Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-3.4012.451.2019.1.ZD
z 20 listopada 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 sierpnia 2019 r. (data wpływu 20 sierpnia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego odliczonego od nabycia samochodu w związku z zaprzestaniem wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu VAT – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 sierpnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego odliczonego od nabycia samochodu w związku z zaprzestaniem wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu VAT.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest Komornikiem Sądowym i prowadzi Kancelarię Komorniczą (…) przy Sądzie Rejonowym (…). W dniu 15 kwietnia 2019 r. Minister Finansów wydał interpretację ogólną PT9.8101.1.2019, zgodnie z którą komornicy sądowi od 1 stycznia 2019 r. nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ nie wykonują samodzielnie działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

Działalność jako komornik sądowy Wnioskodawca rozpoczął (…) września 2015 r., wówczas to komornicy sądowi podlegali opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Na podstawie wyżej wskazanej interpretacji w dniu (…) kwietnia 2019 r. Zainteresowany złożył zgłoszenie do Urzędu Skarbowego o zaprzestaniu wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (VAT-Z). Zgłoszenie to zostało złożone z datą wsteczną, tj. od 1 stycznia 2019 r.

Stan faktyczny.

W dniu 15 października 2015 r. Wnioskodawca dokonał zakupu samochodu osobowego na kwotę netto (…) zł, od którego, zgodnie z art. 86a ustawy o podatku od towarów i usług, odliczył 50% podatku VAT, tj. (…) zł. Samochód w dniu 15 października 2015 r. został wprowadzony do środków trwałych. Dnia 10 czerwca 2019 r. Zainteresowany dokonał sprzedaży tego samochodu wystawiając fakturę, na której zaznaczył, że sprzedaż nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, ponieważ jako komornik nie podlega już opodatkowaniu od towarów i usług od dnia 1 stycznia 2019 r. Tym samym Wnioskodawca nie odprowadził podatku VAT od sprzedaży tego samochodu. Od momentu zakupu do momentu sprzedaży nie upłynęło jednak jeszcze 60 miesięcy, o których mowa jest w art. 90b ust. 2 ustawy o VAT, więc w rozumieniu wspomnianego artykułu Zainteresowany jest w okresie korekty. W myśl art. 90b ust. 2, gdy w okresie korekty, o której mowa w ust. 1, nastąpi sprzedaż pojazdu samochodowego, uznaje się, że wykorzystanie tego pojazdu zostało zmienione na wykorzystanie wyłącznie do działalności gospodarczej, aż do końca okresu korekty.

W przypadku Zainteresowanego w ogóle więc nie nastąpiła zmiana wykorzystania samochodu (zgodnie z art. 90b ust. 2 ustawy o VAT). Do momentu sprzedaży był wykorzystywany do jego działalności. Nie powinien on więc dokonywać korekty podatku naliczonego w miesiącu czerwcu 2019 r. – tj. miesiącu, w którym nastąpiła sprzedaż samochodu.

Jednakże w myśl art. 91 ust. 1 ustawy o VAT, który mówi, że po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, podatnik jest obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego w miesiącu następującym po, czyli dla Wnioskodawcy byłoby to w styczniu 2019 r.

Zgodnie z ww. artykułem korekta ta powinna być dokonana na 2/5 wartości podatku VAT odliczonego, tj. na kwotę (…) zł.

