Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.748.2018.1.AP
z 24 stycznia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 listopada 2018 r. (data wpływu 7 grudnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki podatku w wysokości 0% z tytułu transakcji na rzecz kontrahenta z terytorium Wielkiej Brytanii – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki podatku w wysokości 0% z tytułu transakcji na rzecz kontrahenta z terytorium Wielkiej Brytanii.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest firmą handlową zajmującą się hurtową i detaliczną sprzedażą surowców i odczynników chemicznych oraz płyt meblowych, wiórowych, pilśniowych, sklejki, tarcicy. Jest czynnym podatnikiem podatku VAT UE. Wnioskodawca zamierza zaimportować surowiec – dźwigar drewniany od podmiotu mającego siedzibę i zarejestrowanego w Rosji.

Wnioskodawca nie jest zarejestrowany w Rosji. Kontrahent rosyjski wystawi fakturę z 0% stawką VAT. Przedmiotowy surowiec zostanie kupiony od firmy rosyjskiej na warunkach Incoterms 2010 – FCA: to znaczy kontrahent rosyjski wyda (załaduje) surowiec ze swoich magazynów w Rosji. Surowiec zostanie załadowany na samochód przewoźnika działającego na zlecenie Wnioskodawcy. Z racji braku własnego taboru samochodowego Wnioskodawca w celu przetransportowania surowców od swoich dostawców, czy do swoich odbiorców korzysta z usług wynajętych, profesjonalnych przewoźników. Od momentu załadunku surowca na samochód Wnioskodawca uzyska prawo do rozporządzania nim jak właściciel.

Mając prawo do rozporządzania towarem jak właściciel, Wnioskodawca dokona sprzedaży przedmiotowego surowca kontrahentowi z Wielkiej Brytanii. Sprzedaż do podmiotu brytyjskiego nastąpi na warunkach DDP. Wnioskodawca będzie odpowiadał za organizację przewozu na całej jego trasie, a kontrahent brytyjski uzyska prawo do rozporządzania towarem jak właściciel dopiero z chwilą jego odbioru w Wielkiej Brytanii.

Celem ograniczenia kosztów transportu, Wnioskodawca tak zorganizuje transport, że surowiec przewiezie wynajęty przewoźnik bezpośrednio z Rosji, przez Polskę do Wielkiej Brytanii.

W Polsce, w urzędzie celnym zostanie rozpoczęta procedura przywozu towarów – w rozumieniu przepisów celnych. Wnioskodawca poprzez agencję celną zgłosi surowiec do odprawy celnej, tzn. wprowadzi towar na obszar celny. Należności celno-podatkowe zostaną opłacone przez agencję celną działającą w imieniu Wnioskodawcy. Dla Wnioskodawcy będzie to import towarów – zgodnie z art. 26a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm. – dalej: ustawa o VAT), który stanowi że miejscem importu towarów jest terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie ich wprowadzenia na terytorium Unii Europejskiej. Potwierdzeniem importu towarów będzie PZC (poświadczenie zgłoszenia celnego), które zastępuje papierową kartę zgłoszenia celnego. Dokument ten zawiera adnotacje urzędu celnego o dacie i czasie przyjęcia zgłoszenia, nadaniu numeru odprawy celnej OGL oraz dacie zwolnienia towaru, co zastępuje dotychczasowe pieczęcie urzędu celnego.

Z Polski, odprawiony surowiec (dopuszczony do obrotu na terenie Polski) zostanie przewieziony do kontrahenta Wnioskodawcy do Wielkiej Brytanii. Kontrahent z Wielkiej Brytanii jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE w Wielkiej Brytanii.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego Wnioskodawca, który dokona importu towarów z terytorium Rosji na terytorium kraju, a następnie przemieści te towary tym samym transportem do państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju celem dokonania tamże dostawy, będzie uprawniony do zastosowania stawki podatku 0% z uwagi na to, że ta druga w łańcuchu dostawa będzie dostawą wewnątrzwspólnotową?

Zdaniem Wnioskodawcy, przywóz towarów na terytorium Polski będzie dla niego importem towarów. W Polsce, w urzędzie celnym zostanie rozpoczęta procedura przywozu towarów – w rozumieniu przepisów celnych. Zgodnie z art. 26a ust. 1 ustawy o VAT, miejscem importu towarów jest terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie ich wprowadzenia na terytorium Unii Europejskiej.

Zgodnie z art. 2 pkt 7 ustawy o VAT przez import towarów rozumie się przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium Unii Europejskiej.

Zdaniem Wnioskodawcy, wywóz towarów na terytorium Wielkiej Brytanii, a więc na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju, który potwierdzony zostanie: dokumentami przewozowymi podpisanymi przez odbiorcę, potwierdzającymi że otrzymał towar w Wielkiej Brytanii oraz podpisaną przez odbiorcę specyfikacją poszczególnych sztuk ładunku, uprawnia Wnioskodawcę do skorzystania z zerowej stawki podatku VAT w WDT. Odbiorca towaru w Wielkiej Brytanii jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE w Wielkiej Brytanii, co oznacza, że jest on podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Nie ma przy tym znaczenia, że wysyłka towaru rozpoczyna się na terytorium Rosji, gdyż następnie jest on przewożony do Polski, gdzie ma miejsce rozpoczęcie procedury przywozu towarów – w rozumieniu przepisów celnych.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o VAT, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Natomiast zgodnie z ust. 2 art. 13 ustawy o VAT, przepis ust. 1 tegoż artykułu stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.
   
