2019.01.25 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4.4012.818.2018.2.MP
z 25 stycznia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 grudnia 2018 r. (data wpływu 11 grudnia 2018 r.), uzupełnionym w dniu 14 stycznia 2019 r. (data wpływu 18 stycznia 2019 r.) na wezwanie Organu z dnia 7 stycznia 2019 r. (doręczone 9 stycznia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do korzystania ze zwolnienia od podatku usług prowadzenia rachunków zdematerializowanych papierów wartościowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do korzystania ze zwolnienia od podatku usług prowadzenia rachunków zdematerializowanych papierów wartościowych.

Wniosek uzupełniono w dniu 14 stycznia 2019 r. (data wpływu 18 stycznia 2019 r.) w odpowiedzi na wezwanie Organu z dnia 7 stycznia 2019 r. (doręczone 9 stycznia 2019 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe :

Bank w ramach rozwoju swej działalności zamierza m.in. świadczyć na rzecz określonych kategorii klientów usługi prowadzenia rachunków (zdematerializowanych) papierów wartościowych (obligacje skarbowe, bony skarbowe i bony NBP). Z tytułu świadczenia tego typu usług Bank pobierał będzie stosowne wynagrodzenie prowizyjne. W tym stanie rzeczy, pojawiła się kwestia, czy opisane wyżej usługi podlegają zwolnieniu z podatku VAT w oparciu o treść art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy o podatku od towarów i usług.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 14 stycznia 2019 r. Wnioskodawca wskazał, co następuje :

W ramach usługi prowadzenia rachunku zdematerializowanych papierów wartościowych, Wnioskodawca w związku z realizowanymi przez Klienta transakcjami przedmiotem, których są zdematerializowane papiery wartościowe, prowadził będzie standardowe operacje rozliczeniowe tj. odpowiednio zmieniał będzie saldo papierów znajdujących się na rachunku. W szczególności jeśli Klient sprzeda posiadane papiery, Wnioskodawca zmniejszy jego saldo na rachunku papierów wartościowych oraz powiększy saldo środków na jego rachunku bankowym o kwotę, która napłynie od nabywcy. Odpowiednio jeśli Klient dokona zakupu papierów, Wnioskodawca zwiększy saldo na rachunku papierów wartościowych klienta oraz pobierze odpowiednią kwotę środków pieniężnych z rachunku bankowego Klienta i przekaże ją sprzedawcy papierów wartościowych.

Przedmiotem usług prowadzenia rachunków zdematerializowanych papierów wartościowych będą wyłącznie instrumenty finansowe, o których mowa w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz.U. z 2017 r. poz. 1768 z późn. zm.).

Zdaniem Banku przedmiotem świadczonych usług nie będzie przechowywanie instrumentów finansowych, jak również zarządzanie instrumentami finansowymi.

W ramach planowanej działalności Wnioskodawca nie zamierza świadczyć usług, o których mowa w art. 43 ust. 16 ustawy o VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy usługi prowadzenia rachunków zdematerializowanych papierów wartościowych podlegają zwolnieniu z podatku VAT w oparciu o treść art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy o podatku od towarów i usług ?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W ocenie podatnika usługi prowadzenia rachunków zdematerializowanych papierów wartościowych podlegają zwolnieniu z podatku VAT w oparciu o treść art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy o podatku od towarów i usług.

Powyższe wynika z faktu, iż usługa prowadzenia rachunku papierów wartościowych bez wątpienia jest usługą, której przedmiotem są instrumenty finansowe, o których mowa w ustawie o obrocie instrumentami finansowymi (art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy o VAT). Jednocześnie usługa tego typu nie mieści się w katalogu wyjątków wskazanych w omawianym przepisie tj. nie może zostać uznana za usługę przechowania albo zarządzania instrumentami finansowymi. Oczywistym jest bowiem, iż Bank nie będzie zarządzał papierami ewidencjonowanym na rachunku, a jedynie realizował dyspozycje klienta. Jednocześnie Bank nie będzie przechowywał tych papierów, bowiem nie jest możliwe przechowywanie czegoś co nie ma materialnej postaci.

Powyższe rozumienie pojęcia „przechowanie” wynika, nie tylko z przepisów polskiego kodeksu cywilnego, ale wywodzi się ono wprost z prawa rzymskiego.

