2019.02.19 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.43.2019.1.MT
z 19 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 stycznia 2019 r. (data wpływu 25 stycznia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania oferowanych przez Wnioskodawcę bonów za bony jednego przeznaczenia oraz obowiązku podatkowego w związku z jego realizacją - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 stycznia 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania oferowanych przez Wnioskodawcę bonów za bony jednego przeznaczenia oraz obowiązku podatkowego w związku z jego realizacją.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest spółką akcyjną, zajmującą się w ramach prowadzonej działalności gospodarczej przede wszystkim udzielaniem świadczeń zdrowotnych. W ramach działalności wnioskodawca świadczy też usługi innego rodzaju, np. usługi medycyny estetycznej. Usługi są świadczone na terytorium Polski, wyłącznie w placówkach wnioskodawcy albo placówkach współpracujących z wnioskodawcą. Wnioskodawca oferuje swoim klientom możliwość skorzystania z jego usług m.in. za zapłatą w formie instrumentów o cechach bonów, przybierających postać indywidualnego elektronicznego kodu, który klient podaje w placówce chcąc skorzystać z usługi, lub materialnego nośnika (w formie karty, vouchera, itp.). Wnioskodawca emituje bony różnego rodzaju. Można te podzielić na dwie grupy: bony wartościowe (vouchery) oraz bony na pakiety usług:

bony wartościowe - są to bony opiewające na konkretną wartość pieniężną, np. 100 zł, 50 zł. Posiadacz tego rodzaju bonu po podaniu w placówce wnioskodawcy otrzymanego indywidualnego kodu lub okazaniu karty/vouchera może skorzystać z dowolnych wybranych przez siebie świadczeń znajdujących się w aktualnej ofercie wnioskodawcy w ramach środków przypisanych do bonu, przy czym w ramach jednego bonu wybór przysługuje wyłącznie z usług tego samego rodzaju, tj. albo świadczeń zdrowotnych, albo usług medycyny estetycznej (o tym, którego rodzaju usługi są dostępne dla posiadaczy bonów, decydują szczegółowe warunki świadczenia tych usług opisane w regulaminach);
bony na pakiety usług - są to bony, do których są przypisane pakiety określonych usług. Posiadacz tego rodzaju bonu po podaniu w placówce wnioskodawcy otrzymanego indywidualnego kodu może skorzystać ze świadczeń przypisanych do bonu. Wnioskodawca oferuje przykładowo następujące pakiety dostępne za zapłatą w formie bonów:
1. pakiet „Profilaktyka zdrowia” - obejmuje USG jamy brzusznej, konsultację internisty, badania: morfologię, badanie ogólne moczu, TSH, glukozę w surowicy, kreatyninę, lipidogram, transaminazy (ALT);
2. pakiet „Zdrowa kobieta” - obejmuje USG piersi, USG ginekologiczne TV, cytologię ginekologiczną, konsultację ginekologa;
3. pakiet „Zdrowy mężczyzna” - obejmuje USG jąder, konsultację internisty, badania: morfologię, badanie ogólne moczu, TSH, glukozę w surowicy, kreatyninę, lipidogram, transaminazy (ALT i AST), PSA całkowite;
4. pakiet „Zdrowe serce” - obejmuje EKG spoczynkowe, lipidogram, USG echo serca, konsultację kardiologa;
5. pakiet „5 konsultacji” - obejmuje 5 dowolnych konsultacji specjalistycznych;
6. pakiet „FIT” - obejmuje konsultację dietetyka z opracowaniem indywidualnej diety
7. pakiet „Zdrowy kręgosłup” - obejmuje pakiet pięciu 30-minutowych masaży kręgosłupa;
8. pakiet „Piękny uśmiech” - obejmuje skaling, piaskowanie, fluoryzację, przegląd stomatologiczny;
9. pakiet „Zdrowe dziecko” - obejmuje 3 konsultacje u pediatry, pakiet zniżek - 15% na badania laboratoryjne. Oferta pakietów jest zmienna, tzn. pewne produkty są z niej co jakiś czas wycofywane, a pewne się pojawiają. Warunki korzystania z usług w ramach poszczególnych pakietów oraz realizacji voucherów określają właściwe dla nich regulaminy.

