Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.518.2018.1.AJ
z 19 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 grudnia 2018 r. (data wpływu 13 grudnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku pobrania podatku u źródła od wypłaty odsetek w kwocie ponad 2 miliony złotych na rzecz polskiego oddziału francuskiego rezydenta podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku pobrania podatku u źródła od wypłaty odsetek w kwocie ponad 2 miliony złotych na rzecz polskiego oddziału francuskiego rezydenta podatkowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest bankiem krajowym prowadzącym działalność na podstawie ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (tj. Dz.U.2018.2187, ze zm.), koncentrującym się na świadczeniu usług z zakresu bankowości dla przedsiębiorców. Wnioskodawca posiada siedzibę w Polsce i podlega w Polsce opodatkowaniu od całości dochodów bez względu na miejsce ich osiągnięcia (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Wnioskodawca zamierza pozyskać finansowanie w drodze kredytu lub pożyczki od polskiego oddziału (dalej Oddział) banku będącego francuskim rezydentem podatkowym (dalej Francuski Bank). Oddział stanowi odział banku zagranicznego w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 20 ustawy Prawo bankowe, zarazem stanowiąc zakład w rozumieniu art. 5 ust. 1 Umowy między Rzeczpospolitą Polską a Republiką Francuską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodów, podpisanej w Warszawie dnia 20 czerwca 1975 roku (zwanej dalej Polsko-Francuską Umową o Unikaniu Podwójnego Opodatkowania, bądź UoUPO).

Oddział stanowi zagraniczny zakład Francuskiego Banku w rozumieniu art. 4a pkt 11 Ustawy o CIT.

W związku ze spłatą pozyskanego kredytu/pożyczki, Wnioskodawca będzie zobowiązany wypłacać Oddziałowi należności z tytułu odsetek, których suma w 12 miesięcznym roku podatkowym Wnioskodawcy będzie przekraczać kwotę 2 000 000 zł.

Wnioskodawca uzyska od Oddziału certyfikat rezydencji podatkowej Francuskiego Banku oraz pisemne oświadczenie, że wypłacane przez Wnioskodawcę na rzecz Oddziału odsetki związane są z działalnością Oddziału. Oświadczenie będzie zawierać dane identyfikujące Francuski Bank, a w szczególności jego pełną nazwę, adres i numer identyfikacji podatkowej, oraz adres Oddziału.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w stanie prawnym po 1 stycznia 2019 r., Wnioskodawca będzie zobowiązany do pobrania podatku u źródła od wypłaty na rzecz Oddziału odsetek w kwocie ponad 2 miliony złotych w trakcie 12-miesięcznego roku podatkowego Wnioskodawcy (lub, jeżeli dany rok podatkowy Wnioskodawcy będzie dłuższy albo krótszy niż 12 miesięcy, ponad kwotę stanowiącą 1/12 x 2.000.000 zł x ilość miesięcy w roku podatkowym) ?

Zdaniem Wnioskodawcy, w stanie prawnym po 1 stycznia 2019 r., Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do pobrania podatku u źródła od wypłaty na rzecz Oddziału odsetek w kwocie ponad 2 miliony złotych w trakcie 12-miesięcznego roku podatkowego Wnioskodawcy (lub, jeżeli dany rok podatkowy Wnioskodawcy będzie dłuższy albo krótszy niż 12 miesięcy, ponad kwotę stanowiącą 1/12 x 2.000.000 zł. x ilość miesięcy w roku podatkowym).

Zgodnie z art. 3 ust. 2 Ustawy o CIT, dochody Francuskiego Banku podlegają w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, jeżeli są osiągane w Polsce.

Zgodnie z art. 3 ust. 3 pkt 1 Ustawy o CIT, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Polski przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z wszelkiego rodzaju działalności prowadzonej na terytorium Polski, w tym przez położony na terytorium Polski zagraniczny zakład.

Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego, Oddział stanowi zagraniczny zakład Francuskiego Banku w rozumieniu art. 4a pkt 11 Ustawy o CIT. Zatem przychody osiągane za pośrednictwem Oddziału, w tym z udzielonego przez Oddział kredytu/pożyczki, stanowią przychody osiągnięte przez Francuski Bank na terytorium Polski, a zatem, zgodnie z art. 3 ust. 2 Ustawy o CIT, podlegają w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

W świetle art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Polski, przez podatników niemających na tym terytorium siedziby lub zarządu, przychodów z odsetek ustala się w wysokości 20%.

Zgodnie z art. 21 ust. 2 Ustawy o CIT, powyższy przepis stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, a zgodnie z art. 11 ust. 1 UoUPO: „Odsetki, które pochodzą z jednego Umawiającego się Państwa i wypłacane są osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w tym drugim Państwie”. W konsekwencji, pomimo ogólnej zasady opodatkowania odsetek 20% podatkiem u źródła, na mocy zwolnienia wynikającego z art. 11 ust. 1 UoUPO, odsetki uzyskiwane przez będący francuskim rezydentem podatkowym Francuski Bank, nie podlegają opodatkowaniu w Polsce.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 Ustawy o CIT, w brzmieniu obowiązującym po 1 stycznia 2019 r. „Osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. la-le. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika”. Przepisy art. 26 ust. 2, 2b i 2d nie mają w niniejszej sprawie znaczenia.

Ponadto, zgodnie z wprowadzanym od 1 stycznia 2019 r. art. 26 ust. 2e Ustawy o CIT: „jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 przekracza kwotę, o której mowa w ust. 1, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać, z zastrzeżeniem ust. 2g, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę, o której mowa w ust. 1:

1. z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. la-le;
2. bez możliwości niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a także bez uwzględniania zwolnień lub stawek wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.”
   
   

Zgodnie z wchodzącym w życie z dniem 1 stycznia 2019 r. art. 26 ust. 2i ,,Jeżeli rok podatkowy płatnika jest dłuższy albo krótszy niż 12 miesięcy, kwotę, o której mowa w ust. 1, oblicza się jako iloczyn 1/12 kwoty 2 000 000 zł i liczby rozpoczętych miesięcy roku podatkowego, w którym dokonano wypłaty tych należności.”

Jednocześnie, zgodnie z art. 26 ust. 1d Ustawy o CIT, „Osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 na rzecz podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, prowadzących działalność poprzez położony na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej zagraniczny zakład, nie pobierają zryczałtowanego podatku od dokonywanych wypłat pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2, prowadzącego działalność poprzez położony na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej zagraniczny zakład, uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji, oraz uzyskania pisemnego oświadczenia, że należności te związane są z działalnością tego zakładu; (...)”. Przepis ten pozostanie w tym brzemieniu również po dniu 1 stycznia 2019 r.

Zdaniem Wnioskodawcy, o ile ograniczenie wynikające z art. 26 ust. 2e Ustawy o CIT, w stosunku do wypłat odsetek przewyższających dwa miliony złotych w 12 miesięcznym roku podatkowym Wnioskodawcy, nie pozwala Wnioskodawcy zastosować zwolnienia wynikającego z UoUPO, ograniczenie to nie dotyczy stosowania art. 26 ust. 1d Ustawy o CIT, zgodnie z którym w określonych okolicznościach Wnioskodawca podatku u źródła pobierać nie może („nie pobiera”). Jest tak, ponieważ art. 26 ust. 2e wyłącza jedynie:

1. możliwość niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania,
2. uwzględnienie zwolnień lub stawek wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, (rozbicie na litery a) i b), dla czytelności wywodu, dokonane przez autora wniosku).
   
   

W wypadku stosowania art. 26 ust. 1d ustawy o CIT, możliwość niepobrania podatku nie wynika z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, lecz z przepisu Ustawy o CIT. Zatem wyłączenie opisywane w pkt a) powyżej nie ma zastosowania.