Depositum (łac.: „przechowanie”) kontrakt przechowania - w prawie rzymskim - kontrakt realny, dwustronnie zobowiązujący niezupełny, zawierany poprzez wręczenie przez deponenta (przechowującego) rzeczy ruchomej oznaczonej indywidualnie depozytariuszowi (przechowawcy) w celu jej bezpłatnego przechowania, z obowiązkiem zwrotu na każde żądanie deponenta.

W tym stanie rzeczy należy przyjąć, iż zarówno ustawodawca krajowy w art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy o VAT, jak i ustawodawca unijny w treści dyrektywy nr 112 (art. 135 ust. 1 lit. f) posłużył się pojęciem „przechowania” w tym właśnie rozumieniu, tj. wychodząc z założenia, że przechowywać można jedynie przedmioty mające postać materialną.

Stanowisko podatnika potwierdza treść kluczowego w omawianym zakresie przepisu dyrektywy unijnej nr 112, która dość wyraźnie sugeruje, że dotyczy on dokumentów (w tradycyjnej, papierowej wersji).

Co więcej historycznie, przepis o analogicznej treści znajdował się już w treści VI Dyrektywy z 1977 r. - tj. w czasach kiedy papiery wartościowe miały co do zasady wyłącznie postać tradycyjną/materialną.

Dyrektywa nr 112

Zwolnienia dotyczące innych czynności

Artykuł 135

Państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje: (...)

transakcje, łącznie z pośrednictwem, jednakże z wyłączeniem przechowywania i zarządzania, których przedmiotem są akcje, udziały w spółkach lub związkach, obligacje i inne papiery wartościowe, z wyłączeniem dokumentów ustanawiających tytuł prawny do towarów, oraz praw lub papierów wartościowych, o których mowa w art. 15 ust. 2;

SZÓSTA DYREKTYWA RADY z 17 maja 1977 roku w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EEC)

Artykuł 13

Zwolnienia na terytorium kraju

(d) następujące transakcje:

transakcje, w tym negocjacje, z wyłączeniem zarządzania i przechowywania, których przedmiotem są akcje, udziały w spółkach i stowarzyszeniach, obligacje i inne papiery wartościowe, z wyłączeniem:

dokumentów ustawiających własność towarów,
praw lub papierów wartościowych, o których mowa w artykule 5(3);

Abstrahując od powyższego, podkreślić należy, iż nawet przyjęcie poglądu, że „przechowywać” na gruncie wyżej wskazanych regulacji unijnych - można również dokumenty elektroniczne, nie powinien wpłynąć na ostateczny wynik wykładni omawianych regulacji, bowiem oczywiste jest, że na rachunku papierów wartościowych nie będą „przechowywane” jakiekolwiek dokumenty elektroniczne, a znajdzie się tam jedynie określony zapis informacyjny o posiadanych przez danego klienta prawach majątkowych.

Stanowisko podatnika w sprawie potwierdza w szczególności interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 29 sierpnia 2017 r. (sygn. S-ILPP2/443-736/14/17/SJ) oraz interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 10 grudnia 2015 r. (sygn. IPPP1/4512-1161/15-2/MP).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Stawka podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Natomiast w myśl art. 146aa ust. 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż – 6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy, zwalnia się od podatku usługi, których przedmiotem są instrumenty finansowe, o których mowa w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 2286), z wyłączeniem przechowywania tych instrumentów i zarządzania nimi, oraz usługi pośrednictwa w tym zakresie.

Z kolei w myśl art. 43 ust. 15 ww. ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41, nie mają zastosowania do:

czynności ściągania długów, w tym factoringu;
usług doradztwa;
usług w zakresie leasingu.

W myśl art. 43 ust. 16 ustawy zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 40a i 41, nie ma zastosowania do usług dotyczących praw i udziałów odzwierciedlających:

tytuł prawny do towarów;
tytuł własności nieruchomości;
prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości;
udziały i inne tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części;
prawa majątkowe, których instrumentami bazowymi są towary, mierniki i limity wielkości produkcji oraz uprawnienia do emisji zanieczyszczeń, i które mogą być zrealizowane poprzez dostawę towarów lub świadczenie usług innych niż zwolnione z podatku.