Bony (tj. elektroniczne kody lub materialne nośniki w postaci kart/voucherów) są wydawane w systemie przedpłaconym, tzn. warunkiem ich wydania jest uprzednie uregulowanie płatności. Nabywca bonu może go wykorzystać sam albo przekazać dowolnie wybranej przez siebie osobie (bony są często kupowane przez przedsiębiorców, m.in. spółki prawa handlowego, którzy wydają je pracownikom i osobom współpracującym). Dopiero z chwilą pierwszego wykorzystania bon zostaje przypisany do konkretnej osoby.

Bon może mieć formę:

niematerialną, tj. formę elektronicznego kodu, przesyłanego pocztą elektroniczną nabywcy tego bonu po uiszczeniu płatności. Wydanie takiego bonu polega więc na przesłaniu ww. elektronicznego indywidualnego kodu uprawniającego do korzystania z usług wnioskodawcy;
materialną, tj. formę nośnika w postaci karty/vouchera, oznaczonego określonym nominałem (przy bonach wartościowych) lub oznaczeniem pakietu usług, z którego może skorzystać na jego podstawie jego posiadacz. Wydanie takiego bonu polega na wręczeniu nabywcy materialnego nośnika (karty/vouchera) uprawniającego do korzystania z usług Wnioskodawcy.

Wszystkie bony mają określony w regulaminach poszczególnych produktów termin ważności. Po upływie tego terminu wykorzystanie bonów przestaje być możliwe. Regulaminy nie zawierają żadnych postanowień co do tego, czy w razie niewykorzystania bonu w terminie jego ważności środki pieniężne będą klientom zwracane, czy nie. Wnioskodawca nie zakłada wystąpienia sytuacji, w których byłby zobowiązany do zwrotu środków pieniężnych klientom w razie niewykorzystania przez nich bonów w terminie ich ważności. Nie może jednak wykluczyć, że w konkretnym stanie faktycznym, którego na dzień składania wniosku o interpretację wnioskodawca nie jest w stanie skonkretyzować, przepisy prawa będą nakładały na niego taki obowiązek. Jeśli taka sytuacja zaistnieje, wnioskodawca zamierza zwracać klientom środki pieniężne zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa.

Usługi realizowane na podstawie bonów korzystają ze zwolnienia z VAT (świadczenia zdrowotne) albo podlegają opodatkowaniu VAT według stawki 23% (usługi medycyny estetycznej). Wnioskodawca oferuje wyłącznie bony uprawniające do skorzystania z usług należących do jednego z dwóch ww. rodzajów, tj. dany bon uprawnia wyłącznie do skorzystania z usług w postaci zwolnionych z VAT świadczeń zdrowotnych albo wyłącznie opodatkowanych według stawki 23% usług medycyny estetycznej. Już w dacie pierwszego wprowadzenia bonu do obrotu wiadomo, z którego rodzaju usług będzie mógł skorzystać posiadacz bonu na jego podstawie (a w konsekwencji - czy usługa będzie opodatkowana według stawki 23%, czy zwolniona z VAT), a także znana jest cena bonu.