   

Zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy o VAT, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT stanowi, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Z kolei art. 42 ust. 3 ustawy o VAT wskazuje, że dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. (uchylony),
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,
4. (uchylony)

– z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Spółka z powyższego wnioskuje, że pomimo tego, że transport towaru rozpoczął się na terytorium państwa trzeciego (Rosji), to fakt objęcia towaru procedurą przywozu na terytorium kraju (Polski) przesądza o zakwalifikowaniu opisanego przez Wnioskodawcę zakupu jako importu towarów, natomiast sprzedaży towaru do Wielkiej Brytanii jako wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, a tym samym możliwości zastosowania preferencyjnej 0% stawki podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy – przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 2 pkt 1 ustawy – przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej (…) (art. 2 pkt 3 ustawy).

Jak stanowi art. 2 pkt 5 ustawy – przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 7 ustawy – przez import towarów rozumie się przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium Unii Europejskiej.

W myśl art. 13 ust. 1 ustawy – przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Określenie miejsca dostawy w przypadku dostawy towarów między podatnikami z różnych państw jest szczególnie istotne, gdyż wskazuje państwo, w którym dana czynność winna zostać opodatkowana. Ważne również jest to, że podatek od towarów i usług jako podatek o charakterze terytorialnym, determinuje opodatkowanie w danym państwie tylko tych czynności, które zostały wykonane w danym państwie, a ściślej te czynności, które zostały uznane za wykonane w danym miejscu.

Zgodnie z art. 7 ust. 8 ustawy – w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy – miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

W myśl art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy – miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Art. 22 ust. 2 ustawy stanowi, że w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, ze pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

W myśl art. 22 ust. 3 ustawy – w przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

1. poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;
2. następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.
   
   

Stosownie do art. 22 ust. 4 ustawy – w przypadku gdy miejscem rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów jest terytorium państwa trzeciego, dostawę towarów dokonywaną przez podatnika lub podatnika podatku od wartości dodanej, który jest również podatnikiem z tytułu importu albo zaimportowania tych towarów, uważa się za dokonaną na terytorium państwa członkowskiego importu albo zaimportowania tych towarów.

Jak wskazuje art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy – podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, na których ciąży obowiązek uiszczenia cła, również w przypadku, gdy na podstawie przepisów celnych importowany towar jest zwolniony od cła albo cło na towar zostało zawieszone, w części lub w całości, albo zastosowano preferencyjną, obniżoną, lub zerową stawkę celną.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest firmą handlową zajmującą się hurtową i detaliczną sprzedażą surowców i odczynników chemicznych oraz płyt meblowych, wiórowych, pilśniowych, sklejki, tarcicy. Jest czynnym podatnikiem podatku VAT UE. Wnioskodawca zamierza zaimportować surowiec – dźwigar drewniany od podmiotu mającego siedzibę i zarejestrowanego w Rosji. Wnioskodawca nie jest zarejestrowany w Rosji. Kontrahent rosyjski wystawi fakturę z 0% stawką VAT. Przedmiotowy surowiec zostanie kupiony od firmy rosyjskiej na warunkach Incoterms 2010 – FCA: to znaczy kontrahent rosyjski wyda (załaduje) surowiec ze swoich magazynów w Rosji. Surowiec zostanie załadowany na samochód przewoźnika działającego na zlecenie Wnioskodawcy. Z racji braku własnego taboru samochodowego Wnioskodawca w celu przetransportowania surowców od swoich dostawców, czy do swoich odbiorców korzysta z usług wynajętych, profesjonalnych przewoźników. Od momentu załadunku surowca na samochód Wnioskodawca uzyska prawo do rozporządzania nim jak właściciel. Mając prawo do rozporządzania towarem jak właściciel, Wnioskodawca dokona sprzedaży przedmiotowego surowca kontrahentowi z Wielkiej Brytanii. Sprzedaż do podmiotu brytyjskiego nastąpi na warunkach DDP. Wnioskodawca będzie odpowiadał za organizację przewozu na całej jego trasie, a kontrahent brytyjski uzyska prawo do rozporządzania towarem jak właściciel z chwilą jego odbioru w Wielkiej Brytanii. Celem ograniczenia kosztów transportu, Wnioskodawca tak zorganizuje transport, że surowiec przewiezie wynajęty przewoźnik bezpośrednio z Rosji, przez Polskę do Wielkiej Brytanii. W Polsce, w urzędzie celnym zostanie rozpoczęta procedura przywozu towarów – w rozumieniu przepisów celnych. Wnioskodawca poprzez agencję celną zgłosi surowiec do odprawy celnej, tzn. wprowadzi towar na obszar celny. Należności celno-podatkowe w związku z importem towarów zostaną opłacone przez agencję celną działającą w imieniu Wnioskodawcy. Potwierdzeniem importu towarów będzie PZC (poświadczenie zgłoszenia celnego), które zastępuje papierową kartę zgłoszenia celnego. Dokument ten zawiera adnotacje urzędu celnego o dacie i czasie przyjęcia zgłoszenia, nadaniu numeru odprawy celnej OGL oraz dacie zwolnienia towaru, co zastępuje dotychczasowe pieczęcie urzędu celnego. Z Polski, odprawiony surowiec (dopuszczony do obrotu na terenie Polski) zostanie przewieziony do kontrahenta Wnioskodawcy do Wielkiej Brytanii. Kontrahent z Wielkiej Brytanii jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE w Wielkiej Brytanii.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że nabycie towaru (surowca – dźwigara drewnianego) przez Wnioskodawcę nastąpi w wyniku importu towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 7 ustawy. Poprzez agencję celną Wnioskodawca zgłosi surowiec do odprawy celnej oraz opłaci należności celno-podatkowe z tytułu importu towarów. Wnioskodawca jako polski podatnik (drugi w kolejności podmiot) i jednocześnie importer towaru, nabędzie przedmiotowy towar od dostawcy na terytorium kraju trzeciego (Rosji), a następnie sprzeda ten towar na rzecz nabywcy w państwie członkowskim Unii Europejskiej (Wielkiej Brytanii). W tym przypadku zastosowanie będą miały uregulowania zawarte w art. 22 ust. 4 ustawy – dostawa towaru, którego transport na terytorium Unii Europejskiej rozpoczyna się w kraju trzecim, dokonywana będzie przez podatnika (Wnioskodawcę), który równocześnie będzie podatnikiem z tytułu importu tego towaru na terytorium Polski. Zatem transakcję dostawy ww. towaru przez Wnioskodawcę na rzecz innego podmiotu unijnego, będzie należało uznać za dokonaną w miejscu importu towaru, a więc na terytorium Polski, gdzie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

