Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.37.2019.1.MZ
z 24 stycznia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 stycznia 2019 r. (data wpływu 16 stycznia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości zwrotnie przeniesionych na Wnioskodawcę w następstwie spłaty pożyczki zabezpieczonej przewłaszczeniem - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 stycznia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości zwrotnie przeniesionych na Wnioskodawcę w następstwie spłaty pożyczki zabezpieczonej przewłaszczeniem.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym, podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych. Na stałe zamieszkuje i jest zameldowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Posiada w Polsce tytuł prawny do nieruchomości. Nie prowadzi pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami lub nabywania nieruchomości celem dalszej odsprzedaży. W dniu 6 kwietnia 2016 r. Wnioskodawca zawarł ze Spółką z ograniczoną odpowiedzialności wpisaną do Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego prowadzonego przez Sąd Rejonowy Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego, umowę pożyczki, pod którą podpisy Stron poświadczyła notariusz. Na podstawie wyżej wskazanej umowy pożyczki Spółka udzieliła Wnioskodawcy (Pożyczkobiorcy) pożyczki oprocentowanej w kwocie 367.500,00 zł z terminem spłaty do 6 kwietnia 2017 r., od której kwota odsetek umownych wyniosła 36.750,00 zł. Strony ustaliły, że dla zabezpieczenia wierzytelności Pożyczkodawcy, Pożyczkobiorca przeniesie na rzecz Pożyczkodawcy prawo własności nieruchomości składającej się z działek ewidencyjnych, dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych, prowadzi księgę wieczystą, a Pożyczkodawca, po spłacie przez Pożyczkobiorcę łącznej kwoty pożyczki w terminie 14 dni od całkowitej spłaty, zwrotnie przeniesie prawo własności tej Nieruchomości na Pożyczkobiorcę. Pożyczkobiorca będzie mógł do dnia 6 kwietnia 2017 r. w sposób nieograniczony korzystać z przedmiotowej Nieruchomości. Umowa ta została w dniu 15 czerwca 2016 r. zmieniona aneksem nr 1, sporządzonym w formie pisemnej z podpisami notarialnie poświadczonymi przez notariusza. Przedłużono termin spłaty pożyczki do dnia 15 czerwca 2017 r. Kwota pożyczki uległa zwiększeniu do 504.000,00 zł, a wysokość odsetek do 57.347,26 zł. Postanowiono m. in., iż w razie niespłacenia przez Pożyczkobiorcę jakiejkolwiek części zobowiązania, Spółka nie będzie zobowiązana do zwrotnego przeniesienia Nieruchomości, a Pożyczkobiorca nie będzie zobowiązany do zwrotu niespłaconej części pożyczki. W wykonaniu zobowiązania wynikającego z ww. umowy pożyczki, pomiędzy ww. Stronami w dniu 6 kwietnia 2016 r. zawarta została „umowa przeniesienia własności Nieruchomości na zabezpieczenie spłaty wierzytelności”, sporządzona w formie aktu notarialnego przed notariuszem. Mocą umowy, Pożyczkobiorca przeniósł na rzecz Pożyczkodawcy prawo własności Nieruchomości, a Pożyczkodawca zobowiązał się do zwrotnego przeniesienia na rzecz Pożyczkobiorcy prawa własności Nieruchomości pod warunkiem spłaty całej udzielonej mu pożyczki wraz z odsetkami, w terminie 14 dni od dnia zwrotu, co zostało potwierdzone odpowiednim wpisem w księdze wieczystej.

Wnioskodawca 9 czerwca 2017 r. spłacił w całości pożyczkę wraz z należnymi odsetkami. Strony zawarły 14 lipca 2017 r. porozumienie, zgodnie z którym Pożyczkobiorca oświadczył, że zwrotne przeniesienie Nieruchomości nastąpi w terminie do 31 lipca 2017 r. Zwrotnego przeniesienia własności Nieruchomości dokonano w dniu 31 lipca 2017 r., w formie aktu notarialnego przed notariuszem. Opisana Nieruchomość została nabyta przez podatnika w dniu 27 marca 1997 r. na podstawie darowizny, zgodnie z wpisem w Księdze Wieczystej, dokumentowanej aktem notarialnym. W roku 2018 Wnioskodawca zbywał działki wchodzące w skład Nieruchomości. Uprzednio Nieruchomość została podzielona na działki gruntu.

