INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Sp. z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 25 października 2010 r. (data wpływu do 28 października 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 28 grudnia 2010 r. (data wpływu 30 grudnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zatrzymanego przez Spółkę zadatku jako odszkodowania związanego z rezygnacją klienta z nabycia nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 października 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zatrzymanego przez Spółkę zadatku jako odszkodowania związanego z rezygnacją klienta z nabycia nieruchomości. Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 28 grudnia 2010 r. o doprecyzowanie opisanego stanu faktycznego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i handlu hurtowego. Jest podatnikiem podatku VAT. W związku z wybudowaniem nowej hali produkcyjnej, Spółka zamierza sprzedać nieruchomość, która do tej pory wykorzystywana była do prowadzonej działalności. Nieruchomość składa się z gruntu w użytkowaniu wieczystym oraz 7 budynków będących własnością Spółki. Nieruchomość została nabyta od Gminy w roku 1997, przed zakupem nieruchomość była użytkowana.

Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z zakupem nieruchomości w roku 1997 w stosunku do wszystkich budynków.

W czasie prowadzenia działalności przez Wnioskodawcę, budynki były kilkakrotnie modernizowane (oprócz budynku nr 7, wartość początkowa – 8.300,00 zł).

Od nakładów poniesionych na modernizację budynków przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT. Budynki podlegające modernizacji:

• budynek nr 1 – wartość początkowa – 26.500,00 zł, modernizacja: w roku 1999 – 5.171,45 zł, w roku 2001 – 20.207,48 zł, w roku 2002 – 8.796,29 zł, w roku 2003 – 654,21 zł;
• budynek nr 2 – wartość początkowa 56.400,00 zł, modernizacja: w roku 1997 – 2.003,00 zł, w roku 2001 – 533.619,44 zł;
• budynek nr 3 – wartość początkowa 38.500,00 zł, modernizacja: w roku 1999 – 50.204,85 zł, w roku 2000 – 29.879,77 zł, w roku 2001 – 43.829,11 zł;
• budynek nr 4 – wartość początkowa 6.100,00 zł, modernizacja: w roku 1999 – 3.283,25 zł, w roku 2001 – 6.838,37 zł;
• budynek nr 5 – wartość początkowa 47.000,00 zł, modernizacja: w roku 1999 – 1.694,00 zł, w roku 2001 – 6.166,61 zł, w roku 2002 – 16.388,23 zł, w roku 2004 – 423,89 zł;
• budynek nr 6 – wartość początkowa 125.000,00 zł, modernizacja: w roku 1997 – 4.440,00 zł, w roku 2001 – 2.570,20 zł, w roku 2003 – 11.321,96 zł, w roku 2004 – 12.476,89 zł, 30 czerwca 2005 r. – 9.657,62 zł.
  
  

Następujące budynki były przedmiotem najmu:

• budynek nr 2 – od marca 2009 r. do lipca 2009 r.;
• budynek nr 5 – od marca 2009 r. do lipca 2009 r.
  
  

Okres wykorzystywania budynków po modernizacji:

• budynek nr 1 – 6 lat;
• budynek nr 2 – 8 lat;
• budynek nr 3 – 8 lat;
• budynek nr 4 – 8 lat;
• budynek nr 5 – 5 lat i 5 miesięcy;
• budynek nr 6 – 4 lata i 7 miesięcy od ostatniej modernizacji w wysokości 8% wartości nieruchomości do dnia otrzymania zadatku.
  
  

W lipcu 2009 r. Spółka podpisała warunkową umowę przedwstępną sprzedaży (w formie aktu notarialnego), a nabywca wpłacił jako zabezpieczenie transakcji, zaliczkę w wysokości 439.200,00 zł na bankowy rachunek powierniczy, bez możliwości dysponowania przez żadną ze stron wpłaconą sumą do dnia podpisania umowy sprzedaży ostatecznej, kiedy to zaliczona zostałaby na poczet ceny sprzedaży. W grudniu 2009 r. zmieniono akt notarialny, podpisując nową przedwstępną umowę sprzedaży. W związku ze zmianą umowy przedwstępnej, kontrahent dopłacił kwotę 100.000,00 zł na rachunek bankowy sprzedawcy, a kwota z rachunku powierniczego została wpłacona na rachunek bankowy sprzedającej Spółki jako zadatek. Sprzedająca Spółka wystawiła fakturę VAT dokumentującą wpłatę zadatku, ze stawką zwolnioną, z uwagi na fakt sprzedaży budynków niestanowiącej pierwszego zasiedlenia.