Powyższe zwolnienie usług finansowych uregulowane zostały w ustawie o podatku od towarów i usług wskutek implementacji odpowiednich przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, poz. 1 ze zm.), zwanej dalej Dyrektywą. I tak zgodnie z art. 131 Dyrektywy, zwolnienia przewidziane w rozdziałach 2-9 stosuje się bez uszczerbku dla innych przepisów wspólnotowych i na warunkach ustalanych przez państwa członkowskie w celu zapewnienia prawidłowego zastosowania tych zwolnień oraz zapobieżenia wszelkim możliwym przypadkom uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania i nadużyć.

Zgodnie z art. 135 ust. 1 lit. f Dyrektywy, Państwa członkowskie zwalniają z opodatkowania VAT transakcje, łącznie z pośrednictwem, jednakże z wyłączeniem przechowywania i zarządzania, których przedmiotem są akcje, udziały w spółkach lub związkach, obligacje i inne papiery wartościowe, z wyłączeniem dokumentów ustanawiających tytuł prawny do towarów, oraz praw lub papierów wartościowych, o których mowa w art. 15 ust. 2 Dyrektywy.

W tym miejscu wskazać należy - co wielokrotnie podkreślał Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej – że zakres zwolnień przewidzianych w Dyrektywie VAT nie może być interpretowany w sposób rozszerzający. Czynności zwolnione od VAT zgodnie z Dyrektywą VAT stanowią autonomiczne pojęcia prawa wspólnotowego, a ich ujednolicona interpretacja ma służyć unikaniu rozbieżności w stosowaniu systemu podatku VAT w poszczególnych państwach członkowskich.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w ramach rozwoju swej działalności zamierza m.in. świadczyć na rzecz określonych kategorii klientów usługi prowadzenia rachunków (zdematerializowanych) papierów wartościowych (obligacje skarbowe, bony skarbowe i bony NBP). Z tytułu świadczenia tego typu usług Wnioskodawca pobierał będzie stosowne wynagrodzenie prowizyjne.

Zdaniem Banku przedmiotem świadczonych usług nie będzie przechowywanie instrumentów finansowych, jak również zarządzanie instrumentami finansowymi.

W ramach planowanej działalności Wnioskodawca nie zamierza świadczyć usług, o których mowa w art. 43 ust. 16 ustawy o VAT.

Na tle przedstawionego opisu sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy, świadczonych usług prowadzenia rachunków zdematerializowanych papierów wartościowych.

Z treści ww. art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy wynika, że zwolnieniu podlegają usługi, których przedmiotem są instrumenty finansowe, o których mowa w ustawie o obrocie instrumentami finansowymi oraz usługi pośrednictwa w tym zakresie, natomiast ze zwolnienia wyłączone są przechowywanie instrumentów finansowych i zarządzanie nimi. Zatem, aby objąć zwolnieniem usługi świadczone przez Wnioskodawcę, na podstawie ww. przepisu, należy przeanalizować czy usługi te są usługami, których przedmiotem są instrumenty finansowe oraz czy usługi te nie są usługami w zakresie przechowywania instrumentów finansowych bądź zarządzania nimi.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (, instrumentami finansowymi w rozumieniu ustawy są papiery wartościowe. Ilekroć w ustawie jest mowa o papierach wartościowych – rozumie się przez to akcje, prawa poboru w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1577, z późn. zm.), prawa do akcji, warranty subskrypcyjne, kwity depozytowe, obligacje, listy zastawne, certyfikaty inwestycyjne i inne zbywalne papiery wartościowe, w tym inkorporujące prawa majątkowe odpowiadające prawom wynikającym z akcji lub z zaciągnięcia długu, wyemitowane na podstawie właściwych przepisów prawa polskiego lub obcego (art. 3 pkt 1 lit. a ustawy o obrocie instrumentami finansowymi).

Art. 4 ust. 1 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi, wskazuje że rachunkami papierów wartościowych są rachunki, na których zapisywane są zdematerializowane papiery wartościowe, prowadzone wyłącznie przez:

domy maklerskie i banki prowadzące działalność maklerską, banki powiernicze, zagraniczne firmy inwestycyjne i zagraniczne osoby prawne prowadzące działalność maklerską na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w formie oddziału, Krajowy Depozyt, spółkę, której Krajowy Depozyt przekazał wykonywanie czynności z zakresu zadań, o których mowa w art. 48 ust. 1 pkt 1, oraz Narodowy Bank Polski - jeżeli oznaczenie tych rachunków pozwala na identyfikację osób, którym przysługują prawa z papierów wartościowych;
inne podmioty będące uczestnikami depozytu papierów wartościowych lub systemu rejestracji papierów wartościowych prowadzonego przez Narodowy Bank Polski, pośredniczące w zbywaniu papierów wartościowych emitowanych przez Skarb Państwa lub Narodowy Bank Polski - jeżeli dokonywane przez nie zapisy dotyczą tych papierów i pozwalają na identyfikację osób, którym przysługują prawa z papierów wartościowych.