W dacie pierwszego wprowadzenia bonu do obrotu znane są dane pozwalające Wnioskodawcy ustalić miejsce świadczenia usług w rozumieniu art. 28b i 28c ustawy o VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy emitowane przez Wnioskodawcę instrumenty płatnicze stanowią bony jednego przeznaczenia, o których mowa w art. 2 pkt 43 ustawy o VAT?
Kiedy powstaje obowiązek podatkowy w VAT dla świadczeń realizowanych przez Wnioskodawcę na rzecz osób posiadających bony?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1

Zdaniem Wnioskodawcy emitowane przez niego instrumenty płatnicze stanowią bony jednego przeznaczenia w rozumieniu art. 2 pkt 43 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 2 pkt 41 ustawy o VAT bonem jest instrument, z którym wiąże się obowiązek jego przyjęcia jako wynagrodzenia lub części wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług, w przypadku którego towary, które mają zostać dostarczone, lub usługi, które mają zostać wykonane, lub tożsamość potencjalnych dostawców lub usługodawców są wskazane w samym instrumencie lub określone w powiązanej dokumentacji, w tym w warunkach wykorzystania tego instrumentu.

Bonem jednego przeznaczenia jest - w świetle art. 2 pkt 43 ustawy o VAT - bon, w przypadku którego miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których bon dotyczy, oraz kwota należnego podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze z tytułu dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług są znane w chwili emisji tego bonu.

Zważywszy, że warunki świadczenia usług w zamian za emitowane przez Wnioskodawcę elektroniczne kody/karty/vouchery, w tym osoba usługodawcy oraz mniej lub bardziej szczegółowa specyfikacja usług (czasami są to konkretnie wymienione usługi, czasami jest to wskazanie typu „wszystkie usługi świadczone przez daną placówkę” lub „wszystkie badania laboratoryjne”), są określone w regulaminach poszczególnych produktów (regulaminach pakietów usług objętych bonami, regulaminach korzystania z bonów wartościowych), emitowane przez wnioskodawcę bony odpowiadają definicji bonu z art. 2 pkt 41 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 2 pkt 42 ustawy o VAT pod pojęciem emisji bonu należy rozumieć pierwsze wprowadzenie bonu do obrotu. Aby bon mógł zostać zdefiniowany jako bon jednego przeznaczenia niezbędne jest, aby w chwili rozumianej w powyższy sposób emisji znane były miejsce świadczenia usług objętych bonem oraz kwota należnego podatku.

Emitowane przez Wnioskodawcę bony spełniają w jego ocenie oba powyższe warunki, ponieważ:

wszystkie usługi świadczone przez wnioskodawcę są wykonywane w Polsce,
w chwili pierwszego wprowadzenia bonu do obrotu (którą jest chwila jego sprzedaży przez wnioskodawcę na rzecz nabywcy), wnioskodawcy znane są wszystkie informacje pozwalające na ustalenie miejsca świadczenia usług objętych bonem w rozumieniu art. 28b i 28c ustawy o VAT,
w chwili pierwszego wprowadzenia bonu do obrotu (którą jest chwila jego sprzedaży przez wnioskodawcę na rzecz nabywcy) wiadomo, czy bon będzie uprawniał do skorzystania z oferowanych przez Wnioskodawcę świadczeń zdrowotnych (które to usługi w całości będą korzystały ze zwolnienia z VAT), czy też do skorzystania z usług medycyny estetycznej (które to usługi będą w całości opodatkowane według stawki 23%).

Podsumowując, emitowane przez Wnioskodawcę bony stanowią bony jednego przeznaczenia w rozumieniu art. 2 pkt 43 ustawy o VAT.

Ad 2

W ocenie Wnioskodawcy obowiązek podatkowy w VAT dla świadczeń realizowanych przez wnioskodawcę na rzecz posiadaczy bonów i w zamian za te bony powstaje z chwilą wprowadzenia przez Wnioskodawcę bonów do obrotu (wydania przez wnioskodawcę bonów ich nabywcom w zamian za zapłatę).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT opodatkowaniu VAT podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W świetle art. 8a ust. 1 ustawy o VAT transfer bonu jednego przeznaczenia dokonany przez podatnika działającego we własnym imieniu uznaje się za dostawę towarów lub świadczenie usług, których ten bon dotyczy.

Jednocześnie zgodnie z art. 19a ust. 1 obowiązek podatkowy powstaje co do zasady z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi.

Zgodnie zaś z art. 19a ust. 1a ustawy o VAT w przypadku, o którym mowa w art. 8a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania transferu bonu jednego przeznaczenia.

Zgodnie z art. 2 pkt 45 ustawy o VAT pod pojęciem transferu bonu należy rozumieć emisję bonu oraz każde przekazanie tego bonu po jego emisji, a pod pojęciem emisji bonu - pierwsze wprowadzenie bonu do obrotu (art. 2 pkt 42 ustawy o VAT).

W związku z powyższym prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym obowiązek podatkowy w VAT powstaje już z chwilą wydania przez wnioskodawcę bonów ich nabywcom w zamian za zapłatę, tj. z chwilą wprowadzenia tych bonów do obrotu. Moment faktycznego wykonania usługi (ani sam fakt jej wykonania, do którego może nigdy nie dojść, jeśli np. nabywca nie zdecyduje się na skorzystanie z bonu) nie ma dla obowiązku podatkowego w VAT żadnego znaczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary - na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Wskazać w tym miejscu należy, iż od dnia 1 stycznia 2019 r. do ustawy o podatku od towarów i usług zostały wprowadzone dodatkowe przepisy mające na celu implementację dyrektywy Rady (UE) 2016/1065 z dnia 27 czerwca 2016 r. zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w odniesieniu do bonów na towary lub usługi (Dz. Urz. UE L 177 z 1 lipca 2016 r.). Celem wprowadzonych przepisów jest uproszczenie, modernizacja i ujednolicenie przepisów ustawy VAT mających zastosowanie do bonów na towary lub usługi. Przy czym nowe regulacje mają zastosowanie wyłącznie do bonów wyemitowanych po dniu 31 grudnia 2018 r.

W myśl art. 2 pkt 41 ustawy przez bon rozumie się instrument, z którym wiąże się obowiązek jego przyjęcia jako wynagrodzenia lub części wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług, w przypadku którego towary, które mają zostać dostarczone, lub usługi, które mają zostać wykonane, lub tożsamość potencjalnych dostawców lub usługodawców są wskazane w samym instrumencie lub określone w powiązanej dokumentacji, w tym w warunkach wykorzystania tego instrumentu.

Zgodnie z art. 2 pkt 43 ustawy, bon jednego przeznaczenia to bon, w przypadku którego miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których bon dotyczy, oraz kwota należnego podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze z tytułu dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług są znane w chwili emisji tego bonu.

Natomiast przez bon różnego przeznaczenia rozumie się bon inny niż bon jednego przeznaczenia (art. 2 pkt 44 ustawy).

Emisja bonu, w myśl art. 2 pkt 42 ustawy, to pierwsze wprowadzenie bonu do obrotu.

Natomiast przez transfer bonu rozumie się emisję bonu oraz każde przekazanie tego bonu po jego emisji (art. 2 pkt 45 ustawy).

Wskazać w tym miejscu należy, iż wprowadzenie definicji bonu na towary i usługi, jest nie tylko istotne ze względu na potrzebę harmonizacji opodatkowania podatkiem VAT w odniesieniu do transakcji z wykorzystaniem bonów w UE, lecz także ze względu na potrzebę unikania zakłóceń konkurencji. Celem tej definicji jest również rozróżnienie pomiędzy bonami, które można wymienić na towary i usługi a instrumentami płatniczymi, które służą tylko i wyłącznie do realizacji płatności, gdyż opodatkowanie bonów podatkiem VAT jako specyficznego środka płatniczego i instrumentów płatniczych jest różne.

Z uwagi na fakt, że bony w praktyce mogą nabierać coraz więcej cech, które charakteryzują instrumenty płatnicze, w każdym przypadku należy badać czy płatności, przy których skorzystać można z takiego instrumentu, dotyczą ograniczonej liczby oznaczonych co do nazwy towarów lub usług lub czy tożsamość potencjalnych oferentów dostaw towarów lub usług jest znana z góry - wówczas taki instrument zachowuje swój charakter bonu.