Cytowany wyżej przepis art. 13 ust. 1 ustawy stosuje się – stosownie do art. 13 ust. 2 ustawy – pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.
   
   

W myśl art. 13 ust. 6 ustawy – wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Dla uznania danej czynności za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów musi zaistnieć wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego, w wyniku dokonania dostawy tych towarów (przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel).

Dodatkowo, przepisy art. 13 ust. 2 pkt 1 i ust. 6 ustawy wymagają dla uznania danej transakcji za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, aby dostawca towaru był podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9 ustawy, zaś nabywcą towaru winien być podatnik podatku od wartości dodanej zidentyfikowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż Polska. Jest to związane z faktem, że dana dostawa tylko wówczas może być uznana za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów – czego praktycznym wyrazem jest stawka 0% (z prawem do odliczenia) – jeśli zapewnione jest, że dostawa ta będzie opodatkowana w państwie nabywcy towaru, co zagwarantowane będzie wówczas, jeśli zostanie ona opodatkowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie.

Art. 41 ust. 1 ustawy stanowi, że stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zgodnie z art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42 – art. 41 ust. 3 ustawy.

Należy zaznaczyć, że stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy – wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.
   
   

Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wywozu towarów w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, realizowanej z udziałem przewoźnika lub spedytora odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy.

Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2 – zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy – są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towaru z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. (uchylony),
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,
4. (uchylony)

– z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Jednak w myśl art. 42 ust. 11 ustawy – w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny – dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.
   
   

Analiza przedstawionych regulacji pozwala na ustalenie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest uznanie danej dostawy za dostawę o charakterze wewnątrzwspólnotowym. Uprawnia to w konsekwencji do zastosowania preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0%. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji – jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i jako taka zostanie tam faktycznie opodatkowana.

Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji – jego spełnienie pozwala na przyjęcie, że rzeczywiście nastąpił wywóz towarów z kraju i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej. Drugi z warunków dotyczy zatem faktycznych, a nie prawnych aspektów transakcji i został określony wprost w cyt. wyżej art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Dla zastosowania stawki podatku w wysokości 0% podatnik musi posiadać w swojej dokumentacji dowody, które łącznie potwierdzą fakt wywiezienia z terytorium kraju i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

W oparciu o powołane regulacje prawne oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że ponieważ w wyniku dokonanej przez Wnioskodawcę dostawy importowanego w Polsce towaru, która – jak wyżej wskazano – podlega opodatkowaniu na terytorium kraju, towar ten transportowany jest z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej innego niż Polska, transakcję tę należy traktować i opodatkować stawką podatku w wysokości 0% – przy spełnieniu warunków wynikających z powołanych powyżej przepisów art. 42 ustawy – jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Odpowiadając na pytanie należy stwierdzić, że Wnioskodawca, który dokona importu towarów z terytorium Rosji na terytorium kraju, a następnie przemieści te towary tym samym transportem do państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju celem dokonania tamże dostawy, będzie uprawniony do zastosowania stawki podatku 0% z uwagi na to, że ta druga w łańcuchu dostawa będzie dostawą wewnątrzwspólnotową.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.