W myśl art. 5 ust. 1 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi papiery wartościowe:

będące przedmiotem oferty publicznej lub
dopuszczone do obrotu na rynku regulowanym, lub,
wprowadzone do alternatywnego systemu obrotu, lub
emitowane przez Skarb Państwa lub Narodowy Bank Polski

– nie mają formy dokumentu od chwili ich zarejestrowania na podstawie umowy, której przedmiotem jest rejestracja tych papierów wartościowych w depozycie papierów wartościowych (dematerializacja).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi prawa ze zdematerializowanych papierów wartościowych powstają z chwilą zapisania ich po raz pierwszy na rachunku papierów wartościowych i przysługują osobie będącej posiadaczem tego rachunku.

W myśl z art. 7 ust. 2 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi umowa zobowiązująca do przeniesienia zdematerializowanych papierów wartościowych przenosi te papiery z chwilą dokonania odpowiedniego zapisu na rachunku papierów wartościowych. W przypadku gdy ustalenie prawa do pożytków ze zdematerializowanych papierów wartościowych nastąpiło w dniu, w którym w depozycie papierów wartościowych powinno zostać przeprowadzone rozliczenie transakcji, lub później, a papiery te są nadal zapisane na rachunku zbywcy, pożytki przypadają nabywcy w chwili dokonania zapisu na jego rachunku papierów wartościowych.

Podmioty, o których mowa w art. 4 ust. 1, mogą prowadzić w ramach depozytu papierów wartościowych lub systemu rejestracji papierów wartościowych prowadzonego przez Narodowy Bank Polski rachunki, na których mogą być rejestrowane zdematerializowane papiery wartościowe nienależące do osób, dla których rachunki te są prowadzone, ale należące do innej osoby lub osób (rachunki zbiorcze). Zdematerializowane papiery wartościowe zapisane na rachunku zbiorczym nie są zapisywane na rachunkach papierów wartościowych (art. 8a ust. 1 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi).

Natomiast dokonaniu interpretacji pojęcia zarządzania w sposób zgodny z celami Dyrektywy VAT pomocne są orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W orzeczeniu z dnia 21 października 2004 r. w sprawie C-8/03 (Banque Bruxelles Lambert S.A. (BBL) v. Państwo Belgijskie), definiując ww. pojęcie zarządzania, Rzecznik Generalny podkreślił: „Otóż cel ten wymaga takiego zakreślenia zwolnienia, aby nie naruszało ono zasady powszechności podatku, bez czynienia go jednak bezprzedmiotowym. Z tego punktu widzenia dopuszczalne jest objęcie zwolnieniem wszystkich transakcji bezpośrednio związanych z systemem zarządzania funduszami powierniczymi. Tym samym nie można ograniczać zwolnienia tylko do podejmowania decyzji. Niemniej jednak nie można rozciągać go na wszystkie usługi świadczone na rzecz przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania, które znajdują się w takiej sytuacji, jak fundusze powiernicze. Moim zdaniem, transakcje, które obejmują zwolnienie, winny ograniczać się do tych, które są ściśle związane z prowadzeniem funduszu, to znaczy do określania polityki inwestycyjnej, kupna i sprzedaży aktywów. O ile zwolnione transakcje nie ograniczają się do podejmowania decyzji, o tyle jednak muszą one bezpośrednio dotyczyć transakcji handlowych papierami wartościowymi. Aby móc zastosować zwolnienie, należy ustalić, że dane świadczenia są nierozerwalnie związane z transakcjami bezpośrednio zwolnionymi przez szóstą dyrektywę. Z kolei świadczenia, które można łatwo oddzielić od zarządzania funduszem w ścisłym tego słowa znaczeniu, należy uznać za podlegające podatkowi”.

