INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 17 sierpnia 2010 r. (data wpływu 23 sierpnia 2010 r.), uzupełnionym w dniu 6 października 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 sierpnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 27 września 2010 r. znak ILPB1/415-956/10-2/AG na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawczynię do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 1 października 2010 r., a w dniu 6 października 2010 r. wniosek uzupełniono.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem są usługi agentów i brokerów ubezpieczeniowych (kod PKD 66.22.Z). Działalność ta wymaga licznych spotkań z klientami na terenie całej polski. Wnioskodawczyni dotychczas używała prywatnego samochodu do celów służbowych. Obecnie postanowiła wykorzystywać do tego celu leasingowany samochód osobowy. W tym celu zamierza podpisać umowę leasingu operacyjnego, która zostanie zawarta na 3 lata.

Zgodnie z tą umową, warunkiem zawarcia umowy jest wpłata wstępna (tzw. czynsz inicjalny), która jest znacznie wyższa od następnych opłat. Opłata wstępna jest powiązana z momentem wydania przedmiotu leasingu. Prowadzoną działalność gospodarczą Wnioskodawczyni rozlicza na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów, płacąc od uzyskanego dochodu podatek liniowy 19%.

W uzupełnieniu podano, iż dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych dochód ustalany jest na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów z chwilą poniesienia kosztu, bez względu na fakt, kiedy mają miejsce odpowiadające im przychody, tj. zgodnie z art. 22 ust. 4 oraz ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zawarta umowa spełnia warunki określone w art. 23b ust. 1 punkt 1 i 2 ww. ustawy, tj.:

1. została zawarta na okres stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji tzn. na 3 lata (okres normatywny wynosi 2 lata),
2. suma ustalonych w niej opłat pomniejszona o należny podatek VAT odpowiada co najmniej wartości początkowej samochodu zgodnie z zestawieniem:
• wartość początkowa samochodu, którego umowa leasingu dotyczy: 55.327,87 zł,
• opłata wstępna bez podatku VAT 11.065,57 zł,
• suma kolejnych 35 rat leasingowych bez podatku VAT 49.743,05 zł,
• wartość końcowa 553,28 zł,
• razem opłaty leasingowe 61.361,90 zł, suma opłat leasingowych stanowi więc 110,91% wartości przedmiotu umowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy opłata wstępna (czynsz inicjalny) jest jednorazowym kosztem uzyskania przychodu w momencie jej poniesienia...

Zdaniem Wnioskodawczyni, opłatę wstępną (czynsz inicjalny) za wstępny okres używania samochodu rozlicza się jednorazowo w momencie jej poniesienia.

Wstępna opłata leasingowa ma charakter opłaty samoistnej, nieprzypisanej do poszczególnych rat leasingowych. Jej poniesienie jest warunkiem koniecznym do realizacji umowy leasingu. Powinna być rozliczona jednorazowo w dacie poniesienia kosztu tj. zgodnie z art. 6b: „za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w art. 6 uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu”.

Zainteresowana podała, że stanowisko takie potwierdza:

• wyrok WSA w Krakowie z dnia 23 września 2009 r. I SA/Kr 1076/09, zgodnie z którym opłatę za wstępny okres używania rozlicza się jednorazowo,
• pismo urzędu skarbowego w Grajewie z dnia 11 stycznia 2007 r., PD-415/5250/GK-1/XXII-1/0,
• pierwszy urząd skarbowy w Poznaniu z dnia 31 marca 2005 r., ZD/406-4/1/CIT/05,
• pierwszy urząd skarbowy w Gdyni z dnia 20 września 2005 r., I-2/423-0011/05, zgodnie, z którymi czynsz inicjalny, podobnie jak pozostałe opłaty powinien być zaliczony do kosztów uzyskania przychodu w dacie jego poniesienia.

Stąd – zdaniem Wnioskodawczyni - stanowisko powyższe jest uzasadnione.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, (t. j. Dz. u. z 2010 r. Nr 51, poz. 307, ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W świetle art. 23b ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, stanowią przychód finansującego i odpowiednio koszt uzyskania przychodu korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2, jeżeli umowa spełnia następujące warunki:

• została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome,
• suma ustalonych w umowie opłat pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych.
  
  

Przepis art. 23b ust. 2 określa, że opłaty ustalone w umowie leasingu stanowią koszt uzyskania przychodu korzystającego, jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu nie korzystał ze zwolnień w podatku dochodowym, przysługujących na podstawie przepisów wymienionych w tym artykule.

W związku z powyższym, jeżeli spełnione zostały wymienione warunki, korzystający ma prawo ujęcia w kosztach opłat ustalonych w umowie leasingu, w tym opłat inicjalnych w świetle postanowień art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5 i 6, są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione. Powyższe oznacza, iż wydatki stanowią koszt w dacie ich poniesienia bez względu na fakt jakiego okresu dotyczą.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 6b ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów za dzień poniesienia kosztu uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu. Tak więc wydatek związany z uiszczeniem wstępnej opłaty leasingowej (czynszu inicjalnego) należy zaewidencjonować w kosztach uzyskania przychodów jednorazowo w dacie jego poniesienia. Podkreślenia przy tym wymaga fakt, iż zgodnie z art. 22 ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, w przypadku podatników, o których mowa w art. 22 ust. 6 ww. ustawy (tj. prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów) uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Z analizy przedstawionych informacji wynika, iż Wnioskodawczyni wydatki zalicza do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, bez względu na datę uzyskania przychodu. Nie stosuje zatem zasad określonych w art. 22 ust. 5-5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidzianych dla podatników prowadzących księgi rachunkowe. W konsekwencji – przy tej metodzie ewidencjonowania kosztów – Wnioskodawczyni nie ma obowiązku stosować się do dyspozycji przepisu art. 22 ust. 5c ww. ustawy, z którego wynika, że koszty pośrednie, jeżeli dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W związku z powyższym wydatek związany z uiszczeniem wstępnej opłaty (czynszu inicjalnego), winien być zaliczony jednorazowo w koszty uzyskania przychodów w momencie poniesienia.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawczynię pism urzędowych, tut. organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Jednocześnie należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenie wojewódzkiego sądu administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem organu podatkowego teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.