Z kolei wyłączenie opisywane w punkcie b), odnoszące się również do przepisów szczególnych, dotyczy jedynie zwolnień lub stawek podatku. O ile przepis art. 26 ust. 1d Ustawy o CIT jest przepisem szczególnym, to nie stanowi on zwolnienia ani nie przewiduje obniżonej stawki. Przepis ten w żaden sposób nie adresuje opodatkowania płatności odsetek - reguluje on jedynie zachowanie płatnika, wprowadzając, w określonych okolicznościach, nakaz niepobierania podatku u źródła przez płatników („nie pobierają”).

Trzeba podkreślić, że na mocy regulacji z art. 26 ust. 1d ustawodawca chce doprowadzić do potraktowania płatności na rzecz polskich zakładów przedsiębiorców zagranicznych - po spełnieniu przepisanych warunków - jak płatności krajowych. Nieracjonalnym byłoby bowiem uznanie, że płatność do polskiego oddziału jest płatnością „zagraniczną”, podlegającą pod podatek u źródła, w sytuacji w której dochód osiągnięty przez ten oddział jest rozliczany na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych tak jak dochód osiągany przez przedsiębiorców krajowych.

W konsekwencji, zaadresowany do płatnika nakaz pobrania podatku u źródła bez możliwości niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a także bez uwzględniania zwolnień lub stawek wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, nie wyłącza obowiązku płatnika stosowania się do art. 26 ust. 1d, czyli niepobierania podatku u źródła w określonych w tym przepisie okolicznościach.

Zgodnie z opisem zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca uzyska od Oddziału certyfikat rezydencji podatkowej Francuskiego Banku oraz pisemne oświadczenie, że wypłacane przez Wnioskodawcę na rzecz Oddziału odsetki związane są z działalnością Oddziału. Zatem zajdą okoliczności/warunki określone w art. 26 ust. 1d, skutkujące nałożeniem na płatnika (tutaj: Wnioskodawcę) obowiązku nie pobierania podatku u źródła.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, w stanie prawnym po 1 stycznia 2019 r., Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do pobrania podatku u źródła od wypłaty na rzecz Oddziału odsetek w kwocie ponad 2 miliony złotych w trakcie 12-miesięcznego roku podatkowego Wnioskodawcy (lub, jeżeli dany rok podatkowy Wnioskodawcy będzie dłuższy albo krótszy niż 12 miesięcy, ponad kwotę stanowiącą 1/12 x 2.000.000 zł. x ilość miesięcy w roku podatkowym).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie obowiązku pobrania podatku u źródła od wypłaty odsetek w kwocie ponad 2 miliony złotych na rzecz polskiego oddziału francuskiego rezydenta podatkowego – jest prawidłowe.

W myśl art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1036, z późn. zm.; dalej: „updop”) podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 3 ust. 3 pkt 5 updop, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy wykonania świadczenia. Przy czym na podstawie art. 3 ust. 5 updop za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - ustala się w wysokości 20% przychodów.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 updop osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Jednocześnie na mocy art. 26 ust. 1d powołanej ustawy osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 na rzecz podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, prowadzących działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład, nie pobierają zryczałtowanego podatku od dokonywanych wypłat pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2, prowadzącego działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład, uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji, oraz uzyskania pisemnego oświadczenia, że należności te związane są z działalnością tego zakładu; przepis ust. 3d stosuje się odpowiednio.

Stosownie do treści art. 26 ust. 2e updop jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 przekracza kwotę, o której mowa w ust. 1, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać, z zastrzeżeniem ust. 2g, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę, o której mowa w ust. 1.

Zaznaczyć przy tym należy, że zakres i ramy czasowe zastosowania art. 26 ust. 2e updop modyfikują postanowienia Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 31 grudnia 2018 r. w sprawie wyłączenia lub ograniczenia stosowania art. 26 ust. 2e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 2545).

