INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 09.02.2011 r. (data wpływu 14.02.2011 r.) uzupełnione pismem z dnia 12.05.2011 r. (data nadania 12.05.2011 r., data wpływu 16.05.2011 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 29.04.2011 r. Nr IPPB4/415-138/11-2/JK (data nadania 29.04.2011 r., data doręczenia 06.05.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania kwoty zasądzonej wyrokiem – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14.02.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie skutków podatkowych otrzymania kwoty zasądzonej wyrokiem.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 29.04.2011 r. Nr IPPB4/415-138/11-2/JK (data nadania 29.04.2011 r., data doręczenia 06.05.2011 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez dokładne opisanie stanu faktycznego.

Pismem z dnia 12.05.2011 r. (data nadania 12.05.2011 r., data wpływu 16.05.2011 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła ww. braki w terminie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W drodze spadku po zmarłym w dniu 17 marca 1990 r. ojcu Andrzeju W. Wnioskodawczyni nabyła na współwłasność nieruchomość. Nabycie nieruchomości na współwłasność nastąpiło w drodze wyroku Sądu z dnia 7 maja 1992 r. Wyrokiem z dnia 06 października 2009 r. została zasądzona na rzecz Wnioskodawczyni tytułem spłaty kwota 50.000 zł. Postanowieniem z dnia 27.10.2010 r. Sąd utrzymał w mocy postanowienie Sądu z dnia 06.10.2009 r. dotyczące zniesienia współwłasności nieruchomości położonej w B. przy ulicy P. i zasądził m. in. od Urszuli S. na rzecz Wnioskodawczyni kwotę 50.000 zł (pięćdziesiąt tysięcy złotych) tytułem spłaty przypadających jej udziałów we współwłasności nieruchomości. W dniu 26.11.2010 r. Urszula S. dokonała wpłaty ww. kwoty na rachunek bankowy Wnioskodawczyni. W dniu 26.01.2011 r. aktem notarialnym podpisanym w Kancelarii Notarialnej w G. Wnioskodawczyni dokonała zakupu na współwłasność działki gruntu Nr ewidencyjny 39/27 o powierzchni 0,0818 ha w udziale wynoszącym 1/2 oraz Nr ewidencyjny 39/44 o powierzchni 0,1599 w udziale wynoszącym 1/28 części gruntu za kwotę 70.000 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy spłata udziału w związku ze zniesieniem współwłasności podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych...
2. Czy zakup gruntu we współwłasności w kwocie przewyższającej wartość spłaty powoduje, że dochód uzyskany ze spłaty podlega zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych...
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni, kwota 50.000 zł otrzymana w związku ze spłatą udziału podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych według stawki 19% na podstawie art. 30e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku ze spełnieniem warunków określonych w art. 21 ust. 1 pkt 131 cytowanej ustawy dochód uzyskany ze spłaty jest zwolniony od podatku dochodowego.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z przepisami art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) źródłem przychodów jest odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Cytowane w powyższym przepisie „odpłatne zbycie” oznacza każde przeniesienie prawa własności lub innych praw majątkowych w zamian za korzyść majątkową. Termin odpłatne zbycie obejmuje zatem szeroki zakres umów. W myśl art. 155 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Tym samym określenie „zbycie” odnosi się do wszystkich przypadków przeniesienia własności, nie ogranicza się wyłącznie do sprzedaży czy zamiany, lecz ma zastosowanie do wszystkich czynności prawnych, których skutkiem jest przeniesienie prawa własności do całej rzeczy lub udziału.

Ustawą z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217 poz. 1588) zmieniono m.in. zasady opodatkowania przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit a)-c) ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 7 ust. 1 ww. ustawy zmieniającej do przychodu (dochodu) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nabytych lub wybudowanych (oddanych do użytkowania) do dnia 31 grudnia 2006 r., stosuje się zasady określone w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2007 r.

Wobec wyżej powołanych regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przedstawionym stanie faktycznym dla zastosowania zasad opodatkowania przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości istotne znaczenie ma data nabycia przedmiotowej nieruchomości.

Zgodnie z art. 922 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) spadek to prawa i obowiązki zmarłego wynikające ze stosunków cywilnoprawnych, które z chwilą jego śmierci przechodzą na następców prawnych. W myśl art. 924 Kodeksu cywilnego spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego). Oznacza to, iż dniem nabycia przez Wnioskodawczynię spadku jest data śmierci spadkodawcy. Natomiast postanowienie Sądu o nabyciu spadku potwierdza jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia, czyli data śmierci spadkodawcy.