Natomiast, doprecyzowania powyższej definicji dokonał TSUE w orzeczeniu z dnia 4 maja 2006 r. w sprawie C-169/04 (Abbey National plc Inscape Investment Fund v. Commissioners of Customs & Excise), w którym Trybunał podkreślił, że jest to autonomiczne pojęcie prawa wspólnotowego, które nie może być zmienione przez państwa członkowskie. Dalej wskazał, że pojęcie zarządzania funduszami powierniczymi, o których mowa w tym przepisie obejmuje usługi w zakresie administracyjnego zarządzania i prowadzenia rachunkowości funduszy świadczone przez podmiot zarządzający będący osobą trzecią, jeżeli – gdy oceniać je globalnie – tworzą one odrębną całość oraz są specyficzne i istotne dla zarządzania tymi funduszami. Dalej Trybunał zaznaczył, że: „odnosząc się do usług w zakresie zarządzania administracyjnego i prowadzenia rachunkowości funduszy świadczonych przez podmiot zarządzający będący osobą trzecią, należy najpierw zaznaczyć, że tak jak w przypadku transakcji zwolnionych z opodatkowania na mocy art. 13 część B lit. d) pkt 3 i 5 VI Dyrektywy, zarządzanie funduszami powierniczymi, o których mowa w pkt 6 tego artykułu, jest określane w zależności od rodzaju świadczonych usług, a nie w zależności od osoby świadczącej lub odbiorcy usług”. Dalej w uzasadnieniu Trybunał podkreślił, że aby móc zakwalifikować transakcje w zakresie zarządzania administracyjnego i prowadzenia rachunkowości funduszy świadczone przez podmiot zarządzający będący osobą trzecią, jako zwolnione od podatku na mocy art. 13 część B lit. d) pkt 6 szóstej dyrektywy, powinny one tworzyć odrębną całość, która w konsekwencji wypełnia specyficzne i istotne funkcje usługi opisanej w pkt 6. Samo świadczenie usług o charakterze materialnym czy też technicznym, takie jak udostępnianie systemu informatycznego, nie jest objęte zakresem zwolnienia przewidzianego w ww. przepisie.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku usług polegających na prowadzeniu rachunków papierów wartościowych stanowiących zdematerializowane instrumenty finansowe, zastosowanie znajdzie zwolnienie z podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy o VAT, gdyż świadczone usługi nie stanowią usług przechowania, ani usług zarządzania.

Wskazany wyżej przepis art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy o VAT implementuje do polskiego systemu prawnego art. 135 ust. 1 lit. f dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. seria L z 2006 r. nr 347.1 – dalej Dyrektywa 112), zgodnie z którym „państwa członkowskie zwalniają transakcje, łącznie z pośrednictwem, jednakże z wyłączeniem przechowania i zarządzania, których przedmiotem są akcje, udziały w spółkach lub związkach, obligacje i inne papiery wartościowe, z wyłączeniem dokumentów ustanawiających tytuł prawny do towarów, oraz praw do papierów wartościowych, o których mowa w art. 15 ust. 2”.

Przedmiotem zwolnienia, z mocy Dyrektywy 112, objęte są zatem transakcje, w tym pośrednictwo, których przedmiotem są akcje, udziały, udziały w spółkach lub związkach, obligacje i inne papiery wartościowe. Zwolnieniem nie zostały objęte dokumenty ustanawiające tytuł prawny do: towarów oraz praw do papierów wartościowych dających tytuł prawny do określonych udziałów w nieruchomości, praw rzeczowych dających ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości, udziałów lub innych równoważnych udziałom tytułów dających ich posiadaczowi prawne i faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części. Z zakresu zwolnienia Dyrektywa 112 wyłączyła usługi przechowania i zarządzania akcjami, udziałami w spółkach lub związkach, obligacjami i innymi papierami wartościowymi.

Usługi przechowania i zarządzania, o których wyżej mowa nie zostały w sposób szczególny zdefiniowane, należy zatem nadać im znaczenie takie jak w języku potocznym. Przechowanie należy zatem rozumieć jako chronienie czegoś przed zaginięciem, popsuciem, uszkodzeniem poprzez umieszczenie w odpowiednich warunkach, a zarządzanie jako czynności związane z polityką inwestycyjną podmiotu.