W myśl art. 26 ust. 3e updop jeżeli suma należności wypłaconych podatnikowi z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, których wartość przekroczyła w obowiązującym u płatnika roku podatkowym kwotę, o której mowa w ust. 1, obejmuje należności, od których zgodnie z ust. 1d nie został pobrany podatek, płatnik jest obowiązany zawiadomić o kwocie i rodzaju należności wypłaconych wskazanemu podatnikowi w roku podatkowym tego płatnika, od których nie został pobrany podatek, podając dane identyfikujące podatnika prowadzącego działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład, w szczególności pełną nazwę, adres i numer identyfikacji podatkowej podatnika oraz adres zagranicznego zakładu podatnika. Zawiadomienie to składa się także w przypadku dokonania podatnikowi w roku podatkowym dalszych wypłat należności, od których zgodnie z ust. 1d nie został pobrany podatek.

Na podstawie art. 26 ust. 3f zawiadomienie, o którym mowa w ust. 3e, jest składane do naczelnika urzędu skarbowego właściwego w sprawach opodatkowania osób zagranicznych w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano wypłaty należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1.

Łączna subsumcja art. 26 ust. 1, ust. 1d i ust. 2e updop oraz art. 26 ust. 3e i ust. 3f tej ustawy prowadzi do wniosku, że w przypadku dokonywania przez płatnika wypłat objętych dyspozycją art. 21 ust. 1d updop na rzecz polskich zakładów nierezydentów, których wartość przekroczyła w obowiązującym u płatnika roku podatkowym kwotę 2 mln zł:

• płatnik będzie uprawniony do niepobrania podatku po warunkiem spełnienia przesłanek określonych w art. 26 ust. 1d updop (udokumentowania miejsca siedziby podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji oraz uzyskania pisemnego oświadczenia, że należności te związane są z działalnością zakładu tego podatnika) oraz jednocześnie
  

• będzie on zobowiązany do zawiadomienia naczelnika urzędu skarbowego określonego w art. 26 ust. 3f updop o kwocie i rodzaju należności wypłaconych wskazanemu podatnikowi w roku podatkowym tego płatnika, od których nie został pobrany podatek, podając dane identyfikujące podatnika prowadzącego działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład, w szczególności pełną nazwę, adres i numer identyfikacji podatkowej podatnika oraz adres zagranicznego zakładu podatnika (zawiadomienie to należy złożyć także w przypadku dokonania podatnikowi w roku podatkowym dalszych wypłat należności, od których zgodnie z ust. 1d nie został pobrany podatek).
  
  
  

Warto przy tym zauważyć, że jak wynika z uzasadnienia ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193) w odniesieniu do art. 26 ust. 1o updop, należności wypłacane na rzecz polskich oddziałów zagranicznych banków lub innych instytucji finansowych, które zaliczają się do tytułów wymienionych w art. 21 ustawy o CIT, nie podlegają obowiązkowi poboru zryczałtowanego podatku dochodowego pod warunkiem posiadania dokumentacji, o której mowa w art. 26 ust. 1d ustawy o CIT.

W przypadku, gdy należności z tytułu odsetek związane są z polskimi oddziałami zagranicznych banków lub innych instytucji finansowych, podmioty te, jako podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych, obowiązane są do samodzielnego rozliczania podatku od dochodów uzyskiwanych z tego tytułu.

Stąd postanowienia art. 26 ust. 2e updop wyłączające możliwość niepobrania podatku u źródła w przypadku, gdy łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 (updop) przekracza kwotę 2 mln zł nie mają zastosowania do wypłat określonych w art. 26 ust. 1d tej ustawy.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym w stanie prawnym po 1 stycznia 2019 r., Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do pobrania podatku u źródła od wypłaty na rzecz Oddziału odsetek w kwocie ponad 2 miliony złotych w trakcie 12-miesięcznego roku podatkowego Wnioskodawcy (lub, jeżeli dany rok podatkowy Wnioskodawcy będzie dłuższy albo krótszy niż 12 miesięcy, ponad kwotę stanowiącą 1/12 x 2.000.000 zł. x ilość miesięcy w roku podatkowym) - należy uznać za prawidłowe.

Jednocześnie Wnioskodawca jako płatnik będzie zobowiązany na podstawie art. 26 ust. 3e updop do złożenia stosownego zawiadomienia do naczelnika urzędu skarbowego określonego w art. 26 ust. 3f tej ustawy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
   
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.