Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-3.4011.426.2018.1.AM
z 23 stycznia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 grudnia 2018 r. (data wpływu 18 grudnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnych wierzytelności – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnych wierzytelności.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Podatnik składający niniejszy wniosek jest oraz w 2017 r. pozostawał komandytariuszem spółki X spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa (…) (dalej jako: „Spółka”). W dniu 17 lipca 2017 r. Spółka zawarła umowę ramową sprzedaży produktów (produkowanych przez Spółkę) (dalej jako „Umowa”) ze spółką y, z siedzibą w USA, (dalej jako: „Kontrahent”). Przedmiotem umowy było ustalenie warunków współpracy w zakresie dostawy przez Spółkę na rzecz Kontrahenta produktów. Strony przewidziały termin zapłaty ceny za dostarczone produkty wynoszący czterdzieści pięć (45) dni od dnia dostawy produktów.

W wykonaniu Umowy m.in. w listopadzie 2017 r. oraz w grudniu 2017 r. Spółka wysłała (wystosowała) do Kontrahenta produkt będący przedmiotem Umowy. Mając na uwadze powyższe, Spółka wystawiła dwie faktury VAT: fakturę VAT z dnia 16.11.2017 r. odnoszącą się do dostawy dokonanej w listopadzie 2017 r. oraz fakturę VAT z dnia 19.12.2017 r. odnoszącą się do dostawy z grudnia 2017 r. (dalej łącznie jako: „Faktury VAT”). Wedle najlepszej wiedzy Podatnika, produkt będący przedmiotem dostawy dokonanej w listopadzie 2017 r. (tj. objętej fakturą VAT z dnia 16.11.2017 r.) został dostarczony Kontrahentowi bez wad w dniu 1 lutego 2018 r. (data potwierdzona drogą e-mailową przez Kontrahenta). Wobec powyższego termin płatności wierzytelności wynikającej z przedmiotowej faktury VAT bezsprzecznie upłynął dnia 18 marca 2018 r. Natomiast w odniesieniu do dostawy z grudnia 2017 r. (objętej fakturą VAT z dnia 19.12.2017 r.), wedle najlepszej wiedzy Podatnika, produkt będący jej przedmiotem został dostarczony na terytorium Stanów Zjednoczonych, Spółka nie otrzymała jednak potwierdzenia jego odbioru przez Kontrahenta (wobec braku odpowiedzi ze strony Kontrahenta w tym zakresie).

Kontrahent nie uiścił wierzytelności wynikających z Faktur VAT, w tym w szczególności z faktury VAT z dnia 16.11.2017 r., w terminie. W związku z powyższym Spółka wzywała kilkukrotnie Kontrahenta do uregulowania wierzytelności. W odpowiedzi na wezwania Kontrahent wskazywał, że dokona płatności wierzytelności najpóźniej w terminie do maja/czerwca 2018 r. Mimo powyższego zapłata nie nastąpiła. W konsekwencji w dniu 25 czerwca 2018 r. Spółka zawarła z p. Z. prowadzącym działalność (…) (dalej: „Windykator”) umowę o dokonanie windykacji wierzytelności przysługującej Spółce wobec Kontrahenta wynikającej z faktury VAT z dnia 16.11.2017 r. Windykator − poprzez swojego przedstawiciela w USA − wezwał dłużnika do zapłaty pod rygorem skierowania sprawy na drogę sądową. Mimo podjęcia powyższych działań, Kontrahent nie uiścił wierzytelności wynikającej z Faktur VAT, w tym w szczególności z faktury VAT z dnia 16.11.2017 r., do dnia złożenia niniejszego wniosku.

W dniu 16 września 2018 r. Windykator sporządził pismo/opinię, z którego wynika, że:

1. wątpliwa jest kondycja finansowa Kontrahenta;
2. wierzytelność względem Kontrahenta wynikająca z faktury VAT z dnia 16.11.2017 r. jest nieściągalna;
3. wobec faktu, że siedziba Kontrahenta znajduje się w USA, przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem należności są bardzo wysokie i nie gwarantują odzyskania wymienionej należności, a wręcz narażają Spółkę na bardzo wysokie koszty (gdyż nawet gdyby Spółka uzyskała nakaz zapłaty w Polsce, nie będzie on podstawą egzekucji wobec Kontrahenta w USA wobec braku stosownych umów pomiędzy Polską a USA), które i tak powiększą stratę Spółki wynikającą, w ocenie Windykatora, z wyrafinowanego oszustwa.
   