W przypadku nieprzystąpienia do umowy ostatecznej przez kupującego lub braku wpłaty pozostałej kwoty, zadatek przepada na rzecz sprzedającego. W maju 2010 r. (termin zawarcia ostatecznej umowy sprzedaży), spółka kupująca nie wpłaciła pozostałej kwoty pieniędzy, ani nie stawiła się do aktu notarialnego. Pismem wysłanym w czerwcu 2010 r. Spółka sprzedająca wezwała raz jeszcze do przystąpienia do aktu notarialnego, pod rygorem przepadku wpłaconego zadatku. Ponieważ nie doszło do aktu notarialnego, Spółka uznała wpłacony zadatek jako odszkodowanie z tytułu nieprzystąpienia spółki kupującej do umowy sprzedaży nieruchomości.

W uzupełnieniu z dnia 28 grudnia 2010 r. Zainteresowany wskazał, iż nieruchomość została nabyta od Gminy w roku 1997. Przed zakupem nieruchomość była użytkowana, w związku z czym można uznać, iż sprzedaż budynków nie była dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia, oprócz budynków modernizowanych.

W czasie prowadzenia działalności przez Wnioskodawcę, budynki były kilkakrotnie modernizowane (oprócz budynku nr 7 – wartość początkowa – 8.300,00 zł):

• budynek nr 1 – wartość początkowa – 26.500,00 zł, modernizacja: w roku 1999 – 5.171,45 zł (19,5% wartości początkowej), w roku 2001 – 20.207,48 zł (wartość modernizacji – 76,25%, w roku 2002 – 8.796,29 zł (wartość modernizacji – 33%, w roku 2003 – 654,21 zł (wartość modernizacji – 2,5%). Wartość modernizacji przekroczyła wartość 30% w roku 2002. Sprzedaż w ramach pierwszego zasiedlenia. Budynek po modernizacji w 2002 roku powyżej 30% był wykorzystywany dłużej niż 5 lat do prowadzonej działalności;
• budynek nr 2 – wartość początkowa 56.400,00 zł, modernizacja: w roku 1997 – 2.003,00 zł (wartość modernizacji – 3,5%), w roku 2001 – 533.619,44 zł (wartość modernizacji – 946%. Wartość modernizacji przekroczyła wartość 30% w roku 2001. Sprzedaż w ramach pierwszego zasiedlenia. Budynek po modernizacji w roku 2001 powyżej 30% był wykorzystywany dłużej niż 5 lat do prowadzonej działalności;
• budynek nr 3 – wartość początkowa 38.500,00 zł, modernizacja: w roku 1999 – 50.204,85 zł (wartość modernizacji – 130%), w roku 2000 – 29.879,77 zł (wartość modernizacji – 77,6%), w roku 2001 – 43.829,11 zł (wartość modernizacji – 113,85%). Wartość modernizacji przekroczyła wartość 30% w roku 1999, 2000 i 2001. Sprzedaż w ramach pierwszego zasiedlenia. Budynek po modernizacji w roku 2001 powyżej 30% był wykorzystywany dłużej niż 5 lat do prowadzonej działalności;
• budynek nr 4 – wartość początkowa 6.100,00 zł, modernizacja: w roku 1999 – 3.283,25 zł (wartość modernizacji – 53,82%), w roku 2001 – 6.838,37 zł (wartość modernizacji – 112%). Wartość modernizacji przekroczyła wartość 30% w roku 1999 i 2001. Sprzedaż w ramach pierwszego zasiedlenia. Budynek po modernizacji powyżej 30% w roku 2001 był wykorzystywany dłużej niż 5 lat do prowadzonej działalności;
• budynek nr 5 – wartość początkowa 47.000,00 zł, modernizacja: w roku 1999 – 1.694,00 zł (wartość modernizacji – 3,6%), w roku 2001 – 6.166,61 zł (wartość modernizacji – 13%), w roku 2002 – 16.388,23 zł (wartość modernizacji – 34,9%), w roku 2004 – 423,89 zł (wartość modernizacji – 0,9%). Wartość modernizacji przekroczyła wartość 30% w roku 2002. Sprzedaż w ramach pierwszego zasiedlenia. Budynek po modernizacji w roku 2001 powyżej 30% był wykorzystywany dłużej niż 5 lat do prowadzonej działalności;
• budynek nr 6 – wartość początkowa – 125.000,00 zł, modernizacja: w roku 1997 –4.440,00 zł (wartość modernizacji – 3,5%), w roku 2001 – 2.570,20 zł (wartość modernizacji – 2%), w roku 2003 – 11.321,96 zł (wartość modernizacji – 9%), w roku 2004 – 12.476,89 zł (wartość modernizacji – 10%), w roku 2005 – 9.657,62 zł (wartość modernizacji – 7,7%). Wartość modernizacji nie przekroczyła wartość 30%. Pierwsze zasiedlenie w roku 1997, pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynków minęło więcej niż 2 lata. Budynek nie podlegał modernizacji powyżej 30%.
  
