INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 4 maja 2011r. (data wpływu do tut. Biura 17 maja 2011r.), uzupełnionym w dniu 4 lipca 2011r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wartości diet z tytułu podróży służbowej właściciela firmy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 maja 2011r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, m.in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wartości diet z tytułu podróży służbowej właściciela firmy. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 20 czerwca 2011r. Znak: IBPBI/1/415-500/11/BK, IBPBI/1/415-501/11/BK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 4 lipca 2011r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobowo działalność gospodarczą. Jej miejscem zamieszkania, a zarazem „siedziby” firmy jest miejscowość Z. Działalność ta polega na świadczeniu usług sprzedaży zgodnie z umową agencyjną, zawartą ze spółką z o.o. na prowadzenie kawiarni w miejscowości B. (znajdującej się w innym województwie). W ramach działalności gospodarczej Wnioskodawczyni zatrudnia pracowników. Jej przychód zależy od wypracowanego utargu. Z racji powyższego większość dni w miesiącu przebywa w miejscowości B., w związku z czym wynajmuje mieszkanie w celach noclegowych. W kawiarni pełni funkcje zarówno kierownicze, jak również zwykłego pracownika, tj. obsługuje klientów.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy można naliczać dietę żywieniowa za każde 12 godzin podróży służbowej (pobytu w miejscowości B.), jako koszty uzyskania przychodu...

(pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Wnioskodawczyni, diety żywieniowe właściciela za podróż służbową stanowią koszt uzyskania przychodu do wysokości, jakiej przysługuje pracownikowi, o czym stanowi art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatek ten jest poniesiony w celu zachowania źródła przychodu, jakim jest prowizja od sprzedaży, zgodnie z podpisaną umową, więc stanowi koszt uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ww. ustawy.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy, nie uznaje się za koszt uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Powyższe oznacza, że osoby prowadzące działalność gospodarczą mają prawo zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów wartość diet związanych z własnymi podróżami służbowymi oraz osób współpracujących do wysokości nieprzekraczającej, w przypadku podróży służbowych odbywanych na terenie kraju, wysokości diet określonych w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.).

Aby jednak osobie prowadzącej działalność gospodarczą przysługiwały diety konieczne jest, aby odbywana przez nią podróż miała cechy „podróży służbowej”. Pojęcie podróży służbowej nie zostało zdefiniowane przepisami prawa podatkowego, ani przepisami innych ustaw. Jedynie w art. 77#61450; § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (t.j. Dz. U. z 1998r., Nr 21, poz. 94 ze zm.) wskazano, że pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy, przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

O tym, czy dana podróż przedsiębiorcy lub osoby z nim współpracującej, stanowi w rozumieniu przepisu art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podróż służbową, decyduje każdorazowo cel podróży i jej służbowy charakter. Oznacza to, że podróżą służbową nie jest stałe osobiste wykonywanie usług przez przedsiębiorcę w zakresie działalności przedsiębiorstwa i na podstawie zawartej z kontrahentem umowy.

W sytuacji, gdy wykonywanie ww. usług stanowi przedmiot działalności gospodarczej, stały pobyt w miejscu wykonywania tych usług, będącym tym samym w istocie miejscem prowadzenia działalności gospodarczej, nie jest podróżą służbową, wobec czego przedsiębiorcy nie przysługuje prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów diet z tytułu podróży służbowych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika m.in., iż Wnioskodawczyni w sposób stały świadczy na rzecz jednego podmiotu usługi poza miejscem swojego zamieszkania, w miejscowości w której znajduje się prowadzona przez Nią kawiarnia. Z podmiotem gospodarczym (spółką z o.o.), na rzecz której wykonuje ww. usługi zawarła cywilnoprawną umowę o współpracę (umowę agencyjną). Świadczenie tych usług wymaga stałego pobytu Wnioskodawczyni w miejscowości B., w której znajduje się prowadzona przez Nią kawiarnia. Jako siedzibę prowadzonej działalności Wnioskodawczyni wskazała adres zamieszkania w miejscowości Z.

Realizacja tego rodzaju usług wiąże się z ich stałym wykonywaniem poza „siedzibą” firmy i stanowi istotę prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej, dlatego też, pobyt poza miejscowością, w której znajduje się siedziba firmy Wnioskodawczyni, będący wynikiem zawartej umowy na wykonanie usług stanowiących istotę prowadzonej działalności gospodarczej, nie jest podróżą służbową.

W konsekwencji należy stwierdzić, iż w przedstawionym stanie faktycznym brak jest podstaw do traktowania tego pobytu, jako podróży służbowej, a tym samym do naliczania diet i zaliczania ich wartości do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, tym bardziej, iż w celu realizacji zawartej umowy Wnioskodawczyni wynajęła mieszkanie w miejscowości B.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, iż w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.