   

Wedle najlepszej wiedzy Podatnika, Kontrahent nie posiada majątku na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Obecnie brak jest umowy międzynarodowej pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a USA regulującej wzajemne wykonywanie orzeczeń wydanych w sprawach cywilnych. W związku z powyższym prawomocny wyrok wydany przeciwko Kontrahentowi przez sąd powszechny w Polsce wraz z nadaną klauzulą wykonalności (tytuł wykonawczy) nie ma jakiejkolwiek mocy wiążącej dla organów egzekucyjnych na terytorium USA. W związku z powyższym nie jest zasadne ani celowe uzyskiwanie postanowienia o nieściągalności, o którym mowa w art. 23 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wystawionego przez właściwy polski organ − powyższe generowałoby jedynie dodatkowy koszt, a nie prowadziłoby do efektywnego zaspokojenia Spółki. Wobec powyższego − w celu dochodzenia zapłaty wierzytelności przez Kontrahenta − należałoby wytoczyć stosowne powództwo przed właściwymi organami USA. Potencjalny koszt postępowań sądowych i egzekucyjnych przeciwko Kontrahentowi przed właściwymi organami USA przekraczałby wysokość wierzytelności przysługującej Spółce względem Kontrahenta. Należy w szczególności mieć na uwadze nie tylko istotny koszt takich postępowań (przewyższający znacznie koszt analogicznych postępowań przed polskimi organami), ale również koszt profesjonalnej pomocy prawnej, której − wobec braku znajomości prawa USA − uzyskanie byłoby niezbędne, koszt stosownych tłumaczeń dokumentów itp.

Mając na uwadze powyższe, w dniu 24 września 2018 r. Podatnik sporządził protokół o nieściągalności wierzytelności, w którym stwierdził nieściągalność wierzytelności względem Kontrahenta oraz fakt, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem zapłaty wierzytelności byłyby równe albo wyższe od tej kwoty.

Spółka − stosując tzw. metodę memoriałową rozliczania kosztów podatkowych − ujawniła w swoich księgach rachunkowych przychód wynikający z obu opisywanych powyżej Faktur VAT w 2017 r. (Spółka prowadzi tzw. pełną księgowość; prowadzone przez Spółkę księgi pozwalają na wyodrębnienie kosztów uzyskania przychodów odnoszących się tylko do danego konkretnego roku podatkowego). Mając na uwadze fakt, że Spółka (jako spółka komandytowa) nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych (PIT), opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (w zakresie przychodu wynikającego z Faktur VAT, który został ujawniony w księgach rachunkowych Spółki w 2017 r.) podlegali wspólnicy Spółki (w stosunku do przysługującego im udziału w zysku) − w tym Podatnik składający niniejszy wniosek − w roku 2017 (tj. w tym roku, w którym Spółka dokonała ujawnienia/zapisu Faktur VAT w prowadzonych księgach rachunkowych). Podatnik ujawnił wierzytelność wynikającą z Faktur VAT (w stosunku do przysługującego mu udziału w zysku Spółki) w zeznaniu rocznym PIT-36 za rok 2017 (składanym ówcześnie wspólnie z małżonką). Zeznanie zostało złożone w dniu 27 kwietnia 2017 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko Podatnika, zgodnie z którym Podatnik będzie uprawniony uwzględnić (w stosunku, w jakim uczestniczył w 2017 r. w zysku z działalności Spółki) nieściągalną wierzytelność wynikającą z faktury VAT z dnia 16.11.2017 r. (która stanowi koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 23 ust. 2 w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) w zeznaniu podatkowym PIT-36 za 2017 r. (tj. w powiązaniu z przychodami za 2017 r.) w myśl art. 22 ust. 5 w zw. z art. 22 ust. 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy w przedstawionym stanie faktycznym Podatnik jest uprawniony do uwzględnienia kwoty nieściągalnej wierzytelności wynikającej z faktury VAT z dnia 16.11.2017 r. (w stosunku, w jakim uczestniczy w zysku w działalności Spółki za 2017 r.) − która stanowi koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 23 ust. 2 zw. z art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych − w zeznaniu podatkowym PIT-36 za 2017 r.

Po pierwsze, w niniejszej sprawie Spółka (której Podatnik był w 2017 r. i jest obecnie komandytariuszem) − zgodnie z metodą memoriałową − była obowiązana do uwzględnienia (ujawnienia) faktur VAT wystawionych w 2017 r., w tym faktury VAT z dnia 16.11.2017 r. w księgach rachunkowych za 2017 r. Powyższe spowodowało, że Podatnik był obowiązany do zadeklarowania przychodu wynikającego z faktury VAT z dnia 16.11.2017 r. w zeznaniu podatkowym PIT-36 za 2017 r. (jako że przychód Spółki będącej spółką komandytową „automatycznie” staje się przychodem Podatnika − jako wspólnika Spółki − podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych). Wobec powyższego nie ulega wątpliwości, że przychód podlegający opodatkowaniu został osiągnięty w 2017 r.