  

Następujące budynki były przedmiotem najmu:

• budynek nr 2 – od marca 2009 r. do lipca 2009 r.;
• budynek nr 5 – od marca 2009 r. do lipca 2009 r.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przepadek zadatku w przypadku niedojścia do zawarcia umowy ostatecznej, może być uznany za odszkodowanie i tym samym niepodlegający opodatkowaniu VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, przepadek zadatku na rzecz sprzedającego jest formą odszkodowania za niewywiązanie się z umowy i w związku z tym traktowany jest jako niepodlegający opodatkowaniu podatkiem VAT. W związku z powyższym Spółka ma prawo do skorygowania wcześniej wystawionych faktur VAT z tytułu otrzymanego zadatku i wystawienie not księgowych z tytułu uznania, iż zadatek przepada na rzecz sprzedającej spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.
   
   

W myśl art. 19 ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

W oparciu o art. 19 ust. 10 ustawy, w przypadku dostawy towarów, której przedmiotem są lokale i budynki, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż 30. dnia, licząc od dnia wydania, z zastrzeżeniem ust. 13 pkt 10 i pkt 11.

Jeżeli przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi – na podstawie art. 19 ust. 11 ustawy –otrzymano część należności, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w tej części.

Natomiast stosownie do art. 19 ust. 15 ustawy, w przypadkach określonych w ust. 10, 13 pkt 2-5 i 7-10 otrzymanie części zapłaty (ceny) lub części wkładu budowlanego i mieszkaniowego powoduje powstanie obowiązku podatkowego w tej części.

W świetle art. 29 ust. 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r., podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Na mocy art. 29 ust. 2 ustawy, w przypadku gdy pobrano zaliczki, zadatki, przedpłaty lub raty, obrotem jest również kwota otrzymanych zaliczek, zadatków, przedpłat lub rat, pomniejszona o przypadającą od nich kwotę podatku. Dotyczy to również otrzymanych zaliczek na dotacje, subwencje i na inne dopłaty o podobnym charakterze.

Jak wynika z ww. przepisów, nie można rozpatrywać zaliczki (zadatku, przedpłaty, raty) jako odrębnej od sprzedaży czynności. Nie jest ona bowiem dodatkową czynnością podlegającą opodatkowaniu, lecz jest integralnie związana z usługą lub sprzedażą towaru na poczet których została uiszczona.

W przypadku zaliczek (zadatków, przedpłat, rat) ustawa określa jedynie inny moment powstania obowiązku podatkowego niż w przypadku sprzedaży świadczonej bez pobrania zaliczki (zadatku, przedpłaty, raty).

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie precyzują, jak należy rozumieć pojęcie „zadatek”. Według Słownika Języka Polskiego PWN, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005 r. (str. 1210) określenie „zadatek” oznacza sumę pieniędzy wręczaną przy zawieraniu umowy w celu zapewnienia jej wykonania.

Kwestia zadatku została uregulowana w przepisach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). W myśl art. 394 § 1 Kodeksu cywilnego, w braku odmiennego zastrzeżenia umownego albo zwyczaju zadatek dany przy zawarciu umowy ma to znaczenie, że w razie niewykonania umowy przez jedną ze stron druga strona może bez wyznaczenia terminu dodatkowego od umowy odstąpić i otrzymany zadatek zachować, a jeżeli sama go dała, może żądać sumy dwukrotnie wyższej.

W razie wykonania umowy zadatek ulega zaliczeniu na poczet świadczenia strony, która go dała, jeżeli zaliczenie nie jest możliwe, zadatek ulega zwrotowi (art. 394 § 2 k.c.).

W razie rozwiązania umowy – w świetle 394 § 3 k.c. – zadatek powinien być zwrócony, a obowiązek zapłaty sumy dwukrotnie wyższej odpada. To samo dotyczy wypadku, gdy niewykonanie umowy nastąpiło wskutek okoliczności, za które żadna ze stron nie ponosi odpowiedzialności albo za które ponoszą odpowiedzialność obie strony.

Zatem cyt. przepis art. 19 ust. 11 dotyczy dostawy, która ma dopiero nastąpić, a więc ww. kwoty (zadatek) otrzymane przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi będą podlegały opodatkowaniu na zasadach, jakim będzie podlegała czynność, której dotyczą.

W świetle obowiązującego przepisu art. 19 ust. 11 ustawy zadatek przyjęty w chwili zawarcia umowy podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, a obowiązek podatkowy w zakresie tej płatności powstaje w momencie jego otrzymania (w świetle art. 29 ust. 2 ustawy, pobrany zadatek staje się obrotem).

Jeżeli następnie nastąpi dostawa towaru, tj. zawarta umowa zostanie wykonana, otrzymany zadatek zostanie zaliczony na poczet wynagrodzenia za dostawę towarów.

Z treści wniosku wynika, iż Spółka będąca podatnikiem podatku VAT, zamierza sprzedać nieruchomość, która do tej pory wykorzystywana była do prowadzonej działalności. Nieruchomość składa się z gruntu w użytkowaniu wieczystym oraz 7 budynków będących własnością Spółki.

W lipcu 2009 r. Spółka podpisała warunkową umowę przedwstępną sprzedaży (w formie aktu notarialnego), a nabywca wpłacił jako zabezpieczenie transakcji, zaliczkę w wysokości 439.200,00 zł na bankowy rachunek powierniczy. W grudniu 2009 r. zmieniono akt notarialny, podpisując nową przedwstępną umowę sprzedaży. W związku ze zmianą umowy przedwstępnej, kontrahent dopłacił kwotę 100.000,00 zł na rachunek bankowy sprzedawcy, a kwota z rachunku powierniczego została wpłacona na rachunek bankowy sprzedającej Spółki jako zadatek. Sprzedająca Spółka wystawiła fakturę VAT dokumentującą wpłatę zadatku, ze stawką zwolnioną.

W przypadku nieprzystąpienia do umowy ostatecznej przez kupującego lub braku wpłaty pozostałej kwoty, zadatek przepada na rzecz sprzedającego. W maju 2010 r. (termin zawarcia ostatecznej umowy sprzedaży), spółka kupująca nie wpłaciła pozostałej kwoty pieniędzy, ani nie stawiła się do aktu notarialnego. Spółka sprzedająca wezwała raz jeszcze do przystąpienia do aktu notarialnego, pod rygorem przepadku wpłaconego zadatku. Ponieważ nie doszło do aktu notarialnego, Spółka uznała wpłacony zadatek jako odszkodowanie z tytułu nieprzystąpienia spółki kupującej do umowy sprzedaży nieruchomości.

W świetle przywołanych wyżej przepisów pobranie przez Wnioskodawcę, zgodnie z przedwstępną umową kupna-sprzedaży nieruchomości, zadatku od przyszłego nabywcy, powoduje powstanie obowiązku podatkowego, stosownie do art. 19 ust. 11 ustawy, z chwilą przekazania tego zadatku na rachunek bankowy Wnioskodawcy.

Trzeba jednak przy tym zauważyć, iż w przypadku odstąpienia od umowy zadatek, który w momencie otrzymania podlegał opodatkowaniu na podstawie art. 19 ust. 11 ustawy, nie wypełnia jednak dyspozycji art. 5 ustawy, bowiem nie doszło do odpłatnej dostawy towaru. Stanowi on tylko kwotę odszkodowania za niedopełnienie warunków zawartej z kontrahentem umowy. Czynność przekazania kwot pieniężnych nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W konsekwencji w przypadku gdy nie dojdzie do realizacji umowy – dostawy nieruchomości, Wnioskodawca winien skorygować swoje rozliczenie w podatku VAT w zakresie wcześniej pobranego i opodatkowanego zadatku.

Wobec powyższego należy stwierdzić, iż w przypadku gdy na skutek niewykonania umowy kwota pobranego zadatku zastanie zatrzymana przez Wnioskodawcę, pobrany zadatek nie będzie ekwiwalentem wynagrodzenia za dokonaną dostawę nieruchomości, lecz będzie pełnił funkcję odszkodowawczą. Wówczas Wnioskodawca winien skorygować swoje rozliczenia w zakresie wcześniej pobranego i opodatkowanego zadatku.

Reasumując, przepadek zadatku w sytuacji niedojścia do zawarcia umowy ostatecznej kupna prawa użytkowania wieczystego wraz z posadowionymi na nim budynkami, stanowi formę odszkodowawczą i nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Informuje się, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej stanu faktycznego w podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zatrzymanego przez Spółkę zadatku jako odszkodowania związanego z rezygnacją klienta z nabycia nieruchomości. Natomiast, kwestie dotyczące stanu faktycznego w podatku od towarów i usług zostały rozstrzygnięta w odrębnych interpretacjach z dnia 28 stycznia 2011 r. w zakresie:

• opodatkowania sprzedaży budynków wraz z przynależną do nich częścią prawa użytkowania wieczystego gruntu, nr ILPP1/443-1158/10-4/AW,
• sposobu opodatkowania i momentu powstania obowiązku podatkowego w stosunku do zaliczki i zadatku, nr ILPP1/443-1158/10-5/AW.
  
  

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.