Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB4.4014.451.2018.1.MD
z 4 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r., poz. 800, ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 27 grudnia 2018 r. (data wpływu – 27 grudnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych umowy przechowania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 grudnia 2018 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych umowy przechowania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 21 listopada 2016 r. ojciec Wnioskodawcy przekazał Wnioskodawcy pieniądze w kwocie 345.550,00 zł na rachunek bankowy tzw. techniczny, utworzony specjalnie w celu założenia lokaty – celem przechowania.

Umowa przechowania zawarta między Wnioskodawcą a jego ojcem określała, że Wnioskodawca nie ma prawa do rozporządzania pieniędzmi (dotyczyło to zarówno kwoty głównej, jak i odsetek od lokaty). Umowa określała również termin zwrotu pieniędzy z odsetkami od lokaty na rachunek bankowy ojca Wnioskodawcy.

Jednocześnie Wnioskodawca udzielił swojemu ojcu pełnomocnictwa nieograniczonego w banku, czyli ojciec posiadał prawo dysponowania rachunkiem i lokatą założoną na nazwisko Wnioskodawcy (przechowawcy).

Rodzice Wnioskodawcy posiadali już w banku lokaty (suma kwot lokat była zbliżona do kwoty gwarancji BFG), dlatego też przekazali Wnioskodawcy środki pieniężne (na przechowanie) w celu ochrony przed ewentualnym upadkiem, niewypłacalnością banku (ochrona Bankowego Funduszu Gwarancyjnego – 100.000,00 euro).

Zamiarem stron było jedynie przechowanie pieniędzy, czyli zabezpieczenie interesu ojca Wnioskodawcy.

Z warunków umowy Wnioskodawca wywiązał się: nie rozporządzał pieniędzmi i w określonym terminie (po upływie terminu lokaty) wraz z odsetkami przekazał je na rachunek bankowy ojca. Wnioskodawca nadmienia, że z zawartej umowy nie odniósł żadnych korzyści.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy przekazanie środków pieniężnych w przedstawionej sytuacji skutkuje obowiązkiem złożenia deklaracji w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych i zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych w wysokości 2% przechowywanej kwoty środków pieniężnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, czynność opisana we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, bowiem pomiędzy stronami została zawarta umowa przechowania (Wnioskodawca nie mógł rozporządzać powierzonymi środkami i nie odniósł żadnych korzyści).

Zawarta umowa przechowania nie przybrała postaci żadnej z czynności wymienionych w art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Przepisy ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych w zamkniętym katalogu umów podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych nie przewidują umowy przechowania.

Na potwierdzenie stanowiska Wnioskodawca przywołał interpretacje indywidualne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Przepis art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2016 r., poz. 223, ze zm.) zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy podatkowi temu podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

1. umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
2. umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
3. (uchylona),
4. umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
5. umowy dożywocia,
6. umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat lub dopłat,
7. (uchylona)
8. ustanowienie hipoteki,
9. ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
10. umowy depozytu nieprawidłowego,
11. umowy spółki.
    
    

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają też zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).

Ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Jedną z nich jest umowa depozytu nieprawidłowego.

Z treści art. 835 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2016 r., poz. 380, ze zm.) wynika, że przez umowę przechowania przechowawca zobowiązuje się zachować w stanie niepogorszonym rzecz ruchomą oddaną mu na przechowanie.

W myśl art. 839 cyt. ustawy, przechowawcy nie wolno używać rzeczy bez zgody składającego, chyba że jest to konieczne do jej zachowania w stanie niepogorszonym.

Zgodnie z art. 845 ww. ustawy – jeżeli z przepisów szczególnych albo z umowy lub okoliczności wynika, że przechowawca może rozporządzać oddanymi na przechowanie pieniędzmi lub innymi rzeczami oznaczonymi tylko co do gatunku, stosuje się odpowiednio przepisy o pożyczce (depozyt nieprawidłowy). Czas i miejsce zwrotu określają przepisy o przechowaniu; przepisy te zawarte są w art. 835-844 Kodeksu cywilnego.

Depozyt nieprawidłowy uznawany jest albo za odmianę zwykłej umowy przechowania, instytucję odrębną od umowy pożyczki, albo odrębny typ umowy nazwanej. Uznaje się również, że depozyt nieprawidłowy (przechowanie nieprawidłowe) jest umową szczególnego rodzaju, zawierającą elementy przechowania i pożyczki. Przedmiotem depozytu nieprawidłowego mogą być wyłącznie pieniądze lub rzeczy oznaczone tylko co do gatunku. Osoba biorąca pieniądze (rzecz) do depozytu nieprawidłowego ma obowiązek oddać taką samą ilość pieniędzy (rzeczy), ale niekoniecznie tę samą.

Depozyt nieprawidłowy ma miejsce wtedy, gdy z przepisów szczególnych albo z umowy lub okoliczności wynika, że przechowawca może rozporządzać oddanymi na przechowanie pieniędzmi lub innymi rzeczami oznaczonymi tylko co do gatunku. Upoważnienie do rozporządzania oddanymi na przechowanie pieniędzmi jest dla bytu umowy depozytu nieprawidłowego konieczne – sam fakt oddania na przechowanie pieniędzy nie tworzy bowiem jeszcze stosunku depozytu nieprawidłowego z prawem rozporządzania nimi.

Przechowawca „nieprawidłowy” nabywa na własność przedmiot depozytu i może nim rozporządzać tak, jak w umowie pożyczki. Depozyt nieprawidłowy różni się jednak od pożyczki tym, że jest zawierany w interesie składającego. Nie można utożsamiać depozytu nieprawidłowego z pożyczką. Depozyt nieprawidłowy może być odpłatny lub nieodpłatny.

Z treści przedstawionego stanu faktycznego wynika, że 21 listopada 2016 r. ojciec Wnioskodawcy przekazał Wnioskodawcy pieniądze celem przechowania. Umowa przechowania zawarta między Wnioskodawcą a jego ojcem określała, że Wnioskodawca nie ma prawa do rozporządzania pieniędzmi (dotyczyło to zarówno kwoty głównej, jak i odsetek od lokaty). Jednocześnie Wnioskodawca udzielił swojemu ojcu pełnomocnictwa nieograniczonego w banku, czyli ojciec posiadał prawo dysponowania rachunkiem i lokatą założoną na nazwisko Wnioskodawcy (przechowawcy). Z warunków umowy Wnioskodawca wywiązał się: nie rozporządzał pieniędzmi i w określonym terminie (po upływie terminu lokaty) wraz z odsetkami przekazał je na rachunek bankowy ojca. Wnioskodawca nadmienia, że z zawartej umowy nie odniósł żadnych korzyści.

A zatem, jeżeli istotnie jak wskazał Wnioskodawca – między nim a ojcem została zawarta umowa przechowania i umowa ta nie przybrała postaci umowy depozytu nieprawidłowego (Wnioskodawca nie był uprawniony do rozporządzania środkami i faktycznie nimi nie rozporządzał), to należy stwierdzić, że powyższa czynność nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, gdyż nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem, wymienionych w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Tym samym na Wnioskodawcy nie ciążył obowiązek podatkowy z tego tytułu.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.