Wnioskodawca sprzedał następujące działki:

1. dnia 14 marca 2018 r. niezabudowaną działkę gruntu, akt notarialny przed notariuszem,
2. dnia 21 marca 2018 r. niezabudowaną działkę gruntu, akt notarialny przed notariuszem,
3. dnia 29 marca 2018 r. niezabudowane działki gruntu, akt notarialny przed notariuszem,
4. dnia 18 maja 2018 r. niezabudowaną działkę gruntu, akt notarialny przed notariuszem.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy odpłatne zbycie przedmiotowych działek gruntu w 2018 r., zwrotnie przeniesionych na Wnioskodawcę w następstwie spłaty pożyczki zabezpieczonej przewłaszczeniem, będzie stanowiło źródło przychodu Wnioskodawcy?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1509 ze zm.), dalej jako „PDOFizU”, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W świetle art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ww. ustawy, w zakresie w jakim przepis ten odnosi się do odpłatnego zbycia nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, źródłem przychodu jest odpłatne zbycie, jeżeli nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Jak stanowi art. 10 ust. 2 pkt 1 PDOFizU, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia na podstawie umowy przewłaszczenia w celu zabezpieczenia wierzytelności, w tym pożyczki lub kredytu - do czasu ostatecznego przeniesienia własności przedmiotu umowy.

Zauważyć więc należy, że ustawa podatkowa w ww. przepisie wprost wskazuje na umowę przewłaszczenia w celu zabezpieczenia wierzytelności, nie definiując jej jednak. Jest to o tyle istotne, że również w przepisach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1025 ze zm.), dalej jako „KC”, brak definicji takiej umowy, należy więc ona do tzw. umów nienazwanych, które mogą być zawierane w obrocie prawnym na podstawie przewidzianej w art, 3531 tego Kodeksu zasady swobody umów (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Szczecinie z dnia 27 listopada 2014 r., sygn. akt: I SA/Sz 1116/14).

Essentialia negotii umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie ukształtowane zostały przez doktrynę i orzecznictwo. W tezach wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 maja 2011 r. (sygn. akt V CSK 360/10) wskazano, że:

1. Przewłaszczenie na zabezpieczenie jest umową zawieraną na podstawie art. 3531 KC pomiędzy dłużnikiem - właścicielem rzeczy a jego wierzycielem, stosownie do której dłużnik przenosi na wierzyciela własność rzeczy w celu zabezpieczenia wykonania jakiegoś zobowiązania.
2. Przewłaszczenie rzeczy w celu zabezpieczenia nie następuje z zamiarem trwałego wyzbycia się jej własności i już tylko z tego powodu wykluczone jest identyfikowanie stosunku przewłaszczenia w celu zabezpieczenia ze stosunkiem sprzedaży. Decyduje o tym nie tylko nazwa umowy, ale przede wszystkim treść stosunku prawnego wykreowanego przez oświadczenia woli prowadzące do jego nawiązania i ukształtowania wzajemnych praw i obowiązków stron.
3. Intencją stron umowy o przewłaszczenie na zabezpieczenie (art. 65 § 2 KC) me jest przeniesienie własność rzeczy celem zaspokojenia zobowiązania z umowy np. pożyczki i przyjęcie przez wierzyciela świadczenia w postaci rzeczy na poczet długu z tytułu spłaty pożyczki. Przy przewłaszczeniu na zabezpieczenie realizacja zamierzonego przez strony celu następuje w ten sposób, że w razie niespłacenia długu wierzyciel może, jako właściciel rzeczy, zaspokoić z niej swoją wierzytelność bez potrzeby zachowywania niektórych procedur dyktowanych interesem dłużnika, ale nie oznacza to jednak, że zupełnie dowolnie. W każdym wypadku zaspokojenie się wierzyciela z przewłaszczonej rzeczy następuje nie z chwilą nabycia przez wierzyciela własności rzeczy, ale z chwilą dokonania czynności powodującej zaspokojenie się wierzyciela z tej rzeczy i prowadzącej do umorzenia w całości lub w części zabezpieczonej wierzytelności.
4. Zaspokojenie wierzyciela z przewłaszczonej rzeczy następuje nie z chwilą, gdy nabywa on rzecz na własność, bo to ma miejsce w momencie zawarcia umowy przewłaszczenia (art. 155 § 1 KC), ale z chwilą, gdy podejmie czynności prowadzące do zaspokojenia się z tej rzeczy w celu umorzenia w całości lub w części zabezpieczonej wierzytelności.
5. Jeśli strony nie umówią się co do tego. w jaki sposób wierzyciel ma się zaspokoić z przewłaszczonej rzeczy, i w jaki sposób ma się rozliczyć z dłużnikiem ze zrealizowanego zabezpieczenia, to żądanie wydania dłużnikowi nadwyżki kwoty uzyskanej z przewłaszczonej rzeczy nad kwotą pokrywającą dług zabezpieczony prawem jej własności, znajduje podstawę w art. 405 KC.
   