Wątpliwość pojawia się w słuszności dokonania korekty w ogóle lub w którym miesiącu, tj. styczeń 2019 r. czy czerwiec 2019 r. Gdyby nie interpretacja z dnia 15 kwietnia 2019 r., Wnioskodawca nadal byłby czynnym podatnikiem VAT i podatek VAT ze sprzedaży samochodu odprowadziłby w miesiącu czerwcu 2019 r. wystawiając fakturę VAT ze stawką 23%.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w związku z interpretacją z dnia 15 kwietnia 2019 r. i zwolnieniem z podatku VAT w ogóle Wnioskodawca obowiązany jest do korekty VAT od środka trwałego, o której mowa w art. 91 ust. 1 ustawy o VAT?
2. Czy w związku z dokonaną sprzedażą samochodu przed upływem 60 miesięcy od daty zakupu, ciąży na Zainteresowanym obowiązek dokonania korekty podatku VAT naliczonego za pozostały okres, tj. 2019 r. i 2020 r. w kwocie (…) i wykazania ww. kwoty w deklaracji za styczeń 2019 r.?
3. Czy korekty tej należy dokonać w miesiącu czerwcu 2019 r., tj. wtedy gdy nastąpiła sprzedaż środka trwałego?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, nie powinien on dokonywać korekty i zwrotu podatku VAT naliczonego od środków trwałych, o którym mowa w art. 91 ust. 1 ustawy o VAT o wartości przekraczającej 15.000 zł zakupionych w przeciągu ostatnich 5 lat oraz od środków trwałych o wartości poniżej 15.000 zł zakupionych w przeciągu 12 miesięcy do momentu wyrejestrowania z VAT. W momencie zakupu środków trwałych Zainteresowany miał prawo, aby dokonać odliczenia podatku VAT. W wyniku interpretacji ogólnej dotyczącej opodatkowania komorników podatkiem VAT wydanej przez Ministra Finansów w dniu 15 kwietnia 2019 r. od 1 stycznia 2019 r. Wnioskodawca został wyrejestrowany z rejestru podatników VAT i nie była to jego dobrowolna decyzja, bowiem zastosowano wobec komorników zwolnienie od opodatkowania podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na wstępie zauważyć należy, że rozstrzygnięcie zawarte w niniejszej interpretacji przyjęto na podstawie przedstawionego stanu faktycznego, z którego wynika, że podatnik złożył zgłoszenie VAT-Z, tj. zgłoszenie o zaprzestaniu wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu (przy czym ocena tego, czy Wnioskodawca faktyczne zaprzestał wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT i zasadne było złożenie VAT-Z nie jest przedmiotem interpretacji).

Należy również zaznaczyć, że interpretacja ogólna Ministra Finansów z dnia 15 kwietnia 2019 r., nr PT9.8101.1.2019 dotyczy tylko i wyłącznie czynności wykonywanych w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym. Niniejsza interpretacja została zatem wydana przy założeniu, że Wnioskodawca wykonuje tylko i wyłącznie takie czynności – tj. czynności wskazane w ww. interpretacji ogólnej, które nie podlegają opodatkowaniu i nie wykonuje innych czynności, które podlegałyby opodatkowaniu.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
   
   

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W myśl art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

W tym miejscu wskazać należy, że szczegółowe regulacje odnoszące się do prawa do odliczenia podatku VAT od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi zawarte są w art. 86a ustawy.

Jak stanowi art. 86a ust. 1 ustawy – w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

1. wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;
2. należnego z tytułu:
   1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca,
   2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca,
   3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
3. należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a;
4. wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34.
   
   

Zgodnie z art. 86a ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

1. w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
   1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
   2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
2. do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.
   
   

Według art. 86a ust. 4 ustawy, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

1. sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
2. konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.
   
   

W przywołanych wyżej przepisach art. 86a ustawy, ustawodawca zawarł szczególne uregulowania dotyczące wysokości przysługującej do odliczenia kwoty podatku naliczonego od zakupów związanych z pojazdami samochodowymi. Przepis ust. 1 tego artykułu wprowadza ogólną zasadę, zgodnie z którą od wszystkich wydatków związanych z pojazdami samochodowymi (w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym, o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony), przysługuje podatnikowi prawo do odliczenia 50% kwoty podatku naliczonego.

Przy czym należy w tym miejscu zaznaczyć, że w tym przypadku 50% kwoty podatku naliczonego – jak wynika z treści art. 86a ust. 1 ustawy – stanowi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy. Powyższe oznacza, że nie jest to część podatku naliczonego, który podlega odliczeniu ale pełna kwota podatku naliczonego, jaką w odniesieniu do takich pojazdów można odliczyć.

Wymienioną wyżej ogólną zasadę uprawniającą do odliczenia podatku naliczonego uzupełniają w sposób techniczno-prawny przepisy art. 90 i art. 91 ustawy.

Ponadto, w art. 90b ustawy zawarto regulacje dotyczące korekty podatku w związku ze zmianą wykorzystania pojazdu samochodowego.

I tak, zgodnie z art. 90b ust. 1 ustawy, w przypadku gdy w ciągu 60 miesięcy, licząc od miesiąca, w którym odpowiednio nabyto, dokonano importu lub oddano do używania pojazd samochodowy:

1. o którym mowa w art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a, nastąpi zmiana jego wykorzystywania na wykorzystywanie do celów działalności gospodarczej i do celów innych niż działalność gospodarcza, podatnik jest obowiązany do dokonania korekty kwoty podatku naliczonego odliczonej przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tego pojazdu;
2. w odniesieniu do którego kwotę podatku naliczonego stanowiła kwota, o której mowa w art. 86a ust. 1, nastąpi zmiana jego wykorzystywania na wykorzystywanie wyłącznie do działalności gospodarczej, podatnik jest uprawniony do dokonania korekty kwoty podatku naliczonego odliczonej przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tego pojazdu.
   
   

Według art. 90b ust. 2 ustawy, w przypadku gdy w okresie korekty, o której mowa w ust. 1, nastąpi sprzedaż pojazdu samochodowego, uznaje się, że wykorzystanie tego pojazdu zostało zmienione na wykorzystanie wyłącznie do działalności gospodarczej, aż do końca okresu korekty.

W myśl art. 90b ust. 4 ustawy, na potrzeby korekty, o której mowa w ust. 1, uznaje się, że pojazd samochodowy odpowiednio nie jest już wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej albo jest wykorzystywany wyłącznie do takiej działalności począwszy od miesiąca, w którym nastąpiła zmiana jego wykorzystywania. Korekty tej dokonuje się w deklaracji za okres rozliczeniowy, w którym nastąpiła zmiana, w kwocie proporcjonalnej do pozostałego okresu korekty.

Z powyższych przepisów wynika, że ustawa wprowadza system korekt podatku naliczonego, który będzie stosowany w sytuacji, gdy podatnik nabył pojazd samochodowy:

• z pełnym prawem do odliczenia, w związku z przeznaczeniem go do wykorzystywania wyłącznie w działalności gospodarczej, a następnie w okresie 60 miesięcy od nabycia zmienia jego przeznaczenie i będzie wykorzystywał ten pojazd również do innych celów niż działalność gospodarcza;
• z ograniczonym do 50% prawem do odliczenia, a następnie w okresie 60 miesięcy od nabycia dokonuje sprzedaży opodatkowanej tego pojazdu lub przeznacza ten pojazd do użytku wyłącznie w działalności gospodarczej.
  
  

Z kolei przepisy zawarte w art. 91 ustawy wprowadzają regułę ostatecznego rozliczenia podatku naliczonego za dany rok podatkowy w sytuacji, gdy odliczenia dokonano na podstawie proporcji, o której mowa w art. 90 ustawy, a ponadto regulują kwestię odliczenia podatku w przypadku, gdy uprzednio odliczona kwota podatku naliczonego z różnych przyczyn musi zostać skorygowana lub przypadku, gdy podatek naliczony nie został odliczony, bo na moment realizacji prawa do odliczenia nabyty towar lub usługa nie miały służyć działalności opodatkowanej, ale sytuacja ta uległa zmianie.

Zgodnie z art. 91 ust. 1 ustawy, po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-10a, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6, 10 lub 10a lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla zakończonego roku podatkowego.

W myśl art. 91 ust. 2 ustawy, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15 000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów – w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów – jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15 000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

Korekty, o której mowa w ust. 1 i 2, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za pierwszy okres rozliczeniowy roku następującego po roku podatkowym, za który dokonuje się korekty, a w przypadku zakończenia działalności gospodarczej – w deklaracji podatkowej za ostatni okres rozliczeniowy (art. 91 ust. 3 ustawy).

Zgodnie z art. 91 ust. 4 ustawy, w przypadku gdy w okresie korekty, o której mowa w ust. 2, nastąpi sprzedaż towarów lub usług, o których mowa w ust. 2, lub towary te zostaną opodatkowane zgodnie z art. 14, uważa się, że te towary lub usługi są nadal wykorzystywane na potrzeby czynności podlegających opodatkowaniu u tego podatnika, aż do końca okresu korekty.

