Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.14.2019.1.DP
z 13 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 listopada 2018 r. (data wpływu 15 stycznia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez Spółkę na zakup towarów, które podlegają:

• wydaniu z magazynu w sytuacjach opisanych w pkt 1, 3 i 4 przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego – jest prawidłowe,
• wydaniu z magazynu w sytuacjach opisanych w pkt 2 przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 15 stycznia 2019 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez Spółkę na zakup towarów, które podlegają wydaniu z magazynu w sytuacjach opisanych w zdarzeniu przyszłym.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) prowadzi działalność w zakresie hurtowej sprzedaży chemii gospodarczej i kosmetyków. Jednocześnie Spółka pełni funkcję organizatora sieci franczyzowej sklepów drogeryjnych, dla których jest także jednym z dostawców towarów (dalej: „Sklepy franczyzowe”).

Co do zasady, towary nabywane przez Spółkę są przedmiotem dalszej sprzedaży. W praktyce mogą mieć również miejsce inne sytuacje związane z wydaniem towarów z magazynu, tj.:

1. wydanie towarów przeterminowanych, nierotujących, uszkodzonych - towary te mogą być wydawane pracownikom, klientom lub zostać fizycznie zniszczone;
2. wydanie towarów z tzw. „starą szatą graficzną” - Spółka dostaje informację od producentów o zmianie szaty graficznej określonych towarów, wówczas towar ze starą szatą graficzną jest wydawany przedstawicielowi producenta w zamian za towar z nową szatą graficzną. Spółka rozpoznaje koszt w wartości wydanych towarów ze starą szatą graficzną oraz przychód w wartości otrzymanych towarów z nową szatą graficzną;
3. wydanie towarów na potrzeby akcji promocyjnych - w celu zwiększenia przychodów ze sprzedaży Spółka i/lub Sklepy franczyzowe, przeprowadzają różnego rodzaju akcje promocyjne. Głównym celem tych akcji jest uatrakcyjnienie oferty oraz intensyfikacja sprzedaży towarów, zarówno poprzez zwiększanie wartości/ilości dostaw na rzecz obecnych odbiorców, jak i poprzez pozyskiwanie nowych odbiorców dla towarów oferowanych przez Spółkę i jej Sklepy Franczyzowe. Akcje mogą być kierowane zarówno do finalnych nabywców towarów (dalej: „Konsumenci”), jak i do podmiotów zaangażowanych w proces dystrybucji towarów Spółki, np. dystrybutorów, hurtowników, sprzedawców detalicznych (dalej łącznie z Konsumentami również jako: „Kontrahenci”);
4. wydanie towarów do przekazania obecnym i potencjalnym Kontrahentom jako towar gratisowy podczas zbierania zamówień od klientów, dostawy towarów, targów czy też innych wydarzeń promocyjnych.
   
   

Wydania te dokumentowane są wewnętrznymi dowodami księgowymi, które zawierają informacje o ilości wydanego towaru, jednostkowej cenie zakupu (jest to cena, w jakiej towar jest przyjmowany na magazyn) i adnotację zawierającą informację o zdarzeniu, które powoduje wydanie towarów. W zależności od przypadku adnotacja taka może np. zawierać treść „Promocja”, „Likwidacja”, „Ubytki”.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy koszt zakupu towarów wydawanych z magazynu w sytuacjach opisanych w pkt 1-4 powyżej stanowi koszt uzyskania przychodów w Spółce?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki ponoszone przez nią na zakup towarów, które następnie podlegają wydaniu z magazynu w sytuacjach opisanych w pkt 1-4 powyżej stanowią koszty uzyskania przychodów dla Spółki.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1036, dalej: „Ustawa o PDOP”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Dany wydatek podlega zatem uznaniu za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pozostaje w bezpośrednim lub pośrednim związku z prowadzoną przez podatnika działalnością, nie został wymieniony w negatywnym katalogu wydatków niepodlegających zaliczeniu do kosztów podatkowych i istnieje związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy faktem jego poniesienia a możliwością powstania przychodu, jego zwiększeniem bądź dążeniem do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów.

Należy przy tym zwrócić uwagę, że w orzecznictwie oraz w doktrynie podkreśla się konieczność indywidualnej oceny każdego przypadku w zakresie istnienia związku ponoszonych przez dany podmiot wydatków z prowadzoną przez ten podmiot działalnością i osiąganymi w jej następstwie przychodami. Ponadto przyjmuje się, że kosztami podatkowymi mogą być te wydatki, które są racjonalne, tj. ekonomicznie uzasadnione z punktu widzenia charakteru prowadzonej przez podatnika działalności oraz właściwie przez niego udokumentowane.

Mając na uwadze powyższe w opinii Spółki nie powinno budzić wątpliwości, że w sytuacjach opisanych w punkcie 1-4 powyżej Spółka posiada prawo do zaliczenia wydatków na zakup towarów do kosztów uzyskania przychodów.

Towary przeterminowane, uszkodzone, nierotujące

Towary przeterminowane, uszkodzone lub nierotujące stanowią dla Spółki stratę w środkach obrotowych w związku niemożliwością ich dalszej odsprzedaży. W opinii Spółki jednak fakt, iż Spółka nie wygeneruje przychodu ze sprzedaży tych towarów nie oznacza automatycznie, iż Spółka nie ma prawa do rozliczenia kosztu podatkowego z tytułu ich zakupu. Należy bowiem zauważyć, iż Spółka dokonała wydatku na nabycie tych towarów w celu uzyskania przychodu. Poziom zapasu, procedury i gospodarka magazynowa w Spółce zostały zaplanowane z należytą starannością tak, aby nie dopuścić do powstania nadmiernych ubytków czy strat wynikających nieracjonalnego gospodarowania zapasem. Opisane wyżej straty w towarach w Spółce osiągają poziom wynikający z normalnego, codziennego funkcjonowania przedsiębiorstwa Spółki. Ze względu bowiem na zmieniające się otoczenie gospodarcze, wymagania klientów a także wiele innych czynników wpływających na poziom sprzedaży, nie ma możliwości całkowitego wyeliminowania ryzyka przeterminowania, lub słabej rotacji towarów. Podobnie, nie ma możliwości całkowitego wyeliminowania ryzyka uszkodzeń, ponieważ jest to sytuacja losowa i przy istnieniu odpowiednich procedur i podjęciu działań zabezpieczających, niemożliwa do przewidzenia.

W odniesieniu do powyższego Spółka wskazuje także, iż Ustawa o PDOP nie zawiera szczególnych regulacji dotyczących strat w środkach obrotowych. W szczególności, takie straty nie zostały ujęte w katalogu kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zawartym w art. 16 ust. 1.

Należy także zauważyć, iż w praktyce organów podatkowych ugruntował się pogląd, zgodnie z którym do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć tylko wartość niezawinionych strat w środkach obrotowych, a więc takich strat, które powstały w trakcie normalnego, racjonalnego działania podatnika, ze szczególnym uwzględnieniem dochowania należytej staranności w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej. Zgodnie ze stanowiskiem organów podatkowych strata w majątku, która stanowi koszt podatkowy, powinna być zdarzeniem losowym, niezależnym od woli podatnika, powstałym zarówno w wyniku działań sił przyrody, jak i działań innego człowieka, powodującym ubytek i szkodę pod warunkiem, że podatnik nie przyczynia się w jakiś sposób do powstania tej szkody lub nie ułatwia jej powstania.

W opinii Spółki, strata w środkach obrotowych powstała na skutek przeterminowania, uszkodzenia czy też słabej rotacji towaru spełnia powyższe warunki, a więc jest stratą powstałą na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez racjonalnie działający podmiot, ponieważ jest wynikiem ryzyka, które taki podmiot musi ponieść decydując się na prowadzenie działalności handlowej i którego nie da się w pełni uniknąć pomimo wprowadzenia odpowiednich działań zabezpieczających.

Zdaniem Spółki dla możliwości zaliczenia w/w strat do kosztów uzyskania przychodów nie ma także znaczenia, czy Spółka dokona fizycznej likwidacji w/w towarów, czy też ich wydania na zewnątrz np. pracownikom, czy klientom. Zarówno bowiem zniszczenie jak i wydanie wynika z faktu, iż Spółka nie ma możliwości sprzedaży tego towaru.

Wydanie towarów ze starą szatą graficzną

W opinii Spółki analogiczne uzasadnienie znajduje zastosowanie w odniesieniu do wydatków na towary ze starą szatą graficzną, które zostają wydane przedstawicielowi dostawcy w celu wymiany ich na towary z nową szatą graficzną. Wprowadzając towary z nową szatą graficzną intencją dostawcy jest wycofanie z rynku produktów zdezaktualizowanych, które wówczas stanowią niejako towar niepełnowartościowy, ponieważ zgodnie ze strategią dostawcy, jest to towar, który nie powinien podlegać dalszej odsprzedaży.

Należy podkreślić, iż wymiana towarów wynikająca ze zmiany szaty graficznej dokonuje się w większości przypadków z inicjatywy dostawcy i jest niejako przez niego wymagana. Spółka realizuje więc wymianę w celu zachowania dobrych warunków współpracy z dostawcą i spełnienia stawianych jej wymagań biznesowych.

Przede wszystkim zaś, jak wskazała Spółka w opisie zdarzenia przyszłego, Spółka będzie rozpoznawać przychód w związku z otrzymaniem towarów z nową szatą graficzną, koszt wydanych towarów ma więc wówczas bezpośredni związek z tym przychodem.

Wydanie towarów na potrzeby akcji promocyjnych oraz jako towary „gratisowe”

W celu zwiększenia przychodów ze sprzedaży Spółka organizuje różnego rodzaju akcje promocyjne oraz angażuje się w akcje promocyjne przeprowadzane w Sklepach franczyzowych. Spółka także przekazuje klientom towary w formie tzw. gratisu, przy okazji dokonywania dostawy towarów do klientów, zbierania zamówień od klientów przez przedstawicieli handlowych, bądź w trakcie targów czy też innych wydarzeń promocyjnych.

