INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 21 lipca 2011 r. (data wpływu 27 lipca 2011 r.) uzupełnionym w dniu 13 października 2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 lipca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 27 września 2010 r. Wnioskodawca zakupił mieszkanie na rynku wtórnym. Mieszkanie znajduje się w kamienicy wybudowanej na początku dwudziestego wieku. Wnioskodawca dysponuje kopią aktu notarialnego poprzedniego właściciela z dnia 4 czerwca 2002 r. dotyczącą zakupu przez niego tej nieruchomości.

Dnia 30 września 2010 r. nieruchomość wpisano do ewidencji środków trwałych i rozpoczęto jej amortyzację z zastosowaniem indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% począwszy od października 2010 r. Do amortyzacji środka trwałego zastosowano metodę liniową, skrócony okres amortyzacji lokalu wynosi 10 lat.

W dniu 30 września 2010 r. Wnioskodawca zawarł z osobą fizyczną umowę najmu lokalu mieszkalnego na okres 24 miesięcy, a 4 października 2010 r. zgłosił do właściwego urzędu skarbowego fakt osiągania dochodu z tytułu najmu lokalu mieszkalnego i zadeklarował chęć rozliczania się z tego tytułu na zasadach ogólnych - według skali podatkowej. Nadmienia również, że z tytułu najmu nie prowadzi działalności gospodarczej.

Zakupiony przez Wnioskodawcę lokal mieszkalny stanowi odrębną własność, jest kompletny, zdatny do użytku, a przewidywany okres jego używania jest dłuższy niż jeden rok, jest również oddany do używania na podstawie umowy najmu.

Zakup nieruchomości został częściowo sfinansowany z kredytu hipotecznego w walucie obcej - franku szwajcarskim. Od listopada 2010 r. Wnioskodawca płaci regularnie raty kredytowe w walucie obcej. Koszty te nie zwiększają kosztów inwestycji. Wnioskodawca wydatki poniesione na spłatę odsetek od kredytu hipotecznego zaciągniętego na zakup nieruchomości zalicza do kosztów uzyskania przychodu.

Z uwagi na to, iż koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu, powstają różnice kursowe pomiędzy rzeczywistą wysokością zapłaconej raty kredytu hipotecznego, a kosztu zaewidencjonowanego. Wnioskodawca zalicza różnice kursowe jako wydatek lub przychód, w zależności od powstałej różnicy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie, oznaczone we wniosku numerem jeden.

Czy Wnioskodawca może w rozumieniu art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zastosować skróconą do 10 lat amortyzację zakupionego lokalu mieszkalnego...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnik ma prawo indywidualnie ustalić stawkę amortyzacyjną dla używanego środka trwałego, wprowadzonego po raz pierwszy do ewidencji podatnika. Z uwagi na powyższe, Wnioskodawca właściwie zastosował indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu.

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Podatnicy mogą – stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy - uznać za koszty uzyskania przychodów jedynie odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami art. 22a - 22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1.

Do tej grupy środków trwałych podlegających amortyzacji zalicza się więc:

• budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

• maszyny, urządzenia i środki transportu,

• inne przedmioty

o ile będą spełniały następujące warunki:

• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,

• stanowią własność i współwłasność podatnika,

• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,

• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,

• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy,

• nie są wymienione w katalogu środków trwałych określonych w art. 22c ww. ustawy.

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j - 22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 (art. 22i ust. 1 ww. ustawy).

W myśl art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - z wyjątkiem:

• trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,

• kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych
  
  – dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.

Natomiast zgodnie z art. 22j ust. 3 pkt 1 cytowanej ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3 uznaje się za używane, jeżeli podatnik udowodni, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Z przedstawionych we wniosku informacji wynika, iż w dniu 27 września 2010 r. Wnioskodawca nabył na rynku wtórnym własność lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość. Mieszkanie to znajduje się w kamienicy wybudowanej na początku dwudziestego wieku. Wnioskodawca dysponuje kopią aktu notarialnego z dnia 4 czerwca 2002 r., dotyczącego zakupu tej nieruchomości przez poprzedniego właściciela.

Dnia 30 września 2010 r. nieruchomość wpisano do ewidencji środków trwałych i rozpoczęto jej amortyzację z zastosowaniem indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% począwszy od października 2010 r. Do amortyzacji środka trwałego zastosowano metodę liniową, skrócony okres amortyzacji lokalu wynosi 10 lat.

W dniu 30 września 2010 r. Wnioskodawca zawarł z osobą fizyczną umowę najmu lokalu mieszkalnego na okres 24 miesięcy, a 4 października 2010 r. zgłosił do właściwego urzędu skarbowego fakt osiągania dochodu z tytułu najmu lokalu mieszkalnego i zadeklarował chęć rozliczania się z tego tytułu na zasadach ogólnych - według skali podatkowej. Nadmienia również, że z tytułu najmu nie prowadzi działalności gospodarczej.

Mając na uwadze cytowane powyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny, stwierdzić należy, że przesłanki zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych środków trwałych zostały spełnione, bowiem Wnioskodawca dysponuje aktem notarialnym potwierdzającym, że poprzedni właściciel nabył ten lokal w dniu 4 czerwca 2002 r., (warunek wykorzystywania tego lokalu mieszkalnego przez okres co najmniej 60 miesięcy przed jego nabyciem jest zatem zachowany), jak również Wnioskodawca wskazał, że lokal ten spełnia kryteria uznania go za środek trwały wpisany przez niego do ewidencji środków trwałych i został przez niego wynajęty oraz, że jest to środek trwały po raz pierwszy wpisany do ewidencji podatnika.

Zatem Wnioskodawca na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, może ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną dla nabytego lokalu mieszkalnego, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.