   

Jak wynika z powyższego, umowa przewłaszczenia zawiera w sobie - jeżeli chodzi o oświadczenie dłużnika - podwójny skutek zobowiązująco-rozporządzający, zgodnie z art. 155 § 1 KC. Lecz mimo, iż przy przewłaszczeniu nieruchomości na zabezpieczenie wierzyciel uzyskuje jej własność, stając się powiernikiem dłużnika co do jego nieruchomości, to jednak ustawodawca „podatkowy” dostrzegł, że tego rodzaju nabycie przedmiotu umowy charakteryzuje pewna odmienność (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Szczecinie z dnia 27 listopada 2014 r., sygn. akt: I SA/Sz 1116/14). Odmienność ta przejawia się zwłaszcza w tym, że umowa przewłaszczenia na zabezpieczenie jest czynnością kauzalną, gdzie przyczyną przysporzenia jest nie chęć nabycia przez wierzyciela własności przewłaszczonego przedmiotu, a jedynie zabezpieczenie przysługującej mu wierzytelności (S. Moczko-Wdowczyk. M. Mucha, Podatek dochodowy od osób fizycznych. Komentarz. Komentarz do art. 10, Warszawa 2005).

Dlatego też, ustawodawca w art. 10 ust. 2 pkt 1 PDoFizU wymieniając wprost umowę przewłaszczenia stwierdził, że taka umowa nie stanowi źródła przychodu z odpłatnego zbycia (m.in.) nieruchomości - do czasu ostatecznego przeniesienia własności przedmiotu umowy. Nie można zatem mówić o odpłatnym zbyciu lub nabyciu nieruchomości, póki nie jest ono ostateczne w rozumieniu ustawy podatkowej. Zaznacza się wszakże, że ściśle cywilistyczne ujęcie umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie na zasadzie art. 155 § 1 KC nie pozwala „nieostateczne” przenieść własność nieruchomości. Jednakże na gruncie ustawy podatkowej, nie stanowią źródła przychodów z odpłatnego nabycia i zostały wykluczone z zakresu opodatkowania takie stany faktyczne, w których dłużnik wykonując swoje zobowiązanie doprowadza do zrealizowania określonego w umowie warunku, tj. spłaty pożyczki lub kredytu, a w konsekwencji zwrotnego przeniesienia własności nieruchomości będącej w istocie przedmiotem zabezpieczenia pożyczki lub kredytu. Innymi słowy, przeniesienie zwrotne jest skutkiem zrealizowania warunku, którym jest spełnienie świadczenia pieniężnego przez dłużnika.

Albowiem, jeżeli w świetle art. 10 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit a) PDOFizU własność przedmiotu umowy nie zostaje ostatecznie przeniesiona na wierzyciela, ponieważ dług został spłacony, to nie stosuje się przepisów art. 10 ust. 1 pkt 8 PDOFizU. Tym samym, umowa przewłaszczenia nieruchomości na zabezpieczenie w przypadku wywiązania się dłużnika ze zobowiązania jest neutralna podatkowo, a także irrelewantna dla ustalenia momentu nabycia tej nieruchomości, z powodu niezaistnienia ustawowej przesłanki ostatecznego przeniesienia własności przedmiotu umowy.

Zgodnie z przedstawionym w niniejszym wniosku stanem faktycznym, Wnioskodawca w roku 2018 sprzedał działki gruntu uprzednio wchodzące w skład Nieruchomości nabytej w roku 1997. Odpłatne zbycie nastąpiło zatem po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie.