W opinii Spółki prowadzone przez nią akcje promocyjne oraz zachęcanie klientów do dokonywania zakupów poprzez przekazywanie towarów gratisowych, służą zwiększeniu sprzedaży i uzyskiwanych w jej następstwie przychodów. W związku z powyższym koszt wydanych w ramach takich zdarzeń towarów wypełnia określone w art. 15 ust. 1 Ustawy o PDOP przesłanki, pozwalające na ich zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów. Koszty związane z organizacją akcji promocyjnych, którymi niewątpliwie są wydatki ponoszone na zakup towarów gratisowych wydawanych w ramach akcji i/lub przekazywanych klientom w związku z dokonanymi zakupami, to wydatki o charakterze marketingowym, które mają znaczący wpływ na zachowanie dotychczasowych i generowanie nowych źródeł przychodów.

Pogląd taki znajduje także odzwierciedlenie w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez organy podatkowe, np. w interpretacji indywidualnej z 29 marca 2018 r. (sygn. 0111-KDIB2-1.4010.47.2018.1.BJ), interpretacji indywidualnej z 19 sierpnia 2016 r. (sygn. IBPB-1-3/4510-690/16-2/JKT).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 z późn. zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, musi spełnić następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w stosownych przepisach updop, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, iż jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. Koszty uzyskania przychodów, w zależności od stopnia ich powiązania z przychodami, dzielą się na bezpośrednio związane z przychodami (określone w art. 15 ust 4-4c updop) oraz inne niż bezpośrednio związane z przychodami (art. 15 ust. 4d-4e updop).

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie hurtowej sprzedaży chemii gospodarczej i kosmetyków. Jednocześnie Spółka pełni funkcję organizatora sieci franczyzowej sklepów drogeryjnych, dla których jest także jednym z dostawców towarów. Towary nabywane przez Spółkę są przedmiotem dalszej sprzedaży, niemniej jednak zdarzają się sytuacje podczas których dochodzi m.in. do wydania z magazynu towarów:

• przeterminowanych,
• uszkodzonych czy nierotujących,
• zawierających nieaktualne szaty graficzne,
• przeznaczonych na potrzeby akcji promocyjnych, czy
• przekazywanych jako towar gratisowy.
  
  

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy ustalenia, czy koszt zakupu towarów wydawanych z magazynu w sytuacjach opisanych w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów.

Ze względu na szczególny rodzaj powiązania jaki zachodzi pomiędzy towarem a uzyskanym z jego zbycia przychodem, w przedmiotowej sprawie na szczególną uwagę zasługuje art. 15 ust. 4 updop. Przepis ten stanowi, że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Mając na względzie przytoczone uwarunkowania prawne, należy stwierdzić, że wydatki poniesione przez Spółkę na zakup towarów, które podlegają wydaniu z magazynu w przypadkach opisanych w pkt 1, 3 i 4 przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego, będzie można uznać za koszty uzyskania przychodów Spółki. Spełnione bowiem zostaną przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – przedmiotowe wydatki pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z przychodami Spółki. Ponadto, wydatki te nie będą mieściły się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Natomiast stanowisko Wnioskodawcy w zakresie sytuacji opisanej w pkt 2 przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego, należy uznać za nieprawidłowe. Jak wskazał Wnioskodawca, wymiana towarów wynikająca ze zmiany szaty graficznej dokonywana jest z inicjatywy dostawcy towaru. Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka będzie rozpoznawać koszt w wartości wydawanych towarów ze starą szatą graficzną oraz przychód w związku z otrzymaniem towarów z nową szatą graficzną. W ocenie tut. Organu stanowisko takie jest nieprawidłowe. Wymiana towaru o jakiej mowa w opisie zdarzenia przyszłego będzie dla Wnioskodawcy neutralna podatkowo tzn. nie będzie skutkować ani rozpoznaniem przychodu ani zaliczeniem do kosztów jego uzyskania. Jak wynika z opisu sprawy (sytuacja opisana we wniosku i oznaczona nr 2) nie wiąże się z utratą towaru, czy – ogólnie rzecz ujmując, z jego wyzbyciem się przez Wnioskodawcę. Następuje jedynie wymiana jednego produktu na taki sam tylko w „zaktualizowanej” szacie graficznej. Taka wymiana nie powoduje żadnej zmiany w aktywach i pasywach Spółki. Będzie to zatem sytuacja neutralna dla rachunku podatkowego. Rozpoznanie kosztu nastąpi w takim przypadku dopiero w momencie sprzedaży „zaktualizowanego” produktu (towaru), a więc w momencie uzyskania przychodu podatkowego (art. 15 ust. 4 updop).

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez Spółkę na zakup towarów, które podlegają:

• wydaniu z magazynu w sytuacjach opisanych w pkt 1, 3 i 4 przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego – jest prawidłowe,
• wydaniu z magazynu w sytuacjach opisanych w pkt 2 przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego – jest nieprawidłowe.
  
  

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.