W myśl art. 91 ust. 5 ustawy, w przypadku, o którym mowa w ust. 4, korekta powinna być dokonana jednorazowo w odniesieniu do całego pozostałego okresu korekty. Korekty dokonuje się w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym nastąpiła sprzedaż, a w przypadku opodatkowania towarów zgodnie z art. 14 – w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym w stosunku do tych towarów powstał obowiązek podatkowy.

Zgodnie z art. 91 ust. 6 ustawy, w przypadku gdy towary lub usługi, o których mowa w ust. 4, zostaną:

1. opodatkowane – w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane z czynnościami opodatkowanymi;
2. zwolnione od podatku lub nie podlegały opodatkowaniu – w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane wyłącznie z czynnościami zwolnionymi od podatku lub niepodlegającymi opodatkowaniu.
   
   

Art. 91 ust. 7 ustawy stanowi, że przepisy ust. 1-6 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi.

Analiza powołanych wyżej przepisów jednoznacznie wskazuje, że w przypadku zmiany przeznaczenia nabytych towarów i usług, tj. zarówno w sytuacji, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, jak również w sytuacji, gdy nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi – podatnik jest obowiązany dokonać korekty podatku naliczonego.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest komornikiem sądowym, który w związku z interpretacją ogólną Ministra Finansów znak PT9.801.1.2019 z dnia 15 kwietnia 2019 r. w sprawie statusu komorników sądowych wykonujących czynności w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym jako podatników podatku od towarów i usług w świetle przepisów art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 8 ust. 1, art. 15 ust. 1-3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług po wejściu w życie ustawy z dnia 22 marca 2018 r. o komornikach sądowych oraz ustawy z dnia 28 lutego 2018 r. o kosztach komorniczych, złożył w urzędzie skarbowym zgłoszenie VAT-Z o zaprzestaniu z dniem 1 stycznia 2019 r. wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT. Ponadto w opisie sprawy Wnioskodawca wskazał, że w dniu 15 października 2015 r. kupił samochód osobowy i w związku z zakupem dokonał odliczenia podatku naliczonego w wysokości 50%, zgodnie z art. 86a ustawy o VAT. Samochód stanowił w działalności Wnioskodawcy środek trwały o wartości powyżej 15.000 zł. Następnie w dniu 10 czerwca 2019 r. Wnioskodawca dokonał sprzedaży tego samochodu wystawiając fakturę, na której zaznaczył, że sprzedaż nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, ponieważ jako komornik nie podlega już opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług od dnia 1 stycznia 2019 r. Tym samym Wnioskodawca nie odprowadził podatku VAT od sprzedaży tego samochodu. Od momentu zakupu do momentu sprzedaży nie upłynęło jednak jeszcze 60 miesięcy, o których mowa jest w art. 90b ust. 2 ustawy.

Na tle powyższego wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy tego, czy jest on zobowiązany do dokonania korekty podatku VAT od środka trwałego, o której mowa w art. 91 ust. 1 ustawy oraz czy w związku z dokonaną sprzedażą samochodu przed upływem 60 miesięcy od daty zakupu, Wnioskodawca będzie zobowiązany do dokonania korekty podatku naliczonego za pozostały okres, tj. 2019 r. i 2020 r. i wykazania jej w deklaracji za styczeń 2019 r., czy też korekty tej należy dokonać w czerwcu 2019 r.

W analizowanym przypadku – jak wskazał Wnioskodawca – w dniu (…) kwietnia 2019 r. złożył on VAT-Z z datą wsteczną od 1 stycznia 2019 r. Nie oceniając zasadności takich działań podatnika, gdyż nie było to przedmiotem wniosku, wskazać należy, że okoliczność ta wywołuje konkretne następstwa w zakresie obowiązków na gruncie ustawy.