W odniesieniu do rozróżnienia bonu jednego przeznaczenia od bonu różnego przeznaczenia wskazać należy, że związane jest to z odmiennym traktowaniem tych bonów w świetle VAT. Istotą tego rozróżnienia jest to, czy w związku z dostawą towarów lub świadczeniem usług, na które bon ostatecznie zostanie wymieniony, w momencie emisji bonu, dostępnych jest wystarczająco dużo informacji, by stwierdzić, gdzie ma nastąpić opodatkowanie podatkiem VAT i w jakiej kwocie. Zatem gdy powyższe dane są możliwe do określenia tj. w momencie emisji bonu można określić jego miejsce opodatkowania oraz wysokość podatku VAT należnego, to mamy do czynienia z bonem jednego przeznaczenia. W pozostałych przypadkach tj. gdy nie można ustalić miejsca opodatkowania w momencie emisji bonu lub nie jest znana kwota podatku VAT należnego mamy do czynienia z bonami różnego przeznaczenia.

Zasady dotyczące opodatkowania transferu bonów SPV i MPV zostały przedstawione w dziale II rozdziale 2a ustawy „Opodatkowanie w przypadku stosowania bonów”.

Art. 8a ustawy określa transfer bonu jednego przeznaczenia. Zgodnie z ust. 1 tego przepisu, transfer bonu jednego przeznaczenia dokonany przez podatnika działającego we własnym imieniu uznaje się za dostawę towarów lub świadczenie usług, których ten bon dotyczy.

Jeżeli transferu bonu jednego przeznaczenia dokonuje podatnik działający w imieniu innego podatnika, uznaje się, że taki transfer stanowi dostawę towarów lub świadczenie usług, których ten bon dotyczy, dokonane przez podatnika, w imieniu którego działa podatnik (art. 8a ust. 3 ustawy).

W przypadku gdy dostawca towarów lub usługodawca nie jest podatnikiem, który działając we własnym imieniu, wyemitował bon jednego przeznaczenia, uznaje się, że ten dostawca lub usługodawca dokonał odpowiednio dostawy towarów lub świadczenia usług, których ten bon dotyczy, na rzecz podatnika, który wyemitował ten bon (art. 8a ust. 4 ustawy).

Kwestię dotyczącą momentu powstania obowiązku podatkowego regulują przepisy art. 19a ustawy.

Zgodnie z ust. 1 art. 19a ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 1a, 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Wyłączeniem od powyższej reguły jest przepis art. 19a ust. 1a ustawy, dotyczący obowiązku podatkowego w przypadku stosowania bonów, zgodnie z którym, w przypadku, o którym mowa w art. 8a ust. 1 i 3, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania transferu bonu jednego przeznaczenia.

Natomiast w myśl art. 19a ust. 4a ustawy, w przypadku, o którym mowa w art. 8a ust. 1 i 3, dostawę towarów uznaje się za dokonaną, a usługę uznaje się za wykonaną z chwilą dokonania transferu bonu jednego przeznaczenia.

Z powyższych przepisów art. 19a ust. 1a i 4a ustawy wynika, że obowiązek podatkowy dla stosowania bonów jednego przeznaczenia jest wyłączony z opodatkowania na zasadach ogólnych. Obowiązek podatkowy z tytułu dostawy towarów/świadczenia usług, do których dochodzi na skutek transferu bonu jednego przeznaczenia, powstaje z chwilą dokonania transferu bonu jednego przeznaczenia. Momentem, w którym ww. dostawę towarów/świadczenie usług należy uznać dla celów VAT za dokonane jest w każdym przypadku moment dokonania transferu bonu jednego przeznaczenia.