Zobowiązanie do zwrotnego przeniesienia własności przewłaszczonej Nieruchomości zostało bowiem zaciągnięte pod warunkiem, że Wnioskodawca spłaci dług zabezpieczony prawem własności Nieruchomości. Natomiast pożyczka została spłacona, a więc nie doszło do ostatecznego przeniesienia własności przedmiotu umowy, o którym stanowi art. 10 ust. 2 pkt 1 PDOFizU.

Reasumując, sprzedaż poszczególnych działek gruntu wymienionych w treści wniosku nie stanowiła dla Wnioskodawcy źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 PDOFizU, bowiem sprzedaży wskazanych nieruchomości dokonywano po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło ich nabycie, dlatego też - Wnioskodawca nie będzie obowiązany do zapłaty podatku dochodowego w związku z ww. transakcjami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

W świetle powyższego, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub ww. praw majątkowych następuje przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie i nie zostaje dokonane w wykonaniu działalności gospodarczej stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednakże stosownie do art. 10 ust. 2 pkt 1 ustawy, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia na podstawie umowy przewłaszczenia w celu zabezpieczenia wierzytelności, w tym pożyczki lub kredytu – do czasu ostatecznego przeniesienia własności przedmiotu umowy.

Wyjaśnić należy, że przewłaszczenie na zabezpieczenie jest umową nienazwaną, a możliwość jej zawarcia wynika, z ogólnej zasady swobody umów zawartej w art. 353(1) ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.). Podstawowym celem tej umowy jest zabezpieczenie wierzytelności przez przeniesienie na wierzyciela własności oznaczonej rzeczy z równoczesnym zobowiązaniem wierzyciela do korzystania z tej rzeczy w sposób oznaczony w umowie i do powrotnego przeniesienia własności na zbywcę po zaspokojeniu zabezpieczonej wierzytelności. Konstrukcja umowy może opierać się na warunku rozwiązującym, po spełnieniu którego własność automatycznie przechodzi na dłużnika lub warunku zawieszającym, gdzie istnieje dopiero zobowiązanie do przeniesienia własności rodzące obowiązek ponownego zawarcia umowy przenoszącej tę własność. Przewłaszczenie na zabezpieczenie może przybrać dwie formy.

W pierwszym wypadku, przewłaszczenie następuje pod warunkiem rozwiązującym i jest ono stosunkiem obligacyjnym, na podstawie którego właściciel przenosi własność rzeczy ruchomej na wierzyciela – pod warunkiem, że w razie spłaty przez dłużnika zobowiązań w terminie, umowa o przewłaszczenie ulegnie rozwiązaniu i własność rzeczy przejdzie z mocy prawa z powrotem na dłużnika.

W sytuacji, w której dłużnik nie spełni zobowiązania w terminie, własność rzeczy przechodzi definitywnie i to z mocy prawa na wierzyciela. W tym miejscu należy zaznaczyć, że stosownie do art. 157 § 1 Kodeksu cywilnego własność nieruchomości nie może być przeniesiona pod warunkiem ani z zastrzeżeniem terminu.

W drugim przypadku, wierzyciel staje się definitywnym właścicielem rzeczy z chwilą zawarcia umowy, jednocześnie zobowiązując się do przeniesienia jej własności na dłużnika w przypadku spełnienia przez tego ostatniego przyjętych na siebie zobowiązań. W tym wypadku do powrotnego przeniesienia własności konieczne jest złożenie oświadczenia woli o przeniesienie własności.

Z uwagi na to, że nabycie własności nieruchomości przez wierzyciela następuje bezwarunkowo i bezterminowo, zobowiązanie wierzyciela do zwrotnego przeniesienia własności nieruchomości na dłużnika po zaistnieniu określonych przesłanek ma charakter obligacyjny. Własność przechodzi od razu na pożyczkodawcę z tym, że mocą umowy jest on zobowiązany powrotnie przenieść własność na pożyczkobiorcę, poprzez złożenie stosownego oświadczenia woli, gdy ten wykona swoje zobowiązanie z tejże umowy w terminie. W tym stanie rzeczy własność nieruchomości przewłaszczonej zostaje „ostatecznie” przeniesiona na pożyczkodawcę, mocą jednak umowy obligacyjnej pożyczkodawca zostaje ograniczony w rozporządzaniu tą nieruchomością w zakresie określonym w umowie do upływu terminu spłaty pożyczki oraz zobowiązany do powrotnego przeniesienia własności po wykonaniu zobowiązań z umowy przez pożyczkobiorcę.

