkowania podatkiem dochodowym”.

Podkreślić należy, że również w piśmiennictwie panuje pogląd, że rekompensata pieniężna, nie jest bowiem ani dietą, ani zwrotem kosztów dojazdu, których dotyczy omawiane zwolnienie, a które również przewidziane są dla ławników (art. 173 ustawy prawo o ustroju sądów powszechnych). Rekompensata jest wyrównaniem utraconego zarobku, który osiągnąłby ławnik, gdyby nie wykonywanie czynności w sądzie. Wynagrodzenie to podlegałoby opodatkowaniu (komentarz PIT, Bartosiewicz Adam, Kubacki Ryszard, wyd. V – LEX).

Wskazać należy, że w kwestii opodatkowania należności ławnika podatkiem dochodowym od osób fizycznych nic się nie zmieniło w stosunku do lat poprzednich. Tak poprzednio, jak i obecnie, należności wypłacane ławnikowi jako rekompensata za czas wykonywania czynności w sądzie, które wypłacane są ławnikowi w myśl art. 172 § Prawo o ustroju sądów powszechnych, należy uznać za przychody określone w art. 13 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W zakresie art. 172 ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych, zmianie uległy jedynie zasady rekompensowania, tj. podwyższenie wysokości rekompensat oraz przyznanie dodatkowo ryczałtu na pokrycie kosztów dojazdu do sądu w celu udziału w rozprawie.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz przytoczone przepisy prawa stwierdzić należy, że rekompensata pieniężna wypłacana Wnioskodawczyni na podstawie art. 172 § 3 i § 4 ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych stanowi do przychód z działalności wykonywanej osobiście, o których mowa w art. 13 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do którego nie ma zastosowania zwolnienie określone w art. 21 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie zwolnienia z opodatkowania rekompensaty pieniężnej przyznanej ławnikowi na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (zdarzeniem przyszedłem) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.