W odniesieniu natomiast do obowiązku podatkowego dla bonów różnego przeznaczenia zastosowanie będą miały zasady ogólne wynikające z art. 19a ust. 1 ustawy, czyli podatek stanie się wymagalny w miesiącu dokonania dostawy towaru lub wykonania usługi i co do zasady powinien zostać rozliczony za ten okres rozliczeniowy.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca oferuje klientom bony wartościowe (vouchery, karty, elektroniczne kody), które umożliwiają skorzystanie z usług tego samego rodzaju (świadczeń zdrowotnych albo usług medycyny estetycznej) oraz bony na pakiety usług, do których przypisane są pakiety określonych usług. Usługi są świadczone na terytorium Polski, wyłącznie w placówkach Wnioskodawcy albo placówkach współpracujących z Wnioskodawcą. Usługi realizowane na podstawie bonów korzystają ze zwolnienia z VAT (świadczenia zdrowotne) albo podlegają opodatkowaniu VAT według stawki 23% (usługi medycyny estetycznej). Wnioskodawca oferuje wyłącznie bony uprawniające do skorzystania z usług należących do jednego z dwóch ww. rodzajów, tj. dany bon uprawnia wyłącznie do skorzystania z usług w postaci zwolnionych z VAT świadczeń zdrowotnych albo wyłącznie opodatkowanych według stawki 23% usług medycyny estetycznej. Już w dacie pierwszego wprowadzenia bonu do obrotu wiadomo, z którego rodzaju usług będzie mógł skorzystać posiadacz bonu na jego podstawie, a w konsekwencji - czy usługa będzie opodatkowana według stawki 23%, czy zwolniona z VAT, a także znana jest cena bonu. W dacie pierwszego wprowadzenia bonu do obrotu znane są dane pozwalające Wnioskodawcy ustalić miejsce świadczenia usług w rozumieniu art. 28b i 28c ustawy o VAT.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą uznania oferowanych przez Niego bonów za bony jednego przeznaczenia oraz obowiązku podatkowego w związku z ich realizacją.

Jak już wcześniej wskazano, przez bon jednego przeznaczenia (SPV) należy rozumieć taki bon, w przypadku którego miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których dany bon dotyczy oraz VAT należny z tytułu tych towarów lub usług są znane w chwili emisji tego bonu. Natomiast za bon różnego przeznaczenia (MPV) uznaje się bon inny niż bon jednego przeznaczenia.

Z powyższych okoliczności wynika, że już w momencie emisji bonów wartościowych jak i bonów na pakiety usług, Wnioskodawca będzie w posiadaniu informacji pozwalających na uznanie przedmiotowych bonów za bony jednego przeznaczenia, o których mowa w art. 2 ust. 41 ustawy. Jak bowiem wynika z opisu sprawy, udzielanie świadczeń zdrowotnych i świadczenie usług medycyny estetycznej w zamian za bony będzie odbywać się na terytorium Polski w placówkach Wnioskodawcy lub placówkach współpracujących z Wnioskodawcą – zatem znane jest miejsce opodatkowania świadczonych usług. Wnioskodawca będzie również posiadał informację o wysokości stawki podatku VAT, bowiem usługi na które będzie można wymienić ww. bony są zwolnione z podatku VAT (świadczenia zdrowotne) albo wyłącznie opodatkowane według 23% stawki podatku VAT (usługi medycyny estetycznej).

Tym samym, skoro w analizowanej sprawie bony będące przedmiotem zapytania stanowią bony jednego przeznaczenia, to ich opodatkowanie podatkiem VAT, powstanie na zasadach przewidzianych w art. 19a ust. 1a ustawy tj. z chwilą dokonania transferu bonu jednego przeznaczenia, czyli emisji przedmiotowego bonu oraz każdego przekazania tego bonu po jego emisji.

Zatem, za prawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym obowiązek podatkowy w podatku VAT powstaje z chwilą wydania przez Wnioskodawcę bonów ich nabywcom w zamian za zapłatę, tj. z chwilą wprowadzenia tych bonów do obrotu.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Stosownie do § 2 ww. artykułu przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin