Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.788.2018.2.KB
z 22 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 listopada 2018 r. (data wpływu 28 grudnia 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 11 lutego 2019 r. (data wpływu 15 lutego 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla eksportowanych towarów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla eksportowanych towarów. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 11 lutego 2019 r. (data wpływu 15 lutego 2019 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobową spółką handlową (spółką komandytową) zajmującą się w przeważającej mierze sprzedażą wysyłkową towarów (m.in. książki) dla odbiorców indywidualnych. Część sprzedaży jest kierowana do odbiorców spoza Unii Europejskiej, stanowi więc eksport zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy o podatku od towarów i usług. Sprzedaż towarów odbywa się poprzez sklep internetowy oraz za pomocą sprzedażowych platform internetowych (Market Place) np. A.

Towary odprawiane są za pośrednictwem placówek pocztowych w Holandii.

Problem dotyczy sposobu potwierdzania wysyłki przez pocztę holenderską. W Polsce potwierdzeniem eksportu jest komunikat o symbolu IE-599 sporządzany, a następnie przesyłany przez Urząd Celny. Poczta holenderska nie wydaje tego dokumentu. Poczta ta wydaje np. dokument o nazwie „Exit EU Report”. W dokumencie znajduje się między innymi dokładna data opuszczenia przez towar terenu UE. Dokument ten może być traktowany, jako alternatywny dowód na wysyłkę dóbr (towarów) poza teren Unii Europejskiej. Wnioskodawca zaznacza, że chodzi tu o ogólnokrajowy Urząd pocztowy w Holandii (...) odpowiednik Poczty (...). Według posiadanej przez Wnioskodawcę wiedzy jest to instytucja działająca zgodnie z zasadami Światowej Konwencji Pocztowej.

Jednocześnie Wnioskodawca oświadcza, że eksport towarów za pośrednictwem Poczty holenderskiej dotyczy wyłącznie towarów o wartości poniżej 1000 euro.

W złożonym uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że:

1. miejscem rozpoczęcia wywozu sprzedawanych towarów jest terytorium Polski,
2. wywóz towarów z Polski poza terytorium UE następuje w ramach transportu o nieprzerwanym charakterze,
3. wywóz sprzedawanych towarów poza terytorium UE jest potwierdzany dokumentem „Exit EU Report”,
4. posiadany przez Wnioskodawcę dokument „Exit EU Report” jest dokumentem wydawanym przez pocztę holenderską. W dokumencie znajduje się między innymi dokładna data opuszczenia przez towar terenu UE.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z powyższym opisem przedstawione dokumenty elektroniczne Poczty holenderskiej stanowią potwierdzenie wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej i czy na podstawie takich dokumentów oraz wystawionej faktury dla odbiorcy spoza Unii oraz posiadanej zapłaty za sprzedany towar (w różnej formie) Spółka może stosować stawkę 0% dla towarów eksportowanych zgodnie z art. 41 ust. 6 i 6a ustawy o podatku od towarów i usług? Wnioskodawca przyjmuje, że potwierdzenie z urzędu pocztowego z Holandii otrzyma przed terminem złożenia deklaracji podatkowej.

Zdaniem Wnioskodawcy, dokument przedstawiony przez pocztę holenderską, tj. „Raport exit EU” spełnia wymogi art. 41 ust. 6 i 6a ustawy o podatku od towarów i usług.

Art. 41 ust. 6a mówi w pkt 1 o dokumencie w formie elektronicznej. Dokument Poczty holenderskiej jest wysyłany w formie elektronicznej. Bardzo istotne znaczenia dla sposobu potwierdzenia wywozu towarów poza UE ma też wartość wysyłanych towarów.

W rozporządzeniu delegowanym komisji UE 2015/2446 z dnia 28 lipca 2015 r. w art. 140 ust. 1 pkt a daje prawo do zgłoszenia ustnego wywozu towarów handlowych o wartości nieprzekraczającej 1000 euro. Ponieważ towar można zgłosić ustnie, zgodnie z art. 141 pkt 4 ww. rozporządzenia delegowanego towar uznaje się za zgłoszony do wywozu z chwilą ich wywozu poza obszar celny Unii.

Jako dowód wywiezienia towaru poza Unię Europejską Wnioskodawca posiadać będzie zamówienie ze strony kontrahenta spoza Unii, zapłatę za towar, która może mieć postać obciążenia karty kredytowej, potwierdzenia zapłaty przez system płatności (w tym przelew lub inne sposoby płatności elektronicznej np. potwierdzenie płatności przez system Amazon) oraz wspomniany dokument wywozowy w postaci raportu Poczty holenderskiej. Dokument ten zawiera dane wysyłającego, dane odbiorcy, wagę przesyłki, jej wartość. Podana jest też data wysyłki oraz data opuszczenia obszaru Unii Europejskiej przez przesyłkę.

Wnioskodawca zaznacza, że spakowane w Polsce przesyłki zostaną przewiezione bezpośrednio do Holandii i tam za pośrednictwem tamtejszych Poczt wyeksportowane. Nie będzie to w żadnym wypadku dostawa wewnątrzunijna. Poczta holenderska nie wystawia przy eksporcie towarów poza Unię komunikatu IE-599. W powyższej sytuacji wobec stanowiska wynikającego w wymienionych przepisów rozporządzenia UE taki dokument nie jest konieczny. Art. 41 ust. 6 ustawy o VAT mówi o dokumencie potwierdzającym wywóz towarów poza Unię Europejską. W art. 41 ust. 6a jest sformułowanie „w szczególności”. Jest więc dopuszczona możliwość innego typu niż standardowe poświadczenia wywozu.

Katalog dokumentów wskazany w art. 41 ust. 6a ustawy jest otwarty, co oznacza, że podatnik dla wykazania eksportu może posłużyć się każdym dokumentem, który jednoznacznie i w sposób nie budzący wątpliwości potwierdza wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej.

Uwzględnić przy tym należy, że w sytuacji gdy eksport towarów stanowi wywóz towarów poza terytorium Wspólnoty, które w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu poza terytorium Wspólnoty znajdują się na terytorium kraju, to wywóz tych towarów z kraju poza obszar Unii Europejskiej powinien nastąpić w ramach transportu (wysyłki) zasadniczo o nieprzerwanym charakterze, tj. aby przeznaczeniem nadanego towaru było tylko jego wywiezienie z terytorium Unii Europejskiej.

Wnioskodawca uważa jak na wstępie, że ww. dokumenty stanowią dowód wywozu towaru, a co za tym idzie możliwość zastosowania stawki 0% właściwej dla eksportu towarów.

Dodatkowo, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 17 sierpnia 2016 r. w sprawie zgłoszeń celnych w obrocie pocztowym, w § 9 ww. rozporządzenia stwierdzono, że przesyłki pocztowe, o których mowa w art. 141 ust. 4 rozporządzenia delegowanego UE należy przedstawiać organom celnym jeżeli w stosunku od tych towarów istnieje obowiązek uiszczenia należności wywozowych. Z tego przepisu wynika, że jeżeli obowiązku uiszczenia należności wywozowych nie ma to przesyłek pocztowych organom celnym przedstawiać nie trzeba.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl art. 2 pkt 8 ustawy – przez eksport towarów rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

1. dostawcę lub na jego rzecz, lub
2. nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych

− jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.

Przez terytorium kraju – stosownie do art. 2 pkt 1 ustawy – rozumie się terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Natomiast ilekroć jest mowa o terytorium państwa trzeciego – zgodnie z art. 2 pkt 5 ustawy – rozumie się przez to terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Ustawodawca definiując pojęcie eksportu towarów, dokonał rozróżnienia sytuacji, gdy będący przedmiotem wywozu towar jest wywożony przez dostawcę lub na jego rzecz, oraz, gdy jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz. Sytuacja kiedy eksporter lub podmiot przez niego upoważniony sam dokonuje wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej – stanowi tzw. eksport bezpośredni. Eksport pośredni natomiast ma miejsce wówczas, gdy wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej, w wykonaniu dostawy towarów, jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium Polski lub na jego rzecz.

Należy zauważyć, że art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy przewiduje, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega eksport towarów, jednak z uwagi na terytorialny charakter podatku VAT, opodatkowaniu podlegają wyłącznie czynności, których miejscem świadczenia jest terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, które w przypadku dostaw towarów wysyłanych lub transportowanych wyznacza art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem – miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Tylko zatem wywóz towarów, które w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu poza terytorium Unii Europejskiej znajdują się na terytorium kraju, stanowi eksport towarów w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy, podlegający w Polsce – jako miejscu świadczenia – opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 0%.

W kwestii eksportu towarów wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z dnia 25 czerwca 2012 r., sygn. akt I FPS 3/12 orzekając, że: „(…) Dla zastosowania przez podatnika stawki 0% w Polsce z tytułu eksportu towaru konieczne jest, aby miejscem dostawy tej czynności była Polska, co wymaga wykazania, że wywóz tego towaru poza obszar Unii Europejskiej następuje – stosownie do art. 22 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. – w ramach transportu, który rozpoczął się na terytorium Polski, w wykonaniu czynności określonej w art. 7 ustawy. Zgłoszenie towaru do procedury wywozu towarów, o której mowa w art. 161 Wspólnotowego Kodeksu Celnego, w krajowym urzędzie celnym należy traktować jako niewątpliwy dowód rozpoczęcia takiego transportu na terytorium Polski, niemający jednak charakteru wyłącznego”.

W powyższej uchwale stwierdzono również, „(…) w sytuacji gdy eksport towarów, w rozumieniu art. 2 pkt 8 i art. 22 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. (art. 146 w zw. z art. 32 Dyrektywy 2006/112/WE), stanowi wywóz towarów poza terytorium Wspólnoty, które w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu poza terytorium Wspólnoty znajdują się na terytorium kraju, oznacza to, że wywóz tych towarów z kraju poza obszar Unii Europejskiej powinien nastąpić w ramach transportu (wysyłki) zasadniczo o nieprzerwanym charakterze. Dla przybliżenia charakteru takiego transportu przydatne może być sięgnięcie do normy art. 83 ust. 3 pkt 1 lit. a) u.p.t.u., stanowiącej, że przez usługi transportu międzynarodowego rozumie się przewóz lub inny sposób przemieszczania towarów z miejsca wyjazdu (nadania) na terytorium kraju do miejsca przyjazdu (przeznaczenia) poza terytorium Unii Europejskiej. W sytuacji gdy transport towaru z Polski zostanie przerwany na terytorium innego kraju unijnego i ponownie podjęty w okolicznościach wskazujących, że miejscem jego rozpoczęcia, w celu wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej, jest tenże inny kraj unijny, brak podstaw do stwierdzenia, że eksport tych towarów nastąpił z terytorium Polski. Oznacza to, że w przypadku gdy towar jest transportowany (wysyłany, przemieszczany) z Polski do innego państwa członkowskiego z pominięciem procedury wywozu i tam rozładowany i magazynowany (składowany poza składem celnym), po czym dopiero z tego kraju transportowany (wysyłany) – po zgłoszeniu w nim tegoż towaru do wywozu poza terytorium Unii Europejskiej – nie ma podstaw do stwierdzenia, że wywóz tego towaru poza terytorium Wspólnoty nastąpił z terytorium Polski, gdyż miejscem świadczenia takiej dostawy eksportowej, w rozumieniu art. 22 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. (art. 32 Dyrektywy 2006/112/WE), nie jest w takiej sytuacji Polska, lecz tenże kraj unijny, w którym znajdują się eksportowane towary w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów do nabywcy poza terytorium Unii Europejskiej. Nie są zatem w tym przypadku spełnione przesłanki do stwierdzenia eksportu takiego towaru w Polsce, a tym samym do stosowania z tego tytułu stawki 0%”.

Z powyższego nie wynika, że podlegający eksportowi towar musi opuścić terytorium Unii Europejskiej za pośrednictwem krajowego granicznego urzędu celnego, gdyż może to nastąpić poprzez każdy unijny urząd celny, lecz niezbędnym jest, aby transport (wysyłka) tego towaru, przed opuszczeniem terytorium Unii Europejskiej, rozpoczął się na terytorium Polski oraz istotne jest, aby transport miał nieprzerwany charakter. Przy czym nie chodzi tutaj o aspekt fizyczny tego transportu, czyli o to aby transportu dokonywał np. tylko jeden podmiot (np. spedytor) czy też towar nie mógł być przeładowany, czy chwilowo składowany. Istotne jest, aby przeznaczeniem nadanego towaru było tylko jego wywiezienie z terytorium Unii Europejskiej.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zajmuje się w przeważającej mierze sprzedażą wysyłkową towarów (m.in. książki) dla odbiorców indywidualnych. Część sprzedaży jest kierowana do odbiorców spoza Unii Europejskiej, stanowi więc eksport zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy. Sprzedaż towarów odbywa się poprzez sklep internetowy oraz za pomocą sprzedażowych platform internetowych (Market Place) np. A. Towary odprawiane są za pośrednictwem placówek pocztowych w Holandii. Miejscem rozpoczęcia wywozu sprzedawanych towarów jest terytorium Polski, a wywóz towarów z Polski poza terytorium Unii Europejskiej następuje w ramach transportu o nieprzerwanym charakterze. Eksport towarów za pośrednictwem Poczty holenderskiej dotyczy wyłącznie towarów o wartości poniżej 1000 euro.

Mając na względzie powyższe okoliczności należy stwierdzić, że opisane transakcje sprzedaży towarów spełniają warunek podstawowy do uznania ich za eksport towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 ustawy, ponieważ miejscem rozpoczęcia ich wywozu jest terytorium Polski, a wywóz tych towarów z Polski poza terytorium Unii Europejskiej następuje w ramach transportu o nieprzerwanym charakterze.

Jednak, aby spełniona została definicja eksportu, w myśl ww. przepisu oraz jego opodatkowanie stawką podatku w wysokości 0%, konieczne jest spełnienie również warunku dotyczącego potwierdzenia wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej.

Spełnienie tego warunku ma gwarantować, że faktycznie nastąpi wywóz towarów i że bez ich powrotnego przywozu nie będą one przedmiotem dostawy na terytorium kraju, która poprzez zastosowanie stawki 0% byłaby faktycznie nieopodatkowana.

Stawka podatku – stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W myśl przepisu art. 41 ust. 4 ustawy – w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a, stawka podatku wynosi 0%.

Art. 41 ust. 6 ustawy stanowi, że stawkę podatku 0% stosuje się w eksporcie towarów, o którym mowa w ust. 4 i 5, pod warunkiem że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej.

Na mocy art. 41 ust. 6a ustawy – dokumentem, o którym mowa w ust. 6, jest w szczególności:

1. dokument w formie elektronicznej otrzymany z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych albo potwierdzony przez właściwy organ celny wydruk tego dokumentu;
2. dokument w formie elektronicznej pochodzący z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych, otrzymany poza tym systemem, jeżeli zapewniona jest jego autentyczność;
3. zgłoszenie wywozowe w formie papierowej złożone poza systemem teleinformatycznym służącym do obsługi zgłoszeń wywozowych albo jego kopia potwierdzona przez właściwy organ celny.
   
   

Przepisy ust. 4 i 5 stosuje się odpowiednio w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b, jeżeli podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym dokonał dostawy towarów, otrzymał dokument, o którym mowa w ust. 6, z którego wynika tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu. Przepisy ust. 7 i 9 stosuje się odpowiednio (art. 41 ust. 11 ustawy).

Jak wskazuje art. 41 ust. 6 ustawy, aby podatnik miał prawo zastosować stawkę podatku w wysokości 0% do eksportu towarów, przed terminem do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, musi posiadać dokument potwierdzający wywóz tych towarów poza terytorium Unii Europejskiej.

Natomiast katalog dokumentów wskazany w art. 41 ust. 6a ustawy jest otwarty, co oznacza, że podatnik dla wykazania eksportu może posłużyć się każdym dokumentem, który jednoznacznie i w sposób niebudzący wątpliwości potwierdza wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej.

Jak wskazał Wnioskodawca, Poczta holenderska wydaje dokument o nazwie „Exit EU Report”. W dokumencie tym znajduje się między innymi dokładna data opuszczenia przez towar terytorium Unii Europejskiej. Dokument ten może być traktowany, jako alternatywny dowód na wysyłkę dóbr (towarów) poza terytorium Unii Europejskiej. Poczta holenderska jest to ogólnokrajowy Urząd pocztowy w Holandii (...) odpowiednik Poczty (...). Według posiadanej przez Wnioskodawcę wiedzy jest to instytucja działająca zgodnie z zasadami Światowej Konwencji Pocztowej. Wywóz sprzedawanych towarów poza terytorium UE jest potwierdzany dokumentem „Exit EU Report”.

Biorąc pod uwagę przedstawione okoliczności sprawy należy stwierdzić, że wystawiany przez Pocztę holenderską dokument o nazwie „Exit EU Report”, który – jak wskazał Wnioskodawca – stanowi dowód na wysyłkę towarów poza terytorium Unii Europejskiej i zawiera między innymi dokładną datę opuszczenia przez towar terytorium Unii Europejskiej, może stanowić w ocenie tutejszego organu dokument potwierdzający wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej, po otrzymaniu którego Wnioskodawca jest uprawniony do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla sprzedawanych towarów.

Odpowiadając zatem na pytanie Wnioskodawcy należy stwierdzić, że przedstawione dokumenty elektroniczne Poczty holenderskiej stanowią potwierdzenie wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej, a w konsekwencji na podstawie takich dokumentów oraz wystawionej faktury dla odbiorcy spoza Unii oraz posiadanej zapłaty za sprzedany towar (w różnej formie) Wnioskodawca może stosować stawkę 0% dla towarów eksportowanych zgodnie z art. 41 ust. 6 i 6a ustawy, w sytuacji otrzymania potwierdzenia z urzędu pocztowego z Holandii przed terminem złożenia deklaracji podatkowej.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.