Wobec powyższego datą nabycia udziału w przedmiotowej nieruchomości będzie data śmierci spadkodawcy, a więc 17.03.1990 r.

Współwłasność jest instytucją prawa cywilnego polegającą na tym, iż własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom (art. 195 ustawy Kodeksu cywilnego). Zgodnie z art. 196 § 1 Kodeksu cywilnego, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy Działu IV Księgi drugiej Kodeksu cywilnego – art. 196 § 2 tej ustawy.

Zgodnie z art. 210 i nast. K.c., każdy ze współwłaścicieli w każdym czasie może domagać się zniesienia współwłasności.

Z zawartej we wskazanym przepisie definicji wynika, że współwłasność charakteryzuje się trzema podstawowymi cechami: jednością przedmiotu, wielością podmiotów oraz niepodzielnością wspólnego prawa.

Jedność przedmiotu oznacza, że w stosunku współwłasności przedmiotem prawa własności przysługującego kilku osobom jest jedna rzecz ruchoma lub nieruchomość. Jeśli rzecz wchodzi w skład zbioru rzeczy, stanowiącego pewną funkcjonalną całość, to współwłasność dotyczy każdej pojedynczej rzeczy wchodzącej w skład takiego zbioru, nie zaś zbioru. Istotną cechą charakteryzującą współwłasność jest wielość podmiotów prawa własności jednej rzeczy. Chodzi tu o co najmniej dwie lub więcej osób, które pomimo łączącego je stosunku współwłasności są nadal odrębnymi podmiotami prawa. We współwłasności prawo własności przysługuje, jak wynika z brzmienia zacytowanego przepisu, niepodzielnie kilku osobom. Żaden ze współwłaścicieli nie ma więc wyłącznego prawa do fizycznie wydzielonej części rzeczy, a każdemu z nich przysługuje jednakowe prawo do całej rzeczy, ograniczone jedynie takim samym prawem pozostałych współwłaścicieli.

Jednym z podstawowych uprawnień przysługujących współwłaścicielowi jest prawo domagania się zniesienia współwłasności. Może dojść do niego w dwóch trybach: umownym, kiedy to współwłaściciele osiągają porozumienie co do faktu zniesienia współwłasności oraz sądowym następującym w wyniku postanowienia sądu. W Kodeksie cywilnym wyróżniono natomiast trzy sposoby zniesienia współwłasności: podział rzeczy wspólnej, przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli oraz sprzedaż rzeczy wspólnej.

Stosownie natomiast do art. 212 § 1 Kodeksu cywilnego jeżeli zniesienie współwłasności następuje na mocy orzeczenia sądu, wartość poszczególnych udziałów może być wyrównana przez dopłaty pieniężne.

Analiza powyższego wskazuje, że instytucja zniesienia współwłasności stanowi likwidację łączącego współwłaścicieli stosunku prawnego.

Zniesienie współwłasności nie stanowi zbycia (nabycia) rzeczy, jeżeli mieści się w ramach udziału jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbył się bez spłat i dopłat. Wówczas nie mamy do czynienia z odpłatnym zbycie (nabyciem) udziału w nieruchomości lub prawie, w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni nabyła w spadku po zmarłym w dniu 17 marca 1990 r. ojcu na współwłasność nieruchomość. Następnie w wyniku zniesienia współwłasności, prawomocnym postanowieniem sądu z dnia 06.10.2009 r. na rzecz Wnioskodawczyni zasądzono spłatę w wysokości 50.000 zł. tytułem spłaty przypadających jej udziałów we współwłasności nieruchomości. W dniu 26.11.2010 r. Wnioskodawczyni otrzymała na rachunek bankowy ww. kwotę.

W świetle powyższego Wnioskodawczyni otrzymała spłatę w wyniku zniesienia współwłasności nieruchomości. Jednocześnie jednak, udział w nieruchomości, której dotyczyło zniesienie współwłasności Wnioskodawczyni nabyła w spadku w dniu 17.03.1990 r. W konsekwencji w przedstawionej sytuacji upłynął już okres 5 lat licząc od końca roku, w którym nastąpiło nabycie udziału w nieruchomości, a więc dokonane odpłatne zniesienie współwłasności nie stanowi źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując spłata udziału, którą Wnioskodawczyni otrzymała w wyniku odpłatnego zniesienia współwłasności nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Bez podstawne zatem staje się rozpatrywanie przedmiotowej sprawy pod względem zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a odpowiedź na pytanie Nr 2 staje się bezprzedmiotowa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.