Po drugie, nie ulega wątpliwości, że koszt w postaci nieściągalnej wierzytelności wynikającej z faktury VAT z dnia 16.11.2017 r. jest kosztem bezpośrednio związanym z tą wierzytelnością (przychodem) − koszt ten można bowiem bezpośrednio „przyporządkować” do tej faktury VAT (wierzytelności wynikającej z faktury) i dotyczy on „identyfikowanego” okresu (istnieje bezpośredni, ścisły związek z przychodami).

Po trzecie, jak zostało opisane w stanie faktycznym, Spółka prowadzi pełne księgi rachunkowe w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania przychodów odnoszących się tylko do danego roku podatkowego, w tym do 2017 r.

Po czwarte, Kontrahent pozostawał w zwłoce z zapłatą wierzytelności wynikającej z faktury VAT z dnia 16.11.2017 r. począwszy od 19 marca 2018 r. (data powstania kosztu).

Po piąte, przedsiębiorcy mają swobodę wyboru metody, wg której dokonują zaliczenia kosztów uzyskania przychodu (tj. czy będzie to tzw. metoda memoriałowa, czy metoda kasowa).

Wobec powyższego, w ocenie Podatnika, zostały spełnione wszystkie przesłanki do zastosowania reguły wynikającej z art. 22 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podatnik jest uprawniony rozliczyć koszty uzyskania przychodu wynikające z nieściągalnej wierzytelności wynikającej z faktury VAT z dnia 16.11.2017 r. zgodnie z tzw. zasadą memoriałową, tj. w powiązaniu z przychodami z 2017 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Jednym ze źródeł przychodów jest wskazana w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.) pozarolnicza działalność gospodarcza.

Jak stanowi art. 14 ust. 1 ww. ustawy: za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Natomiast zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 powoływanej ustawy: kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

− są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody (art. 22 ust. 5a ww. ustawy).

Zgodnie z ugruntowanym poglądem kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru. Podobnie należy traktować wydatki na zakup materiałów i produktów, które można przypisać do konkretnego przychodu, a tym samym dokonać identyfikacji i konkretyzacji przychodu uzyskanego w następstwie poniesienia tego rodzaju wydatku.

Stosownie do art. 22 ust. 5d powoływanej ustawy: za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

Natomiast stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności lub ich części, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ust. 2.

Zgodnie z art. 23 ust. 2 cyt. ustawy: za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 20, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
2. postanowieniem sądu o:
   1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości, jeżeli majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub wystarcza jedynie na zaspokojenie tych kosztów, lub
   2. umorzeniu postępowania upadłościowego, jeżeli zachodzi okoliczność, o której mowa w lit. a, lub
   3. zakończeniu postępowania upadłościowego, albo
3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.
   
   

Wymieniony katalog określa rodzaj dokumentów, które są niezbędne do tego, aby wierzytelność nieściągalna mogła zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów.

Aby więc wierzytelności uznać za nieściągalne, niezbędne jest wcześniejsze zarachowanie tych wierzytelności do przychodów należnych, zgodnie z art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a także udokumentowanie ich nieściągalności w sposób wskazany w art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym wierzytelności te nie mogą być przedawnione. Tym samym istotne jest łączne spełnienie tych przesłanek.

