INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 02 czerwca 2011r. (data wpływu do Organu – 09 czerwca 2011r.), uzupełnionym w dniu 27 lipca 2011r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nieodpłatnego przekazania pojazdów w celu ich wyrejestrowania - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 09 czerwca 2011r. wpłynął do Organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nieodpłatnego przekazania pojazdów w celu ich wyrejestrowania. Jako, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych pismem z dnia 14 lipca 2011r. wezwano wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano w dniu 27 lipca 2011r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi jako wspólnik spółki cywilnej pozarolniczą działalność gospodarczą - stację demontażu pojazdów.

Pojazdy nabywane są w dwojaki sposób:

1. dokonywany jest zakup pojazdów wycofanych z ruchu - są to pojazdy niekompletne, niezdatne do ruchu, niespełniające wymogów technicznych dla pojazdów dopuszczonych do poruszania się po drogach publicznych,
2. pojazdy są przekazywane na rzecz spółki nieodpłatnie przez właścicieli w celu uzyskania przez nich stosownego zaświadczenia o demontażu pojazdów w celu ich wyrejestrowania.
   
   

W obu przypadkach pojazdy są rozbierane na części, poszczególne elementy pojazdów, zdatne do użycia, jako używane części zamienne przeznaczone są do dalszej sprzedaży, natomiast części i elementy niezdatne do dalszego użytku są przeznaczone do utylizacji lub recyklingu. W tym konkretnym przypadku pojazdy są traktowane, jako odpady w rozumieniu przepisów ustawy o odpadach.

W pierwszym przypadku pojazdy są nabywane według wartości oszacowania określonej przez strony w umowie sprzedaży. Wartość nabycia określona jest w umowie sprzedaży i taka wartość jest podstawą do wpisu w dokumentach księgowych spółki. Zapłacona wartość nabycia nie może być weryfikowana na podstawie tabel i cenników określonych przez systemy A. lub E., którymi posługują się urzędy skarbowe do określania podstawy podatku od czynności cywilnoprawnych przy rejestracji sprzedaży samochodów, ponieważ przedmiotem nabycia nie jest pojazd przeznaczony do ruchu, lecz odpad przeznaczony do demontażu i utylizacji.

W drugim przypadku podstawą przeniesienia własności pojazdu jest obowiązek wynikający z przepisów określających obowiązek demontażu i utylizacji pojazdów wycofanych z ruchu, zatem wartość nabycia pojazdów wynosi „zero” złotych.

Podstawą nieodpłatnego przekazania jest zaświadczenie o złomowaniu.

Podatnik (wnioskodawca) prowadzi dokumentację fiskalną w postaci podatkowej książki przychodów i rozchodów. Nabycie pojazdów do demontażu odbywa się na podstawie umowy cywilnoprawnej, w której określa się markę, model, typ pojazdu, numer identyfikacyjny (VIN) numer rejestracyjny, dane właściciela (sprzedającego lub kupującego). Nabywane pojazdy są kompletne.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż nieodpłatne nabycie pojazdów na podstawie wystawionego zaświadczenia o złomowaniu nie podlega podatkowi od spadków i darowizn.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska wnioskodawcy w zakresie podatku od spadków i darowizn w przedmiocie skutków podatkowych nieodpłatnego przekazania pojazdów w celu ich wyrejestrowania. W pozostałym zakresie wniosku wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983r. o podatku od spadków i darowizn (t.j. Dz. U. z 2004r. Nr 142, poz. 1514 ze zm.) podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem:

1. dziedziczenia, zapisu, dalszego zapisu, polecenia testamentowego;
2. darowizny, polecenia darczyńcy;
3. zasiedzenia;
4. nieodpłatnego zniesienia współwłasności;
5. zachowku, jeżeli uprawniony nie uzyskał go w postaci uczynionej przez spadkodawcę darowizny lub w drodze dziedziczenia albo w postaci zapisu;
6. nieodpłatnej: renty, użytkowania oraz służebności.
   
   

Stosownie do art. 1 ust. 2 ustawy podatkowi podlega również nabycie praw do wkładu oszczędnościowego na podstawie dyspozycji wkładem na wypadek śmierci oraz nabycie jednostek uczestnictwa na podstawie dyspozycji uczestnika funduszu inwestycyjnego otwartego albo specjalistycznego funduszu inwestycyjnego otwartego na wypadek jego śmierci.

Ponadto stosownie do treści art. 2 ustawy o podatku od spadków i darowizn nabycie własności rzeczy znajdujących się za granicą lub praw majątkowych wykonywanych za granicą podlega podatkowi, jeżeli w chwili otwarcia spadku lub zawarcia umowy darowizny nabywca był obywatelem polskim lub miał miejsce stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Uwzględniając zapis przytoczonych przepisów należy zauważyć, iż ustawa o podatku od spadków i darowizn zawiera zamknięty katalog zdarzeń objętych tych podatkiem. Oznacza to, że opodatkowaniu podlegają wyłącznie zdarzenia wymienione w przytoczonych przepisach art. 1 i art. 2 tej ustawy i to jedynie wówczas, gdy nabycie następuje przez osoby fizyczne.

Ustawa o podatku od spadków i darowizn nie zawiera pojęcia „darowizna”, dlatego należy w tym zakresie odwołać się do odpowiednich przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

Zgodnie z art. 888 § 1 Kodeksu przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Darowizna należy do czynności, których celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego bez ekwiwalentu w postaci świadczenia wzajemnego i polega najczęściej na przesunięciu jakiegoś dobra majątkowego z majątku darczyńcy do majątku obdarowanego. Świadczenie ma charakter nieodpłatny, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę.

Powyższe oznacza, że darowizna musi wzbogacić obdarowanego, a darczyńca nie może w zamian uzyskać jakiegokolwiek ekwiwalentu ani w chwili darowizny ani w przyszłości.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż wnioskodawca prowadzi jako wspólnik spółki cywilnej pozarolniczą działalność gospodarczą - stację demontażu pojazdów. Pojazdy są m.in. przekazywane na rzecz spółki cywilnej nieodpłatnie przez właścicieli w celu uzyskania przez nich stosownego zaświadczenia o demontażu pojazdów w celu ich wyrejestrowania. W uzupełnieniu wniosku w sposób jednoznaczny wskazano, iż podstawą nieodpłatnego przekazania jest zaświadczenie o złomowaniu.

Wobec powyższego, jeżeli czynnością, na podstawie której następuje przekazanie pojazdu nie będzie umowa darowizny lecz jedynie zaświadczenie o złomowaniu, wówczas czynność taka jako niewymieniona w katalogu czynności objętych ustawą o podatku od spadków i darowizn nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem. Należy zwrócić uwagę, iż Organ wydając interpretację nie jest upoważniony do interpretowania pozapodatkowych przepisów prawa. To na wnioskodawcy ciążył obowiązek wskazania jaka czynność bądź umowa cywilnoprawna stanowi podstawę nieodpłatnego przekazania pojazdów.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.