INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Zakładu, przedstawione we wniosku z dnia 12 września 2011 r. (data wpływu 14 września 2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 23 listopada 2011 r. (data wpływu 28 listopada 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie stawki podatku VAT dla odsprzedaży dodatkowych świadczeń tj. dostawy wody, odprowadzania kanalizacji, w przypadku opodatkowania najmu lokali użytkowych oraz opłat za dostawę c. o. do lokali indywidualnych, energii elektrycznej w częściach wspólnych, dzierżawy pojemników, dotyczące niewykupionych komunalnych lokali mieszkalnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 września 2011 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT dla odsprzedaży dodatkowych świadczeń tj. dostawy wody, odprowadzania kanalizacji, w przypadku opodatkowania najmu lokali użytkowych oraz opłat za dostawę c. o. do lokali indywidualnych, energii elektrycznej w częściach wspólnych, dzierżawy pojemników, dotyczące niewykupionych komunalnych lokali mieszkalnych.

Pismem z dnia 23 listopada 2011 r. wniosek został uzupełniony o kwestie związane z reprezentacją.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest samorządowym zakładem budżetowym, w ramach swojej działalności wynajmuje komunalne lokale mieszkalne i lokale użytkowe.

1. Umowa najmu lokalu użytkowego określa osobno wartość należnego czynszu oraz opłaty za inne świadczenia - określane jako media tj. zimna woda, c.o., kanalizacja. Wnioskodawca ma podpisaną umowę na dostawę wody i odprowadzanie ścieków do jednego z budynków, w którym znajdują się opomiarowane lokale mieszkalne jak i nieopomiarowane lokale użytkowe. Najemcy lokali mieszkalnych mają podpisaną umowę z dostawcą wody. Natomiast Zakład jest obciążany różnicą pomiędzy stanem wodomierza głównego a stanami wodomierzy w opomiarowanych lokalach mieszkalnych. Najemcy lokali użytkowych zgodnie z zawartymi umowami, obok czynszu, są obciążani opłatami za media, tj. zużycie wody i odprowadzanie ścieków, w następujący sposób:
• jeden z najemców obciążany jest zgodnie normami zużycia wody ustalonymi w Rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 14 stycznia 2002r. w sprawie określania przeciętnych norm zużycia wody,
• drugi najemca jest obciążany różnicą wynikającą z rozliczenia stanu wodomierza głównego, wynikającego z otrzymanej przez Wnioskodawcę faktury za dostawę wody po uwzględnieniu wysokości zużycia wody ustalonego zgodnie z w/w normami.

2. Część komunalnych lokali mieszkalnych znajduje się w budynkach Wspólnot Mieszkaniowych. Wspólnoty na podstawie podjętych uchwał wystawiają noty księgowe obciążające Zakład: kosztami zarządu, wynagrodzeniem zarządcy, dzierżawą pojemników, dostawą centralnego ogrzewania do lokali indywidualnych oraz kosztami zużycia energii elektrycznej w częściach wspólnych. Ponoszone przez Zakład opłaty za c.o., dzierżawę pojemników i energię elektryczną w częściach wspólnych dotyczące ww. zasobów są rozliczane na poszczególne niewykupione komunalne lokale mieszkalne. Najemcy wspomnianych lokali oprócz czynszu ponoszą co miesiąc ww. opłaty jako opłaty niezależne od właściciela.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

1. Jaką stawką VAT powinny być opodatkowane opłaty, które są niezależne od właściciela za dodatkowe świadczenia tj. dostawa wody, odprowadzenie kanalizacji, w przypadku opodatkowania najmu lokali użytkowych stawką 23%...
2. Czy w sytuacji najmu lokalu mieszkalnego zwolnionego z podatku VAT (art. 43 ust.1 pkt 36 ustawy) opłaty za dostawy: c.o. do lokali indywidualnych, energii elektrycznej w częściach wspólnych oraz dzierżawę pojemników (naliczone zgodnie z Uchwałą przez Wspólnotę Mieszkaniową nie będącą podatnikiem VAT) dotyczące niewykupionych komunalnych lokali mieszkalnych Zakład powinien opodatkować stawką właściwą dla tych dostaw...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanych sytuacjach powinny mieć zastosowanie stawki właściwe dla danych dostaw. Zgodnie z art. 9 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2005r. Nr 31, poz. 266 ze zm.), najemca obok czynszu zobowiązany jest do ponoszenia opłat niezależnych od właściciela. Wymienione dostawy nie stanowią elementu kalkulacji usługi najmu i nie powinno się ich traktować jako jedno świadczenie. Są ponoszone niezależnie od właściciela. Umowa zawarta z najemcą lokalu osobno określa wartość czynszu najmu i wartość opłat za media.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z art. 7 ust. 1 ww. ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, należy rozumieć każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Art. 8 ust. 2a ustawy, obowiązujący od dnia 1 kwietnia 2011 r. i wprowadzony ustawą z dnia 18 marca 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy – Prawo o miarach (Dz. U. Nr 64, poz. 332), wskazuje, że w przypadku, gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r., podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Zatem kwota należna z tytułu sprzedaży to kwota, która obejmuje całość należnego świadczenia. Oznacza to, że kwotą należną jest wartość wszelkich świadczeń, których ma prawo domagać się sprzedawca (usługodawca) lub które otrzymał z tytułu wykonywania określonych czynności podlegających opodatkowaniu. Kwota należna obejmuje zarówno świadczenia kupującego (usługobiorcy), jak i świadczenia osób trzecich, jeśli są one dokonywane w związku z wykonaniem danej czynności podatnika.

W myśl art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzająca w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Podatnicy, o których mowa w ust. 1-3, nie mają obowiązku wystawiania faktur, o których mowa w ust. 1 i 2, osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury – art. 106 ust. 4 ustawy.

Podstawowa stawka podatku od towarów i usług, stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy, wprowadzonym na mocy art. 19 ustawy z dnia 26 listopada 2010 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej (Dz. U. Nr 238, poz. 1578), w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

I tak, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

W myśl § 13 ust. 1 pkt 16b Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73 poz. 392) zwalnia się od podatku czynności wykonywane przez wspólnotę mieszkaniową lub właścicieli lokali mieszkalnych tworzących w określonej nieruchomości wspólnotę mieszkaniową, na rzecz osób używających na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności lokale należące do właścicieli tworzących tę wspólnotę mieszkaniową, za które pobierane są opłaty niezależne od właściciela w rozumieniu ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266, ze zm.), jeśli lokale te są wykorzystywane wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Z treści złożonego wniosku wynika, iż Wnioskodawca w ramach swojej działalności wynajmuje komunalne lokale mieszkalne i lokale użytkowe. Umowa najmu lokalu użytkowego określa osobno wartość należnego czynszu oraz opłaty za inne świadczenia - określane jako media tj. zimna woda, c.o., kanalizacja. Wnioskodawca ma podpisaną umowę na dostawę wody i odprowadzanie ścieków do budynku, w którym znajdują się opomiarowane lokale mieszkalne jak i nieopomiarowane lokale użytkowe. Najemcy lokali mieszkalnych mają podpisaną umowę z dostawcą wody, natomiast Zainteresowany jest obciążany różnicą pomiędzy stanem wodomierza głównego a stanami wodomierzy w opomiarowanych lokalach mieszkalnych. Najemcy lokali użytkowych zgodnie z zawartymi umowami, obok czynszu, są obciążani opłatami za media. Część komunalnych lokali mieszkalnych znajduje się w budynkach Wspólnot Mieszkaniowych. Wspólnoty na podstawie podjętych uchwał wystawiają noty księgowe obciążające Zakład: kosztami zarządu, wynagrodzeniem zarządcy, dzierżawą pojemników, dostawą centralnego ogrzewania do lokali indywidualnych oraz kosztami zużycia energii elektrycznej w częściach wspólnych. Ponoszone przez Zakład ww. opłaty są rozliczane na poszczególne niewykupione komunalne lokale mieszkalne. Najemcy wspomnianych lokali oprócz czynszu ponoszą co miesiąc wskazane przez Wnioskodawcę opłaty jako opłaty niezależne od właściciela.

Kwestię zawierania umów reguluje ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony określone przepisami obowiązki. Jak wynika z art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Zgodnie z art. 9 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, w stosunkach najmu oprócz czynszu wynajmujący może pobierać jedynie opłaty niezależne od właściciela, a w wypadku innych tytułów prawnych uprawniających do używania lokalu, oprócz opłat za używanie lokalu, właściciel może pobierać jedynie opłaty niezależne od właściciela, z zastrzeżeniem ust. 6. W myśl art. 9 ust. 6 ww. ustawy opłaty niezależne od właściciela mogą być pobierane przez właściciela tylko w wypadkach, gdy korzystający z lokalu nie ma zawartej umowy bezpośrednio z dostawcą mediów lub dostawcą usług. Natomiast według art. 2 ust. 1 pkt 8 cytowanej ustawy, opłatami niezależnymi od właściciela są opłaty za dostawy do lokalu energii, gazu, wody oraz odbiór ścieków, odpadów i nieczystości ciekłych.

Art. 2 ust. 1 pkt 8a ww. ustawy definiuje pojęcie wydatków związanych z utrzymaniem lokalu, którymi są wydatki, ustalane proporcjonalnie do powierzchni użytkowej lokalu w stosunku do powierzchni użytkowej wszystkich lokali w danym budynku, obciążające właściciela, obejmujące: opłatę za użytkowanie wieczyste gruntu, podatek od nieruchomości oraz koszty:

1. konserwacji, utrzymania należytego stanu technicznego nieruchomości oraz przeprowadzonych remontów,
2. zarządzania nieruchomością,
3. utrzymania pomieszczeń wspólnego użytkowania, windy, anteny zbiorczej, domofonu oraz zieleni,
4. ubezpieczenia nieruchomości,
5. inne, o ile wynikają z umowy.
   
   

Podkreślić należy, że podstawową usługą świadczoną na rzecz najemcy jest usługa najmu. W przypadku najmu lokali użytkowych, jak i mieszkalnych ustawodawca nie zdefiniował, jakie koszty wynajmującego mieszczą się w pojęciu „czynszu”, a obciążenie nimi najemcy zależy wyłącznie od zawartej umowy.

W sytuacji, gdy korzystający z lokalu (użytkowego czy mieszkalnego) nie ma zawartej umowy bezpośrednio z dostawcą mediów lub dostawcą usług, wydatki takie, stanowiące element świadczenia należnego z tytułu umowy najmu lokalu stanowią wraz z czynszem obrót, w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy, z tytułu świadczenia usługi najmu.

Pojęcie obrotu z tytułu sprzedaży należy łączyć z pojęciem wynagrodzenia, czy zapłaty, które jest sprzedawcy należne z tytułu jego świadczenia na rzecz nabywcy. Uregulowanie wynikające z art. 29 ust. 1 ustawy, stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, ze zm.) stosownie do art. 73 Dyrektywy wynika, że podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi wynagrodzenie (zapłatę), którą dostawca towarów lub świadczący usługi otrzymał lub ma otrzymać od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej z tytułu wykonanych czynności, łącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z cen ą takich dostaw lub świadczeń. Przepis art. 73 Dyrektywy posługuje się pojęciem zapłaty (wynagrodzenia), którą dostawca lub świadczący usługę otrzymał lub ma otrzymać, a ustawodawca polski stanowi o obrocie, którym jest kwota należna z tytułu sprzedaży. Pomimo różnic w nazewnictwie należy uznać, że pojęcia te sobie odpowiadają.

Jak stanowi art. 78 powołanej Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje również podatki, opłaty i podobne należności z wyłączeniem podatku od wartości dodanej. Zgodnie z tym samym przepisem Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje dodatkowe koszty, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi dostawca obciąża nabywcę lub klienta. Państwa Członkowskie mogą uznać za dodatkowe koszty wydatki będące przedmiotem odrębnej umowy. Przepis ten wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania.

Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje, jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

Ustawa z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług nie zawiera odrębnego uregulowania stanowiącego odpowiednik art. 78 Dyrektywy. Ustawodawca krajowy nie sprecyzował, jakie elementy należy uwzględnić przy ustalaniu podstawy opodatkowania, tak jak to uczynił ustawodawca wspólnotowy, uznając za wystarczające wskazanie ogólnej definicji podstawy opodatkowania. Nie oznacza to jednak, jakoby wszelkich dodatkowych kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług nie należało uwzględniać w podstawie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Jak już powyżej wskazano, ogólne określenie podstawy opodatkowania w art. 29 ust. 1 ustawy odpowiada uregulowaniu wspólnotowemu z art. 73 i 78 Dyrektywy. W konsekwencji zapis ten winien stanowić wskazówkę interpretacyjną przy dokonywaniu wykładni polskich przepisów regulujących ustalanie podstawy opodatkowania.

Ponadto zauważyć należy, że odrębne potraktowanie dodatkowych kosztów obciążających najemców z tytułu korzystania przez nich z mediów i nie tylko, stanowiłoby sztuczne dzielenie usługi najmu. Podobne stanowisko wyraża Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który w orzeczeniu z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie Card Protection Plan Ltd v Commissioners of Customs and Excise (C-349/96), rozstrzygnął kwestię, czy świadczenie usług obejmujące kilka części składowych należy traktować jako pojedyncze świadczenie, czy też jako dwa lub więcej świadczeń. TSUE stwierdził w nim, iż w tym przypadku (do usług pomocniczych) stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać więc za usługę pomocniczą, jeżeli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz środek do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej.

Mając powyższe na uwadze, jeżeli z zawartej umowy najmu, wynika, że oprócz czynszu najmu najemca ponosi również opłaty za dodatkowe świadczenia, tj. dostawę wody, odprowadzanie kanalizacji, dostawę c.o., dostawę energii elektrycznej w częściach wspólnych, dzierżawę pojemników, oznacza to, że do podstawy opodatkowania winny być wliczane także ww. koszty dodatkowe bezpośrednio związane z zasadniczą usługą najmu, tj. koszty mediów i pozostałych opłat, którymi Zainteresowany będzie obciążał najemców w związku ze świadczeniem usługi najmu.

Wskazane przez Wnioskodawcę świadczenia dodatkowe, ponoszone w związku z usługą najmu lokali użytkowych oraz lokali mieszkalnych, stanowią obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy i są opodatkowane stawką właściwą dla świadczonych usług najmu. Świadczenia te są bowiem nierozerwalnie związane z usługą najmu, jako konieczne do korzystania z lokalu, mające w stosunku do niej charakter poboczny. Nie można zatem sztucznie wyodrębniać z jednej kompleksowej usługi, jaką jest usługa najmu lokalu, pewnych czynności tylko w tym celu, aby opodatkować je wg innych stawek VAT niż usługa podstawowa. Do takiego postępowania nie uprawniają cytowane wyżej przepisy definiujące podstawę opodatkowania i obrót.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny, należy stwierdzić, iż Wnioskodawca winien zastosować w stosunku do:

• najemców komunalnych lokali użytkowych - stawkę 23%, z uwzględnieniem w podstawie opodatkowania wszystkich dodatkowych opłat związanych z usługą najmu ww. lokali, tj. za dostawę wody, odprowadzanie kanalizacji,

• najemców komunalnych lokali mieszkalnych – zwolnienie od podatku VAT, przy czym podstawa opodatkowania powinna obejmować opłaty za dostawę c.o. do lokali indywidualnych, energii elektrycznej w częściach wspólnych oraz dzierżawę pojemników.
  
  

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto wskazać należy, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – w niniejszej interpretacji rozpatrzone.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.