Na mocy art. 23 ust. 2 pkt 3 powoływanej ustawy podatnik ma prawo zaliczyć nieściągalne wierzytelności w ciężar kosztów uzyskania przychodów, jeżeli przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne, udokumentowane protokołem sporządzonym przez niego, związane z dochodzeniem wierzytelności, byłyby równe albo wyższe od kwoty wierzytelności. W protokole tym powinny więc być wyliczone wszystkie przewidywane koszty, takie jak: koszty sądowe, koszty zastępstwa procesowego, zwrot świadkom utraconego zarobku za czas stawiennictwa w sądzie, koszty zaliczki na ewentualne ekspertyzy biegłych, koszty egzekucji komorniczej, czy sporządzenie aktualnych dokumentów podatnika.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest oraz w 2017 r. pozostawał komandytariuszem spółki komandytowej (dalej jako: „Spółka”). W listopadzie 2017 r. oraz w grudniu 2017 r., zgodnie z zawartą uprzednio umową ze spółką z siedzibą w USA (dalej jako: Kontrahent), Spółka wysłała (wystosowała) do Kontrahenta produkt będący przedmiotem tej umowy. W związku z tym Spółka wystawiła dwie faktury VAT: fakturę VAT z 16.11.2017 r. odnoszącą się do dostawy dokonanej w listopadzie 2017 r. oraz fakturę VAT z 19.12.2017 r. odnoszącą się do dostawy z grudnia 2017 r. (dalej łącznie jako: „Faktury VAT”). Jednak Kontrahent nie uiścił wierzytelności wynikających z Faktur VAT, w tym w szczególności z faktury VAT, w terminie. W związku z powyższym Spółka wzywała kilkukrotnie Kontrahenta do uregulowania wierzytelności. Mimo tego zapłata nie nastąpiła. W konsekwencji 25 czerwca 2018 r. Spółka zawarła umowę o dokonanie windykacji wierzytelności przysługującej Spółce wobec Kontrahenta wynikającej z faktury VAT Windykator − przez swojego przedstawiciela w USA − wezwał dłużnika do zapłaty pod rygorem skierowania sprawy na drogę sądową. Mimo podjęcia powyższych działań Kontrahent nie uiścił wierzytelności wynikającej z Faktur VAT, w tym w szczególności z faktury VAT. W dniu 16 września 2018 r. Windykator sporządził pismo/opinię, z którego wynika m.in., że wierzytelność względem Kontrahenta wynikająca z faktury VAT jest nieściągalna. Natomiast 24 września 2018 r. Wnioskodawca sporządził protokół o nieściągalności wierzytelności, w którym stwierdził nieściągalność wierzytelności względem Kontrahenta oraz fakt, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem zapłaty wierzytelności byłyby równe albo wyższe od tej kwoty. Wnioskodawca wskazał, że ujawnił wierzytelność wynikającą z Faktur VAT (w stosunku do przysługującego mu udziału w zysku Spółki) w zeznaniu rocznym PIT-36 za rok 2017 (składanym ówcześnie wspólnie z małżonką).

Wobec powyższego opisu − w pierwszej kolejności należy zauważyć, że Wnioskodawca sporządził protokół, o którym mowa w art. 23 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Uznał, że przewidywane koszty związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby wyższe od jej kwoty.

Należy jednak zauważyć, że art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uzależnia możliwość zaliczenia nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów od łącznego spełnienia przesłanek podatkowych (o których mowa w art. 23 ust. 2 ww. ustawy – w zakresie uprawdopodobnienia nieściągalności), jak i rachunkowych (tj. wierzytelność powinna być odpisana jako nieściągalna).

Zatem wierzytelności odpisane jako nieściągalne zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów w dacie łącznego spełnienia 2 warunków:

1. wierzytelność będzie odpisana jako nieściągalna oraz
2. nieściągalność wierzytelności powinna być należycie udokumentowana.
   
   

Gdy warunki te zostaną spełnione w różnych latach podatkowych, zaliczenie wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów będzie możliwe w roku podatkowym, w którym spełniony zostanie drugi z warunków.

W sytuacji zatem, gdy nieściągalność wierzytelności zostanie udokumentowana później, niż dokonano jej ewidencyjnego odpisania, odpisaną wierzytelność zalicza się do kosztów uzyskania przychodów w roku, w którym udokumentowano jej nieściągalność. Natomiast jeżeli nieściągalność wierzytelności została udokumentowana wcześniej, niż dokonano jej ewidencyjnego odpisania, to taką wierzytelność zalicza się do kosztów uzyskania przychodów w roku, w którym nastąpił odpis wierzytelności jako nieściągalnej.

Oznacza to, że zaliczenie nieściągalnej wierzytelności wynikającej z faktury VAT do kosztów podatkowych może nastąpić w roku 2018, ponieważ w tym roku Wnioskodawca sporządził protokół o nieściągalności wierzytelności, o ile odpisanie tej wierzytelności jako nieściągalnej miało miejsce przed datą sporządzenia tego protokołu. Jeżeli jednak przed sporządzeniem ww. protokołu wierzytelność nie została odpisana jako nieściągalna, to jej zaliczenie do kosztów podatkowych powinno nastąpić w roku podatkowym, w którym wierzytelność ta zostanie odpisana jako nieściągalna.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość nieściągalnej wierzytelności tylko w wysokości proporcjonalnej do jego prawa do udziału w zysku Spółki. Zgodnie bowiem z treścią art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Powyższą zasadę – zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy – stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów.

Reasumując − Wnioskodawca będzie uprawniony uwzględnić nieściągalną wierzytelność wynikającą z faktury VAT z 16.11.2017 r. (która stanowi koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 23 ust. 2 w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) w zeznaniu podatkowym składanym za ten rok podatkowy, w którym łącznie spełniono dwa warunki, tj. odpisano wierzytelność jako nieściągalną oraz udokumentowano jej nieściągalność (z uwzględnieniem proporcji jego udziału w zysku Spółki na moment łącznego spełnienia ww. warunków).

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.