INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 12 listopada 2010 r. (data wpływu 22 listopada 2010 r.), uzupełnionym w dniu 16 lutego 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów z działalności wykonywanej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 listopada 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów z działalności wykonywanej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 3 lutego 2011 r. nr ILPB1/415-1318/10-2/AO wezwano Wnioskodawczynię do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 7 lutego 2011 r., natomiast w dniu 16 lutego 2011 r. Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 14 lutego 2011 r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Firma Wnioskodawczyni jest producentem konstrukcji stalowych i stolarki budowlanej. Prowadzi działalność gospodarczą na terenie Strefy Ekonomicznej Małej Przedsiębiorczości od 1 lipca 2010 roku na podstawie zezwolenia z dnia ** września 2008 r.

Zakres zezwolenia obejmuje prowadzenie działalności gospodarczej na terenie ww. Strefy Ekonomicznej, rozumianej jako działalność produkcyjna, handlowa i usługowa w zakresie wyrobów i usług wytworzonych na terenie strefy, określonych w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług w sekcji D, podsekcji DJ, dziale 28 - wyroby metalowe gotowe, z wyłączeniem maszyn i urządzeń. Podstawowym celem gospodarczym zakładu jest produkcja konstrukcji metalowych i metalowych elementów stolarki budowlanej, takich jak okna, drzwi, balustrady, które są produkowane tylko na terenie Strefy Ekonomicznej.

Z uwagi na charakter produkowanych wyrobów, ich gabaryty oraz specjalistyczną technikę ich instalacji, firma w ramach realizacji całości zamówień dokonuje również ich transportu i montażu, przy czym montaż odbywa się na ogół poza terenem strefy na placu budowy przez pracowników firmy Wnioskodawczyni. Transport i instalacja wyprodukowanych konstrukcji jest nierozłącznym elementem świadczenia wykonywanego na rzecz klientów z uwagi na fakt, iż tylko producent dysponując odpowiednią wiedzą techniczną może zabezpieczyć montaż zgodnie z normami budowlanymi, zasadami bezpieczeństwa i warunkami gwarancji.

Firma dokumentuje realizowane przez siebie kontrakty wystawiając faktury obejmujące w jednej kwocie produkcję, transport konstrukcji i instalację na placu budowy. Przy czym wartość samego montażu w stosunku do wyprodukowanej konstrukcji jest zawsze nieznaczny, zależnie od jej typu wynosi ok. 10-15% wartości ogólnej. Nie zdarza się, aby wystawiano fakturę na samą produkcję konstrukcji bez jej montażu. Zgodnie z Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług pod symbolem 28.11.91 - 00.00 jest zapis: „usługi instalowania konstrukcji stalowych własnej produkcji, na miejscu przeznaczenia”.

W interpretacji indywidualnej z 22 października 2010 r. nr ILPB1/415-872/10-4/AO Izba Skarbowa potwierdziła, cyt: „…dochód osiągany w wyniku realizacji kontraktów obejmujących produkcję i montaż konstrukcji stalowych i elementów stolarki budowlanej korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 63a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast dochód osiągnięty w związku z ich transportem na plac budowy nie będzie podlegał zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych”. Jednocześnie Izba Skarbowa w cytowanej wyżej interpretacji nie zajęła stanowiska w kwestii dotyczącej wynagrodzeń pracowników montujących i dowożących konstrukcje.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowa jest interpretacja przepisów prawa przez firmę Wnioskodawczyni, iż kosztami uzyskania przychodów z działalności gospodarczej wykonywanej na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej są również koszty wynagrodzeń pracowników montujących konstrukcje oraz inne koszty związane z montażem konstrukcji na budowie: materiały pomocnicze, koszty pobytu pracowników na budowie, delegacje, zakwaterowanie, organizacji placu budowy...

Treść pytania wynika z uzupełnienia wniosku.

Zdaniem Wnioskodawczyni, kosztami uzyskania przychodów z działalności gospodarczej wykonywanej na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej są również koszty wynagrodzeń pracowników montujących konstrukcje oraz inne koszty związane z montażem konstrukcji na budowie: materiały pomocnicze związane z montażem konstrukcji, koszty pobytu pracowników na budowie, delegacji, zakwaterowania, organizacja placu budowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 63a ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są dochody podatników, z zastrzeżeniem ust. 5a - 5c, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274, z 2008 r. Nr 118, poz. 746 oraz z 2009 r. Nr 18, poz. 97), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie niniejszego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, iż Firma Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą na terenie Strefy Ekonomicznej Małej Przedsiębiorczości od 1 lipca 2010 roku na podstawie zezwolenia z dnia 17 września 2008 r. Zakres zezwolenia obejmuje prowadzenie działalności gospodarczej na terenie ww. Strefy Ekonomicznej, rozumianej jako działalność produkcyjna, handlowa i usługowa w zakresie wyrobów i usług wytworzonych na terenie strefy. Dochód osiągany w wyniku realizacji kontraktów obejmujących produkcję i montaż konstrukcji stalowych i elementów stolarki budowlanej korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 63a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

W przypadku kosztów wynagrodzeń pracowników montujących konstrukcje oraz innych kosztów związanych z montażem konstrukcji na budowie: materiały pomocnicze, koszty pobytu pracowników na budowie, delegacje, zakwaterowanie, organizacji placu budowy, należy uznać, że dotyczą one przychodów osiąganych z działalności prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej. Zatem są kosztem uzyskania przychodów z działalności „strefowej”, z której dochody są wolne od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 63a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, kosztami uzyskania przychodów z działalności gospodarczej wykonywanej na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są koszty wynagrodzeń pracowników montujących konstrukcje oraz inne koszty związane z montażem konstrukcji na budowie: materiały pomocnicze, koszty pobytu pracowników na budowie, delegacje, zakwaterowanie, organizacji placu budowy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.