Złożenie bowiem zgłoszenia VAT-Z ma na celu powiadomienie właściwego naczelnika urzędu skarbowego o zaprzestaniu wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu przez podatnika i stanowi podstawę do wykreślenia go z rejestru podatników VAT. Jak bowiem wynika z treści art. 96 ust. 6 ustawy, jeżeli podatnik zarejestrowany jako podatnik VAT zaprzestał wykonywania czynności podlegającej opodatkowaniu, jest on obowiązany zgłosić zaprzestanie działalności naczelnikowi urzędu skarbowego, a zgłoszenie to stanowi dla naczelnika urzędu skarbowego podstawę wykreślenia podatnika z rejestru jako podatnika VAT.

Z faktycznym zaprzestaniem wykonywania czynności opodatkowanych wiąże się natomiast opodatkowanie tzw. remanentu likwidacyjnego.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem podlegają towary własnej produkcji i towary, które po nabyciu nie były przedmiotem dostawy towarów, w przypadku:

1. rozwiązania spółki cywilnej lub handlowej niemającej osobowości prawnej;
2. zaprzestania przez podatnika, o którym mowa w art. 15, będącego osobą fizyczną wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu, obowiązanego, na podstawie art. 96 ust. 6, do zgłoszenia zaprzestania działalności naczelnikowi urzędu skarbowego;
3. wygaśnięcia zarządu sukcesyjnego albo uprawnienia do powołania zarządcy sukcesyjnego – w przypadku gdy zarząd sukcesyjny nie został ustanowiony i dokonano zgłoszenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1c ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz. U. z 2017 r. poz. 869 i 2491 oraz z 2018 r. poz. 106, 650, 771 i 1629).
   
   

Zgodnie z art. 14 ust. 4 ustawy, przepisy ust. 1 i 3 stosuje się do towarów, w stosunku do których przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Stosownie do art. 14 ust. 5 ustawy, w przypadkach, o których mowa w ust. 1 i 3, podatnicy są obowiązani sporządzić spis z natury towarów na dzień rozwiązania spółki lub zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu, zwany dalej „spisem z natury”. Podatnicy są obowiązani załączyć informację o dokonanym spisie z natury, o ustalonej na jego podstawie wartości i o kwocie podatku należnego, nie później niż w dniu złożenia deklaracji podatkowej składanej za okres obejmujący dzień rozwiązania spółki, zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu albo wystąpienia przypadków, o których mowa w ust. 1 pkt 3.

Jeżeli zatem – jak wynika z opisu sprawy – podatnik złożył VAT-Z, w związku z faktycznym zaprzestaniem wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu, to w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie art. 14 ustawy, a tym samym Wnioskodawca będzie zobowiązany do rozliczenia w remanencie likwidacyjnym środka trwałego w postaci samochodu osobowego, w stosunku do którego przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku naliczonego. W tym przypadku znajdzie natomiast zastosowanie korekta z art. 90b ust. 2 ustawy, zgodnie w którym w przypadku opodatkowania sprzedaży samochodu, w stosunku do którego przysługiwało prawo do odliczenia w wysokości 50% kwoty podatku wynikającego z faktury, podatnikowi przysługuje uprawnienie do dokonania korekty nieodliczonego przy nabyciu pojazdu podatku naliczonego, w wysokości proporcjonalnej do pozostałego okresu. Powyższe zasady korekt obowiązują również w przypadku opodatkowania ww. samochodu w remanencie likwidacyjnym.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że w okolicznościach analizowanej sprawy Wnioskodawca nie jest zobowiązany do korekty podatku naliczonego odliczonego przy nabyciu samochodu na zasadach określonych w art. 91 ustawy. W przedmiotowej sprawie, z uwagi na fakt złożenia przez Wnioskodawcę VAT-Z w związku z zaprzestaniem wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu VAT, jest on zobowiązany do wykazania podatku należnego od samochodu w remanencie likwidacyjnym i uprawniony do korekty podatku naliczonego na podstawie art. 90b ust. 2 ustawy.

Z uwagi na powyższe, stanowisko Wnioskodawcy oceniane całościowo, należało uznać za nieprawidłowe.

Informuje się, że zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

W związku z powyższym zaznaczenia wymaga, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, bądź we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być rozpatrzone.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o opis sprawy. Zatem w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.