Z zacytowanego art. 10 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika natomiast, że przewłaszczenie w celu zabezpieczenia wierzytelności, w tym pożyczki stanowi źródło przychodów, o którym mowa w ust. 1 pkt 8 jedynie w sytuacji, gdy następuje ostateczne przeniesienie własności nieruchomości, a więc gdy podmiot zobowiązany do zwrotu zaciągniętej pożyczki (kredytu) nie wykona ciążącego na nim obowiązku. Zatem przychód z tytułu odpłatnego zbycia składnika majątku powstanie tylko wówczas, gdy przedmiot przewłaszczenia – w związku z nieuiszczeniem długu – definitywnie przejdzie na własność wierzyciela.

Powyższe oznacza, że zawarcie umowy przewłaszczenia w celu zabezpieczenia wierzytelności, tak jak w opisanym stanie faktycznym, nie wywołuje skutków podatkowych na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie może być uznane za źródło przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu 6 kwietnia 2016 r. Wnioskodawca zawarł ze Spółką umowę pożyczki. Na podstawie umowy pożyczki Spółka udzieliła Wnioskodawcy pożyczki oprocentowanej z terminem spłaty do 6 kwietnia 2017 r. Strony ustaliły, że dla zabezpieczenia wierzytelności Pożyczkodawcy, Pożyczkobiorca przeniesie na rzecz Pożyczkodawcy prawo własności nieruchomości składającej się z działek ewidencyjnych, dla której to nieruchomości Sąd prowadzi księgę wieczystą, a Pożyczkodawca, po spłacie przez Pożyczkobiorcę łącznej kwoty pożyczki w terminie 14 dni od całkowitej spłaty, zwrotnie przeniesie prawo własności tej Nieruchomości na Pożyczkobiorcę. Wnioskodawca 9 czerwca 2017 r. spłacił w całości pożyczkę wraz z należnymi odsetkami. Strony zawarły 14 lipca 2017 r. porozumienie, zgodnie z którym Pożyczkobiorca oświadczył, że zwrotne przeniesienie Nieruchomości nastąpi w terminie do 31 lipca 2017 r. Zwrotnego przeniesienia własności Nieruchomości dokonano w dniu 31 lipca 2017 r., w formie aktu notarialnego. Opisana Nieruchomość została nabyta przez podatnika w dniu 27 marca 1997 r. na podstawie darowizny. W roku 2018 Wnioskodawca zbył 5 działek, a uprzednio Nieruchomość została podzielona na ponad 30 działek.

W odniesieniu do kwestii wydzielenia działek (podziału) z nieruchomości gruntowej wskazać należy, że czynność ta nie powoduje zmiany ich właściciela. Na skutek dokonania podziału nie następuje przeniesienie prawa własności działek, a więc nie dochodzi do ich nabycia.

Mając powyższe na uwadze należy wskazać, że zwrotne przeniesienie na rzecz Wnioskodawcy działek gruntu w następstwie spłaty pożyczki, nie stanowi nabycia nieruchomości w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż nie dokonano ostatecznego przeniesienia przedmiotu umowy przewłaszczenia.

Skoro prawo własności działek gruntu przeszło z powrotem na Wnioskodawcę (pożyczkobiorcę), to należy stwierdzić, że nie ziściła się przesłanka, o której mowa w art. 10 ust. 2 pkt 1, w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, tj. nie miało miejsca ostateczne przeniesienie własności nieruchomości na pożyczkodawcę. Oznacza to, że czynność zwrotnego przeniesienia własności nieruchomości z pożyczkodawcy na Wnioskodawcę nie stanowi dla niego nowego nabycia nieruchomości. Zatem pięcioletni termin, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powinien być liczony od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie własności nieruchomości przez Wnioskodawcę, tj. od końca roku 1997. Tym samym, pięcioletni termin, o którym mowa w ww. przepisie, upłynął z końcem roku 2002. W związku z powyższym, sprzedaż w 2018 r. działek gruntu, nie stanowi źródła przychodu, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegającego opodatkowaniu, z uwagi na upływ terminu, o którym mowa w ww. przepisie.

A zatem, odpłatne zbycie działek gruntu w 2018 r., zwrotnie przeniesionych na Wnioskodawcę w następstwie spłaty pożyczki zabezpieczonej przewłaszczeniem, nie wywołuje skutków podatkowych na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc pod uwagę powyższe stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistniałego zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.