Nie jest zatem prawidłowe sięganie przy wykładni przepisu art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy o VAT do definicji umowy przechowania zawartej w art. 835 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1025 z późn.zm.). Zgodnie z tą definicją, umowa przechowania obejmuje wyłącznie rzeczy ruchome (przedmioty materialne), tym samym nie obejmuje papierów wartościowych w formie zdematerializowanej. Wykładnia przepisu art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy o VAT przy wykorzystaniu definicji umowy przechowania z art. 835 Kodeksu cywilnego prowadziłaby do wyjaśnienia pojęć użytych w Dyrektywie 112 i przejętych przez ustawę o podatku od towarów i usług, przy wykorzystaniu definicji zawartych w wewnętrznym prawie państwa członkowskiego. Taka wykładnia pojęć zawartych w przepisach Dyrektywy 112 niweczyłaby skutek jaki regulacje dyrektywy winny osiągnąć.

Należy też, zwrócić uwagę, że z literalnego brzmienia przepisu art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy o VAT wynika, że zwolnieniem z podatku objęte są usługi, których przedmiotem są papiery wartościowe, z wyłączeniem przechowania tych papierów wartościowych i zarządzania nimi. Formułując w taki sposób zakres wyłączenia wskazano jednoznacznie, że dotyczy ono przechowania tych papierów wartościowych. Tym samym wyłączono ze zwolnienia podatkowego usługę przechowania wszystkich papierów wartościowych objętych zwolnieniem, w postaci zdematerializowanej i materialnej. Należy wskazać, że zdematerializowanie papierów wartościowych polega na czynnościach rejestracyjnych (otwarcie rachunku) i ewidencyjnych (prowadzenie rachunku). Papiery te, przed zarejestrowaniem na odpowiedni rachunek nie mają formy dokumentu, a prawa do nich powstają z chwilą zapisania ich po raz pierwszy na rachunku papierów wartościowych. Zdematerializowanie papierów wartościowych zapobiega ryzyku zgubienia, kradzieży, sfałszowania papierów wartościowych w formie papierowego dokumentu, co prowadzi do stwierdzenia, że prowadzenie przez Wnioskodawcę rachunków o których mowa we wniosku, na których zdematerializowane instrumenty finansowe są ewidencjonowane w formie zapisów elektronicznych służących odzwierciedleniu prawa własności oraz prowadzenie ewidencji na tych rachunkach jest niczym innym niż przechowywaniem papierów wartościowych w formie zdematerializowanej.

Przenosząc wykładnię przepisu art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy o VAT na grunt przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, należy stwierdzić, że usługi, które zamierza świadczyć Wnioskodawca, dotyczące prowadzenia rachunków papierów wartościowych na których są ewidencjonowane instrumenty finansowe w formie zdematerializowanej, nie są objęte zwolnieniami od podatku od towarów i usług. Usługi przechowania instrumentów finansowych w postaci zdematerializowanej zostały bowiem wyłączone ze zwolnienia podatkowego przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy o VAT, będą natomiast podlegały opodatkowaniu podstawową stawką podatku VAT w wysokości 23%.

Powyższe potwierdza treść cytowanego wyżej wyroku TSUE w sprawie C-169/04, zgodnie z którym czynności wykonywane przez depozytariusza funduszu inwestycyjnego w zakresie przechowywania aktywów nie mogą korzystać ze zwolnienia od podatku VAT, jak również wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 kwietnia 2016 r. w sprawie I FSK 2027/14 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 października 2017 r. sygn. akt I FSK 1911/15.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy uznać należy za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy wskazać, że interpretacje wydawane są w indywidualnych sprawach podatników w oparciu o aktualnie obowiązujące przepisy prawa i stan faktyczny/zdarzenie przyszłe przedstawiony przez danego podatnika. Powołane interpretacje nie stanowią źródła powszechnie obowiązującego prawa, więc zawartego w nich stanowiska organu podatkowego nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Każdą sprawę Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Ponadto wskazać należy, że interpretacje mogą być poddane weryfikacji w trybie art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym Szef Krajowej Administracji Skarbowej może z urzędu zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Oznacza to, że interpretacje indywidualne wydane przez upoważniony do tego organ, każdorazowo podlegają analizie i weryfikacji, a w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może zmienić nieprawidłową interpretację indywidualną.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego.

Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach – (art. 47 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin