INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 12 maja 2011r. (data wpływu do tut. Biura 17 maja 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanego we wniosku budynku – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 maja 2011r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanego we wniosku budynku.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Budynek jednorodzinny został wybudowany w latach 1959 – 1960. W 1961r. właścicielka otrzymała pozwolenie na użytkowanie oraz zamieszkanie w ww. nieruchomości. Budynek był przez kolejne lata przebudowywany i modernizowany etapami. W 1991 roku została dobudowana kawiarnia, która od czerwca 1992r. funkcjonuje do dnia dzisiejszego. W 1998r. mąż Wnioskodawczyni, nowy właściciel nieruchomości, po uzyskaniu pozwolenia przeprowadził rozbudowę i nadbudowę budynku mieszkalnego wraz z kawiarnią. Powstał budynek mieszkalno – użytkowy o powierzchni 592,80 m² (84,80 m² część mieszkalna, 508 m² część użytkowa). W ww. budynku Wnioskodawczyni mieszkała wraz z mężem, a także jako wspólnicy spółki cywilnej, do 2005 roku, prowadzili w nim działalność gastronomiczną i wynajmowali lokale biurowe. We wrześniu 2005r. Wnioskodawczyni nabyła ww. nieruchomość na podstawie aktu notarialnego umową dożywocia za kwotę 1.200.000 zł. Od 2006r. wynajmuje w ww. budynku lokale użytkowe na cele niemieszkalne dla podmiotów gospodarczych. Najem lokalu jest przedmiotem jej działalności gospodarczej.

Ponadto Wnioskodawczyni wskazała we wniosku, iż:

• Jej mąż nabył wskazaną we wniosku nieruchomość na podstawie dziedziczenia stwierdzonego postanowieniem sądu rejonowego z dnia 24 kwietnia 1996r.,
• nieruchomość została nabyta przez męża Wnioskodawczyni do majątku odrębnego,
• pomiędzy Wnioskodawczynią i Jej mężem istniała wspólność majątkowa małżeńska od dnia zawarcia związku małżeńskiego (18 sierpnia 1988r.) do śmierci męża (17 kwietnia 2006r.),
• przedmiotowy budynek nie był objęty współwłasnością majątkową małżeńską,
• działalność gospodarczą Wnioskodawczyni prowadziła z mężem w formie spółki cywilnej od 01 lipca 1996r. do 17 kwietnia 2006r.,
• spółka cywilna została zlikwidowana z dniem 17 kwietnia 2006r., tj. w dniu śmierci wspólnika,
• wskazana we wniosku nieruchomość nie była wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i nie była amortyzowana w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez spółkę cywilną małżonków, ani w ramach działalności gospodarczej męża Wnioskodawczyni,
• Wnioskodawczyni działalność gospodarczą prowadzi od 01 lipca 1996r. do chwili obecnej,
• mąż Wnioskodawczyni prowadził działalność gospodarczą od 01 czerwca 1992r. do 17 kwietnia 2006r., tj. do chwili śmierci,
• przedmiotem umowy dożywocia była ww. nieruchomość. Umowa dożywocia została zawarta między małżonkami. Mąż przeniósł swoją własność na rzecz Wnioskodawczyni, do Jej majątku osobistego. W zamian za to Wnioskodawczyni zobowiązana była zapewnić mu dożywotnie utrzymanie i opiekę. Umowa, dawała mężowi gwarancję prawną opieki ze strony Wnioskodawczyni nawet w sytuacji, gdyby małżeństwo to w przyszłości ustało, chociażby z winy męża. W związku z tym, że dożywocie i obowiązek alimentacyjny w żadnym przypadku nie są ze sobą utożsamiane, mąż przeniósł własność w ten sposób,
• budynek należy do I grupy KŚT, podgrupy 10, rodzaju 109 pozostałe budynki niemieszkalne, PKWiU 41.00.20.0.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy ww. budynek można amortyzować przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej, właściwej dla budynków, dla których okres amortyzacji wynosi co najmniej 3 lata (36 miesięcy), zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3...

Zdaniem Wnioskodawczyni, w przedmiotowej sprawie od dnia oddania po raz pierwszy ww. budynku do używania do dnia wprowadzenia go do prowadzonej przez Nią ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych minęło więcej niż 30 lat. Może więc przy jego amortyzacji stosować indywidualną stawkę amortyzacji, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w okresie nie krótszym niż 3 lata. Amortyzacji nie będzie podlegał grunt, na którym stoi budynek wg art. 22c ust. 1 pkt 1 ww. ustawy. Na podstawie przedstawionych dokumentów Wnioskodawczyni wykaże, że budynek był wykorzystywany co najmniej przez okres 60 miesięcy przez poprzedniego właściciela. Zdaniem Wnioskodawczyni, może amortyzować cały budynek, gdyż w prowadzonej przez Nią działalności gospodarczej wykorzystywana jest całość budynku, również część mieszkalna jest wykorzystana na cele niemieszkalne (wynajmowana jest na biuro).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. a i b ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,

-wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Kosztami uzyskania przychodów są jednak odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 (art. 22 ust. 8 ww. ustawy).

W myśl art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie natomiast z art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu (art. 22f ust. 4 ww. ustawy).

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (art. 22h ust. 1 pkt 4 ww. ustawy).

Przy czym, stosownie do art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zgodnie natomiast z art. 22j ust. 1 pkt 3 i 4 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

• dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych
-dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata;
• dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.
  
  

Stosownie natomiast do art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30 % wartości początkowej.
   
   

Z powyższych przepisów wynika, iż podatnicy wprowadzający środek trwały po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych mogą przyjąć do jego amortyzowania indywidualną stawkę amortyzacyjną jeżeli wykażą, iż środek ten przed wprowadzeniem go do ww. ewidencji był używany lub został ulepszony. Przy czym, sposób ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej zależy od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. nr 242, poz. 1622) dany środek zostanie zakwalifikowany.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawczyni prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą m.in. w zakresie wynajmu lokali. Do dnia 17 kwietnia 2006r. działalność tę prowadziła w formie spółki cywilnej razem z mężem. Po jego śmierci kontynuuje prowadzenie działalności indywidualnie. Do 2005r. w ramach działalności prowadzonej w formie spółki cywilnej roku, małżonkowie wykorzystywali budynek mieszkalno – usługowy, stanowiący wyłączną własność męża Wnioskodawczyni. Budynek ten został wybudowany w latach 1959 – 1960, a następnie był rozbudowywany. Budynek ten nigdy nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nigdy nie był także amortyzowany. We wrześniu 2005r., na podstawie zawartej z mężem umowy dożywocia, Wnioskodawczyni stała się wyłączną właścicielką tego budynku. Od 2006r. Wnioskodawczyni wynajmuje lokale użytkowe znajdujące się w ww. budynku w ramach prowadzonej indywidualnie pozarolniczej działalności gospodarczej. Obecnie budynek ten jest wykorzystywany w całości na cele niemieszkalne i zaklasyfikowany do rodzaju 109 KŚT. Wnioskodawczyni zamierza wprowadzić ww. budynek do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i amortyzować go.

Biorąc pod uwagę cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż jeżeli w istocie wskazany we wniosku budynek należy zakwalifikować do rodzaju 109 KŚT, to do jego amortyzacji Wnioskodawczyni może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, o której mowa w cyt. art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z uwagi na fakt, iż Wnioskodawczyni jest wyłączną właścicielką tego budynku i w całości wykorzystuje go w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, będzie uprawniona do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od całej wartości początkowej tego budynku. Przy czym, okres amortyzacji tego budynku nie może być krótszy niż 3 lata. Jak bowiem wynika z wniosku budynek ten, przed nabyciem go przez Wnioskodawczynię we wrześniu 2005r. był wykorzystywany dłużej niż 60 miesięcy przez poprzedniego właściciela. Spełnia on zatem definicję używanego środka trwałego, w rozumieniu art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy. Natomiast grunt, na którym posadowiony jest ww. budynek, zgodnie z art. 22c pkt 1 ww. ustawy, nie będzie podlegał amortyzacji.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazać należy, iż z braku odmiennego wskazania, w niniejszej interpretacji przyjęto, iż w budynku wskazanym we wniosku nie ma prawnie wyodrębnionych lokali stanowiących odrębny przedmiot własności.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31 – 511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.